The Novel’s Extra 554

บทที่ 554 ประตูแห่งอาณาจักรปีศาจ (1)

 

[Bellflower: นายอน (娜允)]

 

[Bellflower: มันหมายถึง ‘ความงามที่แท้จริง’ มันโอเคไหม?]

 

แชนายอน ถอนหายใจอย่างหนัก ความขมขื่นลุกขึ้นจากก้นบึ้งของจิตใจเธอ ความงามที่แท้จริง เธอไม่คิดว่ามันจะเหมาะกับเธอที่ตอนนี้มีแต่เปลือกสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง

 

[ใช่ มันน่ารักมาก]

 

แชนายอน ต้องการจบการสนทนา

 

[Bellfower: ฉันอยากให้ลูกของฉันสวยงามในแบบที่เธอเป็น]

 

แต่ข้อความของ Bellflower ยังคงดำเนินต่อไป

 

[Bellflower: เธออาจจะบาดเจ็บหรือพ่ายแพ้แต่ฉันอยากให้เธอเอาชนะทุกอย่างได้ในท้ายที่สุด]

 

เพียงแค่อ่านข้อความมันก็กระแทกจิตใจของ แชนายอน อย่างรุนแรงแต่เธอก็ไม่สามารถหยุดตัวเองได้เธอปัดผมของเธอและบ่นออกมา

 

[จะสง่างามได้ยังไง? ในเมื่อเธอแพ้]

 

[Bellflower: เธอพูดถูก สำหรับฉันแล้วความงามที่แท้จริงนั้นไม่ได้เป็นเพราะอ่อนแอหรือแข็งแกร่ง แต่เป็นคนที่ไม่ยอมแพ้และมีความอดทนต่อสถานการ์ณต่างๆ]

 

ในขณะนั้นนิ้วมือของ แชนายอน หยุดนิ่งลงชั่วคราว

 

[Bellflower: ความเจ็บปวดและความเสียใจไม่ถือว่าผิดแต่ก็ต้องยอมรับความเจ็บปวดและความโศกเศร้าในฐานะเป็นส่วนหนึ่งของตัวเธอด้วย]

 

[Bellflower: ยอมรับตัวเองและยืนขึ้นด้วย 2 เท้าของตนเอง…]

 

เสียงของแม่เธอเหมือนกับที่เธอจำได้เมื่อหลายปีก่อนมันเหมือนจะไหลผ่านหูของเธอผ่านทางข้อความ

 

[Bellflower: นั่นคือสิ่งที่ทำให้ นายอน มีความหมายสำหรับฉัน]

 

“…ฉันไปก่อนนะ”

 

ชินจงฮักอ่านข้อความแล้วถอยออกมา แชนายอน เช็ดน้ำตาที่เปล่งประกายรอบดวงตาและพิมพ์

 

[ฉันจะจำเอาไว้]

 

เธอรู้ว่าเธออยู่ในโลกเสมือน แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะเชื่ออย่างไรก็ตาม เธอตัดสินใจที่จะจำความหมายของชื่อของเธอเอาไว้

 

[ตลอดไป.]

 

แน่นอนว่านั่นไม่ได้หมายความว่าทัศนะของเธอต่อชีวิตจะเปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน ความทรงจำของเธอเกี่ยวกับคิมฮาจินการตายของแชจินยูน บาปของแชจูชึล…มันยากที่จะยอมรับพวกมันทั้งหมด เธออาจจะต้องกลับไปคิดซ้ำไปซ้ำมาด้วยความชอบธรรมของเธอ

 

แต่เธอก็จะคิดซ้ำๆเกี่ยวกับความหมายของชื่อที่เธอเรียนรู้ในวันนี้ และในที่สุดวันหนึ่งก่อนที่เธอจะเสียชีวิตมันอาจเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง

 

[ฉันมีบางที่ต้องไปทำ ขอบคุณมากนะคะ.]

 

[Bellflower: อ่า โอเค แล้วค่อยคุยกันนะ. ^^]

 

แชนายอน จบการสนทนาและปิดคอมพิวเตอร์ของเธอจากนั้น 

ยูยอนฮา ปรากฏตัวในช่วงเวลาที่เหมาะสม

 

“เธอคุยจบแล้วเหรอ?”

 

“…อา.”

 

แชนายอน ตอบคำถามสั้นๆกับ ยูยอนฮา ตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของ 

แชนายอน แล้วยิ้มอย่างสดใส

 

“ดูเหมือนว่าเธอได้รับคำแนะนำที่ดี”

 

“ฮะ? อ่า ไม่มันไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก”

 

แชนายอน ส่ายหัวแล้วออกไปที่ห้องนั่งเล่นกับ ยูยอนฮา เพื่อนของเธอถูกรวบรวมไว้ในห้องนั่งเล่นของเพนเฮ้าส์ขนาดใหญ่ล้อมรอบด้วยผนังจากกระจก

 

“ทำไมพวกเรายังไม่ได้ออกจากระบบ? นายโกหกพวกเราใช่มั้ย!”

