World of Hidden Phoenixes 94.1

       กลิ่นกุหลาบจากถ้วยเหล้าที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง ยังคงวางอยู่บนโต๊ะไม้ซึ่งนางคิดว่าเป็นของจี่เฟิงหลี่  

       นางรู้สึกเบื่อ นางจึงเอื้อมมือออกไปและเทเหล้าให้ตัวเองถ้วยใหม่  นางกลับมานั่งอยู่ในที่นั่งของนางและกำลังจะจิบมัน เมื่อหน่วยความจำที่ไม่พึงประสงค์กลับเข้ามาในหัวใจของนาง ทำให้นางหยุดและหัวคิ้วก็ขมวดขึ้น ต้องทนทุกข์ทรมานในงานแต่งงานในห้องเจ้าสาวอย่างมาก นางจึงตัดสินใจที่จะไม่ดื่มเหล้าของจี่เฟิงหลี่ เพื่อมิให้นางต้องตกเป็นเหยื่อของแผนการของเขาอีกครั้ง

       เหลือบมองไปที่ศีรษะของหญิงสาวในอ้อมแขนของเขา จี่เฟิงหลี่ ก็เห็นฮวาจูอวี้ นั่งสบาย ๆ อยู่ที่โต๊ะด้วยถ้วยเหล้าที่อยู่ในมือ เขาหรี่ตาหงส์ของเขาลงพร้อมกับคิด เหยาเป่า ดีจริงๆ! เจ้าต้องการดูการแสดงใช่ไหม? ทันใดนั้นเขาหงุดหงิดก่อนจะคว้าข้อมือของผู้หญิงเอาไว้แล้วผลักนางออกไป

“ท่านเสนา .. ” ผู้หญิงร้องออกมาด้วยความคับข้องใจ ในขณะมองขึ้นไปที่จี่เฟิงหลี่

“ออกไป!” จี่เฟิงหลี่สั่งขึ้นด้วยเสียงต่ำและคำใบ้ของควาอดทนที่กำลังจะหมดลงของเขา

       หญิงสาวไม่กล้าที่จะส่งเสียงออกมาอีกครั้ง ก่อนจะรีบใส่เสื้อผ้าของนาง หลังจากที่ทำความเคารพต่อจี่เฟิงหลี่ นางก็พาตัวเองออกไปอย่างเงียบ ๆ

       ฮวาจูอวี้ เตรียมตัวให้พร้อมที่จะเฝ้าดูและเรียนรู้ แต่คาดไม่ถึงว่าจี่เฟิงหลี่ จะหยุด นางยังคงเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ดังนั้นการหยุดของเขาจึงทำให้นางรู้สึกโล่งอกไม่น้อย ถ้าจี่เฟิงหลี่ ยังคงทำไปจนจบ นางก็ไม่รู้ว่านางจะสามารถทนดูให้จบได้หรือไม่ มันแตกต่างจากการศึกษาสงครามและการสังเกตการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ นางไม่ต้องการเรียนรู้สิ่งต่างๆจากคนอื่น นางต้องการให้สามีในอนาคตของนางสอนนางเท่านั้น

       หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเดินออกไป ห้องก็เงียบลงทันที

       จี่เฟิงหลี่ นั่งพิงกับเตียง ไม่ทำการเคลื่อนไหวใดๆ แม้แต่เพียงครั้งเดียวเป็นเวลานาน ส่วนฮวาจูอวี้ นางยังคงถือถ้วยเหล้าที่ไม่กล้าที่จะดื่มเอาไว้

“ท่านเสนา คุณต้องการสั่งอะไรหรือไม่?” ฮวาจูอวี้ถามขึ้นในขณะที่นางยกศีรษะขึ้นด้วยรอยยิ้ม นางอยากจะรู้ว่าเขาต้องการจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องอะไร

       จี่เฟิงหลี่ จ้องมองนางด้วยดวงตาหงส์ที่ลึกซึ้งของเขาพร้อมกับร่องรอยของชั่วร้าย

“มานี่!” เขาสั่งอย่างเยือกเย็นขึ้น

       ฮวาจูอวี้รู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่นางก็วางถ้วยไว้บนโต๊ะและค่อยๆเดินไป

