สายเกินไป
กองยานประจัญบานเคลื่อนตัวผ่านอวกาศ
พวกมันสร้างเส้นแสงที่สวยงามซึ่งตัดผ่านความมืดของอวกาศ
ห้องของเรือธงนั้นหรูหราจนน่าประหลาดใจ
ผู้บัญชาการและพลเรือเอกนั่งอยู่เคียงข้างผม
“ท่านเลียม ดูเหมือนว่าท่านจะฝึกอบรมเสร็จแล้วอย่างปลอดภัย”
“นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น อีกไม่กี่ปีข้างหน้าผมจะต้องกลับไปเรียนต่อในเมืองหลวงอีกครั้ง ผมอาจจะไม่อยู่หลายสิบปี”
เคิร์ทดูเหมือนจะไม่สามารถสงบลงได้
และเทียก็อยู่ตรงนี้ทำหน้าที่คอยปรนนิบัติผม
เนื่องจากเธอทำผิดพลาดระหว่างการรับส่ง เธอจึงพยายามเพื่อทำคะแนนเพิ่มสินะ?
ผมไม่ได้เกลียดพฤติกรรมแบบนั้น
“ท่านเลียม ระหว่างมหาวิทยาลัยกับสถาบันการทหาร คุณจะสมัครเข้าที่ไหน?”
เทียถาม ผมดับกระหายด้วยเครื่องดื่มก่อนจะตอบ
“-อย่างใดอย่างหนึ่งสินะ แต่พวกมันค่อนข้างคล้ายกัน ต่างกันแค่หลักสูตร”
เคิร์ทดูเหมือนกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างจริงจัง
“ฉันคิดว่ามันสำคัญกว่านั้น พ่อของฉันบอกว่า จะให้ทำงานในกองทัพสักพักหลังจากการฝึก ฉันอาจจะต้องเลือกสถาบันทางทหารเพื่อหาทางเชื่อมสัมพันธ์จากที่นั่น”
เขาวางแผนที่จะกดดันคนของเขาด้วยกำลังทหารใช่ไหมนั่น?
อย่างที่คิด ผู้ชายคนนี้ไม่อ่อนข้อเลย
“เมื่อพิจารณาจากตำแหน่งของเราแล้ว อย่างมากเราก็จะถูกมอบหมายให้อยู่กองหลังในกองทัพ”
“ฉันต้องการผลงานมากกว่านี้ถ้าเป็นไปได้… เลียมคุณจะกลับไปปกครองดินแดนของคุณหลังจากการฝึกเสร็จสิ้นใช่ไหม?”
เห็นได้ชัดว่าเยาวชนส่วนใหญ่ที่จบการฝึกของพวกเขาจะใช้ชีวิตอย่างอิสระจนกระทั่งอายุประมาณสองร้อยปี
หลังจากนั้น ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาจะเริ่มเตรียมการสำหรับการรับช่วงต่อ ซึ่งจะทำให้พวกเขาเป็นเจ้านายคนใหม่ของตระกูล
แต่ผมได้รับช่วงต่อมาแล้ว
“ผมคิดว่าน่าจะสบายใจได้สักพัก”
ถ้าได้เป็นข้าราชการ ผมจะสามารถปกปิดความชั่วร้ายได้ ตราบเท่าที่ผมผูกสัมพันธ์ได้ดี
ถ้าจะพูดถึงเรื่องปกปิดก็ต้องคบค้าสมาคมกับพวกนายทหารระดับสูงล่ะนะ
ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ผมจะขอความช่วยเหลือจากพวกเขา แล้วทุกอย่างที่ผมต้องการปกปิดก็จะหายไป (TL:คุ้นๆ เหมือนแถวๆนี้เลย)
อาจกล่าวได้ว่าเป็นตัวเลือกที่ถูกต้องสำหรับการผูกสัมพันธ์ทั้งคู่ แล้วผมควรเลือกอันไหน?
เนื่องจากผมต้องการเที่ยวเล่นสบายๆในขณะที่กำลังศึกษาในเมืองหลวง ผมน่าจะเข้าเป็นข้าราชการ
ต้องเตรียมสินบนไว้อีกใช่ไหมเนี่ย?
