The Novel’s Extra 354

เหตุผลสำหรับการประชุม (2)

‘ฉันไม่ได้ทำอะไรเลวร้ายซะหน่อย!’

 

จากนั้นเธอก็พูดประโยคอื่นต่อทันที

 

‘อย่ายิงเลยนะ!

 

คำพูดของเธอทำให้ผมหัวเราะ ผมปล่อยลูกศรออกไปทันที

 

เพี๊ยวววววววววววววววววววว

 

– ลูกศรแห่งความมืดพุ่งไปหาเธอ จินซาฮยอค สร้างกำแพงอย่างรวดเร็ว แต่มันไม่สามารถป้องกันพลังการลบล้างเวทมนต์ของรอยสักได้เลย

 

– …!

 

กำแพงของเธอแตกเป็นเสี่ยงๆ และลูกศรของผมทะลุไหล่ของเธอทันที ตอนนี้เธอควรจะถูกโจมตีด้วยความเจ็บปวดที่แทบไม่อยากเชื่อ

 

– บัดซบ…ไอ้หน้าตัวเมีย

 

ผมมองไปที่ จินซาฮยอค ผู้ซึ่งกรีดร้องออกมาด้วยคำพูดที่หยาบคายในความคิดของผม เป็นไปได้ไหมที่จะเปลี่ยนแปลงเธอด้วย เช่นเดียวกับที่ชินจงฮักและแชนายอนเปลี่ยนแปลง แน่นอนว่าผมไม่อยากเสี่ยงโดย

ไม่จำเป็นจากคำถามสมมุติดังกล่าว ผมยังต้องฆ่าเธออย่างไม่ลังเล

ถ้าผมมีโอกาส แต่บางทีผมอาจจะลืมความเป็นไปได้ข้อนี้ไปจริงๆ

 

– …

 

ไม่ว่ายังไงจินซาฮยอค ก็จ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความสับสน ผมรู้สึกชัดเจนถึงความโกรธที่กำลังจะมาถึง สำหรับตอนนี้ผมไม่มีแผนที่จะปล่อยให้เธออยู่อย่างสงบสุข ผมยก

คันธนูขึ้นแล้วจับลูกศรอีกดอก แต่แล้ว จินซาฮยอค ก็หายตัวไปทันที

 

“เร็วมาก”

 

ผมไม่อยากให้เธอหนีไปได้ง่ายๆ ผมใช้พลังเวทของรอยสักมาในดวงตาและไล่ตามเธอไป จินซาฮยอค ได้ไปไกลแล้วจับไหล่ของเธอขณะที่เธอกัดฟันด้วยความเจ็บปวด โชคดีสำหรับเธอที่ความสนใจของผมถูกขโมยไปโดยผู้เล่นคนอื่นๆในบริเวณใกล้เคียง คิมซูโฮ,วาเนสซ่า​ แฟร์​มุน, เปาโล​ แฟร์มุน, ยียอนฮาน และ แชนายอน เป็นปาร์ตี้ของคิมซูโฮ

 

– ระวังนะทุกคน!

 

พวกเขาต่อสู้กับเมดูซ่าไม่ไกลจากสนามรบหลักเท่าไร ออร่าสีขาวเปล่งออกมาจากการโจมตีโดยดาบสีทองของคิมซูโฮ มันเป็นเทคนิคดาบของ เว่ย ที่ผมอบให้กับซูโฮ

 

– นายนั้นละที่ต้องระวังตัว!

 

แชนายอน หมุนดาบที่ขนาดเท่าร่างของเธอ มันเป็นการโจมตีที่ทรงพลังจนทุบลูกน้องของเมดูซ่าแยกออกจากกันและสร้างบาดแผลบนร่างของเมดูซ่า พวกเขาได้เปรียบ จริงๆแล้วพวกเขามีผู้นำที่ดีและแข็งแกร่งกันทุกคน พวกเขาคงไม่ต้องการความช่วยเหลือจากผม ดังนั้นผมจึงค่อยๆถอยออกมา

 

– !

