ในความเป็นจริงเกี๊ยวเย็นสนิท บะหมี่ผิวขาวเหนียวและไส้เนื้อเกือบเย็นและแข็ง ทำให้ไม่เหลือรสชาติในวัยเด็กเลย
มือที่จับช้อนนั้นเจ็บและแข็ง คอของเหอเจิงมีความปวดและท้องก็ปั่นป่วน เธอก้มลงตักเกี๊ยวอีกคำ ครั้งนี้เธอกินเข้าไปทั้งคำและกลืนลงไปยังไม่ได้เคี้ยว
กินไปยิ้มไป เสียงนั้นคลุมเครือเล็กน้อยพร้อมกับเสียงหอบ
“เขาเป็นคนใช้ให้แม่มาใช่ไหม”
การแสดงออกถึงความเมตตาของฟู่หยุนหายไปดวงตาของเธออ่อนล้าและน้ำเสียงของเธอก็เช่นกัน “ลูก แม่แค่ไม่อยากให้ลูกต้องเจ็บปวด ตอนแรกก็แต่งงานกันแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงเลิกกัน วันข้างหน้า…ลูกเคยคิดไหม”
ถ้านี่เป็นคำพูดที่มาพูดแทนจี้ผิงโจว
เหอเจิงกลืนเกี๊ยวที่ไม่ได้เคี้ยวอย่างดุเดือด
เธอไม่คาดคิดว่าในบรรดาผู้คนจำนวนมาก คนแรกที่ยืนอยู่ข้างจี้ผิงโจวกลับกลายเป็นแม่ของเธอเอง
“ทำไม…ทำไมแม่ทำกับหนูแบบนี้”
เธอระเบิดอารมณ์ขึ้นมาทันที
เธอเงยหน้ามองแม่พร้อมกับรอยแผลเป็นที่เจ็บปวด “นี่หนูเป็นลูกของแม่นะ ทำไมแม่ต้องพูดให้คนอื่นด้วย”
ฟู่หยุนรู้สึกละอายใจ เธอส่ายหน้าและน้ำเสียงของเธอก็จางลง “แม่ทำเพื่อลูกนะ ถ้าเป็นแบบนี้จะแต่งงานทำไมตั้งแต่แรก รู้ว่าไม่เข้ากัน แต่งงานไปก็เสียใจเปล่าๆ ต้องเตรียมใจไว้ให้พร้อม แล้วตอนนี้เป็นยังไงล่ะ”
“เตรียมใจอะไรกัน” เสียงของเหอเจิงเจ็บปวด นิ้วของเธอก็ไม่มีแรง แม้แต่อารมณ์ความรู้สึกก็แสดงออกมาให้เห็นไม่ได้
เธอเหมือนคนพิการ ทำได้แค่ร้องไห้และหน้าซีด “เป็นเรื่องของชีวิตนี้ที่ไม่ได้เตรียมพร้อมให้ลูกเหรอ หรือว่าเรื่องของการเตรียมพร้อมพิการ หรือความภักดีที่ถูกสามีสงสัยตลอดไปในชีวิตแต่งงานเหรอ หนูสมควรที่จะแบกรับสิ่งนี้ใช่ไหม”
ภายในร่างกายดูเหมือนจะน่าขยะแขยงด้วยเกี๊ยวเพียงไม่กี่ชิ้นที่ฉันเพิ่งกินไปหรือบางทีมันอาจจะถูกเผาไหม้อย่างสมบูรณ์ด้วยความเฉยเมยของมารดาผู้ให้กำเนิดของเขา
เธอไม่สามารถแสร้งทำเป็นหูหนวกและเป็นใบ้ได้อีกต่อไปน้ำตาที่ไหลซึมผ่านบาดแผลบนแก้มของเธอ จิตวิญญาณที่เจ็บปวดกำลังลุกโชน “แม่ หนูเป็นลูกของแม่จริงๆเหรอ”
ฟู่หยุนมองไปที่น้ำตาของเธอและหัวใจของเธอก็เริ่มปวด แสดงออกอย่างไม่น่าเชื่อ
“แม่ท้องลูกและคลอดลูกมาในเดือนตุลาคม ทำไมจะไม่ใช่ลูกของแม่ล่ะ”
“แล้วทำไมหนูถึงไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรักของแม่เลย”