ขณะที่ผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราก็มาถึงพื้นที่ที่อนุญาตให้เกิดการวาร์ปได้
เหล่านายพลต้องนำกองกำลังของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงออกจากห้องโดยทิ้งผู้บัญชาการทหารสูงสุดไว้เท่านั้น
“ท่านเลียม สำหรับการล่าโจรสลัดในอาณาเขตของบารอนเอ็กซ์เนอร์ มีรายงานว่าศัตรูมีจำนวนยานประมาณสามพันลำ”
“อืม ผมหวังว่าพวกมันจะมีสมบัติอยู่เยอะนะ”
เคิร์ทมีสีหน้าไม่สบายใจ
“ไม่ต้องห่วง ผมจะแบ่งให้คุณสามส่วน ไม่ขาดไม่เกินแน่นอน”
“ฉันไม่กังวลเรื่องนั้น เลียมคุณไม่กลัวเหรอ? อีกฝ่ายอาจจะไม่ใช่แค่โจรสลัดน่าจะมีทหารรับจ้างที่เป็นมืออาชีพในการต่อสู้ด้วย”
ผ่อนคลายหน่อยเพื่อน
ลอร์ดชั่วร้ายที่จริงจังอาจมีอยู่บ้าง แต่ผู้ชายคนนี้ก็จริงจังไปหน่อย
“จำประโยคนี้ไว้! ‘โจรสลัดเป็นเพียงกระเป๋าเงินที่มีชีวิต’ พวกเขาเป็นแค่คนที่รวบรวมสินค้าและเงินไว้ให้เรา พวกเขามีค่าแค่นั้นแหละ”
เคิร์ทยังคงไม่สบายใจ แต่ผมมีไกด์อยู่ข้างๆ
พูดได้เลยว่าผมได้รับการปกป้องจากสวรรค์
ชีวิตที่สองของผม ที่โชคดีจนถึงตอนนี้ต้องขอบคุณเขา
ไม่ว่าผมจะทำอะไร ผมก็จะประสบความสำเร็จเสมอ
“แต่ยานตั้งสามพันลำ…”
เศษซากที่เกิดจากการต่อสู้สามารถแปลงเป็นทรัพยากรอันมีค่าที่สามารถขายเพื่อผลกำไรมหาศาล นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการจะพูด
แต่กองเรือโจรสลัดดูเหมือนจะอ่อนแอลงเรื่อยๆ ไม่ค่อยมีสมบัติอะไรเก็บไว้
จากนั้นเทียก็ก้มหัวลงและขอร้องกับผม
“ท่านเลียม ได้โปรดให้เทียคนนี้ได้สู้ด้วยเถิด”
“อย่าเรื่องมาก นั่นเป็นเรื่องที่ผมตัดสินใจเองได้ ”
“ป-โปรดอภัยให้กับความหยาบคายของฉัน”
เมื่อมองดูเทีย ที่ถอยห่างออกไปและคุกเข่าลง ผมอดไม่ได้ที่จะคิดว่าเธอดูเหมือนสุนัข
หลังจากพูดคุยกันอยู่สักพัก ผู้บัญชาการทหารก็ติดต่อมา
“เกิดอะไรขึ้น?”
“มีการค้นพบกองกำลังของศัตรูระหว่างทาง พวกมันจำนวนสองหมื่นกำลังสกัดกั้นเรา”
“กองกำลังศัตรู?โจรสลัด?”
“ช-ใช่ แต่…”
“มีอะไร?”
“…ในกองยานโจรสลัดมีตราประจำตระกูลของขุนนางอยู่ด้วย”
◇ ◇ ◇
เมื่อเราไปถึงสะพานเดินเรือ กองทัพทั้งสองฝ่ายก็ปะทะกันไปแล้ว
ภาพโฮโลแกรมที่แสดงสถานะปัจจุบันของสนามรบ แสดงให้เห็นว่าศัตรูกระจายตัวออก พยายามล้อมเราเป็นวงกลม
“พวกมันตั้งใจจะล้อมตีเรา”
หลังผมพึมพำเบาๆเคิร์ทก็พูดขึ้น
“พวกเขากำลังพยายามล้อมกรอบเรา มันเป็นกลยุทธ์ที่ดีที่ใช้ประโยชน์จากจำนวนที่เหนือกว่าของพวกเขา”
ผมรู้แล้วน่า…
“โอเค เราเปิดฉากโจมตีมันเลยแล้วกัน”
“เลียม เดี๋ยวก่อน! ไม่ควรไปบุกตอนนี้! อีกฝ่ายกำลังรอเราอยู่!”
ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเริ่มออกคำสั่งโดยไม่สนใจการคัดค้านของเคิร์ท
“เรือทุกลำเตรียมพร้อมสำหรับการจู่โจม”
เทียกุมหน้าอกของเธอ เธอดูหายใจลำบาก และดูเหมือนว่าเธอจะมีเหงื่อออกมาก
เธอไม่สบายรึ?
“เลียม พวกเรากำลังตกอยู่ในอันตราย! ศัตรูกำลังจะล้อมเรา!”
เคิร์ทกล่าวอย่างตื่นตระหนก
ถ้าให้บรรยายเป็นภาพ ก็คงเหมือนห่อลูกบอลด้วยกระดาษ
ศัตรูเคลื่อนไหวราวกับจะล้อมเราไว้
“อย่ากังวลกับมัน เราคุ้นเคยกับการต่อสู้แบบนี้ ก่อนอื่น ความแตกต่างของจำนวนแค่นี้มันไม่มีประโยชน์”
ไม่ว่ายังไงผมมีไกด์ เทวดาผู้พิทักษ์ของผมเองที่ปกป้องอยู่
◇ ◇ ◇
ภายในพื้นที่ส่วนตัว ไกด์กำลังมีปัญหา
“ทำไมล่ะเลียม! ทำไมถึงเตรียมมาเยอะขนาดนี้!”
ภายใต้สถานการณ์ปกติ กองยานเพียงสองร้อยลำก็เพียงพอที่มารับเลียมกลับแล้ว
ไกด์หวังว่าจะบดขยี้เลียมด้วยจำนวนที่มากกว่าร้อยเท่า แต่เลียมกลับนำยานมามากกว่าหมื่นลำ
มันเป็นไปไม่ได้
มันไม่เป็นความจริง
“แผนของฉัน! ฉันบีบพลังของฉันออกมาจนหมดสำหรับช่วงเวลานี้!”
เพื่อช่วยในการทำงานร่วมกันระหว่างโจรสลัดกับบ้านพีตัค เขาใช้พลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดเพื่อการนี้
เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยุ่งไปมากกว่านี้ แต่สำหรับกองกำลังผสมที่พยายามจะบดขยี้เลียมอย่างแข็งขัน เขาต้องการช่วยในทุกวิถีทางที่ทำได้
แต่จากจำนวนแล้วแม้เลียมจะมีกองกำลังแค่ครึ่งเดียวจากตอนนี้พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้
ภายในช่องว่างระหว่างมิติ ไกด์นั่งลงและเริ่มฝังใบหน้าของเขาลงในเข่าของเขา
“สายไปแล้ว. มันจบแล้ว.”
◇ ◇ ◇
พวกโจรสลัดตื่นตระหนก
“นี่มันอะไรกันเนี่ย! ทำไมจำนวนพวกมันไม่ลดลงเลย!”
จากประสบการณ์ของพวกเขาจนถึงตอนนี้ ขุนนางส่วนใหญ่จะยอมจำนนอย่างง่ายดายหลังจากถูกล้อม
ปกติพวกเขาสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ที่มีจำนวนเท่ากันได้อย่างง่ายดาย
และครั้งนี้พวกเขายังได้รับความช่วยเหลือจากบ้านพีตัค ทำให้จำนวนขึ้นเป็นสองเท่า
ลูกน้องคนหนึ่งรายงาน
“หัวหน้า! กองกำลังของบ้านพีตัคแตกพ่ายไปแล้ว การล้อมมีช่องโหว่แล้ว!”
กองกำลังไร้ฝีมือของบ้านพีตักไม่เพียงแต่ทำผลงานอะไรไม่ได้ ซ้ำยังแพ้ไปแล้ว
ข้อได้เปรียบเรื่องจำนวนค่อยๆหายไป
“เดี๋ยวนะ พวกเขามียานรุ่นล่าสุดไม่ใช่เรอะ! เฮ้ย เริ่มติดต่อกับพันธมิตรโจรสลัดซิ!”
“การติดต่อมันจะเผยตัวพวกเรา-”
“แค่ทำมันเถอะน่า!”
อีกฝ่ายหนึ่งที่พวกเขาติดต่อด้วยคือกองยานโจรสลัดอีกกลุ่ม ที่มีขนาดใกล้เคียงกัน
แม้ว่าจะน่าขายหน้าเล็กน้อย แต่หัวหน้าก็ต้องยอมบากหน้าขอความช่วยเหลือ
“เฮ้พวก เราเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันใช่ไหม? ฉันต้องการความช่วยเหลือเล็กน้อย”
อีกฝ่ายประหลาดใจเล็กน้อย
“คุณกำลังทำอะไรอยู่? อยู่ในการต่อสู้เรอะ?”