 

จากนั้นทันใดนั้นเมดูซ่าก็กรีดร้องและใช้ตาวิเศษของเธอทำให้กลายเป็นหินนั่นเป็นสิ่งที่พรรคพวกของคิมซูโฮคาดไว้คิมซูโฮขว้างดาบออกไปพรสวรรค์ของเขา ทำลายพลังของเมดูซ่าได้อย่างง่ายดายและทำให้พรรคพวกของเขาก็ไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตามปัญหาที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่พื้น แต่อยู่ข้างบน ในท้องฟ้า

มีฝูงฮาร์ปีจำนวนหลายร้อยปรากฏขึ้นมา

 

[Lv.10 ฮาร์ปี]

 

– Pieeeek!

 

มอนสเตอร์ที่มีหัวมนุษย์และร่างกายเป็นนก มอนสเตอร์เหล่านี้กรีดร้องและพ่นของเหลวพิษๆออกมาดึงความสนใจจากพรรคพวก คิมซูโฮ

 

– นู้นอะไรน่ะ?

 

แชนายอน โจมตีด้วยดาบสู่ท้องฟ้า แต่ฮาร์ปีคล่องแคล่วและสามารถหลบการโจมตีของ แชนายอน ได้ก่อนที่มันจะไปถึง

 

เมื่อคิดถึงตรงนี้วาเนสซ่า​ แฟร์​มุน เป็นเพียงคนเดียวในปาร์ตี้ของ

คิมซูโฮ ที่เชี่ยวชาญในการโจมตีระยะไกล คิมซูโฮ และ แชนายอน กำลังโจมตีไปรอบๆ แต่นั่นก็หมายความว่าความสนใจของพวกเขาละจาก

เมดูซ่า กระแสการต่อสู้เปลี่ยนไป คิมซูโฮและพรรคพวกของเขาอยากเอาชนะเมดูซ่าลงในวันนี้

 

“อืม … .”

 

ไม่มีทางเลือกอื่น ผมยกคันธนูอีกครั้ง ผมเล็งลูกศร 5 ลูกไปที่พวกมัน

ผมใส่รอยสักที่เหลือ 3 เส้นให้เป็นลูกศร ประกายไฟขนาดใหญ่ที่ก่อให้เกิดสายฟ้ารอบลูกศรแห่งความมืดทั้ง 5 ผมเล็งไปที่ท้องฟ้าซึ่งมีฮาร์ปีร้องเสียงดัง สายธนูเริ่มตึงขึ้นเมื่อลูกศรมาบรรจุนรวมกัน แต่เมื่อผมปล่อยธนูออกไปลูกศร 5 ดอกก็ลอยไปอย่างเงียบๆ

 

เพี๊ยว

 

ลายเส้นสีดำทั้ง 5 มีเป้าหมายเดียวเท่านั้นคือกำจัดฮาร์ปี เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ลูกศร 5 ดอกจึงแทงทะลุผ่านมอนสเตอร์ทั้งหมดในเส้นทางของพวกมัน

 

…ไม่นานฮาร์ปีก็ตกลงมาจากท้องฟ้าและกลายเป็นซากศพ

 

*************************************************************************

 

เมื่อเห็นว่าภัยพิบัติถูกตามล่าอย่างไม่มีปัญหาผมเลยกลับมาที่โซล

มันไม่ได้มีอะไรพิเศษ แม้ว่าผมจะไม่ได้เอ่ยถึงแต่ผมก็กลับไปกลับมา

ระหว่างหอคอยกับโลกผ่านพลังของสปาร์ตันมาตลอด

 

“ฮาจินนนนนนนนนน~”

 

เมี้ยวววววววววว~

 

ทันทีที่ผมกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของผมใน คังนัม อีเวนเดล และ ฮายัง ก็เข้ามาทักทายผม

 

“คุณ สบายดีไหม”

 

“อุ๊บบบบ~!”

