บารบีคิว
“—คุณทำเกินไปหน่อยนะ”
“อ่า…ผมขอโทษ”
หัวหน้าอัศวินผู้ฝึกสอนบ่นผม ขณะที่เรากำลังทำบาร์บีคิวอยู่ข้างนอกสถานที่จัดงาน
เดิมทีผมควรจะเข้าร่วมงานปาร์ตี้ข้างใน แต่ก็ถูกไล่ออกมาข้างนอกเพื่อเป็นการลงโทษที่ป่วนงานเมื่อวาน
น่าเสียดายที่เด็กคนอื่นๆ ที่ได้รับการดูแลแบบเดียวกับผม ก็ถูกขับไล่ให้มาบาร์บีคิวด้วย
“ถึงอย่างนั้นฉันก็คิดว่ามันคุ้มค่า”
“ใบหน้าที่พวกเขาทำหลังจากฟื้นเป็นผลงานชิ้นเอก”
“แม้ว่าเราจะอยู่ข้างใน แต่วิธีที่พวกเขาปฏิบัติต่อเราก็ยังแย่อยู่ดี”
ยังไงก็ตาม ทุกคนก็ยังคงสนุกสนาน
แม้จะเป็นเพียงชุดบาร์บีคิวราคาถูก
แม้ว่าครูฝึกจะโกรธ แต่เมื่อผมถูกไล่ออกมาเขาก็เป็นคนเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างให้
เคิร์ทกำลังย่างเนื้อ
“ขอโทษที มันไหม้ไปหน่อย”
เขายื่นไม้เสียบที่หุ้มด้วยเนื้อสัตว์และผักมาให้ผม
“ผมไม่ต้องการพริก ผมเกลียดมัน”
“จู้จี้จุกจิกมันไม่ดีนะ”
พริกเขียวในอาณาเขตของไวเคานต์มีรสขม
พวกมันรสชาติห่วยแตก
ครูฝึกก็หัวเราะ
“หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น แต่การจบเรื่องด้วยรอยยิ้มย่อมดีกว่าเสมอ”
ผมเห็นด้วยกับความคิดนั้นอย่างสุดใจ
◇ ◇ ◇
สถานที่จัดงานเลี้ยง
ขณะที่เขาได้รับเชิญ โทมัสแห่งหอการค้าเฮนฟรีย์ กำลังมองหาเลียม ในสถานที่จัดงาน
“ฉันไม่เห็นลอร์ดเลียมเลย”
ไนอัสสวมชุดทหารเข้ามาใกล้และทักเขา
“โทมัส คุณเห็นลอร์ดเลียมไหม?”
ไนอัสที่ดูเหมือนรีบร้อนอะไรบางอย่างถาม แต่โทมัสก็ได้แต่ส่ายหัว
“ฉันไม่เห็นเขา บางทีเขาอาจจะมาสาย?”
ไนอัสไคร่ครวญ
“เขาไม่ใช่คนที่ไม่ตรงเวลา ฉันสงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
“เฮ้–คุณกำลังจะพูดเรื่องธุรกิจในงานเลี้ยงจริงๆ?”
ไนอัสละสายตาจากโทมัส ไปหาเสียงหัวเราะยั่วยวนที่เดินเข้ามาใกล้เธอ
นั่นคือตอนที่ยูลิเซียปรากฏตัวในชุดเดรสสวยงาม
“โอ้ ฉันไม่รู้ว่าโรงงานอาวุธที่เจ็ดจะส่งตัวแทนมา”
“…คุณก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน”
ประกายไฟเริ่มปะทุขึ้นระหว่างคนทั้งสอง แต่ยูลิเซียดูเหนือกว่าเล็กน้อย
“หึ~ จริง ๆ แล้วฉันมาที่นี่เพื่อขอบคุณเคาท์เบนฟิลด์สำหรับอัศวินขับเคลื่อนจำนวนมากที่เขาเพิ่งซื้อจากเราเมื่อไม่นานมานี้ ในครั้งนี้ฉันคิดว่าฉันอาจจะขายยานประจัญบานระดับป้อมปราการให้เขาได้”
ไนอัสดูเหมือนจะหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“ทำไมคุณถึงพยายามขายยานระดับป้อมปราการให้เขาล่ะ”
“เราเพิ่งประกาศรุ่นใหม่เมื่อเร็วๆนี้ ดังนั้นเราต้องเสนอให้ผู้ซื้อที่มีศักยภาพเช่นลอร์ดเลียมอยู่แล้ว”
ประกายไฟกระจัดกระจายระหว่างทั้งสองคนที่กำลังวางแผนจะขายให้เลียม
โทมัสรู้สึกเอือมระอา
(ท่านเลียมเองก็ลำบากเหมือนกัน แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนล่ะ?)