“ใช่ แต่ศัตรูแข็งแกร่งและเราเสียเปรียบ คุณช่วยส่งกำลังเสริมมาหน่อยได้ไหม หรือแค่ช่วยเราหนีก็ยังดี”
อีกฝ่ายถามชื่อศัตรูที่ทำให้หัวหน้าเป็นแบบนี้
“ชื่อของกองกำลังที่คุณกำลังต่อสู้อยู่ชื่ออะไร?”
“มันคือบ้านเบนฟิลด์”
เมื่อได้ยินชื่อนั้น โจรสลัดในวิดีโอก็ทำซิการ์ที่คาบอยู่หล่น
เขากำลังสั่น
“คุณแน่ใจใช่ไหมว่าพวกเขาเรียกตัวเองว่าบ้านเบนฟิลด์”
“ใช่แล้ว อย่างที่คุณเห็น มีเด็กที่ชื่อเลียมกำลังต่อสู้กับเรา”
ท่าทีของโจรสลัดในวิดีโอแปลกไป
“คุณทำอะไรลงไป! ไอ้บ้าเอ้ย!”
“มะ มีอะไรงั้นเหรอพี่”
“เลียมจากบ้านเบนฟิลด์! ผู้ชายคนนั้นมีชื่อเสียงเรื่องล่าโจรสลัดไม่ใช่เหรอ! เขาเป็นคนที่เอาชนะโกอาซ!
และคุณกำลังบอกฉันว่าคุณเริ่มทำสงครามกับคนแบบนี้?! คุณต้องล้อฉันเล่นแน่ๆ!”
จู่ๆ สายก็ตัดการเชื่อมต่อ และไม่ว่าจะทำอย่างไรก็เชื่อมต่อไม่ติดอีก
แม้แต่หลังจากติดต่อกองเรือโจรสลัดพันธมิตรอื่นๆ พวกเขาก็ได้รับคำตอบเหมือนกันหมด
หัวหน้าลุกขึ้นยืน
“…นี่มันหมายความว่ายังไงกัน! บ้านเบนฟิลด์เป็นแค่ตระกูลขุนนางที่เสื่อมถอยเท่านั้นไม่ใช่เรอะ!”
◇ ◇ ◇
ผ่านไปสองสามวันแล้วตั้งแต่การต่อสู้เริ่มขึ้น
ทันทีที่แนวรบของศัตรูเริ่มพัง มันก็ง่ายที่จะทำลายรูปแบบของพวกเขา
เคิร์ทที่เฝ้าดูทุกอย่างจากสะพานเดินเรือ รู้สึกประหลาดใจหลังจากได้เห็นความแข็งแกร่งของกองกำลังของเลียม
(นี่มันอยู่ในระดับกองทัพจักรวรรดิแล้วไม่ใช่เหรอ?)
คุณภาพของยุทโธปกรณ์ คุณภาพของทรัพยากรบุคคล และระดับความสามารถส่วนบุคคล ปัจจัยทั้งหมดนี้ไม่ได้อยู่ในระดับกองกำลังส่วนตัวของลอร์ดทั่วไปอีกต่อไป
ไม่นานจากนั้นมีการติดต่อจากเรือธงของฝั่งศัตรู ซึ่งเป็นเรือธงของบ้านพีตัค
“นี่คือเรือธง Peter II ของบ้านพีตัค! เรายอมแพ้! เราขอมอบตัว!”
อีกฝ่ายดูเหมือนจะตื่นตระหนก เบื้องหลังผู้ที่ติดต่อมามีแต่ความวุ่นวาย
ตรงกันข้าม สะพานเดินเรือฝั่งผมก็เงียบ
ผมยังได้ยินเสียงของผู้คนที่ยังปฏิบัติงาน ผู้บังคับบัญชายังคงออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่สงบ
เทียและเจ้าหน้าที่โดยรอบจ้องไปที่ผู้บัญชาการเรือข้าศึกด้วยสายตาหรี่ลงเล็กน้อย
(คนนี้ไม่แข็งแรง เขายังไม่ถึงระดับอัศวินทั่วไป สำหรับคนแบบนี้ เลียมจะยอมรับคำขอของพวกเขาจริงๆ หรือ?)
