ซ่อน | รัก | ลับ 114 ไม่ราบรื่นก็ต้องราบรื่น

อย่างไรก็ตามเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีความสูงเพียงหนึ่งเมตรหกและเสื้อผ้าของเธอยังคงเปื้อนไปด้วยกลิ่นหอมเย็นและเป็นเอกลักษณ์ ความรู้สึกนั้นแตกต่างจากฟางลู่เป่ยมาก

เพียงแค่ได้กลิ่น

เหอเจิงรู้ดีว่าคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นั้นไม่ใช่ฟางลู่เป่ย แทนที่จะเงยศีรษะขึ้นเธอกลับแตะผมด้วยนิ้วที่บาดเจ็บ ความเจ็บปวดนั้นแล่นไปที่ผิวหนัง

“มีเรื่องอะไรไหม”

หากเธอรู้สึกแปลกแยก คอของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำเมื่อเธอตกลงไปในแม่น้ำมีน้ำแข็งบดและเศษหินอยู่ในน้ำลำคอของเธอก็เสียหายเช่นกันและเสียงของเธอก็สูญเสียความอ่อนโยนและความบริสุทธิ์ไปนานแล้ว

เพียงแค่ฟังเสียงของเธอ

จี้ซูไม่สามารถช่วยมันได้อีกต่อไปน้ำตาคลอเบ้าและน้ำตาก็ร่วงหล่นในพริบตา

เธอไม่สามารถยอมรับสิ่งที่เหอเจิงเป็นเช่นนี้ได้

เมื่อได้ยินฟางลู่เป่ยกล่าวว่าแก้มของเธอมีรอยขีดข่วนจากเศษแก้วและมือของเธอก็โดนบีบด้วยพวงมาลัย ไม่มีเรี่ยวแรง การบาดเจ็บในที่อื่นๆนั้นยากที่จะบอกได้

ถ้าไม่ใช่เพราะจี้ผิงโจวไล่รถ

อย่างน้อยเธอก็สามารถมีสุขภาพดีได้

ถ้าพวกเขาหย่ากันเร็วกว่านี้

เธอก็จะได้เป็นอิสระ

หลังจากนั้น

พวกเขาทั้งหมดให้การผลักดัน

จี้ซูหลั่งน้ำตาอย่างเงียบๆนั่นคืออาการบาดเจ็บใหม่จากการปอกแอปเปิลเมื่อวานนี้

จี้ซูสะอื้นเบาๆและอดไม่ได้ที่จะขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า “ฉันขอโทษ … ”

จากการร้องไห้ของเธอในที่สุดเหอเจิงก็ขยับคอของเขาและใบหน้าของเขาภายใต้ผมสีดำก็เผยให้เห็นเช่นกัน ยังมีบาดแผลแตกที่ใบหน้าข้างหนึ่งถูกปิดด้วยผ้าก๊อซและดวงตาของเธอใสมองเธอชัดๆ ไม่มีการแสดงออกใดๆ

ท่าทางจะเย็นชาด้วย

พวกเธอเคยทะเลาะกัน เป็นเหอเจิงที่ยอมเธอมาตลอด เพียงเพราะแค่เธอเป็นน้องสาวของจี้ผิงโจว

เมื่อเดินไปที่หน้าต่าง ฟางลู่เป่ยยื่นบุหรี่ให้เป๋ยเจี่ยนจุดไฟให้ตัวเองก่อนแล้วเอื้อมมือไปจุดไฟให้เขา

หลังจากสูบบุหรี่ ร่างกายโล่งใจขึ้นเยอะ

เขาพิงขอบหน้าต่างและมองไปที่ฉากกลางคืนที่ซีดจางด้านนอก “โจวโจวล่ะ วันนี้น้องสาวของเขามา เขายอมเหรอ”

เป๋ยเจี่ยนไม่กล้าพูดความจริง

เขาไม่รู้ว่าจี้ผิงโจวหายไปไหนเขาไม่ตอบและเปลี่ยนเรื่อง “นี่ ตอนนี้จะทำยังไง”

ฟางลู่เป่ยเหลือบมองเขา “ส่งเธอไปที่คุณลุง มีอาการหน้าพังหาโรงพยาบาลศัลยกรรมเพื่อทำการผ่าตัดแล้วพักฟื้น ต่อไปก็จะไม่กลับมาแล้ว แค่รอให้อาการบาดเจ็บหาย ให้โจวโจวลงชื่อก็ไปได้เลย”

“ถ้ามันไม่ราบรื่นแบบนั้นล่ะ”

“ไม่ราบรื่นก็ต้องราบรื่น”

อุปสรรคที่ไม่เป็นไปด้วยดีจะเกิดขึ้นกับจี้ผิงโจวเท่านั้น

หัวใจของเป๋ยเจี่ยนจมลึกลง เขาไม่ค่อยสูบบุหรี่ ท้ายที่สุดการติดตามจี้ผิงโจว การเคลื่อนไหวทุกครั้งต้องใช้เขาเป็นจุดเริ่มต้นและพวกเขาถูกปราบปรามมานานเกินไปในทุกวันนี้

หลังจากที่สูบ ในที่สุดช่องปอดก็สบายขึ้น

เขาขยี้ก้นบุหรี่บนขอบหน้าต่างจ้องมองไปในระยะไกล “วันนั้นเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ฉันควรจะเกลี้ยกล่อมพี่โจว ไม่งั้นมันก็คงจะไม่เกิดขึ้น”

“นี่โทษคุณได้ด้วยเหรอ” ฟางลู่เป่ยสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ยกเว้นว่าเขาเป็นบ้าเมื่อรู้ครั้งแรกว่าเหอเจิงได้รับการช่วยเหลือ เขาสงบลงมากในวันนี้ “เขาดื้อรั้นคุณจะโน้มน้าวเขาได้อย่างไร”

เป็นเรื่องแปลกที่จะพูด

วันนี้เป็นวันที่ยุ่งมาก ฟางลู่เป่ยเพิ่งจะนึกขึ้นได้ “คุณควรจะขอบคุณที่เพื่อนของเหอเจิงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ มิฉะนั้นเธอจะต้องต่อสู้กับโจวโจวอีกแน่นอน”

“ร่างกายของคุณนายฟางจะไม่ดีขึ้นแล้วเหรอ”

“หน้าและมือพังยับ”

คำพูดไม่กี่คำที่ฟังดูเบาแค่ไหน ตอนนั้นเหอเจิงจะเจ็บปวดแค่ไหนกัน

น้ำในแม่น้ำในเดือนธันวาคมมีสีเข้ม

คนที่หลงเข้าไปและออกมาคงไม่ใช่คนเดียวกัน

พวกเขายังคงพูดคุยกันและประตูที่อยู่ข้างหลังพวกเขาก็เปิดออก และเห็นจี้ซูน้ำตาไหลราวกับว่ามันเป็นแม่น้ำสองสาย เธอเดินช้าๆร้องไห้จนเกือบตาย ตาของเธอแดงก่ำหันไปที่ชายสองคนนั้น ไม่รู้ว่าใครทำเธอเป็นแบบนี้

เมื่อเธอหลับตาน้ำตาก็ไหลพราก

แต่เขาเหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของฟางลู่เป่ย โอบเอวเขาแล้วน้ำตาก็ไหลพราก