 

อีเวนเดล โตขึ้นทุกวันแม้ว่าความสูงของเธอจะอยู่เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ

แต่เธอมีร่างกายอายุ 5 ปีเมื่อเธอเกิดในทางเทคนิครูปร่างหน้าตาในปัจจุบันของเธอไม่แตกต่างจากอายุที่แท้จริงของเธอ

 

“หนูอยากเจอคุณ~”

 

“ฉันเองก็เช่นกัน.”

 

เนื่องจากต้นกำเนิดของ อีเวนเดล ผมจึงไม่สามารถส่งเธอไปโรงเรียนได้ ถ้าผมรู้จักครูสอนพิเศษที่ไว้ใจได้ ผมจะมอบ อีเวนเดล ให้กับบุคคลนั้นอย่างมีความสุข แต่มีไม่กี่คนที่มีความสามารถและความรู้พอจะมาเป็นอาจารย์ของ อีเวนเดล ได้

 

… ตอนแรกผมมี 1 คน ในใจ จอมเวทที่มีประสบการณ์กว้างขวางซึ่งใช้

วิชา ‘อัญเชิญ’ เช่นเดียวกับ อีเวนเดล อาแฮอิน แต่ผมไม่ชอบเธอและจากที่ผมได้ยินเธอเรียกเก็บเงินถึง 5 พันล้านวอนสำหรับการเรียน

1 บท

 

“ฉันกลับมาแล้ว พรุ่งนี้เราจะทำอะไรกันดี~?”

 

เมื่อได้ยินคำพูดของผมดวงตาของ อีเวนเดล ก็เปล่งประกาย

 

“คุณจะอยู่ที่นี่พรุ่งนี้ด้วยเหรอ…?”

 

ในขณะนั้นประตูก็เปิดออกและหยุนซึงอาก็เดินเข้ามาพร้อมกับถุงของชำในมือ ดวงตาของเธอเปล่งประกายเมื่อเธอเห็นผม

 

“อ้าวๆ~ นึกว่าใคร? ผู้ฆ่าดอกบัวดำที่โด่งดังนั้นเอง~”

 

ผมกำลังจะทักทายเธอแต่เมื่อผมได้ยินสิ่งที่เธอพูดจิตใจของผมก็สั่นไหว

 

“…ฮะ?”

 

“นายคิดว่าฉันจะไม่รู้หรอ”

 

หยุนซึงอา ยิ้มอย่างซุกซน

 

“ทุกคนรู้ว่านายเป็นคนฆ่าดอกบัวดำ”

 

“อ้อออออ… .”

 

สมเหตุสมผล แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมตกใจ ผมมอง อีเวนเดล จากนั้นมองกลับไปที่ หยุนซึงอา

 

‘ผู้ฆ่า’

 

‘ฆ่า’

 

ผมไม่ต้องการให้ อีเวนเดล ได้ยินคำพูดเหล่านี้

 

“…อ้อ มันหมายความว่าเขาถอนดอกไม้~ทุกวันน่ะ อีเวนเดล หนูไม่ได้รับอนุญาตให้ถอนดอกไม้ที่ไม่ใช่ของหนูนะ”

 

“โอเคค่า~!”

 

อีเวนเดล หัวเราะคิกคักขณะที่เธอมองหยุนซึงอาที่จะช่วยสถานการณ์ จากนั้นเธอก็คว้าถุงพลาสติกในมือของหยุนซึงอาและเข้าไปที่ห้องครัว หลังจากนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเธอก็หยิบของชำออกมาพร้อมรอยยิ้ม

 

“นี่คือไก่ นี่คือหัวหอม นี่คือกระเทียม นี่คือไข่….”

 

เธอ ทำงานอย่างคล่องแคล่ว หลังจากนั้นผมก็เอาส่วนผสมที่ อีเวนเดล วางออกมาและแสดงให้เห็นถึง [ความคล่องแคล่วของคนแคระ]

เป็นครั้งแรก

 

*************************************************************************

 

1 ชั่วโมงต่อมา.

