Genius Doctor Black Belly Miss 1450

ตอนที่ 1450  ใครสอบสวนใครกันแน่ (2)

เจ้าเมืองใจเต้นแรง  สายตาที่มองจวินอู๋เสียเต็มไปด้วยความหวาดกลัว  เขาทำตาล่อกแล่ก  แอบกลืนน้ำลายเงียบๆ  แล้วพูดว่า  “อะไร……ลั่วซี……ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดเรื่องอะ……อ๊าก!!!”

ก่อนที่เจ้าเมืองจะพูดจบ  ก็มีแสงสีเงินแวบขึ้นที่ด้านหลังของเขา  ข้อเท้าซ้ายของเขาโดนเย่ฉากระทืบหักอย่างไร้ความปราณี  ความเจ็บปวดทำให้เขาล้มลงกลิ้งไปมาบนพื้น

สายตาเย็นชาของจวินอู๋เสียมองเจ้าเมืองที่อาบไปด้วยเหงื่อเย็นๆ  นางพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า  “นี่เป็นครั้งแรก  ถ้าโกหกอีกครั้ง  เจ้าลืมเรื่องมีขาไปได้เลย”

เจ้าเมืองนอนกองอยู่บนพื้น  มองผู้เยาว์ที่มีใบหน้าเย็นชาตรงหน้าเขาด้วยความหวาดกลัว  ทั้งๆที่เป็นแค่เด็กหนุ่มอายุน้อย  แต่ความโหดร้ายในวิธีการลงมือเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการของเขานั้น  ขนาดเจ้าเมืองเองก็ยังถึงกับขนหัวลุก  เขาโหดเหี้ยมไร้ปราณีอย่างที่สุด  เมื่อได้เห็นด้านนั้นของจวินอู๋เสีย  เจ้าเมืองก็ยอมจำนนอย่างราบคาบ  ไม่กล้าโกหกอีกแม้แต่คำเดียว

“เป็นลั่วซี!  ลั่วซีเป็นคนสั่งให้ข้าทำ!  เขาเป็นคนสั่งทั้งหมด!  มันไม่ใช่ความคิดของข้า!  ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย……”  เจ้าเมืองร้องไห้อ้อนวอน  สวรรค์ก็รู้  ถ้าเขารู้ว่าจวินอู๋เสียโหดร้ายขนาดนี้ล่ะก็  ถึงลั่วซีจะพูดจนเสียงแหบ  เจ้าเมืองก็ไม่มีวันกล้าไปหาเรื่องจวินอู๋เสียอย่างแน่นอน!

นี่มันพญายมราชตัวเป็นๆชัดๆ!

“เจ้าต้องฟังเขาด้วยหรือ?”  จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว

เจ้าเมืองพยักหน้า

“ทำไม?”

เจ้าเมืองอึกอักไม่กล้าพูดขึ้นมาทันที

“เย่ฉา”  เสียงอันเยือกเย็นของจวินอู๋เสียเป็นเหมือนสายฟ้าที่ฟาดเข้าใส่หัวใจของเขา  เจ้าเมืองรีบพูดทันทีว่า  “พูดแล้ว!  พูดแล้ว!  ข้าจะพูดทุกอย่าง!  เพราะลั่วซีเป็นคนสนิทของท่านผู้นั้น  คำสั่งทุกอย่างของท่านผู้นั้นจะถูกถ่ายทอดมาให้ข้าผ่านทางลั่วซี  ถ้าข้าไม่ฟังเขา  ท่านผู้นั้นก็จะโทษข้า……”

เจ้าเมืองนอนร้องไห้อย่างขมขื่นอยู่บนพื้น  ความโหดเหี้ยมของจวินอู๋เสียทำให้เขารู้ว่า  ถ้าเขาไม่ให้คำตอบที่น่าพอใจกับจวินอู๋เสีย  เขาก็อาจจะไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้อีก

“ใครคือท่านผู้นั้น?”  เสียงของจวินอู๋เสียเย็นเยียบมากขึ้นทันที  อย่างที่คาดไว้  เบื้องหลังการกระทำของเจ้าเมืองและลั่วซี  มีคนคอยบงการคนทั้งคู่อยู่  ถ้านางเดาไม่ผิด  เหตุการณ์คนพิษนี้ต้องเกี่ยวข้องกับ “ท่านผู้นั้น” แน่นอน

“ข้า……ข้าไม่รู้……ข้าไม่รู้จริงๆ……ข้ารู้แค่ว่าท่านผู้นั้นมีพลังที่แข็งแกร่งมากชนิดที่ไม่มีใครเทียบได้  ลั่วซีเป็นคนพาท่านผู้นั้นมาหาข้า  สั่งให้ข้าทำตามคำสั่งของท่านผู้นั้น  คนคนนั้นแข็งแกร่งเกินไป  ข้าไม่กล้าขัดขืน!”  เจ้าเมืองตอบตามตรง

จวินอู๋เสียถามว่า  “การปล่อยผู้ลี้ภัยเข้าเมืองชิงเฟิงก็เป็นความคิดของท่านผู้นั้นด้วยหรือ?”

“ใช่……ใช่แล้ว……”  เจ้าเมืองพยักหน้า

“ทำไมเขาต้องให้พวกเจ้าทำอย่างนี้?”  จวินอู๋เสียถามต่อ

เจ้าเมืองกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก  และตอบว่า  “ท่านผู้นั้นต้องการใช้ผู้ลี้ภัยทำบางอย่าง  เขาให้ข้านำคนแก่คนป่วยคนอ่อนแอจำนวน 300 คนเข้าเมืองทุกวัน  หลังจากนั้น 7 วัน  พวกเขาก็จะถูกพาไปที่ฝูหยวนถังของลั่วซี  จากนั้นลั่วซีก็จะเอายาให้พวกเขากิน  ยานั่นจะทำให้ผู้ลี้ภัยพวกนั้นเลอะเลือนสับสน  สูญเสียการรับรู้  จากนั้น……จากนั้น  ท่านผู้นั้นจะส่งคนพวกนั้นไปยังที่ต่างๆ……”

ส่งไปยังที่ต่างๆ!  ดวงตาของจวินอู๋เสียส่องประกายเย็นชา  เมื่อรวมการสันนิษฐานของนางเข้ากับคำพูดของเจ้าเมือง  นางก็เข้าใจแล้วว่าท่านผู้นั้นต้องการคนแก่ ผู้หญิงอ่อนแอ และเด็กๆพวกนั้นไปทำอะไร!