The Novel’s Extra 555

บทที่ 555 ประตูแห่งอาณาจักรปีศาจ (2)

 

[15 นาทีก่อนออกจากระบบ]

 

ท้องฟ้ามืดครึ้ม ผมกำลังนั่งบนเก้าอี้จ้องมองที่ บยอล ซึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เธอไม่กินอะไรเลยนอกจากเกี๊ยวเมื่อสัปดาห์ที่แล้วและเริ่มส่งกลิ่นแปลกๆ

 

“…น่าละอายจริงๆ”

 

ผมอยู่กับ บยอล เป็นเวลา 1 สัปดาห์ ถึงแม้ ชอคจุนกยอง และ เกอิต้า จะแวะไปพบหน้าเธอ แต่ บยอล ใช้เวลาส่วนใหญ่กับฉัน แต่ 1 สัปดาห์นั้นสั้นเกินไปและเธอไม่เคยแสดงรอยยิ้มให้ผมเห็นอีกเลย

 

[เหลือเวลาอีก 10 นาทีจะออกจากระบบ ความเป็นจริงเสมือนจะปิดตัวลงใน 10 นาที]

 

นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมเสียใจ แต่เวลาของผมที่นี่ไม่ได้ไร้ความหมาย สุดท้ายผมก็ได้เรียนรู้อดีตของบอสและรู้ว่าเธอชอบอาหารอะไร

นั่นก็เพียงพอแล้ว

 

“… บยอล.”

 

ผมยิ้มและวางมือบนหน้าผากของ บยอล มันไม่เย็นและยังอบอุ่น

 

[7 นาทีจะออกจากระบบ … ]

 

ผมปิดการแจ้งเตือนของระบบสักครู่ จากนั้นเวลาที่เหลือผมก็จ้องที่ บยอล

 

1 นาที 2 นาที 3 นาที…เวลาไหลผ่านโดยไม่หยุด

4 นาที 5 นาที 6 นาที…ผมตัดความขมขื่นจากก้นบึ้งของจิตใจออกไป

 

จากนั้นในนาทีสุดท้าย …

 

“…เจอกันพรุ่งนี้นะ.”

 

ผมก็บอกลาเธอ

 

[ความจริงเสมือนจะหยุดลง]

 

[การออกจากระบบจะเริ่มขึ้น]

*************************************************************************

วิ้งงงงงงงงงงงง 

 

แคปซูลเปิดออกและผมก็มองดูนาฬิกาทันที

 

[9:45 PM]

 

ประมาณ 3 ชั่วโมงผ่านไปในโลกแห่งความจริง

 

“อืม.”

 

มันเป็นประสบการณ์ที่ลึกลับอย่างแท้จริง บางคนใช้เวลา 3 หรือ 4 ปีในโลกเสมือน แต่ผ่านไปเพียง 3 ชั่วโมงในโลกแห่งความจริง

 

“…เฮ้ออออออ.”

 

ไม่ว่ายังไงผมก็โยนความรู้สึกสกปรกในจิตใจและออกมาที่ห้องโถงของห้องแคปซูล

 

วิ้งงงงงงงง— วิ้งงงงงงงง— วิ้งงงงงงงง—

 

ผมได้ยินเสียงแคปซูลเปิดออกพร้อมกัน ผมรีบเท้าของผมและไปยืนที่ทางออกของ แคปซูลเดอมาร์ส

 

“นายจะไปแล้วเหรอ”

 

ขณะที่ผมกำลังจะจับมือลูกบิดประตูแล้วเสียงของ ยูยอนฮา ก็ดังขึ้น ผมหันหน้าไปทางด้านข้างแล้วมองเธอ

 

“…เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”

 

“ฉันสงสัยทันทีที่เมื่อเห็นสมาชิก Chameleon Troupe ในโลกเสมือน”

 

“ฉันเข้าใจแล้ว.”

 

“ฉันรู้สึกดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น…มันเป็นทริปรักษาจิตใจที่ดีสำหรับพวกเรา”

 

ยูยอนฮา เหยียดตัวผมมองเธออย่างประหลาดใจ

 

“..รักษา?”

 

“อ๋อ สำหรับฉัน ฉันก็ไม่ต้องทำงานตั้ง 2 เดือน สำหรับนายอนก็….”

 

ยูยอนฮา หยุดและมองไปข้างหลังเธอยังไม่มีใครออกจากห้องแคปซูล

 

“เธอพบแม่และพี่ชายของเธอที่นั้น”

 

“… .”

 

“ทุกอย่างต้องขอบคุณนาย”

 

ยูยอนฮา พูดเบาๆและวางมือของเธอบนไหล่ของผม

 

“นายไปได้แล้ว ดูเหมือนว่าคนอื่นไจะออกมาแล้ว”

 

ยูยอนฮา เปิดประตูให้ผม ผมมองเธอซักพักแล้วจากมา

 

พลาซ่าในกรุงปารีสเต็มไปด้วยสายตาของผม เทศกาลในปารีสยังไม่จบ แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมอยากทำตอนนี้

 

ผมเปิด Smart Watch แล้วเรียกว่าบอส

 

– ว่าไง?

 

บอสรับสายขึ้นมาทันที ผมสงบจิตใจก่อนเปิดปาก

 

“…บอส คุณอยู่ที่ปารีสด้วยหรือเปล่า”

 

– อยู่สิ.