ผู้บัญชาการทหารสูงสุดขอให้เลียมยืนยัน
“ท่านเลียม บ้านพีตัคยอมมอบตัวแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะร่วมมือกับโจรสลัด แต่มันมีปัญหาตามมาหากเราโจมตีพวกเขาต่อไป-”
ผู้บัญชาการทหารสูงสุดคิดว่าการต่อสู้น่าจะจบลงที่นี่
เขากำลังรอคำสั่งจากเลียม
แม้เขาจะพูดแบบนั้นแต่เขาเองก็ไม่ได้ให้ค่าการมอบตัวครั้งนี้นัก
ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเป็นทหารที่จริงจัง เขาไม่สามารถให้อภัยขุนนางที่ร่วมมือกับโจรสลัดได้
เสียงกำหมัดของเทียแน่นมากจนรอบข้างได้ยิน
ความเกลียดชังของเธอที่มีต่อโจรสลัดนั้นมากมายมหาศาล
เห็นแบบนั้นเลียมก็พูดขึ้น
“บ้านพีตัค? เฮ้ บ้านพีตัคอยู่ตรงไหนใครเห็นบ้าง? ผมไม่เห็นพวกเขาเลย ทั้งหมดที่ผมเห็นมีแต่โจรสลัด ”
เลียมเริ่มหัวเราะขณะออกคำสั่ง
“-พวกมันเป็นแค่โจรสลัด ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่บ้านพีตัคผู้ทรงคุณธรรม น่านับถือ และสูงส่ง ที่จะอยู่ข้างเดียวกับอาชญากร
นั่นเป็นเพียงโจรสลัดที่แอบอ้างเป็นตระกูลขุนนาง เราไม่มีเหตุผลที่จะยอมรับการมอบตัวของโจรสลัด”
–ในขณะนั้น ผู้บัญชาการทหารสูงสุดขยับหมวกของเขาให้เข้าที่
“ขอประทานอภัย ฉันคงเข้าใจผิดไป ดำเนินการโจมตีต่อ!”
“กระจายคำสั่งออกไป ดำเนินการโจมตี ไม่มีการอ่อนข้อให้พวกโจรสลัด”
เลียมลุกขึ้นยืน
“เอาล่ะผมจะออกไปยืดเส้นยืดสายซักหน่อย… เทีย คุณก็มาด้วย”
“ค่ะ!”
เคิร์ทท้วงเลียมทันที
“เลียม! คุณโอเคกับเรื่องนี้จริงๆ เหรอ!”
นี่หมายถึงการทำสงครามกับบ้านพีตัค และบ้านทุกหลังที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา
ทั้งที่เป็นแบบนั้นเลียมก็ยังหัวเราะ
“แน่นอน”
หลังจากพูดคำนั้นแล้ว เขากับเทีย ก็ออกจากสะพานเดินเรือไป
ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเรียกเคิร์ทหลังจากที่ทั้งสองคนหายตัวไป
“นี่แหละคือลอร์ดเลียมของเรา”
“…ขุนนางนั้นน่าอัศจรรย์จริงๆ ถ้าเป็นพ่อหรือฉันคงไม่สามารถตัดสินใจได้ เมื่อเจอเหตุการณ์นี้”
พวกเขาไม่สามารถตัดสินใจได้ง่ายเหมือนเลียม
“คุณหมายถึงอะไร? นั่นเป็นเพียงโจรสลัด ท่านเคิร์ท ฉันเชื่อว่าคุณสามารถออกคำสั่งแบบเดียวกันได้”
ในขณะนั้น เคิร์ทก็เข้าใจทุกอย่าง
(‘ต่อให้ของสิ่งนั้นเป็นสีขาว แต่ถ้าผมบอกว่ามันเป็นสีดำมันก็จะเป็นสีดำ’— มันง่ายที่จะพูดคำแบบนี้ แต่เลียมก็ทำแบบนั้นได้จริงๆ)
อย่างที่เลียมสั่ง บ้านพีตัคได้รับการปฏิบัติไม่ต่างจากกองเรือโจรสลัดอื่นๆ
เคิร์ทรู้ว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องตลก และในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกใจหาย
“ฉันต้องแข็งแกร่งขึ้น”
เคิร์ทกำลังตัวสั่น
เขาผู้ซึ่งเติบโตมาในฐานะนักดาบ สัญชาตญาณของเขากำลังสั่นสะท้าน
