Genius Doctor Black Belly Miss 1451

ตอนที่ 1451  ใครสอบสวนใครกันแน่ (3)

คนที่ได้รับเลือกให้เป็นพาหะ  ส่วนใหญ่เป็นคนอ่อนแอขี้โรค  เนื่องจากร่างกายของพวกเขาอ่อนแอ  ความต้านทานยาและแบคทีเรียของพวกเขาจึงไม่แข็งแรง  หลังจากถูกฉีดแบคทีเรียเข้าไปไม่นาน  พวกเขาก็จะตาย  พอพวกเขาตาย  แบคทีเรียก็จะแพร่กระจายอย่างเงียบๆไม่มีใครทันสังเกต  แล้วพวกเขาก็จะบรรลุวัตถุประสงค์ที่ชั่วร้าย

การที่ท่านผู้นั้นให้เมืองชิงเฟิงรับคนสูงอายุ ผู้หญิงอ่อนแอ และเด็กเข้ามาอย่างต่อเนื่อง  เจตนาของเขาคงเหมือนกับสงครามแบครีเรียนั่น  เพียงแค่แบคทีเรียจากชาติก่อนของจวินอู๋เสียถูกแทนที่ด้วยยาชนิดหนึ่งซึ่งแพร่กระจายได้ง่ายเพื่อให้ได้ผลแบบเดียวกัน  ถ้านางคิดถูก  คนถูกให้กินยาพวกนั้นต้องถูกส่งไปยังสถานที่ต่างๆทั่วอาณาจักรล่างอย่างลับๆ

ภายใต้ความสับสนวุ่นวายของสงครามและการต่อสู้  จึงเกิดผู้ลี้ภัยจำนวนนับไม่ถ้วน  ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน  การได้เจอผู้ลี้ภัยที่สับสนและเจ็บป่วยไม่ใช่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจจากใคร  และเนื่องจากคนเหล่านั้นมีภูมิคุ้มกันและความต้านทานยาต่ำ  การตายของพวกเขาจึงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว!

นั่นเป็นเหตุผลที่ท่านผู้นั้นเรียกร้องเอาแต่คนแก่ ผู้หญิงอ่อนแอ และเด็กให้เข้ามาในเมือง  นอกจากนั้นสภาพเลวร้ายที่ผู้ลี้ภัยจำเป็นต้องอยู่ยิ่งทำให้พลังชีวิตของผู้ลี้ภัยเหล่านั้นหมดลงไปอีก  เมื่อครบ 7 วัน  ร่างกายของพวกเขาก็อ่อนแอถึงที่สุด  มันจะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการใช้พวกเขาให้บรรลุวัตถุประสงค์ที่เลวทรามต่ำช้า!

ใช้มนุษย์เป็นพาหะในการแพร่กระจายพิษ  วิธีการที่ชั่วร้ายเช่นนั้นทำให้เย็นยะเยือกไปทั้งสันหลังจริงๆ  เมื่อนางนึกภาพผู้ลี้ภัย 300 คนที่มีพิษอยู่ในร่างกายถูกส่งไปตามที่ต่างๆในอาณาจักรล่างทุกวัน  จวินอู๋เสียก็รู้สึกได้ถึงไฟโทสะที่โหมกระหน่ำอยู่ภายในอก  กองทัพคนพิษได้รับการเสริมกำลังทุกวัน  พวกมันจึงมีมาเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุด  และที่มาของทั้งหมดก็คือคนที่นี่

ขนาดคนอย่างจวินอู๋เสียก็ยังอดรู้สึกโกรธไม่ได้

“ตอนนี้ท่านผู้นั้นอยู่ที่ไหน?”  จวินอู๋เสียถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกน่ากลัว

“ข้า……ข้าไม่รู้……ท่านผู้นั้นเคยเจอกับข้าแค่ครั้งเดียว  หลังจากนั้นคำสั่งทั้งหมดที่ท่านผู้นั้นสั่งข้าก็ส่งผ่านมาทางลั่วซี  เรื่องเกี่ยวกับท่านผู้นั้น……ลั่วซีรู้ดีกว่าข้ามาก!  ข้า……ข้าไม่รู้อะไรเลยจริงๆ……”  เจ้าเมืองเริ่มโอดครวญ

จวินอู๋เสียนิ่งเงียบ  คำพูดของเจ้าเมืองฟังดูเหมือนไม่ได้โกหก  ดูจากสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด  ลั่วซีสามารถสั่งเจ้าเมืองได้จริงๆ  ไม่งั้น พอพบว่าผู้ลี้ภัยย้ายออกจากค่าย  คนแรกที่มาปรากฏตัวในสองคนนี้ไม่ใช่เจ้าเมือง  แต่เป็นลั่วซีที่มาก่อปัญหา

“วันนี้เจ้าจะทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ข้าไม่เคยมาที่จวนเจ้าเมืองและไม่เคยได้ยินสิ่งที่เจ้าพูด”  จวินอู๋เสียพูด

เจ้าเมืองมองจวินอู๋เสียอย่างมึนงง  น้ำมูกน้ำตายังคงเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้า

“หมาย……หมายความ……ว่ายังไง……”

“บอกลั่วซีว่าวันนี้เจ้าทำไม่สำเร็จ  ให้เขาหาวิธีอื่น”  จวินอู๋เสียลุกขึ้น  เจ้าเมืองชิงเฟิงเป็นแค่หมากตัวหนึ่งบนกระดานหมากรุก  หากจะตกปลาใหญ่  นางต้องจัดการลั่วซี

เจ้าเมืองยังคงมองจวินอู๋เสียอย่างประหลาดใจ

“เจ้าต้องให้ข้าสลักคำพูดพวกนี้ลงบนตัวของเจ้ารึเปล่า?”  จวินอู๋เสียหรี่ตาอย่างน่ากลัว  ดวงตาทอประกายอำมหิต

เจ้าเมืองหมอบราบลงกับพื้นทันที  ตัวสั่นระริกเหมือนลูกเจี๊ยบที่บาดเจ็บ  เขารีบพูดว่า  “ข้าน้อยจำได้ขอรับ!  ข้าเข้าใจสิ่งที่คุณชายพูด  ข้าจะทำตามคำสั่งของคุณชายขอรับ!”

จวินอู๋เสียพอใจ  นางหันหลังเดินจากไป  และหายตัวไปจากจวนเจ้าเมืองพร้อมเย่ฉาราวกับว่าไม่เคยมาที่นี่มาก่อน

จนกระทั่งจวินอู๋เสียและเย่ฉาจากไปแล้ว  เจ้าเมืองก็ยังนอนกองหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่บนพื้น  ไม่รู้ว่าทำไม  แต่เขารู้สึกแปลกๆขึ้นมา  ดูเหมือนเขาจะรู้สึกว่าผู้เยาว์ตัวเล็กที่เย็นชาและสงบนิ่งคนนี้น่ากลัวกว่าท่านผู้นั้นที่มีพลังอำนาจมหาศาลซะอีก!