โทมัส ไนอัส และยูลิเซีย—ไม่ใช่แค่สามคนนี้เท่านั้น
มีคนจำนวนมากที่ใช้ประโยชน์จากการมีส่วนร่วมในงานเลี้ยงเพื่อหาโอกาสใกล้ชิดเลียม
คนส่วนใหญ่ในห้องโถงต่างค้นหาเลียม
นั่นคือตอนที่เสียงของแรนดอล์ฟดังก้องไปทั่วทั้งสถานที่
“ทุกคน ฉันอยากจะขอบคุณที่มางานปาร์ตี้ของเราในครั้งนี้—”
อย่างแรกคือการทักทายง่ายๆ ตามด้วยการประกาศหมั้นของลูกสาว
แต่เรื่องราวก็แปลก
“ลูกสาวของฉัน แคทเทอรีน่าจะหมั้นกับ ปีเตอร์ จากบ้าน พีตัค ”
เป็นบ้านพีตักที่ได้รับการแนะนำ
ไนอัสปรบมือให้เข้ากับบรรยากาศของสถานที่ แต่โทมัสตกตะลึง
“เด็กผู้ชายคนหนึ่งมาที่นี่เพื่อฝึกอบรม ในตอนท้ายก็หมั้นกับลูกสาวของท่านลอร์ด ช่างแสนโรแมนติกจริงๆ”
“ฮะ? ไม่ นั่น… เอ๊ะ?”
เขาไม่เข้าใจ
(ทำไมบ้านราเซลถึงต้องการเชื่อมสัมพันธ์กับบ้านพีตัค? ไม่ว่าจะคิดในแง่มุมไหน พวกเขาก็เป็นคนที่ฉันไม่เคยคิดที่จะเชื่อมสัมพันธ์ด้วย…)
สำหรับโทมัสผู้รู้เรื่องงานภายในของบ้านพีตัคแล้ว สถานการณ์นี้มันแปลกมาก
ยูลิเซียก็คิดเช่นเดียวกัน
“บ้านพี่ตัค… เขาหมายถึงบ้านพี่ตัคนั่นใช่ไหม?”
“ใช่ ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น… แน่ใจนะว่าเป็นทายาทบ้านพีตัก”
ภาพที่ฉายขึ้นไปในอากาศเหนือสถานที่แสดงร่างของ ปีเตอร์และแคทเทอรีน่า
ยูลิเซียทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“บ้านพีตัค… มีข่าวว่าพวกเขาขุดเหมืองที่เต็มไปด้วยโลหะหายากบ้างไหม?”
โทมัสส่ายหัว
บ้านราเซลเชี่ยวชาญด้านทรัพยากรการขุดและการขนส่ง
หากสามารถขุดโลหะหายากในอาณาเขตของบ้านพีตัคได้ การแต่งงานครั้งนี้ก็สมเหตุสมผล
-แต่มันไม่มีข่าวอะไรแบบนั้นหลุดออกมา
“ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนั้น แต่ฉันคิดว่าพวกเขาคงตรวจสอบหลายๆอย่างเกี่ยวกับเด็กที่พวกเขายอมรับไปแล้วแหละ เพราะงั้นฉันจึงไม่เข้าใจกระบวนการคิดของไวเคานต์ราเซลในการสนับสนุนการแต่งงานครั้งนี้เลย”
ผู้เข้าร่วมหลายคนยังสับสนเกี่ยวกับเรื่องนี้
ไนอัสสังเกตเห็นบรรยากาศโดยรอบที่ดูสับสนจึงหันไปถามพนักงานเสิร์ฟ
“เอ่อ ขอโทษนะ? คุณรู้หรือเปล่าว่าลอร์ดเลียมอยู่ที่ไหน?”
