จี่เฟิงหลี่ถึงกับตกตะลึงไปกับความคิดของเขา ดวงตาของเขาดำมืดลงและเขารู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล ทันใดนั้นเขาก็ยืนขึ้นและคว้าข้อมือของผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะพลิกตัวของนางและกดนางไว้ใต้ร่างของเขา เขาลูบไล้หน้าอกของนางเบา ๆ ภายใต้การสัมผัสของเขา ร่างกายของนางสั่นและลมหายใจของนางก็เร็วขึ้น นางหายใจเข้าออกอยู่ข้างๆ หูของเขา ยิ่งกว่านั้นเมื่อนางจ้องมองไปที่ชายที่อยู่ตรงหน้านางมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นและไม่สามารถผ่อนคลายตัวเองได้
การหายใจของพวกเขาค่อยๆหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อจี่เฟิงหลี่จูบกระดูกไหปลาร้าของนางเบา ๆ ก่อนที่จะไล่ลงมาบนร่างของนาง
ริมฝีปากสีแดงของนางจูบมาที่แก้มและมาที่ริมฝีปากของเขา เมื่อริมฝีปากของนางมาประจบกับริมฝีปากของเขา การสัมผัสที่นุ่มนวลทำให้จี่เฟิงหลี่ถึงกับแข็งค้างไปทันที จากนั้นเขาก็กดนางลง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่คลุมเครือแต่คำพูดที่เขาพูดออกมากลับไม่สอดคล้องกัน “ออกไป!”
หญิงสาวเต็มไปด้วยความตกใจ แต่มือสีขาวราวกับหิมะของนางก็ยึดอยู่กับลำคอของเขา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานขึ้น “เสนาบดี …… ให้อันรุ่ย รับใช้ท่านในคืนนี้ ท่านเสนา หย่าให้อันรุ่ยไปเลยนะเจ้าค่ะ “เสียงของนางเปลี่ยนเป็นความเศร้าและผิดหวัง นางไม่เข้าใจ เห็นได้ว่าท่านเสนาก็คล้อยตาม แต่ทำไมเขาถึงได้หยุด?
*****
สองสามวันนี้จี่เฟิงหลี่ยุ่งมาก นางได้ยินมาว่าเขาหมกมุ่นอยู่กับการเตรียมพร้อมสำหรับการสอบศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นฮวาจูอวี้จึงไม่ได้พบเขาเลย นางได้เล่นกับฉิ่งเหลียนเป็นเวลาสองสามวันแล้วและตัดสินใจว่าถึงเวลาที่จะคืนมันแล้ว นอกจากนี้นางต้องการหาโอกาสที่จะทำให้เขายอมปล่อยให้นางทำงานและเดินตามเขายังราชสำนัก อยู่แต่ที่จวนเสนา ทำให้นางขาดการติดต่อสื่อสารจากภายนอก
นางถือพิณและมุ่งหน้าไปที่เฟิงหยวน ก่อนจะเห็นหลานปิง เดินกลับไปกลับมาที่ประตู เมื่อเขาเห็นนาง เขาก็ถามขึ้น “หยวนเป่า เจ้ามาทำไมที่นี่หรือ?” เขารีบเดินเข้ามาหานางและปิดกั้นเส้นทางของนาง พร้อมกับหน้าตาอันหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
ฮวาจูอวี้ช่วยไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้น “ข้านำพิณมาคืน ข้าไม่ใช่มือสังหารท่านหลานปิงท่านจะตื่นตระหนกอะไรขนาดนี้?”
เมื่อเห็นนางหัวเราะเขาก็นิ่งงันไป ทันใดนั้นเองเขาก็ชี้ไปที่ใบหน้าของนางพร้อมกับพูดขึ้น “เจ้าๆ เจ้ามันจริงๆเลย … ” เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะยับยั้งตัวเองไม่ให้พ่นคำว่า ‘ชั่วร้าย’ ออกมา ชายที่เกิดมาพร้อมกับใบหน้าที่งดงามเช่นนี้ ถ้าเขาไม่ใช่คนชั่วร้ายแล้วเขาจะเป็นอะไร? คิดย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นที่ศาลา จู่ๆ มันก็ทำให้เขาตะขิดตะขวงใจและเขาก็สงสัยว่าที่ท่านเสนา ต้องการหาเพื่อนหญิง เพราะหยวนเป่าหรือไม่
“ข้าอะไร?” หัวคิ้วของฮวาจูอวี้ขมวดขึ้นในขณะที่ถามออกไป
“ไม่มีอะไร รออยู่ตรงนี้สักครู่ ข้าจะไปแจ้งก่อน! “หลานปิงพูดขึ้น ก่อนจะเข้าไปในเรือนเฟิงหยวน เขาเดินไปรอบ ๆ ลานและเดินกลับออกไป เป็นธรรมชาติที่เขาจะไม่แจ้ง เขาต้องการให้คนตัดแขนเสื้อหยวนเป่าผู้นี้ได้เห็นท่านเสนากำลังแสวงหาความสุข เพื่อที่เขาจะได้เข้าใจว่าท่านเสนาชอบผู้หญิงและไม่ได้สับสนไปกับจินตนาการแปลกๆของเขา