 

ยุนซึงอาบ่นกับเกอิต้าในขณะที่คิมซูโฮทักทาย แชนายอน ด้วยรอยยิ้ม

 

“ฉันจะอยู่ที่นี่ทำไหมถ้าฉันโกหก? รออีก 10 วัน…”

 

คิมซูโฮ เดินผ่าน เกอิต้า และ ยุนซึงอา เถียงกัน แชนายอน นั่งลงบนโซฟาสายลมเย็นพัดผ่านจากหน้าต่างที่เปิดอยู่เบาๆจับผมของเธอเบาๆ

แชนายอน รู้สึกถึงบรรยากาศที่สงบสุขจ้องมองสหายของเธอ จากนั้นเธอค่อยๆอ้าปาก

 

“ทุกคน.”

 

สายตาของทุกคนหันไปหาแชนายอน แชนายอน ปล่อยลมหายใจเล็กๆ ออกมาราวกับว่าอยู่ในความคิดแล้วในที่สุดก็ยิ้มได้อย่างสวยงามราวกับภาระจำนวนมากได้ถูกยกขึ้นจากไหล่ของเธอ

 

“ฉันจะไปหาแม่และพี่ชาย”

 

*************************************************************************

[D-6 จนกระทั่งออกจากระบบ]

 

ชอคจุนกยองไปทำงานกับโมฮอว์กและผมกระเซิงในตอนเช้าเขาออกจากภูเขาเพราะรู้ว่าภูเขาในยุค 2000 เต็มไปด้วยผู้เชี่ยวชาญที่ซ่อนเร้น ซึ่งมีต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามที่แข็งแกร่งซ้ำแล้วซ้ำอีก ชอคจุนกยอง กำลังสนุกกับชีวิตประจำวันที่มีความสุขและเป็นหน้าที่ของ โมฮอว์ก และ 

ผมกระเซิง ที่เป็นพยานในการต่อสู้ของเขา

 

ในขณะที่ผมเลือกวิถีชีวิตที่สงบสุขมากขึ้น

 

“นี่คือดอกไม้ที่เธอชอบเหรอ”

 

บยอล พยักหน้าในมือของเธอมีดอกไม้สีเหลือง 2 ดอก ผมตรวจสอบชื่อดอกไม้ด้วย การสังเกตและการอ่าน

 

[กุหลาบแห่งรุ่งอรุณ]

 

“กุหลาบแห่งรุ่งอรุณงั้นเหรอ”

 

“…?” แต่ บยอล เงยหน้าของเธอขึ้นมาจากรูปลักษณ์ของมันเธอก็ไม่รู้ชื่อของดอกไม้เช่นกัน

 

“นั่นคือชื่อของดอกไม้นี้หากเธอไม่เคยรู้จักมาก่อนตอนนี้ก็รู้แล้วนะ”

 

ผมยืดตัวและลุกขึ้นมา ผมเล่นบอลกับเธอเป็นเวลา 1 ชั่วโมงอ่านนิทานให้เธอฟังเป็นเวลา 1 ชั่วโมงและไปเล่นดอกไม้เป็นเวลา 1 ชั่วโมงในที่สุดก็ถึงเวลากินข้าว

 

“ไปทานข้าวกันเถอะ”

 

“… .”

 

บยอล พยักหน้าในขณะที่รักษาระยะห่าง 3 ก้าวระหว่างพวกเรา แม้ว่าเธอจะไร้อารมณ์เหมือนเมื่อก่อน แต่ผมสามารถบอกได้จาก 4 วันที่ผมใช้เวลากับเธอว่านี่เป็นปฏิกิริยาของเธอเมื่อเธอมีความสุขมาก สังเกตจากมุมปากของเธอมันกระตุกเล็กน้อยเป็นสัญญาณง่ายๆ

 

“เอาล่ะตามฉันมา”

 

“… .”

 

บยอล พยักหน้าอย่างเงียบๆและไล่ตามผมไปเหมือนลูกเป็ดที่ติดตามแม่ของมัน

 

เพื่ออนาคตผมซื้อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้เมื่อ 4 วันที่ผ่านมาเพื่อเอาชนะใจของ บยอล เกอิต้า ให้เงินกับผม ผมไม่รู้ว่าเขาทำเงินของเขาได้อย่างไร แต่เขาเป็นเจ้าพ่อในโลกนี้

 

แน่นอนผมต้องโกหกต่อ บยอล ว่าสาเหตุที่พ่อแม่ของเธอหายตัวไปก็เพราะพวกเขาทิ้งเธอ แต่ บยอล ไม่ได้แสดงความตกใจหรือเสียใจ 

เธอทำท่าปกติแม้ว่าเธอจะต้องได้รับบาดเจ็บจากภายในจิตใจ

 

“…โอ ใช่อาหารมื้อโปรดของเธอคืออะไรฉันจะทำให้ทั้งหมดเลย”

 

ผมถามสิ่งที่เธอชอบในขณะที่พวกเราเดินไปด้วยกัน โลกเสมือนจริงนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยการผสานอย่างลงตัวระหว่างพรสวรรค์และรอยสักจากความจำของ ยูจินฮยอก เนื่องจากพลังของรอยสักทำให้โลกในอดีตกลายเป็นจริงบอสในปัจจุบันจึงควรมีรสชาติอาหารแบบเดียวกับบอสในตอนเด็ก

 

“… .”