ทั้งสามคนต่างอยากรู้ข้อมูลเกี่ยวกับเลียม ดังนั้นพวกเขาจึงตั้งใจฟังพนักงานเสิร์ฟที่เพิ่งถูกถาม
พนักงานเสิร์ฟเป็นเด็กขุนนางคนหนึ่งที่มารับการฝึกอบรม
“คุณอยากรู้ว่าเลียมอยู่ที่ไหน? เมื่อวานเขาทุบตีทุกคนที่ได้รับสิทธิพิเศษและดูถูกพวกเขา ดังนั้นเขาจึงถูกไวเคานต์ไล่ออกจากงานปาตี้”
พนักงานเสิร์ฟเป็นรุ่นน้องที่ได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับเลียม
“เลียมในเวลานั้นน่าทึ่งมาก” เขากล่าวขณะหัวเราะ
ใบหน้าของโทมัสซีดลง
“…เขาขับไล่ลอร์ดเลียมออกจากสถานที่?”
สำหรับหอการค้าเฮนฟรีย์ เลียมเป็นผู้มีพระคุณต่อพวกเขา
นอกจากนี้ โทมัสเองก็เป็นพ่อค้าโดยตรงของบ้านแบนฟิลด์
เขารู้สึกเวียนหัว
ไนอัสคว้าไหล่พนักงานเสิร์ฟ
“เขาอยุ่ที่ไหน? รีบพาพวกเราไปหาเขา!”
“ฮะ? ได้ครับ-”
ยูลิเซียรีบโทรหาใครบางคน
ระหว่างนั้น โทมัสรีบออกไปข้างนอกทันทีหลังจากรู้ที่อยู่ของเลียม
“ท่านเลียมมมมมม!”
◇ ◇ ◇
โทมัสวิ่งมาหาผมระหว่างที่ผมทำบาร์บีคิว
“ท่านเลียมมมมมม!”
ผมเอาพริกที่ไม่ได้กินใส่จานแล้วยื่นให้โทมัส
“ไม่เจอกันนานเลยนะโทมัส คุณมาที่นี่ด้วยเหรอ มากินด้วยกันสิ”
เคิร์ทกำลังพูดว่า “เลียม ทำอะไรของคุณ”
เพราะผมไม่อยากกินมันอ่ะ
“ข- ขอบคุณสำหรับอาหาร -ขม! อิ๊ว! เดี๋ยวนะ นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ฉันมาที่นี่! นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่! ท่านเลียม ทำไมท่านถึงถูกขับไล่ออกมานอกสถานที่จัดงาน!”
ปฎิกริยาน่าสนใจดีแฮะ
“ไวเคานต์โกรธผม แต่ผมก็ไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่ล่ะนะ”
จริงจังนะเนี่ย มันอึดอัดสุดๆเมื่อผมจะอยู่ภายใต้การปกครองของบ้านราเซลที่จริงจังและมีคุณธรรม
โทมัสดูโล่งใจ
อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนี้คิดว่าผมจะถูกเปลี่ยนเป็นคนมีคุณธรรมงั้นเรอะ?
หึ สมกับเป็นเอจิโกยะโนะของผม เขาเป็นพ่อค้าที่ชั่วร้ายแน่นอน
“ฉันจะไปร้องเรียนไวเคานต์ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ”
“ผมไม่ต้องการมันหรอก จะมาบ่นอะไรตอนนี้ล่ะ? คุณเอาของกินมารึเปล่า อ้อ แล้วก็เตรียมเครื่องดื่มมาให้ด้วย”
โทมัสรีบติดต่อไปที่ยานของเขา
“ขอโทษครับ ครั้งนี้เราไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรมาเลย แต่เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ราคาแพงก็พอมีอยู่บ้างครับ”
ผมยังอารมณ์ดีจากงานเมื่อวาน
ครั้งนี้ผมเลี้ยงเอง
“โทมัส นำทุกสิ่งเท่าที่มีให้ผม อ้อ แล้วก็เอาแอลกอฮอล์ไปให้พวกที่ดูแลผมด้วยล่ะ ยี่ห้อที่ดีที่สุดเท่านั้น และแน่นอนฉันเลี้ยงเอง!”
แม้ว่าผมจะจ่ายทุกอย่างที่ขอเป็นจำนวนมาก ยอดเงินในบัญชีธนาคารของผมแทบจะไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด
ผมจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่ามีเงินในบัญชีเท่าไหร่
“ฉันจะนำทุกอย่างมาให้คุณทันที!”
