“คุณ” ผมหยุดอยู่ตรงผู้ชายคนหนึ่ง ผมจำได้ว่าหนูอิงเคยบอกว่าคนนี้เป็นคนดีที่ทำงานดีมากมีแนวความคิดที่ดี และหลายครั้งที่โดนแอบอ้างความคิดไปอย่างหน้าด้านๆ และน่าจะมีตำแหน่งที่ดีกว่านี้แต่ไม่มีโอกาส ผมนี่แหละจะเป็นคนให้โอกาสนั้นเอง
“คุณขึ้นมาเป็นผู้จัดการตั้งแต่วันนี้ 3 เดือนประเมินผลงาน” ผู้ชายคนนั้นตกใจ กำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่างแต่ผมไม่คิดจะฟัง
“เอ่อ ขอโทษนะคะแล้วน้องอิง” มีเสียงเรียกถามผมก่อนที่ผมจะเดินออกจากแผนก เธอคนนี้ที่เคยคุยกับหนูอิงทางไลน์ผมจำหน้าได้ดูจริงใจดีสายตาดูเป็นห่วงมากกว่าไม่เสแสร้ง
“อิงชาสบายดีครับ” เห็นว่าน่าคบหรอกนะเลยตอบ
“เอ่อแล้ว” เธอยังไม่จบหันไปมองผู้จัดการแผนกที่ตอนนี้กำลังเก็บของด้วยใบหน้าเคียดแค้นสุดๆ แต่ผมไม่สนหรอกนะ ผมมองหน้าพยักหน้าเฮียคิวให้เขาพูด ผมไม่อยากพูดแล้ว
“ตามที่เห็นครับ บ่ายนี้ผมขอประชุมแผนกหน่อยนะ ออเมื่อสองเดือนก่อนที่นักศึกษาฝึกงานประสบอุบัติเหตุจนต้องผ่าตัดใหญ่เกิดจากคนในแผนกนี้ที่หายไปเข้าใจให้ตรงกันด้วยและผู้ชายคนนี้น้องชายผมครับ เช้านี้ผมฝากคุณเคลียร์งานเก่าของอดีตผู้จัดการด้วนนะครับคุณผู้จัดการคนใหม่” พูดจบก็เดินนำผมออกมาจากห้องเลย หึ ไงล่ะเฮียผม นิ่งๆ แต่เรียบร้อยทุกกระทง ไขข้อสงสัยทุกเรื่อง และทำให้ทุกคนรู้ว่าสิ่งที่ผมตัดสินใจก็เหมือนเขาตัดสินใจอย่างที่เขาพูดจริงๆ
“น้องสะใภ้กู” เชี้ยไอเฮียไอคำชมเมื่อกี้ขอคืนนะ แม่งนิ่งๆ แต่ล้วงความลับโคตรเก่ง
“อ้าวไอนี่มาตอบกูก่อน” สนมั้ยไม่สนครับตอนนี้ได้สิ่งที่ต้องการแล้วกลับสิรออะไร จะรอให้ไอเฮียคั้นเป็นมะพร้าวหรือไงล่ะ รีบกลับไปหาเมียดีกว่า ไม่รู้ป่านนี้จะรู้ตัวหรือยังว่าโดนผัวที่ดีอย่างผมหลอกให้นั่งรออยู่ที่โรงพยาบาล ผมเองแหละที่สั่งกับพยาบาลหน้าห้องตรวจที่ผมไว้ใจให้ถ่วงเวลาให้นานที่สุดให้ถึงคิวตรวจคนสุดท้ายได้ยิ่งดี วันนี้เมียผมจะได้ถอดเฝือกออกแล้วนะใครจะให้คนอื่นถอดล่ะเมียผมผมดูแลเองได้