       จี่เฟิงหลี่ ยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง เสื้อคลุมด้านในของเขาเปิดออก เผยให้หน้าอกที่แข็งแกร่ง และกางเกงสีขาวของเขาก็ถูกดึงลงเล็กน้อย พร้อมกับผมหมึกสีดำที่พาดทับบนไหล่ของเขา ความงดงามของเขายิ่งน่าหลงใหลเข้าไปอีก

       ภาพนี้อาจทำให้นางหลงรักในอดีต แต่ปัจจุบันนางไม่รู้สึกสะทกสะท้านแม้แต่น้อย สำหรับนางเขาเป็นเหมือนภัยพิบัติบางอย่างที่นางต้องหลีกเลี่ยงและอยู่ให้ห่างไกลที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“ท่านเสนา ท่านเรียกผู้ใต้บังคับบัญชามาที่นี่ด้วยเรื่องอะไรหรือ?” ฮวาจูอวี้ ถามในขณะที่หัวคิ้วขมวดขึ้น

“ช่วยข้าแต่งตัว” จี่เฟิงหลี่สั่งขึ้น ในขณะที่ดวงตาหงส์ที่งดงามของเขากวาดมาที่นาง

       ฮวาจูอวี้ ยืนอยู่ในกับเนื่องด้วยความตกตะลึง สถานการณ์นี้คืออะไร? ยิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งทำให้นางสับสนมากขึ้น

       ดวงตาดำมืดของเขายังคงอยู่บนใบหน้าของนางแล้วริมฝีปากของเขาก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม “เจ้าก็ต้องรอปฏิบัติกับหวงฝู่ อู๋ ซวง เช่นนี้ไม่ใช่หรือ?”

       มันเป็นความจริงที่นางได้ต้องช่วยหวงฝู่ อู๋ ซวง ด้วยเรื่องดังกล่าว แต่นางเป็นขันทีส่วนตัวของเขาและนั่นก็เป็นส่วนหนึ่งในหน้าที่ของนาง สำหรับจี่เฟิงหลี่ เขาเป็นใครที่นางจะต้องมาทำเช่นนี้กับเขา?

“อะไร? เจ้าไม่ต้องการทำหรือ? ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของข้าหรอกหรือ? ตั้งแต่ที่เจ้าก็มาถึงที่นี่อยู่ในจวนของข้า เมื่อไหร่กันที่เจ้าเคยทำงานของเจ้า? “เขาถามด้วยน้ำเสียงที่สบายๆ ไม่ได้เปิดเผยร่องรอยของอารมณ์ใดๆ

       ฮวาจูอวี้ยิ้มเป็นการตอบและมองไปรอบ ๆ ห้อง เมื่อนางเห็นตู้เสื้อผ้า นางก็เดินตรงเข้าไปและเลือกผ่านพวกมัน ก่อนที่หยิบเสื้อคลุมสีขาวและนำมันไปให้จี่เฟิงหลี่  

       เขาพูดถูก วัตถุประสงค์ของนางในการมาที่นี่คือการสอดแนมข้อมูลเพื่อที่นางจะได้พบกับโอกาสเช่นในคืนนี้ ถ้าวิธีเดียวที่จะอยู่เคียงข้างเขาก็คือช่วยเขาทำหน้าที่ดังกล่าว นางก็จะทำมัน

นางค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้และปรับเสื้อชั้นในของเขา ก่อนที่จะช่วยเขาใส่เสื้อคลุมสีขาว นางหยิบสายรัดหยกที่อยู่บนพื้นขึ้นมาและผูกไว้รอบเอวของเขา

