Genius Doctor Black Belly Miss 1452

ตอนที่ 1452  ข้าจะเล่นกับเจ้าเอง (1)

อย่างที่คาดไว้  เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ลั่วซีตรวจสอบแล้วว่าสิ่งต่างๆที่ทางเหนือของเมืองยังคงเหมือนเดิม  เขาก็บุกเข้ามาในจวนเจ้าเมืองด้วยสีหน้าถมึงทึง

เมื่อวานเจ้าเมืองได้รับความตกใจอย่างมากจนล้มป่วยนอนอยู่บนเตียง  ข้อเท้าของเขาที่ถูกเย่ฉากระทืบนั้น  พันเอาไว้ด้วยผ้าพันแผลอย่างแน่นหนา  มีอนุภรรยาคอยดูแลอย่างดีจนแทบจะเห่กล่อมให้เขานอนอยู่แล้ว

เมื่อลั่วซีเข้ามา  ใบหน้าของเขาบึ้งตึงอย่างน่ากลัว

“ทำไมงานที่ข้าให้เจ้าไปทำยังไม่เรียบร้อยอีก!?”  ลั่วซีมองเจ้าเมืองอ้วนพุงพลุ้ยด้วยสายตารังเกียจ

เจ้าเมืองมองไปที่ลั่วซี  ในใจของเขาเย้ยหยัน  แต่ใบหน้าดูตื่นตกใจ

“พวกเจ้าออกไปให้หมด”  เจ้าเมืองไล่ทุกคนในห้องออกไป  ก่อนจะเริ่มสะอื้นคร่ำครวญต่อหน้าลั่วซี  “ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากจัดการมัน  แต่ข้าทำอะไรไม่ได้จริงๆ!  ข้าอยากหาข้ออ้างยึดหอพักพวกนั้นมาเป็นของข้า  แต่เจ้าเด็กนั่นฉลาดเกินไป  เขาจ่ายเงิน 3 เท่าของราคาเพื่อซื้อทั้งโฉนดบ้านและโฉนดที่ดิน  เมื่อวานข้าส่งหลิวเอ้อร์ไปก่อกวน  ไม่เพียงทำไม่สำเร็จ  ยังโดนฆ่าตายทั้งกลุ่ม  หลังจากนั้นข้าก็พาทหารไปที่นั่นแล้วก็โดนดูหมิ่นทำให้ขายหน้า  ข้าอยากเลิกเสแสร้งทำดีกับเจ้านั่น  แต่ก็นึกได้ว่าท่านผู้นั้นสั่งให้ข้ารักษาภาพลักษณ์คนดีมีเมตตา  ข้าเลยต้องอดกลั้นรั้งตัวเองไว้”

ลั่วซีขมวดคิ้วย่นเข้าไปอีก  ที่เจ้าเมืองพูดก็ไม่ผิด  ภาพลักษณ์คนดีมีเมตตาของเจ้าเมืองถูกสร้างขึ้นด้วยความพยายามอย่างมาก  และถ้าพวกเขาอยากรับผู้ลี้ภัยเข้ามาเพิ่มอีก  พวกเขาจะทำให้ภาพลักษณ์นั้นเสียไปไม่ได้

ลั่วซีครุ่นคิดอย่างหนัก  แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเท้าของเจ้าเมืองที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลเอาไว้อย่างแน่นหนา

“เท้าเจ้าเป็นอะไร?”

เจ้าเมืองสะดุ้งในใจ  เขารีบพูดกลบเกลื่อนว่า  “เป็นความผิดของหลิวเอ้อร์นั่นแหละ!  ตอนที่ข้าได้ยินว่าเขากับลูกน้องถูกฆ่าตายหมด  เขาก็ตกใจจนล้มลงอย่างแรง  ข้อเท้าก็เลยหัก”

ลั่วซีมองเจ้าเมืองอยู่นาน  ดูเหมือนจะเชื่อคำพูดของเขา

“พวกผู้ลี้ภัยที่ควรไปรายงานตัวที่จวนเจ้าเมืองยังไม่ปรากฏตัวเลย  ถ้ายังจัดการเรื่องทางเหนือของเมืองไม่เรียบร้อย  ขยะพวกนั้นก็จะยังอยู่ที่นั่น  และทำให้งานของท่านผู้นั้นต้องล่าช้าไปมาก”  ลั่วซีพูดต่อไป

“ใครว่าไม่ใช่ล่ะ”  เจ้าเมืองแอบถอนหายใจโล่งอก

ลั่วซีมองเจ้าเมืองอย่างดูถูก  “เจ้ามันไร้ประโยชน์จริงๆ  เรื่องเล็กๆแค่นี้ยังจัดการไม่ได้  ต้องให้ข้ายุ่งยากทำเองอีก”

“ข้ารู้  เจ้าเก่งกว่าข้าเยอะ”  เจ้าเมืองรีบพูดประจบลั่วซี  แต่ในใจของเขาได้ทักทายบรรพบุรุษของลั่วซีไปทั้ง 18 รุ่นแล้ว  “แล้วเจ้ามีแผนการยังไงหรือ?”

“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าฝูหยวนถังของข้าเป็นสถานที่แบบไหน?  ไม่ว่าที่ทางเหนือของเมืองจะยอดเยี่ยมแค่ไหน  ถ้าเกิดมีคนตายที่นั่นสักสองสามคน  คนแก่ๆพวกนั้นก็ไม่กล้าอยู่ต่อแล้ว!”  ดวงตาของลั่วซีทอประกายชั่วร้าย

เขาพูดกับเจ้าเมืองอีก 2-3 คำ  จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อเดินจากไป

เท้าของลั่วซีเพิ่งก้าวออกไป  เจ้าเมืองก็เรียกคนสนิทที่เขาไว้ใจมาทันที  หลังจากรีบเขียนจดหมายที่สั้นและกระชับเสร็จ  เขาก็สั่งให้คนสนิทของเขาเอาจดหมายไปส่งที่ทางเหนือของเมือง

“ท่านเจ้าเมือง  ท่านจะให้เอาจดหมายไปส่งที่ทางเหนือของเมืองหรือขอรับ?”  คนสนิทของเขามองเจ้าเมืองอย่างเหลือเชื่อ

เจ้าเมืองพูดว่า  “เมื่อวานนี้เจ้าเห็นใครมาที่จวนนี้รึเปล่า?”

คนสนิทส่ายหน้า

เจ้าเมืองถอนหายใจ  แล้วพูดว่า  “งั้นก็ไม่ต้องถามมาก  รีบๆไปส่งให้เร็ว  อย่าให้ใครเห็นเด็ดขาด”

“ขอรับ!”

เจ้าเมืองมองตามหลังคนสนิทที่ไว้ใจได้ของเขา  ในใจปกคลุมไปด้วยความหนาวเย็น  ตอนที่จวินอู๋เสียมาที่จวนเจ้าเมืองเมื่อวาน  ทุกคนในจวนถูกทำให้หมดสติและนำไปโยนรวมกันที่สวนหลังบ้าน