“คุณอิงชาเชิญที่ห้องตรวจ 33 ค่ะ” เสียงสวรรค์ที่ฉันรอคอยก็มาถึงสักที ฉันมองนาฬิกาเรือนใหญ่หน้าห้องตรวจ 11.00 น. ฉันนั่งรออยู่ตรงนี้ตั้งแต่ 6.30 น. ถามว่าฉันมาทำไมแต่เช้าก็พี่หมอคนดีมีงานแต่เช้าไงคะเขาเลยหิ้วฉันออกมาด้วยก็ไม่รู้ทำไมเขาถึงต้องพาฉันออกมาด้วยแต่เช้าทุกวัน บางที่ฉันก็อยากออกมาสายกว่าเขาก็ได้นั่งรถเมล์ไปเองก็ได้มั้ย แต่อิพี่หมอไม่ยอมไงแล้วฉันทำอะไรได้มั้ยก็ไม่ได้เลยปล่อยเลยตามเลยอยากให้มาด้วยก็มาจนทุกวันนี้เป็นความเคยชินไปแล้วที่ต้องออกมาพร้อมเขาและเขาจะเป็นคนไปส่งฉันก่อนทุกวันไม่ว่าจะเช้าแค่ไหนก็ตาม ฉันยิ้มให้พยาบาลหน้าห้องเดินเข้าไปในห้องตรวจตามที่พี่พยาบาลบอก หน้าหุบยิ้มหน้าบึ้งมองบนทันทีที่เจอใครบางคนนึกว่าจะเป็นหมอคนอื่นซะอีกไหนว่ามีผ่าตัดเช้าไงแล้วทำไมมานั่งหล่ออยู่ตรงนี้ นั่งยิ้มกว้างให้ฉันอยู่หล่อตายแหละแต่ก็หล่อจริงยอมรับ ไม่ได้ๆ อย่าพึ่งหลงรอยยิ้มของอิพี่หมอตอนนี้ ฉันต้องโกรธสิอิอิงแกจะมายิ้มตอบเค้าไม่ได้นะเว้ยได้แต่เตือนสติตัวเองในใจกลัวจะเผลอหลุดยิ้มตามเขา
จะไม่ให้ฉันโกรธได้ยังไงเมื่อเช้าฉันบอกให้ไปส่งที่บริษัทก่อนตอนเย็นค่อยมาตรวจเหมือนทุกครั้งก็ฉันยังฝึกงานไม่เสร็จแต่อิพี่หมอไม่ยอมบอกให้ฉันรอเอาเฝือกออกก่อนไม่นานหรอก ไม่นานเลยจริงๆ ไม่นานเลย ไม่นานของอิพี่มันสิเกือบ 5 ชั่วโมงที่ให้ฉันนั่งรออยู่หน้าห้องตรวจ จะไปไหนก็ไม่ได้กลัวจะถึงคิว โทรศัพท์ก็ไม่มีดันลืมไว้ในรถด้วยได้แต่นั่งรออย่างเหงาๆ เกือบ 5 ชั่วโมง
“รอนานมั้ยครับ” หึ้ยไม่นานเลยมั้งคะอยากจะแยกเขี้ยวให้เสียจริงแต่เสียดายอิอิงไม่มีเขี้ยวเอาเล็บสั้นๆ ข่วนหน้าแทนก่อนได้มั้ย
“ไม่นานเลยค่ะแค่ 4 ชั่วโมงครึ่งเอง” เกลียดจริงฉันหน้างอ มองบนใส่ขนาดนี้ยังจะมายิ้มอีกแถมยิ้มก็น่ามองซะเหลือเกินพาใจอิอิงจะละลายไปหมดแล้ว
“อยากนั่งนานกว่านี้ก็ไม่บอกจะได้ให้รอตรวจช่วงบ่าย” โอ้ยหนูอิงจะไม่ทนแล้วนะ
“หนูประชด” ว่าพร้อมทิ้งตัวหนักๆ บนเก้าอี้
“โอ๋ๆ ไม่งอนพี่นะครับ อะยอมรับ ก็พี่อยากตรวจหนูคนสุดท้ายไงเอาเฝือกออกแล้วหนูอยากไปไหนพี่ว่างเพื่อคนไข้คนพิเศษเลยนะครับ” เสียงอ่อนโยนตอนท้ายนี่ใจละลายเลยสิคะพี่หมอขาไปทุกที่ที่พี่หมอพาไปเลยค่ะ เห้ยแต่ฉันไปไม่ได้ต้องไปทำงานให้ทันช่วงบ่าย
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