 

แต่ บยอล ไม่ได้พูดอะไรออกมา

 

“พาสต้า? ขาหมู?”

 

เธอไม่ตอบไม่ว่าผมจะถามกี่ครั้งก็ตาม

 

“ไก่ทอด? พิซซ่า? ลูกอม? เกี๊ยว?”

 

อย่างไรก็ตามเธอหยุดเมื่อเธอได้ยินคำว่า ‘เกี๊ยว’

 

“…เกี๊ยวสินะ?”

 

“… .”

 

เธอมองมาที่ผมอย่างเงียบๆเมื่อมองไปที่ดวงตาที่เปล่งประกายของเธอผมก็ยิ้มออกมา

 

“คาดไม่ถึงเลยแฮะ”

 

เมื่อคิดถึงตอนนี้ผมก็ไม่เคยทำเกี๊ยวให้ บอส เลย

 

“สมบูรณ์แบบ ไปกินเกี๊ยวกันเถอะ”

 

“… .”

 

บยอล พยักหน้าและแม้กระทั่งเดินไปข้างหน้าของผมอย่างตื่นเต้น เด็กที่ตามผมห่างหลายก้าวตอนนี้ก็กระโดดเข้าไปที่ห้องครัว

 

“…เฮ้อออ.”

 

ผมหัวเราะและตามล่า บยอล ไป

 

*************************************************************************

 

[D-2 จนกระทั่งออกจากระบบ]

 

แชนายอน มาถึงบ้านซึ่งเป็นบ้านเกาหลีดั้งเดิมในเขตชานเมืองของกรุงโซล มันเป็นบ้านหลังเดียวกันที่เธออาศัยอยู่ตั้งแต่เธอยังเล็ก เธอเดินไปที่ประตูหน้าอย่างดีใจ

 

[บ้านตระกูลแช]

 

แผ่นป้ายชื่อที่เขียนด้วยตัวอักษรจีนนั้นดูทรุดโทรมลงเล็กน้อยกว่าที่เธอจำได้เล็กน้อย เธอยืนอยู่หน้าประตู ในขณะนั้นเสียงก็ไหลผ่านเข้าไปในหูของเธอ

 

– เฮ้ อย่าปล่อยให้ตัวเองถูกค้นพบและหลบไป พวกเขาจะจับเธอและพาเธอออกไปหากเธอน่าสงสัย เธอรู้ว่าเวลาที่พวกเขาไปเดินเล่นจุดหมาย อยู่ที่ไหน

 

มันเป็นเสียงของ เกอิต้า แชนายอน เดินจากบ้านและมุ่งหน้าไปยังเส้นทางใกล้เคียง หญ้า ดอกไม้ ภูเขาและลำธาร เส้นทางนี้เต็มไปด้วยความงามตามธรรมชาติ

 

แชนายอน นั่งลงที่ม้านั่งใกล้ๆเธอรู้เส้นทางที่แน่นอนที่แม่ของเธอจะใช้ในการเดินเล่นทุกวันผ่านเส้นทาง

 

“เฮ้ออออออออ~”

 

เธอหายใจเข้าลึกๆและรู้สึกถึงพลังทางจิตวิญญาณของสภาพแวดล้อมของเธอหลังจากรอประมาณ 20 นาทีเสียงของ เกอิต้า ก็ดังขึ้น

 

– ถอยไป แชจินยุน อยู่กับเธอ

 

แชนายอน รู้สึกเครียดทันทีด้วยความกังวลใจ ประมาณ 3 นาทีต่อมา

ผู้หญิงและเด็กผู้ชายคนหนึ่งก็ปรากฏตัวในเส้นทางพร้อมจับมือกันมา

 

“… !”

 

แชนายอน คิดและพูดย้ำประโยคที่เธอเตรียมไว้ล่วงหน้า

 

“โอ้ มันไม่ใช่ Bellflower หรอกเหรอ? ว้าวช่างเป็นเรื่องบังเอิญฉันเองก็มาที่นี่บ่อยๆ….”

 

เธอฝึกฝนคำพูดนี้และพยายามทำให้ตัวเองดูดีและดูเป็นธรรมชาติมากที่สุด

 

“เฮ้ออออ… .”

 

นี่ไง. 

 

อย่ากลัว

 

อย่ากลัว

นี่คือคนที่กลายเป็นแผลเป็นในหัวใจของเธอเพราะเธอรักพวกเขามาก

จงเดินเข้าหาพวกเขาอย่างช้าๆ

 

แชนายอน ก้าวไปข้างหน้าด้วยความกล้าหาญ

********************************2****************************************

Favorite