 

“ถ้างั้นรอผมก่อนนะ ผมจะไปหา.”

 

– ฮืมม? ตอนนี้เหรอ? ทำไม.

 

ผมวางสายแล้ววาร์ปไปหาเธอ เธอกินเค้กที่แผงลอยริมถนน

 

ผมวิ่งไปที่ร้านดอกไม้ก่อนและถามเจ้าของว่าเขามีดอกสีเหลืองอ่อนๆ หรือไม่ เจ้าของผงกหัวและชี้ไปที่ช่อดอกไม้ ผมรีบโยนเงินให้เจ้าของและเอาช่อดอกไม้สีเหลืองมาทันที

 

ในไม่ช้าผมก็มาถึงตรอกที่เต็มไปด้วยแผงลอยริมถนน ผมเห็นบอสเคี้ยวเค้กและเรียกเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส

 

“บอสส!”

 

บอสหันหลังกลับและเอียงศีรษะของเธออย่างอยากรู้อยากเห็น

 

“อะ-เร็วเกินไปแล้ว”

 

“… .”

 

ผมวิ่งไปหาเธอและมอบช่อดอกไม้ให้เธอ ดวงตาของบอสเบิกกว้างและมีเครื่องหมายคำถามโผล่ขึ้นมาเหนือศีรษะของเธอ

 

“นี่มันอะไรน่ะ?”

 

“ปัจจุบัน.”

 

ผมผลักช่อดอกไม้ให้เธอ บอสขมวดคิ้วก่อนที่จะพยักหน้าและมองดอกไม้

 

“… อ่า.”

 

ในทันใดนั้นไหล่ของเธอก็สั่นไหวเบาๆผมจ้องที่เธออย่างมั่นคงและพึมพำ

 

“พวกมันถูกเรียกว่า รุงอรุณ มันเป็นชื่อที่สวยงามใช่มั้ย”

 

“… .”

 

บอสมองมาที่ผม เธอมองอย่างเป็นประกายเมื่อมองดูเธอร่างกายของผมก็เคลื่อนไหวไปเอง

 

ผม…ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของผม

 

เสื้อคลุมของพวกเราติดกันและหน้าผากของบอสอยู่ที่หน้าอกของผม การไหลของเวลาช้าลงเช่น ผมใช้งาน Bullet Time ทันที

 

บอสยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น ผมฝังใบหน้าลงบนไหล่ของเธอและกระซิบอย่างเงียบๆ

 

“…ฉันอยากเจอเธอเหลือเกิน”

 

*************************************************************************

 

[ฝรั่งเศส – ปารีส]

 

รอบที่ 3 ของการคัดเลือก ประตูแห่งเกียรติยศ ดำเนินต่อไปโดยไม่มีปัญหาใดๆในการคัดเลือกคนเป็นพันคน เมื่อรอบที่ 4 และรอบสุดท้ายสิ้นสุดลงผู้คน 200 คนจะได้รับการคัดเลือกในหมู่คนนับพันเพื่อเข้าสู่ประตูแห่งเกียรติยศ

 

“ลาก่อน” เบลล์พูดบนหอไอเฟล

 

“อา” จินซาฮยอค ตอบขณะที่ลอยอยู่ในอากาศข้างๆเขา

 

“อย่าปล่อยให้ความรู้สึกส่วนตัวส่งผลต่อการตัดสินใจของคุณ อย่าลังเล อย่าพลาดโอกาส”

 

ครั้งนี้ จินซาฮยอค ไม่ได้ตอบกลับเบลล์ โดยปกติแล้วเธอจะพูดบางอย่างเช่น ‘ฉันจะฆ่านายก่อนที่นายจะมีโอกาสฟื้นขึ้นมา!’ …แต่ตอนนี้การ ‘ลาจาก’ อยู่ตรงหน้าเธออย่างแท้จริงเธอค่อนข้างขมขื่นและโศกเศร้า

 

“โน้มน้าวให้รุมิคิดแบบเหมือนกันด้วยละ”

 

แต่เบลล์เขายังคงใจเย็นเช่นเคย เขาไม่ลังเลและไม่เสียใจ

 

“… .”

 

จินซาฮยอค พยักหน้าอย่างเงียบๆ

 

“ดี. จากนั้นฉันจะไปเจอเธอในสัปดาห์หน้า”

 

แปะ แปะ เบลล์แตะที่ไหล่ของจินซาฮยอต 2-3 ครั้งก่อนจะกลายเป็นอากาศและหายไป

 

ด้านบนสุดของ หอไอเฟล เงียบลง มีแต่จินซาฮยอคที่ถอนหายใจอย่างหนัก

 

“เฮ้ออออออออ… .”

 

ไม่นานบาอัลก็จะลงมาจากประตูแห่งปีศาจ เธอจะสามารถกลับไปที่ อคทรีน่า ได้ไม่รู้ว่ามันจะเป็นฉากจบที่เธอต้องการหรือไม่?

 

“…ชิ.”

 

ความขมขื่นนี้มาจากไหน?

 

เธอไม่สามารถหาคำตอบได้ จินซาฮยอค ได้แต่สร้างพอร์ทัลและออกมาจากปารีส

 

Favorite