ซ่อน | รัก | ลับ 115 ความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีนัก

ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการขึ้นรถคันนี้ไปยังเมืองเหยียนจิง

ด้านหนึ่งก็อยากไปเจอเหอเจิง อีกด้านหนึ่งก็โดนจี้ผิงโจวชักชวน

บนถนนทางด่วนไม่เห็นวิวกลางคืนสวยๆเลย ตามที่จี้ผิงโจวพูด ฟู่หยุนจ้องมอง เปล่งเสียงออกมาจากลำคอด้วยความยากลำบาก “อาการบาดเจ็บของเจิงหนักไหม”

เมื่อได้ยิน จี้ผิงโจวทรุดตัวลงแล้วพูด “เธอไม่เต็มใจจะเจอฉัน ฉันไม่ได้เห็นมันด้วยตาของฉันเอง”

“ผู้หญิงคนนี้เอาแต่ใจทำให้คุณลำบาก”

เอาแต่ใจ ทำให้ลำบากอะไรกัน

จี้ผิงโจวตอบได้ยากกว่าเขากังวลและฟู่หยุนก็ส่งเสียงต่ำ “ฉันไม่แน่ใจว่าจะโน้มน้าวเธอได้ไหม…ฉันกับเธอ ความสัมพันธ์ของเราก็ไม่ค่อยดีนัก เธอชอบตระกูลลู่เป่ย”

“จริงๆในไม่กี่ปีมานี้…เธอคิดถึงคุณมาก”

หลายครั้งที่เขาเห็นรูปถ่ายของเหอเจิงกับแม่ของเขา ตอนที่ยังเป็นเด็กรูปถ่ายนั้นสดใสและสดใหม่วางไว้ในที่ที่ไม่ค่อยมีใครสังเกตเห็น กลืนความคิดถึงนั้นที่ไม่สามารถพูดได้

ถนนไปมาลำบากเป็นพิเศษ

เมื่อจี้ผิงโจวไปที่นั่นเขาเริ่มการเดินทางใหม่โดยไม่หยุดพัก ดังนั้นเขาจึงมาถึงโรงพยาบาลในตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น

เป๋ยเจี่ยนและฟางลู่เป่ยต่างปกปิดสถานที่ที่เหอเจิงย้ายโรงพยาบาลไป

แต่ถ้าเขาต้องการหาจริงๆ

เมื่อรถจอดแล้วจี้ผิงโจวก็เดินไปรอบๆ เพื่อขับรถไปที่ประตู หิมะยังคงตกอยู่ เขากางร่มให้ฟู่หยุนแล้วพูด “ระวังเท้าด้วย”

“ไม่เป็นไร”

ฟู่หยุนถือถุงสิ่งของไว้ในอ้อมแขนของเธอตั้งแต่ขึ้นรถแม้ว่าของจะไม่แพง แต่ก็มีความบอบบางและบรรจุในถุงอาหารที่สวยงามและสะอาด ข้ามคืนแล้วยังคงมีอุณหภูมิอยู่

จี้ผิงโจวถามอย่างระมัดระวัง “ของพวกนี้เอามาให้เหอเจิงเหรอครับ”

เธอพยักหน้า ยังคงมีความรักสำหรับลูกสาวในคำพูด “ใช่ เป็นของที่เธอชอบกิน”

ขึ้นไปชั้นบนตามหมายเลขห้องรักษาพยาบาล  ก่อนที่ฟู่หยุนจะเดินเข้าไปในห้องรักษาพยาบาล เธอละทิ้งตัวตนและสถานะของตัวเองโดยสิ้นเชิง สายตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง จากนั้นก็ยืนอยู่นอกห้องรักษาพยาบาลเงียบๆ รอได้รับการอนุญาต

ซ่งเหวินฆ่าตัวตายแล้วเธอก็ไม่มา

แม้แต่งานแต่งงานเธอก็ไม่มา

ตอนนี้เขาปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันและเหอเจิงมองไปที่เธอด้วยความเศร้าเล็กน้อยไม่ว่าจะยังไงก็ตามมันก็เป็นเรื่องดีที่จะได้พบ “ที่นี่หิมะตก ร่างกายแม่ไม่แข็งแรง ไม่ควรมาเลยค่ะ”

