“หึ ขอบคุณสำหรับโอกาสแต่ผมว่าไม่จำเป็น” ไม่จำเป็นต้องให้โอกาสเมียผม เพราะโอกาสนี้มีไว้สำหรับคุณเท่านั้นคุณผู้จัดการ
“จำเป็นสิฉันบอกว่าจำเป็นก็ต้องจำเป็น” เธอเริ่มขึ้นเสียงใส่ผมดังขึ้นๆ จนในแผนกตอนนี้ไม่มีใครทำงานกันแล้วจับจ้องมาที่ผมกับผู้จัดการสาวสวยคนนี้ การขึ้นเสียงใส่ผมเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบแต่ผมก็ต้องอดทนเพราะผมเจอบ่อยกับญาติคนไข้เป็นสิ่งที่ผมเข้าใจได้ แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนไข้ที่ผมต้องเข้าใจ
ปัง สองมือหนักของผมตบลงบนโต๊ะทำงานของยัยผู้จัดการ เธอสะดุ้งแต่ก็ยังใจกล้าสู้ตาผม มองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อผม ผมก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ ตาผมกำลังลุกเป็นไฟพร้อมจะเผาผู้หญิงตรงหน้าได้ทุกเมื่อ
“คุณอาจจะขึ้นเสียงกับใครก็ได้แต่ไม่ใช่ผม” ผมพูดเสียงรอดไรฟันตอนนี้ความอดทนผมกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว ผมอดทนคุยกับยัยผู้จัดการบ้าอำนาจเพิ่มเติมคือบ้าผู้ชายคนนี้มานานมากพอแล้ว
“ผมว่าคุณเซนต์จะดีกว่านะ” ผมให้โอกาสเธออีกครั้งและจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้
“ทำไมฉันต้องเซนต์” เธอยักไหล่ถึงตาใส่ผม ซึ่งเป็นท่าทีผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน ถ้าเป็นผู้ชายผมคงต่อยร่วงไปแล้วแต่อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงผมจะไม่กล้านะ
“ได้คุณเลือกเองนะ” ผมให้โอกาสแล้วแต่คุณไม่รับเองนะ ผมกดโทรศัพท์โทรหาใครบางคนรอสายไม่นานปลายสายก็รับ
“ขอใบลาออกหนึ่งใบที่แผนกการตลาด” ผมพูดจบก็นั่งรอไม่สนใจใครทั้งนั้น ยืนมานานแล้วขอนั่งหน่อยแล้วกันนั่งบนขอบโต๊ะผู้จัดการมันนี่แหละ เก้าอีมีมั้ยมีครับแต่ผมไม่นั่งใครจะทำไม
“เอ๊ะคุณ”
“ชูว์…” ผมจุ๊ปากให้ยัยผู้จัดการเงียบปากไปซะรออย่างเงียบๆ จะสวยกว่า ไม่ต้องมาไล่ผมคนที่จะไปคือคุณไม่ใช่ผม อย่างที่ผมบอกผมไม่ใช่คนดีผมมันเลวกว่าที่ใครๆ คิด คนเราย่อมมีสองด้านเสมอด้านดีผมก็ดีสุดๆ ด้านมืดผมก็เลวสุดๆ เช่นกันวันนี้คุณคือผู้โชคดีที่ได้เห็น
รอไม่นานคนที่ผมรอก็มาถึง การมาของบุคคลนั้นทำให้พนักงานทั้งแผนกตกใจตาโตพร้อมเพียงกันโดยมิได้นัดหมาย
“อะ” มาถึงก็ยื่นใบสีขาวๆ ให้ผม 1 ใบ รวดเร็วทันใจจริงๆ นะครับลูกชายคนโตของพ่อ
ปึก
ผมวางใบลาออกตรงหน้ายัยผู้จัดการคนสวยแต่สวยน้อยกว่าเมียผม เธอมองผมหน้าซีดผิดกับเมื่อกี้ที่ยังปากเก่งกับผมอยู่เลย เธอหันมองท่านประธานด้วยสายตาอ่อนอ้อนวอนไอเฮียมันก็ทำหน้านิ่งเฮียมันไม่ขัดผมหรอกเขารู้ถ้าไม่มีเหตุผลพอผมจะไม่ทำแบบนี้
“ผมให้คุณเลือกจะเซนต์ใบไหน” ผมยื่นข้อเสนอให้อีกครั้งผู้จัดการดูลนลานรีบหาใบผ่านฝึกงานขึ้นมาเซนต์ให้อย่างเร็วโดยไม่ถามอะไรอีกเลยกลัวตกงานใช่มั้ยครับคุณผู้จัดการผมไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก
“เก็บของเธอให้ด้วย” ผมบอกเสียงเย็นอีกครั้งจากนั้นผมก็รอไมถึง 2 นาทีด้วยซ้ำของใช้ส่วนตัวของหนูอิงทั้งหมดก็อยู่ในมือผมเรียบร้อยโดยฝีมือของใครหลายคนในแผนกที่ช่วยกัน
“คุณมันไม่เหมาะกับตำแหน่งผู้จัดการตั้งแต่บัดนี้ผมให้คุณทำงานต่อในแผนกแม่บ้านดูแลชั้นหนึ่งเท่านั้น จะทำหรือไม่ทำไม่ทำก็เซนต์ซะ” ผมยื่นใบลาออกตรงหน้าเธอ ใจผมอยากให้เธอเลือกทำงานแม่บ้านต่อนะลองคิดดูผู้หญิงสวย เชิด เริ่ด หยิ่งแบบนี้ลงไปเป็นแม่บ้านชั้นหนึ่งเป็นทางเข้าออกของพนักงานทุกคนใครผ่านไปผ่านมาก็จะเห็นเธอคงสนุกไม่น้อยเลยแหละหรือถ้าเธอตัดสินใจลาออกก็คงมีชะตาชีวิตที่ไม่ต่างจากผู้หญิงสองคนนั้นที่ทำเมียผมเจ็บได้ข่าวว่าตอนนี้หมดอนาคตการทำงานต้องไปเป็นแม่บ้านอยู่ที่รีสอร์ททางภาคใต้
“คุณมีสิทธิ์อะไร” ได้สิทธิพิเศษจากท่านประธานเอาใบลาออกมาให้ถึงที่ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรอไงว่าผมมีสิทธิ์เต็มที่อยู่แล้ว
“ผมมีสิทธ์มากพอที่จะไล่คุณออกได้ก็แล้วกัน” ผมยิ้มเย็นยะเยือกส่งให้ แค่นี้ถือว่าผมปราณีมากแล้วนะ
“ฉันทำอะไรผิดคะท่านประธาน” ยังจะมีหน้าไปถามท่านประธานอีกนะครับคุณผู้จัดการคนขี้เหล่
“เรื่องความผิดคุณต้องคุยกับน้องชายผมเองนะครับผมมีหน้าที่แค่เอาใบนี้มาให้คุณเท่านั้น การตัดสินใจของน้องผมก็เหมือนกับการตัดสินใจของผม” ตอบได้ดีครับพี่ชาย คุณผู้จัดการใหญ่เซนต์ใบลาออกโดยไม่ต้องคิดเลย แต่อยากจะบอกว่าทางที่คุณเลือกมันคือนรกสำหรับคนทำงานเลยนะครับผมมองตาท่านประธานส่งสัญญาณที่รู้กันว่าต้องทำอะไรต่อจากนี้ อนาคตของคุณผู้จัดการต่อจากนี้อยากให้รู้ไว้ว่าผมไม่ได้ทำนะแต่พี่ชายผมเป็นคนทำ ฮึฮึ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
