The Novel’s Extra 353

เหตุผลสำหรับการประชุม (1)

 

หากมีคนถามว่าปรากฏการณ์ที่เรียกว่า ‘ปาฏิหาริย์’ คืออะไรกันแน่

‘Tower of Wish’ คือคำตอบที่ใกล้เคียงที่สุด ต้นกำเนิดของหอคอยและใครเป็นคนสร้าง….สร้างมาได้ยังไง ยังคงเป็นปริศนาที่สมบูรณ์แบบ

สิ่งลึกลับที่สามารถนำคนตายกลับมาได้ โลกที่กว้างใหญ่ไพศาลที่เพิกเฉยต่อกฎของฟิสิกส์และแม้แต่กฎแห่งเวทมนตร์ และวิญญาณ ‘ผู้ดูแลระบบ’ ผู้ดูแลสถานที่แห่งปาฏิหาริย์นี้….

 

“…เฮ้ออออออออออออออออออออออออ.”

 

แต่ตอนนี้ผู้ดูแลระบบที่มีชื่อเสียงที่สุดของ Tower of Wish เมเดีย ถอนหายใจ ด้านหน้าของเธอเป็นประตูที่ตกแต่งอย่างสวยงาม แม้ว่าความหรูหรานี้จะเหมาะสมกับความงามของเธอแต่จิตใจของ เมเดีย นั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น นอกเหนือจากประตูแล้วยังมีเฟอร์นิเจอร์หรูหราหลายชิ้น

 

…ผู้ดูแลระบบเผชิญหน้ากับผู้เล่น แม้จะมีความทรงจำในชีวิตที่ผ่านมาของพวกเขาเหมือนเดิม จริงๆแล้วพวกเขาเป็นมนุษย์มาก่อนที่จะเป็น

ผู้ดูแลระบบ พวกเขาอยากใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์และเจอกับมนุษย์

คนอื่นๆ มีชีวิตเหมือนมนุษย์ แต่เนื่องจากผู้ดูแลระบบไม่สามารถโต้ตอบกับ NPC และผู้เล่นได้อย่างเท่าเทียมกันพวกเขาจึงรวบรวม

ผู้ดูแลระบบเอาไว้ด้วยกัน พวกเขามีเวทมนต์ที่น่าสนใจและเพลิดเพลินไปกับไอเท็มรอบหอคอย นี่คือสังคมสำหรับผู้ดูแลระบบ วันนี้ เมเดีย มาเข้าร่วมในการประชุมผู้ดูแล

 

“… .”

 

ยุคโบราณและยุคกลาง ยุคฟื้นฟูวิทยาการและยุคใหม่ เวลาสมัยใหม่และอนาคตได้มารวมกันเพื่อสร้างการตกแต่งภายในที่สวยงาม มันเป็นผลมาจากสมาชิกแต่ละคนของการกลุ่มตกแต่งสถานที่ด้วยกันแต่ไม่มีใครอยู่ข้างใน เมเดียรู้สึกรู้สึกวิงเวียน จึ่งนั่งลงบนเก้าอี้ของเธอ

เธอคาดหวังเอาไว้มาก เมื่อพูดถึงผูดูแลต่างๆมีพวกยุคแรกที่โง่เขลาเพราะมีผู้ดูแล 5 คนรวมถึง เมเดีย คิดว่าเป็นคนทันสมัยและทำให้

พวกเขามีลักษณะเหมือนตัวละครหลัก

 

[ปรากฏการณ์การรวมตัวของอาณาจักร]

 

เมเดีย จ้องมองที่ป้ายด้านหนึ่งของกำแพง การรวบตัวนั้นมีประโยชน์ในตอนแรกเมื่อผู้ดูแลระบบได้พูดคุยกันถึงสิ่งที่พวกเขาสามารถทำได้เพื่อตนเอง เมื่อเวลาผ่านไป 100 ปีการชุมนุมก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการต่อสู้ทางการเมือง

 

“…ปรากฏการณ์มหัศจรรย์”

 

ยังมีความหวังที่ทำให้เธอไม่ยอมแพ้ อาณาจักรมหัศจรรย์ เพื่อให้ร่างกายของเธอหายไปจากความตายและกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้งเพื่อให้บรรลุความปรารถนา 200 ปีนี้เธอต้องการแค่ 2 สิ่ง ‘การเชื่อฟัง’ และ

‘สถานะการดำรงอยู่’