       จี่เฟิงหลี่ ยืนอยู่ที่นั่นเงียบ ๆ หันหน้าไปข้างหน้าอย่างไม่แยแส และปล่อยให้นางแต่งกายให้เขา ลมหายใจของเขาอยู่ข้างหูของนางพร้อมด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ ถึงแม้ว่านางจะระมัดระวังแค่ไหน แต่นิ้วมือของนางก็ยังคงสัมผัสผิวพรรณที่เปลือยเปล่าของเขาเป็นครั้งคราว การสัมผัสนี้ทำให้หัวใจเต้นเร็วขึ้นไม่เหมือนก่อน และเขาก็ช่วยไม่ได้ที่จะก้มลงไปมองที่นาง เมื่อดวงตาของเขาตกลงไปบนริมฝีปากสีแดงของนาง เขาก็รู้สึกราวกับว่าเขาโดนโจมตีเข้าให้โดยสายฟ้าผ่าและรีบหันสายตาของเขาไปทางอื่นทันที

“ท่านเสนา มีอะไรอย่างอื่นอีกหรือไม่” ฮวาจูอวี้ถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม

       จี่เฟิงหลี่ หรี่ตาของเขาลง อากาศที่หนาวจัดออกมาจากร่างกายของเขาในขณะที่เขาพูดว่า “ไสหัวไป!”

       ฮวาจูอวี้ สงสัยว่านางได้ยินเรื่องนี้ผิดไปหรือไม่

       จี่เฟิงหลี่ มักจะเป็นคนที่เต็มไปด้วยความสงบและเยือกเย็นอยู่เสมอ อย่างไรก็ตามภายในไม่กี่วัน คำพูดเหล่านี้กลับหลุดออกมาจากปากของเขาได้ถึงสองครั้ง ครั้งแรกก็กับหลานปิงและตอนนี้ก็กับนาง

       มันเป็นการยากสำหรับนางที่จะเข้าใจผู้ชายคนนี้ ปกติเขาสุภาพเรียบร้อยราวกับหยกชั้นดี แต่ตอนนี้เขาทำตัวเหมือนปีศาจที่มีอากาศหนาวเย็นอยู่รอบๆ ตัวเขา

       แม้ว่าสถานะตอนนี้นางจะอยู่ภายใต้เขา เป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของเขา แต่นางไม่สามารถทนกับทัศนคติของเขาในการเรียกและไล่ นางเมื่อใดก็ตามที่เขารู้สึกเช่นนี้ได้

“ท่านเสนา หยวนเป่าทำอะไรผิดพลาดไปหรือไม่?” ฮวาจูอวี้ถามขึ้นทันที “ถ้าข้าทำอะไรผิดพลาดไป โปรดบอกกับข้าด้วย เพื่อที่ว่าในอนาคตข้าจะไม่ทำผิดพลาดอีก”

       คำพูดเพิ่งจะออกจากริมฝีปากของนางไม่ทันไร เขาก็เอื้อมมือออกมายึดคางของนางเอาไว้ การเคลื่อนไหวของเขามีความรวดเร็วเป็นพิเศษ ทำให้นางไม่สามารถตอบโต้ได้ทัน นิ้วมือของเขาบังคับให้นางเงยหน้าขึ้นมองเขา เมื่อสายตาของพวกเขาพบกัน นางก็สังเกตเห็นความดุเดือดและเยือกเย็นที่อยู่ลึกภายในดวงตาของเขา ทำให้นางสั่นขึ้นเล็กน้อย

       เป็นไปได้ไหมที่นางอาจจะทำผิดพลาดจนทำให้เขารู้ถึงตัวตนของนาง? ทำไมนางรู้สึกราวกับว่ามีความเกลียดชังอยู่เบื้องหลังดวงตาคู่นี้ นางไม่กลัวว่าเขาจะได้เห็นการปลอมตัวเป็นชายของนาง แต่กลัวว่าเขาจะพบว่านางคืออิงซู่เซี่ย ถ้าเป็นเช่นนั้นนางตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย

       ฮวาจูอวี้พยายามสงบตัวเองลงได้อย่างรวดเร็ว และต้องทนกับความเจ็บปวดจากความกดดันที่เกิดขึ้นบนขากรรไกรของนาง นางจ้องมองไปที่จี่เฟิงหลี่ ด้วยความสงบและความมุ่งมั่น ไม่มีความกลัวแม้แต่น้อยที่จะปรากฏขึ้นในสายตาของนาง