หลังจากนั้นสักครู่ หลานปิงก็มาปรากฏตัวที่ข้างหน้าของนาง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเข้าไปได้ ท่านเสนากำลังรอเจ้าอยู่ที่ห้องนอนด้านใน”
หัวคิ้วของฮวาจูอวี้ขมวดขึ้น “ห้องนอนหรือ? ท่านเสนากำลังหลับอยู่หรือ? ”
หลานปิงยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้น “ไม่ ไม่ เขายังตื่นอยู่และกำลังอ่านหนังสืออยู่ หยวนเป่า เจ้าเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงที่จะต้องมีความกังวลเกี่ยวกับการเข้าไปในห้องนอนท่านเสนา? ”
ฮวาจูอวี้ยิ้มและตอบขึ้น “ข้าเพียงแค่กลัวว่าข้าจะไปรบกวนท่านเสนาก็เท่านั้น!” เมื่อพูดจบ นางก็ผลักประตูให้เปิดออก ก่อนจะเดินเข้าไปภายในพร้อมกับพิณ
ห้องพักที่กว้างขวาง สว่างไสวไปด้วยโคมไฟขนาดเล็กเพียงแห่งเดียว ทำให้เกิดแสงเพียงเล็กน้อย ฮวาจูอวี้ กำลังใคร่ครวญว่านางควรจะกลับไปหรือไม่ เมื่อนางนึกถึงคำพูดของหลานปิง แต่ในขณะนี้ตัวตนของนางคือผู้ชาย ถ้านางระมัดระวังตัวเกินไป คนอื่นอาจจะสงสัยถึงตัวเองของนางหรือไม่? เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ นางก็ตัดสินใจที่จะเดินไปข้างหน้าช้าๆ
“ท่านเสนา ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้มาที่นี่เพื่อส่งฉิ่งเหลียนคืน” เสียงของนางสะท้อนอยู่ในห้องที่มีแสงสว่างเพียงเล็กน้อย แต่เมื่อพูดคำของนางหลุดออกไป นางก็แข็งค้างอยู่กับที่ทันที
เพิ่งจะหัวใจแตกสะลายไปเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา จากการถูกไล่ของจี่เฟิงหลี่ หญิงสาวคนนี้ก็เต็มไปด้วยความสุขอีกครั้ง เมื่อมือของเขากระชับที่เอวของนางและดึงนางกลับเข้ามาในอ้อมกอดของเขา นางสงสัยว่าเขาเสียใจกับการตัดสินใจของเขาหรือไม่ ในขณะที่นางใช้โอกาสนี้เพื่อที่จะยึดที่คอของเขาด้วยแขนของนาง
ฮวาจูอวี้ตกใจกับฉากที่เกิดขึ้น ถึงกับยืนอยู่กับที่ จี่เฟิงหลี่ เอนกายอยู่บนเตียงกับหญิงสาวที่เปลือยกายกำลังนอนอยู่บนหน้าอกของเขา ภายใต้แสงจ้าและอากาศที่คลุมเครือ ทั้งสองคนต่างก็โอบกอดกันและกัน ไม่ว่าจะมองอย่างไร มันก็มีข้อสรุปเพียงอย่างเดียวที่จะดึงออกมาจากฉากดังกล่าวได้
นางเก็บคำสาปแชงที่มีต่อหลานปิงลงไป ก่อนจะมีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของนางพร้อมกับพูดขึ้น “ท่านเสนา โปรดตามสบาย ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้ขอตัวก่อน”
นางวางพิณไว้บนพื้น ก่อนจะหันหลังและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“ช้าก่อน!” เสียงที่ฟังสบายๆ ของจี่เฟิงหลี่ดังขึ้นมาจากเตียง “เจ้าต้องการที่จะทำลายพิณโดยการวางมันไว้อย่างนั้นหรือ?”
หัวคิ้วของฮวาจูอวี้ขมวดขึ้น ในเมื่อเขาไม่มีความละอายที่จะเปิดเผยฉากเช่นนี้ มันก็ไม่มีเหตุผลที่นางควรจะอับอายด้วยเช่นกัน นางหยิบมันขึ้นมาและวางมันลงไปบนโต๊ะข้างเตียง “แล้วตรงนี่ใช่ได้หรือไม่ท่านเสนา?”
จี่เฟิงหลี่ไม่แม้แต่จะเหลือบมองมาที่นาง ก่อนจะยิ้มและพูดขึ้น “อืม วางมันไว้ตรงนั้น หยวนเป่านั่น ข้ามีเรื่องที่จะพูดคุยกับเจ้า”
ฮวาจูอวี้รู้สึกตกใจเล็กน้อย เอาจริงๆ นางไม่ต้องการที่จะเฝ้าดูฉากที่อยู่ตรงหน้าของนางต่อ แต่เนื่องจากเจ้านายพูดออกมาเช่นนี้ นางก็ไม่สามารถปฏิเสธได้
ฮวาจูอวี้นั่งอยู่ที่โต๊ะและวางคางลงไปบนมือ ด้วยท่าทางเบื่อๆ
จี่เฟิงหลี่ กวาดสายตากลับมาที่ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ก่อนจะเหลือบมองไปที่คนที่เพิ่งจะนั่งลง เมื่อช่วงเวลาที่ผ่านมา จี่เฟิงหลี่มีแรงกระตุ้นที่แปลกประหลาดที่ทำให้เขาผลักผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาออกไป
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