 

ที่นี่ ‘การเชื่อฟัง’ เป็นเพียงแค่ข้ออ้างถึงความสำเร็จของคนๆหนึ่ง

นี่เป็นเหตุผลเดียวที่ เมเดีย สร้างดวงอาทิตย์เทียมเหนือ Prestige

จริงๆแล้วเธอไม่สนใจ NPC เลยแม้แต่น้อย สุดท้ายพวกเขาก็เป็นแค่วิญญาณที่ตายไปแล้ว สำหรับเธอแล้วผู้เล่นที่มีชีวิตเท่านั้นที่มีความสำคัญ ดังนั้น เมเดีย จึงสร้างดวงอาทิตย์ขึ้นขณะที่ผู้เล่นกำลังมองดูอยู่ มันได้รับเกินความสำเร็จไม่น้อย

 

อย่างไรก็ตามปัญหาที่ใหญ่กว่าคือ ‘สถานะของการมีชีวิต’ มีหลายวิธีในการเพิ่มสถานะการมีอยู่ของตัวเองและวิธีหนึ่งก็คือผ่าน ‘ความงาม’ ของเธอ

มันอาจดูแปลกๆ บางคนอาจถามว่า ‘ทำไมเธอไม่ใช้ไอเท็มนับไม่ถ้วนในหอคอยละ?’

 

คำตอบนั้นง่ายมาก ไอเท็มของหอคอยไม่แตกต่างจากขยะสำหรับ

ผู้ดูแลระบบ ไอเท็มของหอคอยถูกทิ้งไว้ข้างหลังพร้อมกับความตายของเจ้าของ หากผู้ดูแลระบบใช้ไอเท็มอย่างมีความสุขนั่นจะไม่ต่างไปจากการเคารพ ‘เจ้าของดั้งเดิม’ ของไอเท็ม ตามธรรมชาติจะเป็น

‘เจ้าของดั้งเดิม’ ที่ได้เพิ่มสถานะการดำรงอยู่ของพวกเขา

 

ดังนั้น เมเดีย จึงต้องการความงามแบบดั้งเดิม นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอจับตาดู [การแข่งขันช่างตีเหล็ก Crevon] แม้ว่าคนแคระจะสูญพันธุ์และเมื่อเธอได้รับ ‘ความงดงามที่แท้จริง’ เธอเชื่อว่าการทำงานหนักของเธอจะได้รับรางวัลตอบแทน แม้ว่ามันจะเพิ่มสถานะการดำรงอยู่ของเธอเพียงเล็กน้อย แต่เสื้อคลุมนั้นก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการ….

 

“ฉันจะเกลี้ยกล่อมเขาได้ยังไง”

 

ในขณะที่ เมเดีย กำลังคร่ำครวญถึงเรื่องนี้ ประตูก็เปิดออกอย่างช้าๆ จากอีกด้านหนึ่งผู้ดูแลระบบ 4 คน เดินเข้ามาอโฟรไดท์ต์ เพเนโลพีและอเธน่า

… อเธน่า?

 

“เฮ้ เธอมาเร็วจัง”

 

เมื่อได้ยินคำทักทายของอโฟรไดท์ท์ เมเดีย ก็ยิ้ม สถานะเทพธิดาของเธอเป็นเรื่องในอดีต ตอนนี้เธอเป็นผู้ดูแลระบบเช่นเดียวกับ เมเดีย

100 ปีผ่านไปแล้วตั้งแต่พวกเธอคิดหาวิธีจัดการกันและกัน

 

“สวัสดี~”

“สวัสดี”

“เธอสบายดีไหม ~”

 

เฮเลนา อเธน่าและเพเนโลพี กล่าวตามลำดับ พวกเธอนั่งลงบนที่นั่งขณะพูดทักทาย เมเดีย เหลือบไปที่มองชุดของพวกเธอซึ่งไม่แตกต่างจากครั้งที่แล้ว ‘ฉันคิดว่าพวกเธอเองก็ไม่สามารถทำให้ดีกว่านี้ได้แล้วในตอนนี้’

 

“ใช่แล้ว เมเดีย ฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังไล่ตามผู้เล่นที่สร้างน้ำหอมของ หมาป่า”

 

ในขณะนั้น อโฟรไดท์ ก็มอง เมเดีย และยิ้มอย่างสดใส เมเดีย เองก็ยิ้มให้เธอ

 

