Genius Doctor Black Belly Miss 1449

ตอนที่ 1449  ใครสอบสวนใครกันแน่ (1)

พวกผู้ลี้ภัยที่ปากโป้งอยากจะเข้าไปขอโทษจวินอู๋เสีย  แต่ก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับนาง  ก่อนที่จวินอู๋เสียจะเอาหลักฐานออกมา  พวกเขาบางคนก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง  และบางคนก็เชื่อคำพูดของเจ้าเมืองไปซะเต็มที่แล้ว  ทุกคนต่างถูกตบหน้ากันทั้งนั้น  พวกเขารู้สึกว่าตอนนี้พวกเขาไม่มีความกล้าที่จะพูดกับจวินอู๋เสียแล้ว

จวินอู๋เสียไม่ได้พูดอะไร  นางแค่หันหลังเดินจากไป  พวกผู้ลี้ภัยที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากมองตามหลังของจวินอู๋เสียขณะที่นางออกจากที่นั่น

เจ้าเมืองสาปแช่งด่าทอไปตลอดทาง  ครั้งนี้เขารู้สึกอัปยศอดสูมาก  ไม่เพียงไม่สามารถยึดเอาหอพักพวกนั้นจากจวินอู๋เสีย  แต่ยังถูกบังคับให้เปิดโปงตัวเองต่อหน้าผู้ลี้ภัยพวกนั้นด้วย  ทำให้เจ้าเมืองยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

“ไอ้พวกขยะไร้ประโยชน์!  คนถูกฆ่าไปตั้งหลายคน  พวกเจ้ากลับหาเบาะแสไม่เจอเลยสักอย่าง!  ยังจะมายืนบื้ออยู่ตรงนี้อีก!?  ไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้!  เห็นพวกเจ้าแล้วข้าหงุดหงิด!”  เจ้าเมืองตะโกนด่าพวกทหารพร้อมกับกระทืบเท้าเข้าไปในจวนเจ้าเมือง

ในจวนเจ้าเมืองยังคงเงียบสงบ  เจ้าเมืองกลับมาแล้วแต่เขายังไม่เห็นคนรับใช้วิ่งเข้ามาทักทายเลยสักคน  ทำให้เขาที่โกรธอยู่แล้วยิ่งโกรธมากขึ้น

“คนในจวนตายกันหมดแล้วหรือไง!  ยังไม่โผล่หัวออกมาอีก!”  เจ้าเมืองตะโกนเสียงดังขณะเดินเข้าไปในห้องโถง  แต่พอก้าวเท้าเข้าไปในห้องโถง  เขาก็ตัวแข็งทื่อทันที!

ผู้เยาว์ที่มีใบหน้าละเอียดอ่อนบอบบางคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องโถงใหญ่  เด็กหนุ่มคนนั้นก็คือจวินอู๋เสียที่เขาเพิ่งพบที่ทางเหนือของเมืองไม่ใช่หรือ!!

เจ้าเมืองใจหายวาบทันที!

เขาอยากจะวิ่งหนีออกไปทางประตู  แต่เย่ฉาก็เข้ามาทางด้านหลังของเขาอย่างเงียบๆ  และยกเท้าถีบเข้าที่หลังของเจ้าเมืองอย่างไร้ความปราณี  ส่งให้เจ้าเมืองกระเด็นไปล้มหน้าคว่ำอยู่ตรงหน้าจวินอู๋เสีย

“พวก……พวกเจ้าจะทำอะไร!  ข้าคือเจ้าเมืองชิงเฟิงนะ!  พวกเจ้าจะมาก่อเรื่องไม่ได้!!”  เจ้าเมืองล้มลงไปอย่างแรง  เขาเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียที่นั่งไขว้ขาจิบชาอยู่ที่เก้าอี้

จวินอู๋เสียเหลือบสายตาขึ้นมองเจ้าเมืองที่หน้าซีดขาว  ก่อนจะวางถ้วยชาที่นางถืออยู่ลงบนโต๊ะอย่างช้าๆ

“ท่านเจ้าเมือง  เมื่อกี้ยังวางอำนาจบาตรใหญ่อยู่เลยไม่ใช่หรือ?  ทำไมตอนนี้สีหน้าดูไม่ดีเลยล่ะ?  ก็เห็นว่าเจ้ามีข้อกล่าวหาที่อยากจะโยนใส่หัวข้าตั้งเยอะแยะ  ข้าก็เลยมาที่นี่  เจ้าจะได้มีโอกาสซักถามข้าอย่างละเอียด  ไม่ดีหรือไง?”  จวินอู๋เสียหรี่ตา  น้ำเสียงของนางเบามาก  แต่พอคำพูดพวกนั้นเข้าหูของเจ้าเมือง  พวกมันกลับฟังเหมือนเสียงกระซิบจากปีศาจ  ส่งความหนาวเย็นแล่นไปตามกระดูกสันหลัง

“เจ้า……เจ้า……เจ้าจะทำอะไร……”  เจ้าเมืองลุกลี้ลุกลนจะลุกขึ้น  แต่ก่อนที่เขาจะทรงตัวได้  เย่ฉาก็เตะเขาอีกครั้งที่ข้อเข่า  ทำให้เขาล้มลงเข่ากระแทกพื้นตรงหน้าจวินอู๋เสีย

ข้อเข่าของเขาปวดเหมือนโดนเย่ฉาเตะหักไปแล้ว  เหงื่อเม็ดใหญ่ๆไหลลงมาจากหน้าผากของเจ้าเมืองขณะที่พยายามจะขยับตัว

“ถ้าเจ้าคุกเข่าดีๆไม่ได้  ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะหักขาเจ้าทั้งสองข้างหรอกนะ  ให้เจ้าคุกเข่าไปตลอดชีวิตเลย”  เสียงเย็นชาของจวินอู๋เสียดังขึ้นราวกับสายฟ้าฟาดเข้าใส่หัวใจของเจ้าเมือง  เขากลัวมากจนไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิดเดียว

จวินอู๋เสียมองเจ้าเมืองด้วยความพอใจ  แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า  “เอาล่ะ  เริ่มสอบปากคำได้แล้ว”

เจ้าเมืองอยากจะร้องไห้  เขาไม่เคยสอบปากคำใครในลักษณะนี้มาก่อนเลยในชีวิต  เขาต้องคุกเข่าอยู่ที่พื้น  ขณะที่คนถูกสอบปากคำนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าเขา  มองลงมาจากจุดที่สูงกว่า

จวินอู๋เสียเอามือเท้าคางและหรี่ตามองเขา  จากนั้นก็ถามว่า  “ลั่วซีให้เจ้ามาสร้างปัญหาให้ข้างั้นหรือ?”