 

อีเวนเดลผล็อยหลับไปกับฮายังไม่นานหลังจากกินข้าวเสร็จ หยุนซึงอาปิดทีวีแล้วฝังตัวเองลงบนโซฟาพร้อมหาวเบาๆ

 

“กลับไปทำธุระเถอะ”

 

เหตุการณ์สำคัญต่อไปคือไอเท็มของเจงกีสข่านในเอเชียกลาง ขณะที่ผมกำลังปรุงอาหารหยุนซึงอาและผมก็คุยกันนิดหน่อย

 

“อย่างที่นายรู้ไอเท็มเหล่านั้นอยู่ในเอเชียกลางซึ่งมันน่าปวดหัวมาก เนื่องจากดินแดนนั้นไม่ได้อยู่ในเขตอำนาจศาลของประเทศใดๆ

สมาคมจึงยอมแพ้ แม้ว่าพื้นที่ขุดจะถูกสร้างขึ้นที่นั่น แต่บริเวณโดยรอบเป็นของปีศาจและ เพนเดอร์​โมเนียม ก็อยู่ใกล้ๆที่นั้นด้วย”

 

หยุนซึงอา พูดอย่างจริงจังต่อไป

 

“คำถามก็คือข้อมูลพวกนี้รั่วไหลไปได้ยังไงเพราะ เพนเดอร์​โมเนียม และ ปีศาจ สามารถค้นหาและเริ่มสร้างไซต์ขุดเจาะที่อยู่รอบๆแล้ว”

 

แน่นอนผมรู้ทุกอย่างที่เธอบอกผม ถึงกระนั้นผมแสร้งทำเป็นไม่ทราบและแสดงใบหน้าสงสัย

 

“เนื่องจากพวกเราไม่สามารถทนดูพวกมันเอาใช้ไอเท็มทั้งหมดไปได้สมาคมจึงเลือกที่จะต่อสู้กับพวกมันอย่างไม่เต็มใจ เรากำลังพูดถึง

ไอเท็มของเจงกีสข่าน ทั้งหมดอยู่นะ”

 

เจงกีสข่านหรือที่ชื่อว่า เตมูจิน จักรพรรดิผู้ก่อตั้งอาณาจักรที่มีดินแดนใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์โลก แม้ว่าอาณาจักรของเขาจะอยู่ได้ไม่นานหลังจากที่เขาเสียชีวิต แต่ชื่อของเขาก็มีสถานะเป็นตำนานที่เผยแพร่กันไปทั่วโลก นอกจากนี้กองทัพของเจงกีสข่านมีจำนวนน้อยมากแต่ด้วยความแข็งแกร่งกว่าของแต่ละคนทำให้พวกเขาชนะ ดังนั้นอาวุธเก่าๆที่ใช้โดยทหารนิรนามในกองทัพของเขาอาจจะสูงค่ากว่าไอเท็มระดับต่ำด้วยซ้ำ

 

“แน่นอนพวกเรายังมีเวลา จากการประเมินเทคโนโลยีที่พวกเรามีต่อให้เป็นพวกเขา พวกเขาก็ยังคงต้องใช้เวลา 2 สัปดาห์ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มขุดเจอไอเท็มได้”

 

หยุนซึงอาหยุดและมองมาที่ผมอย่างเงียบๆ

 

“ดังนั้นฉันสงสัยว่า….”

 

ผมรู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร

 

“นายเป็นทหารรับจ้าง”

 

“ค่าจ้างของฉันเริ่มต้นที่ 50,000 ล้าน”

 

ผมตอบราวกับคำนวณไว้ก่อนแล้ว

 

“… หืม?”

 

หยุนซึงอา ผงะและกระโดดถอยออกไปเล็กน้อย

 

“เธอไม่ได้บอกว่าฉันคือ ผู้ฆ่าดอกบัวดำหรอกเหรอนั่นหมายความว่า

ค่าตัวของฉันจะพุ่งสูงขึ้นอย่างน้อยๆก็ 3 เท่า”

 

ผมพูดพร้อมรอยยิ้ม

 

หยุนซึงอาเกาหัวเธออย่างมึนงง

Favorite