โทมัสจากไปขณะติดต่อผู้ใต้บังคับบัญชา ขณะเดียวกันผู้คนจำนวนมากทยอยออกจากสถานที่จัดงาน
เคิร์ทดูสับสนเล็กน้อย
“ฮะ? งานเลี้ยงเลิกแล้วเหรอ?”
“มันเพิ่งเริ่มไม่ใช่เหรอ? บางทีพวกเขากำลังหยุดพักหรือมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้น”
ขณะที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องนั้น คราวนี้เป็นไนอัสกับยูลิเซียที่วิ่งเข้ามาหาผม ขณะที่หายใจเหนื่อยหอบ
“ท่านเลียม ไม่เจอกันนานเลยนะคะ! ตอนนี้ได้โปรดซื้อยานระดับป้อมปราการจากฉันด้วย!”
ผมมองไปที่ไนอัสด้วยสายตาเย็นชา ที่เธอพยายามขายเรือรบให้ผมโดยไม่แม้แต่จะทักทาย
ยูลิเซียที่กำลังเช็ดเหงื่อออกมีสีหน้าประหลาดใจ
“คุณกำลังพูดถึงการเจรจาธุรกิจจริง ๆ ก่อนที่คุณจะทักทายเสร็จ? ท่านลอร์ด อย่าไปสนใจผู้หญิงที่กักขฬะคนนี้จากโรงงานอาวุธที่เจ็ด แล้วมาคุยกับฉันแทนดีกว่า?
วันนี้ฉันอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับบานประจัญบานระดับป้อมปราการลำใหม่ของเรา ไม่เหมือนกับรุ่นที่ล้าสมัยจากโรงงานอาวุธที่เจ็ด รุ่นของเราเป็นโมเดลใหม่ล่าสุดเลยนะคะ”
เธอเองก็เหมือนกันไม่ใช่เรอะ?
ผมมองดูยูลิเซียที่สวมชุดเดรสด้วยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย
เธออาจสังเกตเห็นการจ้องมองของผม เธอเริ่มยิ้ม
“…ผมไม่สนใจ.”
เธอทำให้ผมนึกถึงอดีตภรรยาที่เคยแต่งตัวและแต่งหน้าให้สมบูรณ์แบบทุกครั้งที่เธอไปหาชู้
ห่อเหี่ยวดีแท้
“ฮะ?”
ดูเหมือนยูลิเซียจะประหลาดใจกับปฏิกิริยาของผม
เมื่อเห็นการตอบสนองนั้น ไนอัสเริ่มหัวเราะเยาะเธอ
“แย่จังน๊า~”
หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็เริ่มเปิดกระดุมเสื้อสูทจากด้านหน้า
แทนที่จะเป็นการยั่วยวน ผมคิดว่าเธอปลดมันเพราะเหนื่อยจากการวิ่งมาที่นี่
อาจเป็นเพราะเหตุนั้น เหงื่อของเธอจึงทำให้เสื้อที่เธอสวมโปร่งจนทำให้ผมมองเห็นสปอร์ตบราที่เธอสวมได้
เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอถูกมอง เธอเริ่มหัวเราะอย่างประหม่าขณะปกปิดตัวเองด้วยความเขินอาย
“ฉะ…ฉันไม่ได้ใส่ชุดนี้เพราะเงินเดือนของฉันถูกลดจากยอดขายที่ไม่ดีหรืออะไรก็ตาม… ใช่แล้ว! ฉันใส่ชุดนี้เพราะฉันพยายามที่จะใส่ใจสุขภาพตัวเองมากขึ้น! มันเป็นแบบนั้นแหละ!”
ผมมองไนอัส ที่กำลังพยายามหาข้อแก้ตัว
“ราคาเท่าไหร่?”
“ฮะ?”
“ยานระดับป้อมปราการที่คุณขายอยู่ มันราคาเท่าไหร่?”
“จะซื้อเหรอ”
“มันช่วยไม่ได้ แต่ผมจะซื้อ แค่นี้พอใจไหม?”
“ปะ โปรดซื้อยานพิฆาตและยานลาดตระเวนด้วย! พวกเขาเป็นรุ่นใหม่ แต่ฉันจะมีส่วนลดให้นะ!”
