หลังจากเหิงซื่อหลุนแบกองค์หญิงขึ้นบ่าแล้วเคลื่อนไหวด้วยวรยุทธ์อันกล้าแกร่งอย่างรวดเร็วพานางมาสู่คอกม้า แล้วขึ้นควบอาชาดำสนิทตัวโปรดก่อนพุ่งออกสู่ประตูเมืองด้านหน้าอย่างอุกอาจโดยมิมีใครกล้าขวางเขาแม้แต่คนเดียว
“ ท่านมาช่วยข้าได้อย่างไร ” เสียงเอ่ยถามดังมาจากแผงอกที่ใบหน้างามซุกซบอยู่ เขาจับนางให้นั่งอยู่ด้านหน้า ส่วนตนนั่นควบขับอยู่ด้านหลัง
“ เจ้าคิดว่าข้าจะไว้ใจให้เจ้าอยู่ตามลำพังกับพวกเจี้ยนจิงเช่นนั้นรึ ถึงพ่อเจ้าจะวางใจพวกมันเพียงใด แต่สำหรับข้านั้นไม่มีวัน ขี้ข้ามันก็รับคำสั่งจากนายทั้งนั้น โดยเฉพาะนายอย่างองค์ชายจิ้งฝู ข้ายิ่งไม่ไว้ใจ ”
“ แต่ท่านหายไปเลยนับจากราตรีนั้น ข้านึกว่าท่าน… ”
ลืมข้าไปแล้ว…
แต่นางไม่ได้พูดออกมา
“ ข้ามีเหตุผลของข้า แค่รู้ไว้ว่าอย่างเดียวว่าข้าไม่เคยทอดทิ้งเจ้า ซูเม่ย ”
“ ท่านจะพาข้าไปไหน ”
“ ไปที่ที่ใครก็ไม่สามารถทำร้ายเจ้าได้ หลับตาเสีย ไม่ต้องกลัว เจ้าจะปลอดภัยในอ้อมกอดข้า ” ดวงใจของดรุณีน้อยอุ่นวาบ ยกมือขึ้นกอดแขนข้างหนึ่งของเขาเอาไว้แน่น
นางปลอดภัยแล้ว…
ดวงตาหวานค่อยเปิดปรือขึ้นช้า ๆ อย่างงุนงง รู้สึกถึงไออุ่นของบางสิ่งบางอย่างโอบอุ้ม ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มนุ่มกระซิบอยู่ข้างหู
“ หลับสบายดีหรือไม่ ”
ซูเม่ยหันไปมองเจ้าของเสียงก่อนจะพบว่าตัวเองนั้นนอนหนุนท่อนแขนแข็งแรงของเขาอยู่ ไออุ่นที่รู้สึกก็คงจะมาจากแผงอกกว้างและแขนอีกข้างที่กอดกระชับเอวคอดของนางเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มนั้นอยู่ห่างนางเพียงคืบ ดวงตาดุดันอยู่เสมอบัดนี้มีแววอ่อนโยนเคลือบเจือ
หากเป็นเมื่อก่อน ซูเม่ยคงจะกรีดร้องออกมาอย่างตื่นกลัว แต่ยามนี้นางรู้ดีเหลือเกินว่าชายผู้นี้คอยช่วยเหลือนางอยู่เสมอ ดังวาจาที่เขาเคยลั่นเอาไว้
เจ้าจะปลอดภัยในอ้อมกอดข้า
หัวใจอุ่นวาบก่อนแผ่ซ่านไปทั่วเรือนกาย
“ สะ… สบายดี ”
“ ต้องสบายแน่อยู่แล้ว เพราะเจ้ามีข้าคอยให้ความอบอุ่น แล้วยังเจ็บที่ตรงนั้นหรือไม่ ” เขาหรุบตาลงต่ำไปยังเบื้องล่างซึ่งหมายถึงบริเวณใจกลางความเป็นหญิงที่เกือบจะถูกแท่งหยกนั้นทะลวงเข้าไปอยู่แล้ว นางลองขยับขาดู
“ รู้สึกเจ็บนิดหน่อย มันเข้าไปได้นิดเดียวแค่ตรงส่วนหัว ” คำอธิบายของสาวน้อยไร้เดียงสานั้นทำให้เลือดในกายหนุ่มพลุ่งพล่าน ตอนนี้ส่วนหัวหนึ่งในกายเขากำลังผลิบานแข็งขึง
“ เจ้าพวกโง่เง่า เอาแท่งหยกมาทำลายสาวบริสุทธิ์ ช่างโง่เขลาสมองหมูเป็นยิ่งนัก ”
“ มันโง่เง่าเช่นไร มิใช่เรื่องที่ใคร ๆ ก็ทำก่อนแต่งงานเช่นนั้นหรือ ” นางถามซื่อ เขาส่ายศีรษะ
“ คนอื่นข้าไม่รู้ แต่สำหรับข้านั้นรับรองหากข้ารู้ว่าหญิงที่ข้าจะแต่งงานยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่อง ข้าจะทะนุถนอมนางอย่าง เบามือและจะใช้แท่งหยกในร่างกายข้าเองชำแรกแทรกกลีบเข้าไปอย่างแผ่วเบา ไม่ใช่เอาแท่งหยกจริง ๆ ที่ทั้งแข็งทั้งเย็นชืดมาทิ่มตำเช่นนี้ เสียของหมด ” เขาอธิบาย นางหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกได้ถึง แท่งหยก ของเขา
ขนาดที่นางเคยเห็นมันน่าจะใหญ่กว่าแท่งหยกที่นางกำนัลเจี้ยนจิงใช้ชำเรานางเสียด้วยซ้ำ น่ากลัวเป็นยิ่งนัก !
“ มันอาจจะยังบอบช้ำ ข้าควรจะตรวจดูให้เจ้า ” เขาว่าอย่างเจ้าเล่ห์ แต่นางตอกกลับทันที
“ ท่านไม่ใช่หมอ ไม่ต้องมาดูอะไรให้ข้า ! ”
“ คนอุตส่าห์หวังดี มาตะคอกใส่ได้อย่างไรกันนะ ”
เขาแสร้งตัดพ้อแต่นางไม่สนใจ ทีตัวเองล่ะ ผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป !
หนึ่งคำถามค้างคาให้น้อยอกน้อยใจอยู่เสมอพุ่งขึ้นมาทันที
หลังจากราตรีนั้นที่เขาเข้าหานางถึงห้องบรรทม กล่อมนางให้หลับใหลในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งและไม่ล่วงเกินดังวาจากล่าว แต่หลังจากตื่นขึ้นนางกลับไม่พบเขาอยู่ที่นั่นหากในใจยังหวนคำนึงว่าเดี๋ยวเขาก็ต้องมาหาอีกเป็นแน่แท้
ทว่าแม่ทัพเหิงไม่มาให้พบหน้า เขาหายไปเลยนับแต่คืนนั้น..
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