เขาอยากแข็งแกร่งในฐานะนักดาบ แต่เมื่อได้เจอเลียม เขาก็อยากแข็งแกร่งในฐานะลอร์ดเช่นกัน
“…ฉันโชคดีที่ได้ฝึกอบรมที่นั่น”
การฝึกที่บ้านราเซลนั้นไม่ได้มีอะไร
สิ่งที่เคิร์ทคิดว่ามันคุ้มค่า คือมิตรภาพที่ก่อตัวขึ้นกับเลียม
◇ ◇ ◇
ณ ทางเดินไปยังลานจอด
เทียมองดูแผ่นหลังของเลียมด้วยแก้มแดงระเรื่อ
(โอ้~ ลอร์ดเลียมเป็นผู้มีเกียรติจริงๆ แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นขุนนาง เขาก็ยังบดขยี้ผู้ที่คบหาสมาคมร่วมกับโจรสลัดด้วยมือของเขาเอง ฉันจะทำตามคำสั่งของเขาไปจนวันที่ฉันตาย)
แม้ว่าเลียมจะรู้ว่าศัตรูคือบ้านพีตัค เขาก็ตราหน้าพวกเขาว่าเป็นโจรสลัดและกำจัดพวกมันให้สิ้นซาก – เทียตัวสั่นด้วยความปีติยินดี
(อย่างที่คิด ลอร์ดเลียมเป็นนายท่านคนเดียวของฉัน ฉันต้องรับใช้เขาจนวันตาย)
แผ่นหลังของเลียมซึ่งยังเด็ก ดูยิ่งใหญ่มากสำหรับเทีย
เมื่อพวกเขามาถึงโรงเก็บเครื่องยาน อัศวินกำลังรอเข้าแถวเพื่อต้อนรับพวกเขา
สำหรับเครื่องส่วนตัวของเลียม เส้นทางที่นำไปสู่เอวิท ถูกปูด้วยพรมแดง
เลียมหันไปหาทุกคนแล้วประกาศ
ทหาร อัศวิน และเจ้าหน้าที่ทุกคนมองมาทางเขา
“–ถึงเวลาสนุกแล้วกับการล่าโจรสลัด ทุกคน เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้”
ทุกคนทำความเคารพพร้อมกัน และอัศวินก็เริ่มขึ้นอัศวินขับเคลื่อน
เลียมหัวเราะ
“เครื่องรุ่นที่สั่งทำพิเศษนั้นดี แต่เครื่องที่ผลิตในปริมาณมากก็ไม่เลวเช่นกัน อย่างไรก็ตามอย่าเหลิงเกินไปและกลับมาอย่างปลอดภัย”
หลังจากที่เลียมขึ้นเอวิทแล้ว เทียก็ขึ้นเครื่องของเธอเอง
เอวิทซึ่งพุ่งออกไปในอวกาศ พุ่งตรงเข้าไปในแนวรบของศัตรู
“ไอ้พวกโจรสลัดโง่เง่าที่อ้างตนเองว่าเป็นบ้านพีตัค จะต้องถูกกำจัดให้หมด!”
ไม่ว่าเอวิทจะผ่านไปที่ใด ยานประจัญบานศัตรูและอัศวินขับเคลื่อนก็ถูกทำลายล้าง
(นอกจากจิตวิญญาณอันสูงส่งของเขาแล้ว ความแข็งแกร่งของเขาสามารถมองเห็นได้เพียงแค่มองดู-)
ความตื่นเต้นของเทียดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเมื่อเธอใช้ดาบของเธอแทงอัศวินศัตรูที่อยู่ใกล้เคียง
เธอเจาะตรงผ่านห้องนักบินของพวกเขา
ศัตรูอีกรายพ่ายแพ้ขณะเธอไล่ตามหลังเลียม
——————————————
ไบรอัน ( ´・ω・｀) “ไบรอันคนนี้รู้ดี ลอร์ดเลียมเข้าใจผิดว่าบ้านพีตัคเป็นครอบครัวที่มีคุณธรรม จึงคิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเข้าร่วมกับโจรสลัด
สงครามระหว่างบ้านเริ่มต้นจากความเข้าใจผิดเล็กๆ น้อยๆ นี้ แค่คิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นก็ทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนด้วยความเจ็บปวด”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