“…ฉันไม่ได้ไล่ตามเขา เธอคงได้ข่าวมาผิดแล้วละ”

 

“อ้อ ขอร้องละ~ เธอไม่รู้หรอกว่ามันหยาบคายแค่ไหน? ซิแมต วางแผนที่จะมอบมันให้กับฉันอยู่นะ”

 

“ยังไง…..แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”

 

เมเดีย กลัว อเธน่า มากกว่า อโฟรไดท์ที ที่สมองทึบ อเธน่าเป็นคนที่ออกจากปรากฎการณ์ของอาณาจักรรวมเมื่อ 100 ปีก่อน วิธีคิดที่ยืดหยุ่นของเธอทำให้เธอยังคิดว่าเธอเป็นเทพธิดาในขณะที่คนอื่นๆ เป็นเพียงวีรบุรุษของมนุษย์

 

“ผู้หญิงคนนั้นอยู่หลังเสื้อคลุม-”

 

“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น”

 

อโฟรไดท์ที ขัดจังหวะ เมเดีย และ อเธน่า ขัดจังหวะ อโฟรไดท์ที

 

“ใช่ มีบางสิ่งที่ฉันอยากได้เหมือนกัน”

 

อเธน่า ระงับความภาคภูมิใจของเธอในฐานะเทพธิดาแล้งงั้นเหรอ?

เธอดูโอเคกับคำพูดที่ไม่สุภาพของ เมเดีย อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

“ลูกศร มีลูกศรที่ฉันต้องการ”

 

อเธน่ากล่าวถึงบางสิ่งที่ เมเดีย ไม่เข้าใจ

 

“…อะไรนะ? ลูกศร?”

 

*************************************************************************

 

[ชั้น 8 Crevon แผ่นดินใหญ่]

 

หลังจากหนี เมเดีย มาได้แล้วผมก็กลับไปที่Crevon ราชวงศ์อธารอส ได้ประกาศภาวะฉุกเฉินแนะนำให้ประชาชนอยู่ในบ้าน ผลที่ตามมาคือถนนที่คึกคักของ Crevon ว่างเปล่าในขณะนี้

 

– ดิ้งงงงงงงงงงงงง!

 

“ไปกันเถอะ.”

 

ผมเรียก ซันนูรี่ แล้วกระโดดขึ้นหลังเธอ ผมนั่งบนอานที่แสนสบายและเผชิญหน้ากับสนามรบทางตะวันออก มีมอนสเตอร์นับพันกำลังเดินขบวนจากทางตะวันออก ความปรารถนาในการต่อสู้ของพวกมันชัดเจนเกินกว่าที่จะบอกได้ว่าพวกมันแค่ทำหน้าที่ตามสัญชาตญาณ คิเมร่าเป็นคนสั่งการพวกมัน

 

– ฮี้อออออออๆๆ

 

“ขอบคุณ.”

 

ขอบคุณ ซันนูรี่ ทำให้ผมมาถึงจุดชมวิวที่สูงที่สุดอย่างรวดเร็ว

มีมอนสเตอร์ 2-3 ตัวที่อยู่ใกล้เคียง แต่ ซันนูรี่และสปาร์ตันเกินพอที่จะดูแลพวกมันได้เนื่องจาก ซันนูรี่ จัดการกับพวกมันและ สปาร์ตัน ก็ยิงพลังเวทมนต์ใส่พวกมัน

 

“…ทำได้ดี.”

 

ซันนูรี่และสปาร์ตัน ผลักมอนสเตอร์ออกไปในขณะที่ผมยืนอยู่ที่ขอบหน้าผาสูง ลมพัดผ่านผมอย่างรุนแรงเมื่อผมมองดูมอนสเตอร์ด้านล่างที่เต็มดินแดนอันกว้างใหญ่ราวกับวัชพืช

 

ลูกศร 2-3 ดอกไม่สามารถรับมือกับตัวเลขเหล่านี้ได้ แต่ถ้าเป็น

ลูกศรแห่งความมืดน่าจะแสดงศักยภาพสูงสุดของพวกมันออกมาได้

ผมต้องใช้พลังเวทมนต์ของรอยสัก 4 เส้น ผมถึงจะสามารถควบคุม

ลูกศรแห่งความมืดทั้ง 5 ได้อย่างอิสระเป็นเวลาประมาณ 10 นาที

แต่ 10 นาทีนั้นยังไม่เพียงพอ

 