คำพูดเหล่านี้ฉีกบาดแผลเก่าๆในวัยเด็กของเธอทั้งเก่าและใหม่รวมกัน ทำให้อาการเธอแย่ลง เธอไม่เคยต้องการทำร้ายแม่ของเธอเลย แต่จนถึงทุกวันนี้ฟู่หยุนคือคนที่ทำร้ายเธอมากที่สุด
เหอเจิงเงยหน้าขึ้นมองเธอ ทันใดนั้นเองก็รู้สึกได้ว่าผมที่มัดอยู่ด้านหลังมันหนักมาก “หนูดีใจมากเลยนะคะที่แม่มาหาหนู เพราะหนูรู้ว่าแม่ไม่ชอบหนู แม่เกลียดหนู ถ้าไม่มีหนู ชีวิตแม่คงจะดีกว่านี้ แต่ในกรณีนั้น ทำไมแม่ถึงคลอดหนูออกมาตั้งแต่แรก ถ้าคลอดหนูออกมาแล้วทำไมไม่เลี้ยงดูหนูให้ดี”
หลังจากถอนหายใจอย่างโล่งอกเธอก็ถามอีกครั้ง “ในเมื่อไม่เลี้ยงดู ทำไมถึงวิ่งออกมาแทรกแซงชีวิตหนูตอนนี้”
ฟู่หยุนเสียใจมากพร้อมกับเสียงสะอื้นของเธอ “แม่ไม่ได้เลี้ยงดูลูกยังไงกัน แต่เพราะแม่ไม่ได้มีเงินเหมือนบ้านลู่เป่ยต่างหาก เลยไม่ได้ทำให้ลูกมีชีวิตที่ดี ลูกยังจะพูดอะไรอีกไหม”
“ในสายตาแม่ หนูเป็นลูกแบบนี้เหรอ”
ประตูนี้
เพียงเพื่อปลดปล่อยความคับแค้นใจและความไม่เต็มใจของเหอเจิงตอนเด็ก “ถ้าหนูโลภตอนเด็กหนูคงจะไปอยู่กับบ้านตระกูลฟางแล้ว ที่หนูเลือกใช้ชีวิตกับแม่ เพราะหนูรักแม่ แต่นี่คือสิ่งที่แม่ทำกับหนูเหรอ”
ผมของฟู่หยุนยุ่งเหยิงเล็กน้อย เธอยืนขึ้น ขาของเธอเริ่มสั่น “แม่ทำอะไรลูก”
“แม่ก็เหมือนคนอื่นๆ มาพูดให้หนูอย่าหย่า นี่ยังไม่พออีกเหรอ”
“นี่แม่ทำเพื่อแกนะ” เสียงของเธอดังมาก ด้วยเสียงคำราม เสียงนั้นเลยได้ยินออกมานอกประตู ได้ยินถึงหูของจี้ผิงโจว “แกคิดว่าแม่ไม่รู้เหรอ หัวใจของแกมันไปอยู่กับเด็กผู้ชายบ้านตระกูลซ่ง ใช่ไหม”
คนที่เข้าใจเธอผิดมากที่สุดคือคนสนิทและคนที่เธอรักทั้งสองคน
เหอเจิงทรุดลงและสิ้นหวัง
เธอไม่ได้หลบตา นิ่งเหมือนกับน้ำ และหัวเราะด้วยความขยะแขยง “ใช่ หนูคิดถึงเขา คิดถึงทุกวัน หนูยังสงสัยว่าทำไมหนูไม่ตายไปพร้อมกับเขาตั้งแต่แรก ยังดีกว่าทนทุกข์ทรมานแบบนี้ทุกวัน”
“นี่แม่เลี้ยงดูแกมาอย่างยากลำบาก เพื่อให้แกไปตายพร้อมกับคนอื่นงั้นเหรอ”
“แม่แค่เกิดหนูแต่ไม่ได้เลี้ยงหนู มีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนั้น” เธอหัวเราะแทบตาย “ตอน 5 ขวบ หนูถูกพวกค้ามนุษย์พาตัวไป มีแค่ซ่งเหวินและเฉียวเอ๋อที่หาหนู ทำให้หนูมีชีวิตต่อ ตอนนั้นแม่คนที่เป็นผู้ให้กำเนิดไปอยู่ที่ไหน”
