Genius Doctor Black Belly Miss 1529 ไม่ง่ายอย่างนั้น (2)

ตอนที่ 1529  ไม่ง่ายอย่างนั้น (2)

“หา?”

คำพูดของชายคนนั้นทำให้เกิดกระแสประท้วงดังขึ้นจากกลุ่มผู้เยาว์ที่คิดว่าพวกเขาถูกพามาที่หน้าหอพักนี่เพื่อจัดสถานที่ให้พวกเขาพักอาศัย  แต่……สถานการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาคิดเอาไว้

“เร็วๆเข้า  เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว”  ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวด ใบหน้าขรึม

จากนั้นแต่ละกลุ่มก็ถูกพาออกไปอย่างรวดเร็วโดยคนของสำนักธาราเมฆ

กลุ่มพรสวรรค์แต่กำเนิดที่จวินอู๋เสียอยู่  นำโดยชายที่พาพวกเขามาตั้งแต่แรก  พวกเขาเดินออกจากทางออกอีกด้านและเดินไปบนทางเดินกว้าง  ศิษย์ของสำนักธาราเมฆเดินผ่านไปมาอย่างเงียบๆ  ทำราวกับมองไม่เห็นเด็กใหม่พวกนี้

หลังจากเดินอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง  จวินอู๋เสียกับกลุ่มของนางก็มาถึงถ้ำแห่งหนึ่งบนภูเขา  เมื่อศิษย์หลายคนบังเอิญผ่านมาเห็นพวกเขาเข้า  พวกเขาก็ชะงักเท้าเล็กน้อย  ในที่สุดก็แสดงปฏิกิริยาบ้างแล้ว

ไม่รู้ว่าทำไม  จวินอู๋เสียเหมือนจะเห็นสายตาของศิษย์พวกนั้นมีแววสงสารด้วย

“เผ่าผู้ใช้กระดูกเข้าไปในนี้”  ชายคนนั้นพูดกับผู้เยาว์ที่อยู่ข้างหลังเขา  พร้อมกับชี้ไปที่ถ้ำมืดตรงหน้า

ผู้เยาว์ 20 กว่าคนที่มาจากเผ่าผู้ใช้กระดูกมองไปที่ถ้ำสีดำสนิทแล้วลอบกลืนน้ำลาย  คนที่กล้าหาญกว่าเล็กน้อยก็อดถามขึ้นไม่ได้ว่า  “ครู  ไม่ทราบว่าจะให้พวกเรา……ทำอะไรหรือขอรับ?”

ชายคนนั้นขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า  “เข้าไปก็รู้เอง”

ผู้เยาว์จากเผ่าผู้ใช้กระดูกหน้าซีด  เขาเดินเข้าไปข้างในพร้อมเพื่อนคนอื่นๆอย่างลังเล  ขณะที่เดินก็หันกลับมามองคนที่เหลือในกลุ่มอีกหลายครั้งจนร่างของพวกเขาถูกกลืนเข้าไปในความมืดและหายไปจากสายตาของทุกคนที่นั่น

“ที่เหลือเดินต่อ”  ชายคนนั้นหันไปบอกผู้เยาว์คนอื่นๆ

กลุ่มที่เพิ่งหยุดก็เดินไปข้างหน้าอีกครั้ง  พวกเขาก้าวไปไม่ถึง 10 ก้าวก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังออกมาจากถ้ำด้านหลัง!

เสียงร้องฟังดูน่าสยดสยองนั้นได้ทำลายความเงียบสงบของสำนักธาราเมฆ  พวกผู้เยาว์ที่ได้ยินต่างหน้าซีดและขนลุกไปทั่วร่าง  พวกเขาอยากถามว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในนั้น  แต่ชายที่เดินนำพวกเขาไปก็ไม่ได้ชะลอฝีเท้าลงเลย  เขาเดินต่อไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

หลังจากนั้นพวกเขาก็มาถึงหน้าถ้ำอีกแห่ง  ครั้งนี้เป็นผู้เยาว์จากเผ่าแม่มดหมอผีที่ถูกนำเข้าไปข้างใน  คนจากเผ่าแม่มดหมอผีมีจำนวนน้อยกว่ามากและมีเพียงสิบกว่าคนเท่านั้น  พวกเขาดูหวาดกลัวจากเสียงกรีดร้องก่อนหน้านี้  จึงพากันยืนตัวสั่นอยู่หน้าปากถ้ำ  ไม่กล้าที่จะก้าวเข้าไปข้างใน

“ถ้าไม่อยากเข้าไปข้างใน  พวกเจ้าก็อยู่แค่ที่ปากถ้ำนี่ก็ได้”  ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาดุดัน

โดยไม่รอให้ผู้เยาว์พวกนั้นอ้าปาก  ชายคนนั้นก็ออกเดินนำผู้เยาว์คนอื่นๆไปต่อทันที

ต่อมาก็คือเผ่าวายุ,  จากนั้นก็เผ่าลิงยักษ์……

ผู้เยาว์ที่ถูกเลือกจากการแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิดถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มๆและนำไปทิ้งไว้ในถ้ำที่มืดมิดกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า  พวกเขาไม่รู้ว่าจะมีอะไรรอต้อนรับพวกเขาอยู่ข้างในนั้น  และไม่มีใครอธิบายอะไรให้พวกเขาฟังเลย  มีอยู่แค่สิ่งเดียวตรงหน้าพวกเขาเท่านั้น  จะเข้าไปหรือจะยืนอยู่ที่ปากถ้ำ

เดินกันมาตลอดทาง  ในที่สุดทั้งกลุ่มก็เหลือแค่ชายที่นำทางกับจวินอู๋เสียเท่านั้น  หลังจากชายคนนั้นส่งผู้เยาว์กลุ่มสุดท้ายออกไป  เขาก็หยุดเดินและหันมามองจวินอู๋เสียที่เดินตามหลังเขามา

“จวินอู๋?”  ชายคนนั้นมองผู้เยาว์ใบหน้าจิ้มลิ้มเกลี้ยงเกลาตรงหน้า  พูดกันตามจริงแล้ว  ผู้เยาว์ตัวเล็กคนนี้ไร้ตัวตนเอามากๆ  ด้วยรูปร่างที่เล็กและเตี้ย  นิสัยที่ชอบอยู่เงียบๆ  สีหน้าเย็นชาห่างเหินมาตลอดทางตั้งแต่เริ่ม  จึงง่ายมากที่จะลืมเด็กคนนี้ถ้าหากไม่ให้ความสนใจมากกว่านี้

จวินอู๋เสียพยักหน้าเล็กน้อย

“เผ่าจ้าววิญญาณ?”  ชายคนนั้นถามต่อ