ผมตรวจสอบจำนวนกระสุนที่ผมมี ตอนนี้ผมมีกระสุนปืนพก 300 นัดกระสุนปืนกล 600 นัดและกระสุนไรเฟิล 90 นัด ถ้ากระสุนแต่ละนัดสามารถฆ่ามอนสเตอร์ 1.5 ตัวนั่นเท่ากับมอนสเตอร์…1500 ตัว

 

ในขณะที่ผมกำลังคำนวณศักยภาพในการต่อสู้ของผม ผมก็สงสัยขึ้นมาในทันที ผมจำเป็นต้องต่อสู้ด้วยเหรอ?

 

– คลื่นสายฟ้าจงโหมกระหน่ำ! จงตายซะ!

 

เสียงเหมือนเด็กๆของไอลีนเรียกพายุสายฟ้าพัดผ่านฝูงมอนสเตอร์

 

– เพลิงนรก

 

‘ไฟที่ไม่อาจดับมอด’ ของ อียองฮา ก็แพร่กระจายจากมอนสเตอร์

ตัวหนึ่งไปยังอีกตัวหนึ่ง จนสนามรบกลายเป็นสีแดงฉาน

 

– ฉันจะเล็งไปที่การจู่โจมใส่พวกจอมเวทต่างๆ

 

ลูกศรเวทย์มนตร์ของ จินเซยอน ยิงลงมาใส่เฉพาะมอนสเตอร์ที่กำลังคุกคามจากระยะไกลในขณะเดียวกัน ชินจงฮัก ก็แสดงพลังออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม แน่นอน คิมยองจิน ที่ได้รับ ง้าวมังกรเขียวในตำนานก็ใช้ประโยชน์จากพรสวรรค์ ปรมจารย์ศาสตราวุธ ให้มีศักยภาพสูงสุด

คิมจินวู เต้นรำผ่านสนามรบด้วยดาบของเขาสมกับที่เป็นนักล่าของ ‘Vast Expanse’ ส่วน จินซาฮยอค กำลังยิงพลังเวทมนตร์ท่ามกลางความโกลาหล…

 

เดี๋ยวก่อน

 

จินซาฮยอค?

 

นั่นคือจินซาฮยอค จริงๆเหรอ?

 

ผมหรี่ตาของผมและมองอย่างตั่งใจ

 

“บ้าน่า….”

 

จินซาฮยอค เป็น 1 ในผู้เล่นที่ลงแรงหนักที่สุดเธอกำลังทำงานหนักเพื่อกำจัดมอนสเตอร์ ‘เธอทำอะไรที่นั่น?’ ผมสงสัย แต่ผมก็ได้คำตอบอย่างรวดเร็ว เธออาจเข้าร่วมเพื่อหาค่า TP ดูเหมือนเธอจะคาดหวังเอาไว้มากกับชิป neurotech ของชั้น 7 ผมพบเป้าหมายแรกของฉัน

ผมเล็งลูกศรของผมไปที่ จินซาฮยอค

 

[คำเตือน Crevon กำลังเข้าสู่สงคราม ผู้เล่นที่คุณกำหนดเล็งเป้าหมายคือพันธมิตรที่เข้าร่วมสงครามของ Crevon การฆ่าผู้เล่นคนนี้อาจส่งผลให้ได้รับบทลงโทษจาก Crevon]

 

ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าร่วมสงครามอย่างเป็นทางการด้วยแฮะ แต่ว่า

การลงโทษไม่ได้มาจากผู้ดูแลระบบ ผมเลยไม่ได้สนใจอะไรมากมายขนาดนั้น …ในขณะนั้นเอง จินซาฮยอค ก็ดูเหมือนจะรู้สึกถึงอันตรายจากสัญชาตญาณที่แหลมคมของเธอขณะที่เธอหันหลังให้กับการต่อสู้ ดวงตาของเธอ ตรวจสอบสภาพแวดล้อมและไม่นานก็มองมาที่ผม

พวกเราจ้องมองกันจากระยะไกล จินซาฮยอค กัดฟันแน่นเมื่อเธอเห็นลูกศรของผม หลังจากนั้นไม่นานปากของเธอก็ขยับ ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเธอพูดอะไรผมไม่ได้ยินเธอพูดแต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมเข้าใจในสิ่งที่เธอพยายามจะพูด

——————————————-2—————————————–

Favorite