Genius Doctor Black Belly Miss 1436

ตอนที่ 1436  รนหาที่ตาย (2)

หัวหน้ากลุ่มชายฉกรรจ์จ้องมองไปที่หอพักซึ่งสร้างอย่างประณีต  ปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มอำมหิต  เขาชี้นิ้วไปที่หญิงสูงอายุคนหนึ่งที่กำลังพาหลานเข้าไปในหอพัก  แล้วพูดว่า  “เจ้า!  ยัยแก่!  มานี่เดี๋ยวนี้!”

หญิงชราอายุเกิน 50 ปีไปแล้ว  สังขารที่แก่ชราทำให้นางหลังค่อม  นางตัวเล็กและผอม  ผมข้างศีรษะเป็นสีขาว  จู่ๆก็โดนชายร่างกำยำตะโกนใส่  ใบหน้าของนางจึงซีดขาวทันที  นางคว้าตัวหลานเอาไว้ด้วยความหวาดกลัว  ขณะหันไปทางกลุ่มคนที่ท่าทางไม่ได้มาดี

หญิงชราตัวสั่นขณะมองไปที่ชายพวกนั้น  ดวงตาอ้อนวอนของนางมองไปยังผู้ลี้ภัยคนอื่นๆที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก  แต่ผู้ลี้ภัยคนอื่นๆส่วนใหญ่เป็นคนชราที่อายุมากเหมือนนาง และผู้หญิงที่อ่อนแอไร้หนทาง  พวกนางยังป้องกันตัวเองไม่ได้  แล้วจะกล้าเข้าไปยุ่งได้อย่างไร?  ทำได้แค่หลบสายตา  ไม่กล้ามองสบตาหญิงชราคนนั้นตรงๆ

“หูหนวกรึไง!?   ข้าเรียกเจ้าให้มาตรงนี้!  ไม่ได้ยินเรอะ!?  ต้องให้ข้าไปเชิญเจ้ามาไหม!?”  ชายร่างกำยำทำหน้าถมึงทึงอย่างหงุดหงิด  เขาขยิบตาส่งสัญญาณให้ชายที่อยู่ข้างๆ  พวกเขาสองคนเดินไปหาหญิงชราทันที  แล้วบังคับลากตัวนางไป

“พวกเจ้า……พวกเจ้าจะทำอะไร……”  หญิงชราสู้ชายที่แข็งแรงไม่ได้อยู่แล้ว  นางพยายามปกป้องหลานตัวเอง  แต่ทั้งคู่ก็โดนลากไปโดยชายสองคนนั้น

หัวหน้าของคนกลุ่มนั้นมองหญิงชราที่กำลังกลัวลนลานอย่างดูถูก  และพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรว่า  “เมื่อกี้เจ้ากำลังจะไปไหน?”

หญิงชรากอดหลานเอาไว้อย่างพยายามปกป้อง  และพูดด้วยความระมัดระวังว่า  “กลับ……กลับบ้าน……”

“กลับบ้าน?”  ชายคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นสูง  พลางมองหญิงชราด้วยหางตา  และพูดว่า  “เจ้าจะบอกว่าหอพักนี้คือบ้านของเจ้าหรือ?”

หญิงชรากลืนน้ำลายเสียงดังและพยักหน้าอย่างลังเล

นางกำลังจะอ้าปากพูด  แต่ยังไม่ทันเปล่งเสียงออกมา  ก็ถูกชายคนนั้นเตะเข้าที่สะโพก  ทำให้นางล้มลงกับพื้นอย่างแรง!

“ฟังนะยัยแก่!  ใครบอกเจ้าว่าที่นี่เป็นบ้านของเจ้ากัน?  หัดตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองซะบ้าง  ขอทานอย่างเจ้ามีสิทธิ์อยู่ในบ้านดีๆแบบนี้ด้วยเหรอ?”  ชายคนนั้นพูดเสียงกระชาก

หลังจากโดนเตะอย่างแรง  หญิงชราก็เกือบหมดสติอยู่บนพื้น  และไม่มีแรงจะลุกขึ้น  ร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วของนางรู้สึกเหมือนกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ขณะนอนตัวสั่นอยู่บนพื้น  เด็กน้อยคุกเข่ามองย่าของตัวเอง  น้ำตาคลออยู่ในดวงตากลมโตที่ไร้เดียงสา

เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้ผู้ลี้ภัยคนอื่นๆที่รวมตัวกันอยู่รอบๆตกใจมาก  ความกลัวและความสบายใจแผ่กระจายอยู่ในอก  พวกเขาไม่กล้าเข้าไปช่วยพยุงหญิงชราให้ลูกขึ้น  ได้แต่มองดูพวกอันธพาลทำเรื่องโหดเหี้ยมต่อไป

“ท่านย่า……ท่านย่า……”  เด็กน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น  แต่หญิงชราทำได้แค่ร้องครางเบาๆ

ชายร่างกำยำกวาดสายตามองไปยังผู้ลี้ภัยที่กำลังหวาดกลัวรอบๆตัวเขา  ในใจของเขาเต็มไปด้วยความยินดี  เขาเตะเด็กกระเด็นออกไป  แล้วกระทืบลงบนต้นขาของหญิงชราอย่างไร้ความปราณี  การกระทืบอย่างแรงนั้นทำให้เกิดเสียงดังกรอบและเสียงร้องอย่างเจ็บปวดออกจากปากของหญิงชรา  เสียงร้องนั้นดังก้องอยู่ในหูราวกับสายฟ้าฟาดลงมาที่หัวใจของคนที่มุงดูอยู่!

“ยัยแก่!  ข้าจะบอกให้นะ!  นี่ไม่ใช่ที่ที่เอาไว้ให้พวกขยะอย่างเจ้ามาอยู่!  ถ้าอยากอยู่ที่นี่ต่อก็ได้!  จ่ายมาคนละ 10 ตำลึงเงินทุกวัน!”  ชายคนนั้นตะโกนขณะกวาดสายตามองไปที่ผู้ลี้ภัยที่กำลังหวาดกลัวรอบตัวเขา

10 ตำลึงเงิน!

ผู้ลี้ภัยทุกคนตกตะลึงจนพูดไม่ออก  ทั้งเนื้อทั้งตัวพวกเขาไม่มีเงินแม้แต่อีแปะเดียว  ไม่ต้องพูดถึง 10 ตำลึงเงินเลย