“ตอน 7 ขวบ หนูเพิ่งจะปั่นจักรยานได้ ครั้งแรกที่ปั่นออกไปก็โดนรถชน สิ่งแรกที่แม่ถามไม่ใช่ว่าหนูเจ็บไม่เจ็บ แต่เอาแต่โทษที่หนูทำจักรยานใหม่พัง แม่ทำให้หนูเข้าใจ ชีวิตของหนูไม่ดีเท่าจักรยานราคาสองร้อย”
ในเรื่องของการพลิกบัญชีเก่าฟู่หยุนค่อยๆตกอยู่ในความเสียเปรียบ เธอเข้าใจว่าเธอเป็นหนี้ลูกสาวคนนี้มากเกินกว่าจะชดเชยได้
เมื่อเธอยังเด็กเธอเคยทำผิดพลาด แต่เธอต้องตกเป็นภาระของลูก หลังจากได้ฟังคำพูดเหล่านั้นเธอต้องยอมรับว่าเธอไม่ใช่แม่ที่ดี
เธอนั่งลงด้วยความพ่ายแพ้
เหอเจิงไม่มีน้ำตาที่จะหลั่งออกมา
เธอหันหน้ามาและมองไปที่เกี๊ยวที่มีรูปร่างแปลกประหลาด “ตอนนี้หนูอายุ 30 ปีแล้ว แม้แต่พี่ชายที่ไม่ชอบหนูยังเห็นด้วยให้หนูหย่า พอแม่เข้ามา กลับพูดเรื่องว่าไม่เข้ากัน”
เธอหันหน้ามาอีกครั้งและมองแม่ด้วยสายตาเหยียดหยาม “หนูไม่คู่ควรเหรอ นั่นเป็นเพราะตอนที่แม่วัยรุ่นแล้วไม่รู้จัดตรวจสอบไหม”
เผลอพูดออกไป
ตามที่คาดไว้เธอถูกตบโดยแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ
ครึ่งหนึ่งไปโดนแผลที่ผ้าก๊อซ อีกครึ่งที่แก้ม ความเจ็บปวดนั้นไม่ปรากฏให้เห็นอีกต่อไปแล้ว แค่รู้สึกเศร้าเท่านั้น
ในห้องรักษาพยาบาลมันร้อน อากาศอุ่นจะถูกปรับให้อยู่ที่ระดับสูงสุดความร้อนจะห่อหุ้มสถานที่นี้เหมือนเตาร้อนและจะเจ็บเมื่อลมกระทบผิวหนัง
เหอเจิงยังคงเอียงหน้าเล็กน้อย แต่เขารู้สึกได้ว่าฟู่หยุนกำลังร้องไห้ เธอปิดปากคอของเธอร้อนและสำลักมีน้ำตาไหลดูเหมือนเธอจะเศร้ามาก “ทำไมแกถึงไม่เข้าใจ…แม่แค่ไม่อยากให้แกต้องทนทุกข์ทรมาน แกกับบ้านตระกูลซ่งมันเป็นไปไม่ได้…”
เหอเจิงหัวเราะอีกครั้งแต่น้ำตายังคลอเบ้าอยู่
“งั้นแม่ก็โทรไปบอกให้เขาตายได้ไหม”
เวลาผ่านไปเกือบจะ 11 โมงแล้ว
ความคับข้องใจและความเกลียดชังในห้องรักษาพยาบาลทั้งหมดมาถึงความตาย
แต่บาดแผลฉีกขาดเป็นรอยแผลเป็นและการทะเลาะวิวาทเหล่านั้นก็เกิดขึ้นจริงๆ
เสียงดังสนั่นมีบางอย่างทุบลงบนพื้นอย่างแรงและในที่สุดการทะเลาะวิวาทก็บรรเทาลง แต่สิ่งที่ตามมาคือน้ำตาแห่งความกังวลร้องไห้และเรียกแม่ทุกประโยค
รู้ว่าด้านในมีอะไรผิดปกติ จี้ผิงโจวไม่สามารถดูแลสิ่งที่เหอเจิงให้ได้ “หยุดนะ” ผลักประตูเข้าไป
สายตาของการรวมตัวที่รอคอยมานานสบเข้ากับเหอเจิง
สิ่งที่เธอมอบให้คือใบหน้าที่น่ากลัวและดวงตาที่หมองคล้ำ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