“สามร้อยพอไหม?”
ไนอัส ดีใจมากจนเธอเริ่มร้องไห้ และทุกครั้งที่เธอขยับตัว ผมสามารถเห็นชุดชั้นในผ่านเสื้อของเธอ
มันเป็นแบบที่ผมชอบ
เนื่องจากผมได้เห็นสิ่งที่ ‘ดี’ ผมจึงตัดสินใจช่วยเธอและซื้อยานระดับป้อมปราการ
ยูลิเซียรีบคว้าแขนของผมไว้
“เดี๋ยวก่อน กรุณารอสักครู่! ทำไมล่ะ?! ยังไม่ได้คุยเรื่องรายละเอียดเลย!”
“…คุณเองก็เป็นผู้หญิงที่น่าผิดหวังเหมือนกัน”
โรงงานอาวุธจ้างแต่คนแบบนี้รึไงเนี่ย?
หลังจากนั้นตัวแทนโรงงานอาวุธและหัวหน้าหอการค้าก็เข้ามาทักทายผมมากขึ้น
“ท่านเลียม ฉันเชื่อว่านี่เป็นครั้งแรกที่เราพบกัน”
“ท่านเลียม โปรดอย่าลังเลที่จะซื้ออะไรจากโรงงานอาวุธของเราไม่ว่าอย่างไรก็ตาม”
“ท่านเลียม หากท่านขอได้ ข้ายินดีที่จะให้ท่านยืม—”
ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ก็มีแถวยาวก่อตัวขึ้น
◇ ◇ ◇
ในสถานที่จัดงานเลี้ยง แรนดอล์ฟตกตะลึง
แขกรับเชิญส่วนใหญ่ออกไปแล้ว
ที่อยู่นั้นเหลือน้อยกว่าหนึ่งในสาม
สถานที่ที่ว่างเปล่าอย่างรวดเร็วนั้นเป็นภาพที่น่าทึ่ง
แขกที่เหลือดูเหมือนจะไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน
“ม- มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ขณะที่เขาไตร่ตรองและกำลังจะสั่งให้สอบสวนเรื่องนี้ ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งได้รายงานให้เขาฟัง
“ท่านลอร์ดแรนดอล์ฟ! นอกสถานที่! ข้างนอกนั่น!”
“เกิดอะไรขึ้น?!”
ทันทีที่พวกเขารีบออกไปข้างนอก สิ่งที่เขาเห็นคือ- บาร์บีคิว
แรนดอล์ฟถูกขโมยแขกรับเชิญ และสันนิษฐานว่าเด็กที่ถูกขับไล่ได้ทำอะไรบางอย่าง
และตรงกลางคือ-เลียม
“นี่มันหมายความว่ายังไง? ทำไมทุกคนมารวมกันรอบๆ เด็กจากบ้านเบนฟิลด์?”
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ซื่อตรง
ถ้าขุนนางที่พวกเขารู้จักเป็นคนไร้ความสามารถ พวกเขาจะละทิ้งพวกเขาอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตาม ในทางกลับกัน ผู้คนจะรวมตัวกันอย่างรวดเร็วรอบๆ คนที่มีประโยชน์
ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองคนเท่านั้น แต่ ดูเหมือนพ่อค้า ทุกคนพยายามที่จะเชื่อมความสัมพันธ์กับเลียม
“-ค้นข้อมูลบ้านเบนฟิลด์ทันที”
“แต่ท่านลอร์ด เราได้ทำการค้นคว้าไปแล้ว-”
“แค่ตรวจอีกรอบ! ไป!”
◇ ◇ ◇
ณ ยานอวกาศที่จอดอยู่ในอาณาเขตของบ้านราเซล
กองเรือของบ้านเบนฟิลด์มาถึงแล้ว และกำลังรออยู่ในสถานะเตรียมพร้อม
รถรับส่งลงจอดที่ท่าจอดและกำลังเตรียมรับเลียม
เทียอยู่ที่นั่นเพื่อคอยรับใช้เลียม
ตอนนี้เธอกำลังคุยกับเจ้าหน้าที่ของท่าจอดยานอวกาศ
“เราขออนุญาตใช้พรมแดงไม่ได้หรือ”
“เนื่องจากนโยบายบางอย่าง ฉันต้องขออภัยที่ต้องขอให้คุณงดเว้นจากการทำเช่นนั้น ฉันสามารถอนุญาตให้คุณสร้างบรรยากาศขึ้นใหม่ด้วยโฮโลแกรมได้”
“ก็บอกแล้วไงว่ามันจืดชืดเกินไป! หลังจากฝึกฝนมาตลอดสามปี นายท่านของฉันสมควรได้รับการต้อนรับที่คู่ควรกับเขา!”