“ฟังให้ดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะยอมให้เจ้าทำงานอยู่เคียงข้างข้าได้ แต่เจ้าต้องจดจำสิ่งต่างๆอย่างระมัดระวัง เมื่อเจ้าได้ปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าเสร็จแล้ว เจ้าก็จะต้องออกไปทันทีโดยไม่ต้องถาม! ตอนนี้ก็ออกไปได้แล้ว! ” จู่ๆ เขาปล่อยและหันกลับไป เขาเดินไปและนั่งลงที่โต๊ะด้วยท่าทางหยิ่งทะนง เขาส่งกลิ่นอายที่หนาวเย็นเพื่อข่มขู่คนอื่นจากการเข้าใกล้เข้าออกมา

       ฮวาจูอวี้มองเขาก่อนจะรีบหันหลังจากไป นางกลัวว่านางจะไม่สามารถทนเข้าไปบีบคอเขาได้ถ้านางยังอยู่นานกว่านี้อีก เมื่อเดินออกมาแล้วอารมณ์ของนางก็ดีขึ้น ถึงแม้ว่านางก็ไม่ได้เป็นแม่ทัพที่หัวร้อนเหมือนเดิมอีกแล้ว แต่เขาก็ยังคงทดสอบความอดทนของนางอยู่เสมอ

       หลานปิง รีบตรงเข้ามาทันทีเมื่อเขาเห็นนางออกจากเรือนเฟิงหยวน “หยวนเป่า ทำไมเจ้าถึงได้อยู่ข้างในเป็นเวลานานเช่นนี้?” เนื่องจากที่นางยังคงโกรธอยู่ นางจึงตอบขึ้นอย่างห้วน ๆ “ข้าก็ต้องคอยรับใช้ท่านเสนา มันจะมีอะไรอีก?”

       การแสดงออกที่เต็มไปด้วยความตกใจเกิดขึ้นบนใบหน้าของเขา ในขณะที่เขาจ้องมองนางด้วยนัยน์ตาที่เปิดกว้างและริมฝีปากที่สั่นสะเทือน ก่อนจะชี้ไปที่ใบหน้าของนาง และพูดติดอ่างขึ้น “เจ้า เจ้า เจ้า … ทำได้อย่างไร… “

       ฮวาจอวี้ ไม่มีความอดทนมากพอที่จะมาฟังคำพูดติดอ่างของเขา ดังนั้นนางจึงหันหลังและจากไปทันที

       เขารีบตามหลังนางมาเหมือนเงา ก่อนจะเขาพูดขึ้นอีก “เจ้า เจ้า เจ้า .. “

“ข้าอะไร?” ฮวาจูอวี้ถามด้วยรอยยิ้มอันเยือกเย็น “หลานปิง ข้ายังไม่ได้ให้ท่านรับผิดชอบในสิ่งที่ท่านเพิ่งจะได้ทำลงไป ท่านรู้อย่างชัดเจนว่าท่านเสนาอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ยังจงใจส่งข้าเข้าไป ท่านมีความตั้งใจอะไรกันแน่? ”

       หลานปิงตื่นตระหนก และจู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเป็นคนส่งหยวนเป่า เข้าไปในห้องของท่านเสนา ถ้าเขารู้ว่าหยวนเป่าจะเป็นคนชั่วร้ายถึงขนาดนี้ แม้ว่าจะฆ่าเขาก็ตาม เขาก็จะไม่ยอมให้เขาเข้าไป อย่างไรก็ตามมันก็สายเกินไปสำหรับความเสียใจของเขา เสนาบดีกินเนื้อเป็นครั้งแรกและยังกินกับคนตัดแขนเสื้อคนนี้ แม้ว่าหยานปิง จะรู้สึกว่าท่านเสนาและหยวนเป่าเหมาะสมกันมาก แต่พวกเขาก็ยังคงเป็นชายทั้งสอง