Genius Doctor Black Belly Miss 1528 ไม่ง่ายอย่างนั้น (1)

ตอนที่ 1528  ไม่ง่ายอย่างนั้น (1)

ดวงอาทิตย์ลอยสูงอยู่บนท้องฟ้า  และไม่มีใครอยู่หลังประตูที่เปิดกว้างของสำนักธาราเมฆเลยสักคน  เหล่าผู้เยาว์ที่รออยู่ด้านนอกต่างกระวนกระวายใจ  แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรมาก  ได้แต่รออยู่ที่นั่นภายใต้แสงแดดร้อนแรง

หลังจากนั้นไม่นาน  ชายคนหนึ่งก็เดินออกมาจากประตูใหญ่ของสำนักธาราเมฆอย่างช้าๆ  การปรากฏตัวของเขาทำให้พวกผู้เยาว์ตื่นเต้นขึ้นมาทันทีหลังจากรอจนเบื่อ

ชายคนนั้นกวาดสายตามองผู้เยาว์กลุ่มใหญ่รอบหนึ่ง  เมื่อสายตาของเขากวาดผ่านมาที่จวินอู๋เสีย  มันก็หยุดอยู่ที่นางแวบหนึ่งก่อนจะเบนออกไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น  หลังจากสำรวจคนทั้งกลุ่มหนึ่งรอบแล้ว  ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นว่า  “พวกเจ้าทุกคนตั้งใจจะเข้าสู่สำนักธาราเมฆในวันนี้  ข้าก็จะไม่พูดอะไรมากนอกจากเรื่องเดียวเท่านั้น  ทุกคนที่เข้าสำนักธาราเมฆจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปจากสำนัก  นอกจากว่าพวกเขาจะทำได้ตามมาตรฐานของสำนักธาราเมฆ  ทุกเดือนจะมีวันหยุดหนึ่งวัน  แต่คนที่ผ่านการประเมินประจำเดือนเท่านั้นที่จะได้รับอนุญาตให้ออกจากสำนักได้  ข้าหวังว่าทุกคนจะเข้าใจเรื่องนี้อย่างชัดเจน  ตั้งแต่วินาทีที่พวกเจ้าก้าวเข้าสู่สำนักธาราเมฆ  พวกเจ้าจะต้องปฏิบัติตามกฎของสำนักธาราเมฆ  ถ้าใครไม่พอใจหรือรู้สึกข้องใจ  ก็ออกไปจากที่นี่ได้เลย”

เสียงของผู้ชายคนนั้นไม่ดัง  แต่คำพูดของเขาก็ถ่ายทอดไปถึงหูของทุกคนที่นั่นอย่างชัดเจน

กฎแปลกๆของสำนักธาราเมฆเป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วสำหรับทุกคนที่นั่น  ในเมื่อพวกเขามากันถึงนี่แล้ว  พวกเขาย่อมไม่ทิ้งโอกาสครั้งเดียวในชีวิตนี้ไปแน่นอน

หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง  พวกผู้เยาว์ที่รออยู่นอกประตูสำนักธาราเมฆก็ไม่เห็นใครก้าวจากไปสักคน

รออยู่สักพัก  แล้วชายคนนั้นก็พูดขึ้นช้าๆว่า  “ทุกคนตามข้าเข้ามาในสำนัก”

พูดจบเขาก็หันหลังกลับทันที  คนจากวิหารต่างๆก็กระตุ้นให้พวกผู้เยาว์รีบเข้าไปในสำนัก  พวกผู้เยาว์ต่างรวมตัวกับคนจากวิหารเดียวกันแล้วเดินเข้าไปข้างใน  โดยมีจวินอู๋เสียเดินอย่างสบายใจอยู่คนเดียวที่ท้ายกลุ่ม

ซูจิ่งเหยียนยืนอยู่ใต้ต้นไม้นอกสำนักธาราเมฆ  เขามองดูจวินอู๋เสียค่อยๆหายไปในฝูงชน  แล้วใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มที่ดูเหมือนสุนัขจิ้งจอก  จากนั้นเขาก็ลูบคางและกระซิบบางอย่างเบาๆ

“รู้สึกว่าจะมีเรื่องสนุกๆให้ดูเร็วๆนี้แล้วซิ”

พวกผู้เยาว์ถูกพาเข้าไปในสำนักธาราเมฆ  ในใจของพวกเขาเดือดพล่านด้วยความตื่นเต้น  ไม่สามารถห้ามสายตาจากการมองทุกสิ่งรอบตัวได้

สำนักธาราเมฆตั้งอยู่พื้นที่ที่กว้างใหญ่  แทนที่จะบอกว่าเป็นสำนัก  น่าจะเรียกว่าเมืองเล็กๆมากกว่า  ภายในสำนักนั้น  หอพักแต่ละหลังมีการออกแบบที่เรียบง่าย  ด้านหน้าหอพักมีผู้เยาว์สวมเครื่องแบบสำนักธาราเมฆเดินไปเดินมาอยู่จำนวนมาก  สายตาของพวกเขาเย็นชาและห่างเหิน  พวกเขาไม่สนใจผู้เยาว์ที่เพิ่งเข้าสำนักมาเลย  ทำราวกับว่าเด็กใหม่พวกนี้ไม่มีตัวตน

ในสำนักที่กว้างใหญ่นี้เงียบมาก  มีเพียงเสียงฝีเท้าที่ดังก้องอยู่ในหูของพวกผู้เยาว์  แม้ว่าในใจพวกเขาจะเต็มไปด้วยความกระวนกระวายและความวิตกกังวล  แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพูดมาก  ทำได้แค่ระงับเลือดที่เดือดพล่านในตัว  ขณะที่ก้าวตามหลังชายที่นำพวกเขาไปทีละก้าว

ในที่สุด  พวกเขาก็ถูกพามาที่หน้าหอพักสีขาวซึ่งเรียงรายเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ

ชายที่นำกลุ่มผู้เยาว์มาที่นี่หยุดที่หน้าหอพัก  จากนั้นก็หันมามองพวกผู้เยาว์ที่อยู่ข้างหลังเขา

“เอาล่ะ  พวกเจ้าแบ่งกันเป็นกลุ่มๆตามสนามแข่งที่พวกเจ้าเข้าร่วมเลย”  ชายคนนั้นยกมือขึ้นชี้พื้นที่ที่แบ่งเป็น 4 ประเภท  พลังวิญญาณ,  ภูติประจำตัว,  ความเชี่ยวชาญยา,  และพรสวรรค์แต่กำเนิด

พวกผู้เยาว์ที่รวมกลุ่มกันตามวิหารก็แยกกันตามการจัดประเภทนี้ทันที  หลังจากแบ่งกลุ่มแล้ว  พวกเขาก็รวมตัวกับเพื่อนๆของตัวเองอีกครั้ง  ตั้งใจแบ่งพรรคแบ่งพวกชัดเจนมาก

ในขณะนั้นเอง  ก็มีชาย 3 คนเดินออกมาจากในหอพักด้านหน้าพวกเขา  จากนั้นก็มายืนอยู่ตรงหน้ากลุ่มพลังวิญญาณ, ภูติประจำตัว, และความเชี่ยวชาญยา

“ตอนนี้ทุกคนก็แบ่งกลุ่มกันแล้ว  งั้นพวกเจ้าก็ตามคนที่ยืนอยู่ข้างหน้ากลุ่มของพวกเจ้าไปเลย”  ชายคนนั้นพูด