อัศวินและทหารที่ยืนอยู่ดูเหมือนจะทำตัวไม่ถูก
“เราให้การต้อนรับเขาอย่างยิ่งใหญ่เมื่อเขามาถึง ไม่เพียงพอหรือไง? ฉันต้องยอมรับเลยว่ากองเรือของบ้านพีตัค
นั้นน่าตื่นตาตื่นใจอย่างแน่นอน แม้แต่ไวเคานต์ก็ยังรู้สึกประทับใจแต่คุณก็ต้องทำตามกฎ-!?”
เกือบจะในทันทีเทีย คว้าคอเจ้าหน้าที่แล้วยกเขาขึ้นไปในอากาศพร้อมพูดว่า
“…คุณจำตราประจำตระกูลของบ้านเบนฟิลด์ของลอร์ดเลียมไม่ได้เรอะ? ไวเคานต์ของคุณคิดว่าเราเป็นใคร?”
อัศวินและทหารของบ้านราเซลที่อยู่ใกล้ๆ เริ่มรวมตัวกันในขณะที่ว่าที่อัศวินของบ้านเบนฟิลด์เริ่มดึงอาวุธออกมา
เทียกล่าวเช่นนั้นในขณะตะคอกใส่เจ้าหน้าที่
“เราคือกองเรือเบนฟิลด์ที่ภาคภูมิ! ความผิดพลาดจะไม่ได้รับการให้อภัย ต้องมีคนรับผิดชอบ!”
“ป-ปล่อยฉัน-”
“สายไปแล้ว-“
เทียยิ้มขณะเอื้อมจับด้ามดาบของเธอ ประตูลิฟต์ของท่ายานอวกาศก็เปิดออก
“หือ~? นี่คุณเป็นคนมารับฉันเหรอ~?”
บรรยากาศที่ตึงเครียดดูเหมือนจะหยุดนิ่งเมื่อเสียงของปีเตอร์ดังขึ้น
ปีเตอร์หันไปมองเทีย
“โอ้ คุณเป็นอัศวินคนใหม่เหรอ? คุณสวยดีนะ เอาล่ะ คุณจะเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของฉัน ฉันพร้อมที่จะกลับบ้านแล้ว”
เทียปล่อยเจ้าหน้าที่ลงกับพื้น
◇ ◇ ◇
ณ ท่าจอดยานอวกาศอีกที่หนึ่ง
ผมกับเคิร์ทนั่งอยู่บนม้านั่งระหว่างรอคนมารับ กำลังดูวิดีโอที่ฉายขึ้นไปในอากาศ
เป็นตอนสุดท้ายของละครยอดนิยมที่ออกอากาศในอาณาเขตของไวเคานต์
เมื่อเครดิตตอนจบขึ้น
“…ยังไม่มาอีก”
ผมถอนหายใจ
“ผมก็โอเคนะที่ได้ดูละครจนจบ แต่พวกเขารู้ไหมเนี่ยว่าเจ้านายของพวกเขารออยู่”
เมื่อผมรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น ประตูลิฟต์ก็เปิดออกและเทียก็โผล่ออกมา
เธอแทบจะบินออกมาจากลิฟต์ก่อนที่จะจบลงในท่าก้มกราบต่อหน้าผม
-พอเห็นแบบนั้นก็ตลกดี
“โอ้ ขอประทานอภัยอย่างสุดซึ้งนายท่านเลียม! เจ้าหน้าที่ที่ท่าเรือนำเราไปยังพื้นที่อื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ! โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”
เทียมองมาที่ผมในขณะที่พูดแก้ตัวอย่างตะกุกตะกัก
“อย่ามาแก้ตัว ความจริงในเรื่องนี้คือคุณปล่อยให้ผมรอ”
เทียแสดงออกราวกับว่าโลกจะแตก
เธอมีพรสวรรค์ที่สูง แต่สภาพเธอตอนนี้คุณมองไม่ออกแน่นอน
ทำไมมีแต่ผู้หญิงที่ดูเหมือนจะน๊อตหลวมอยู่รอบๆ ตัวผมกันนะ?
