“ผมมาขอใบผ่านฝึกงานของอิงชาครับ” ผมบอกจุดประสงค์ของผมใบหน้าสวยที่ยิ้มหวานให้ผมอยู่เมื่อครู่เปลี่ยนไปแค่ชั่วพริบตาเดียวเป็นใบหน้าที่บึ้งตึงบอกบุญไม่รับแทน ดวงตาเป็นลูกไฟดวงย่อมๆ ผมรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติ
“คงให้ไม่ได้ค่ะ” เธอตอบผมเสียงแข็งผิดจากตอนแรกที่ถามผมสะเสียงหวานเชียวผิดไปอย่างกับหน้ามือเป็นหลังเท้า
“ทำไมไม่ได้” ผมถามเสียงเรียบเริ่มรู้สึกไม่พอใจกับคำตอบที่ได้รับ
“อิงชายังไม่ผ่านการฝึกงานค่ะ” เท่าที่ผมรู้หนูอิงเมียผมฝึกงานครบตามระยะเวลาที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนดแล้วและเธอก็ทำงานออกมาได้ดีไม่มีปัญหาอะไรสักหน่อยแต่ทำไมเธอถึงยังไม่ผ่านการฝึกงานอีก
“ทำไมถึงไม่ผ่านอิงชามาทำงานทุกวันไม่เคยมาสายไม่เคยกลับก่อนเวลางานและนี่ก็ครบตามกำหนดแล้วทำไมถึงยังไม่ผ่าน” ผมมาส่งเองทุกเช้าทำไมผมจะไม่รู้ว่าเธอมาทำงานเช้าทุกวันเช้าจนจะเป็นคนเปิดประตูบริษัทแทน รปภ.อยู่แล้ว แถมตอนเย็นเลิกงานถึงคอนโดเธอก็คอยเล่าให้ผมฟังตลอดว่าวันนี้ทำงานอะไรมาบ้างตอนแรกผมยอมรับว่าไม่พอใจอย่างมากที่เธอไม่ได้ทำงานตามที่เรียนมาเลยสักอย่าง แถมยังโดนใช้ให้ยกของหนักอีกทั้งๆ ที่แขนยังเข้าเฝือกอยู่ แต่หนูอิงก็บอกว่าเธอทำได้เป็นแค่เด็กฝึกงานได้ทำงานอย่างนี้ก็ถือว่าดีมากแล้วผมเลยต้องตามใจ ทั้งๆ ที่ใจไม่อยากยอมก็เถอะ
“เขาเคยหยุดงานไปเป็นอาทิตย์ไม่รับผิดชอบงานแบบนี้ฉันปล่อยผ่านไปไม่ได้หรอกค่ะ ฉันเป็นผู้จัดการหัวหน้าโดยตรง อิงชายังไม่คิดที่จะมาลางานกับฉันด้วยตัวเองสักครั้งเขายังเห็นฉันเป็นหัวหน้าอยู่หรือเปล่าและวันนี้ก็ไม่ยอมมาทำงานตามที่ฉันบอกยังจะส่งให้คุณมาแทนอีกคุณรู้มั้ยว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่สมควร รู้อย่างนี้แล้วคุณยังจะคิดว่าฉันควรจะให้ผ่านอีกมั้ยคะ” เดี๋ยวนะคุณผู้จัดการนี่คือเหตุผลจริงๆ ใช่มั้ย ใช่หนูอิงไม่ได้ลางานด้วยตัวเองแต่ผมก็ส่งใบลาพร้อมใบรับรองแพทย์ที่ผมเป็นคนออกเองส่งมาให้ที่แผนกแล้วยังไม่พออีกหรือไง สภาพเมียผมตอนนั้นอย่าว่าจะให้มาลางานเลยแค่ลุกเข้าห้องน้ำเองยังลำบากเลยเหอะ ผมเคยคิดว่าหนูอิงมีความสุขกับการทำงาน แต่จากที่ผมเจอวันวันนี้ผมรู้ได้ทันที่ว่าที่ผ่านมาผมคิดไปเองมาตลอด เมียผมไม่ได้มีความสุขกับการฝึกงานแน่ๆ แถมยังมีเจ้านายบ้าอำนาจแบบนี้อีกเป็นสิ่งที่ผมรับไม่ได้จริงๆ ผมก็เป็นหัวหน้าเหมือนกันผมยังไม่เคยวางอำนาจแบบนี้เลย แถมยังอยู่เวรแทนหมอคนอื่นในแผนกอีกถ้าเขามีเหตุผลจำเป็น การเป็นหัวหน้าคนไม่จำเป็นต้องบ้าอำนาจ แค่ทำตัวให้เขากรงใจก็พอแล้วป่าววะ
“อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้ว่าเขาประสบอุบัติเหตุจนแขนหักจนต้องพักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลตลอดทั้งสัปดาห์” ผมพยายามแล้วที่จะไม่แผ่รังสีอัมหิตออกไปแต่ตอนนี้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ
“หึหนีงานไปหาผู้ชายจนเกิดอุบัติเหตุแค่ให้ฝึกงานจนครบตามวันที่หยุดไปก็ถือว่าให้โอกาสมากแล้วนะคะ” ออผมว่าผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณผู้จัดการถึงตั้งแง่กับเมียผมนัก สรุปก็แค่ผู้หญิงบ้าผู้ชายอีกหนึ่งคนสินะแค่บังเอิญเมียผมเสน่ห์แรงเตะตาต้องใจผู้ชายมากกว่าเท่านั้นเอง เท่าที่ผมรู้เมียผมยังไม่รู้จักผู้ชายคนนั้นเลยด้วยซ้ำ แบบนี้เขาเรียกว่าอ่อยผู้ไม่สำเร็จแล้วพาลหรือเปล่านะ แต่คุณพาลผิดคนแล้วล่ะครับคุณผู้จัดการคนที่คิดจะเป็นศัตรูกับเมียผมเท่ากับเป็นศัตรูกับผมด้วยนะครับ
“หึ ขอบคุณสำหรับโอกาสแต่ผมว่าไม่จำเป็น” ไม่จำเป็นต้องให้โอกาสเมียผม เพราะโอกาสนี้มีไว้สำหรับคุณเท่านั้นคุณผู้จัดการ
“จำเป็นสิฉันบอกว่าจำเป็นก็ต้องจำเป็น” เธอเริ่มขึ้นเสียงใส่ผมดังขึ้นๆ จนในแผนกตอนนี้ไม่มีใครทำงานกันแล้วจับจ้องมาที่ผมกับผู้จัดการสาวสวยคนนี้ การขึ้นเสียงใส่ผมเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบแต่ผมก็ต้องอดทนเพราะผมเจอบ่อยกับญาติคนไข้เป็นสิ่งที่ผมเข้าใจได้ แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนไข้ที่ผมต้องเข้าใจ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