“เกิดเรื่องใหญ่กับลูกขนาดนี้ แม่จะไม่มาได้ยังไง”

เขาบอกให้เปิดกล่องอาหารออก ข้างในเป็นเกี๊ยวที่เธอทำเองกับมือ เพราะว่าทิ้งไว้นานเกินไป เกี๊ยวอาจจะติดกันได้ แบบนี้มันไม่ค่อยสวย แบบที่ห่อออกมาก็มองไม่เห็นหรอก แต่ก็ยังคงมีอุณหภูมิตกค้างอยู่

ตอนที่เหอเจิงเป็นเด็ก เธอขอบเกี๊ยวมาก โดยเฉพาะที่แม่เป็นคนทำ ฟู่หยุนคิดเรื่องนี้อยู่ตลอด พอดีที่มาเลยทำมาให้ “ยังไม่กินข้าวใช่ไหม กินก่อนนะ มันเย็นแล้วนิดหน่อย ระหว่างทางมัน…”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูหิวแล้ว”

เธอมีความอยากอาหารเป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลมา

ฟู่หยุนมองไปรอบๆ ในห้องรักษาพยาบาลพบโต๊ะเล็กๆ จึงหยิบมันขึ้นมาเปิดอาหารที่ดูไม่น่าสนใจมากและวางไว้ตรงหน้าเหอเจิง

ใส้เกี๊ยวเป็นเนื้อสัตว์และกะหล่ำปลีบางส่วน เนื่องจากเย็นไปหน่อยรสชาติจึงแย่ลงเล็กน้อย แต่เหอเจิงก็ไม่ยอมแพ้ เธอทนต่อความเจ็บปวดในปากของเธอความอ่อนแอในมือของเธอและกัดมัน ในขณะที่เธอกัดน้ำตาก็ไหลออกมาด้วย

“กัดคำแรกเป็นรสชาติของขิง…”

ฟู่หยุนมองดูเธอกินอาหารลำบากหันหน้ามาเช็ดน้ำตาก่อนมาเธอคิดว่าเหอเจิงได้รับบาดเจ็บ แต่เธอไม่คิดว่าอาการบาดเจ็บจะรุนแรงขนาดนี้ “เดี๋ยวแม่จะทำอย่างอื่นให้ลูกกินอีกนะ”

เหอเจิงเคี้ยวช้าๆ “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว”

มันดีจริงๆ

เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอแม่อีกครั้ง

ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ได้คาดหวังว่าจะได้กินสิ่งที่เธอทำ

นี่เป็นเพียงความอบอุ่นเล็กน้อยตั้งแต่ได้รับบาดเจ็บดังนั้นความอยากอาหารของเธอจึงดีขึ้น

ฟู่หยุนเทน้ำร้อนให้เธอช่วยมัดผมของเธอและอุณหภูมิในห้องก็ค่อยๆสูงขึ้นเล็กน้อย โดยคิดว่าเวลานั้นใกล้เข้ามาแล้ว

ตอนที่เหอเจิงกำลังกินเกี๊ยวชิ้นที่สาม ฟู่หยุนถามด้วยปากสั่นๆ “ลูก แม่ได้ยินมาว่าลูกได้รับบาดเจ็บเพราะคุณมีความขัดแย้งกับคนในครอบครัวเหรอ”

คำพูดที่สละสลวยเช่นนี้ยังคงทำให้เหอเจิงสั่นสะท้าน ทำให้เกี๊ยวหล่นลงมา “ใช่…มันเป็นอุบัติเหตุ”

“เพราะว่าลูกต้องการหย่าเหรอ”

ถ้าไม่ใช้คำพูดสละสลวย ก็จะโน้มน้าวคนอื่นไม่ได้

เหอเจิงจับที่ด้ามช้อนด้วยความแข็งแกร่งจ้องมองแม่ของเขาด้วยท่าทางผิดหวัง “แม่ คนที่เรียกแม่มาที่นี่คือพี่ของฉัน ใช่ไหม”