“เข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะขอการอภัยโทษด้วยหัวของฉัน”
เธอดึงดาบของเธอออกมาแล้ววางลงบนคอของเธอ
บางครั้งก็ทำอะไรโง่ๆ
“หยุดงี่เง่า แค่ขนกระเป๋าไป ผมอยากกลับบ้านแล้ว ”
เมื่อผมโยนกระเป๋าให้ เทียเริ่มร้องไห้
“ค- คุณจะยกโทษให้ฉันจริงๆเหรอ”
“ผมจะลงโทษอย่างเหมาะสมในภายหลัง เคิร์ท คุณต้องการให้เธอถือกระเป๋าเดินทางของคุณด้วยไหม”
ผมถามเคิร์ท
“…เลียม ฉันให้ผู้หญิงถือกระเป๋าให้ไม่ได้หรอก”
“อย่ากังวลน่า มันเป็นการลงโทษของเธอที่ปล่อยให้ผมรอ ไปกันเถอะ เราจะขึ้นยานลำไหน?”
เทียตอบขณะยืดหลังให้ตรง
ทำไมแก้มเธอถึงแดงล่ะ?
“ค่ะ! คุณจะขึ้นบนเรือธง Var!”
Var เรือธงที่สร้างโดยโรงงานอาวุธที่สามค่อยๆ เข้าใกล้ท่าจอดยาน
—มันใหญ่มากแม้จะมองจากมุมนี้
เพื่อให้เข้ากับขนาดที่ใหญ่เป็นพิเศษ ประสิทธิภาพมันก็สูงตามไปด้วย
“โอ้ มันใหญ่มาก นั่นเป็นยานประจัญบานชั้นยอดใช่ไหมนั่น?”
เคิร์ทก็ดูจะสนใจ
ยังไงเขาก็เป็นผู้ชายอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขาที่จะชอบยานประจัญบานขนาดใหญ่
“ทำไมคุณไม่ซื้อมันด้วยล่ะ”
“ฉันไม่สามารถซื้อมันได้แม้ว่าฉันต้องการ ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะซื้อยานพิฆาตหรือยานลาดตระเวน โดยคิดถึงค่าบำรุงรักษาล่ะนะ”
ก่อนหน้านี้ผมซื้อยานจากไนอัสมาเยอะเลย
เมื่อพิจารณาถึงแผนทางทหารของผม นั่นมันเยอะเกินไปหน่อย ผมซื้อมันมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ผมตกเป็นเหยื่อจากโฆษณาชวนเชื่อนั่น
อย่างไรก็ตาม ผมอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจกับความง่ายในการซื้อยานประจัญบานในจักรวาลนี้
“พอดีผมมีมันอยู่บ้าง คุณจะเอาไปใช้บ้างไหม?”
ทุกครั้งที่ผมซื้อของ อามากิจะโกรธและดุผมพร้อมกับบ่นว่า “แผนการทหารมันจะเยอะเกินไปแล้ว”
ต้องผลักพวกมันไปที่เคิร์ท
“อืม? ไม่เป็นไร… ขอบคุณ ยานเก่ายังคงใช้งานได้ตราบใดที่พวกมันได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม และฉันพอใจกับปริมาณที่เรามีในตอนนี้ แม้ว่ามันจะไม่มากก็ตาม”
…ฮะ? เขาโอเคกับการใช้สินค้ามือสองจริงดิ?
—————————–
เทีย (*｀∀｀) “ฉันได้รับการอภัยโทษโดยไม่ต้องตัดหัว แถมยังได้ถือกระเป๋าของท่านเลียมอีก! ท่านเลียมใจดีสุดๆ”
ไบรอัน ( ´・ω・｀) “ผู้สมัครเป็นอัศวินคนแรกของเราคือบุคคลอันตรายที่เต็มใจจะตัดหัวตัวเองโดยไม่ลังเล… แค่คิดถึงเรื่องนี้ก็เจ็บปวด”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
