ตอนที่ 1437 รนหาที่ตาย (3)
ผู้ลี้ภัยทุกคนพากันตกตะลึง ทั้งเนื้อทั้งตัวพวกเขาไม่มีเงินแม้แต่อีแปะเดียว อย่าว่าแต่ 10 ตำลึงเงินเลย! แถมยังต้องจ่ายทุกวัน! ต่อให้เอาตัวเองไปขาย พวกเขาก็ยังไม่มีเงินมากขนาดนั้น!
เพิ่งจะได้เข้ามาอยู่ในสถานที่ที่สะอาดและเงียบสงบนี้ พวกผู้ลี้ภัยคิดว่าพวกเขาจะได้อยู่อย่างสงบสุขซะที พวกเขาจะรู้ได้ยังไงว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้!
“แต่……พวกเขาบอกเราแล้วว่า……ไม่คิดเงิน……” เด็กเล็กคนหนึ่งพูดข้อสงสัยที่อยู่ในใจของทุกคน พอเด็กคนนั้นพูดออกมา ผู้หญิงคนหนึ่งก็รีบเอื้อมมือมาปิดปากเด็กคนนั้น
แต่คำพูดที่ใสซื่อไร้เดียงสานั้นก็ไปเข้าหูของอันธพาลคนนั้นเข้า เขาตวัดสายตามองไปที่เด็กคนนั้นทันที แม่เด็กเหงื่อผุดออกมา นางรีบคุกเข่าลงคำนับทันทีเพื่อวิงวอนขอความเมตตาจากอันธพาลคนนั้น
“นายท่าน เด็กยังไม่รู้เรื่อง โปรดอย่าใส่ใจเลยเจ้าค่ะ”
“ถึงเด็กจะไม่รู้เรื่อง แต่เจ้าที่เป็นแม่ของเขาไม่รู้เรื่องด้วยหรือไง?” อันธพาลคนนั้นจ้องผู้หญิงที่หวาดกลัวจนหน้าซีด “เจ้าสองคนน่าจะอยู่ที่นี่อย่างน้อย 2-3 วันแล้วใช่ไหม? งั้นก็ควรจะจ่ายเงินที่ติดไว้ได้แล้วซิ เห็นว่าเจ้าอยู่ตามลำพังกับเด็กเล็ก ข้าจะไม่เรียกเก็บเงินมากนักก็แล้วกัน แค่ 2 วันสำหรับ 2 คน ก็ 40 ตำลึงเงิน”
“สี่……สี่สิบตำลึง……” ผู้หญิงคนนั้นตกใจมาก สามีของนางถูกฆ่าตายตอนที่พวกคนพิษโจมตี นางหนีมาที่นี่พร้อมกับลูกที่ยังเล็ก พวกเขาใช้เงินเก็บทั้งหมดในการเดินทางครั้งนี้จนหมดแล้ว 40 ตำลึงเป็นจำนวนเงินที่มากเกินไปสำหรับนาง นางร้องไห้วิงวอนอย่างสิ้นหวัง “นายท่าน ข้าไม่มีเงินจริงๆ……ไม่มีจริงๆ……”
อันธพาลคนนั้นจ้องมองใบหน้าสวยๆของผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาชั่วร้าย ผู้หญิงคนนั้นตัวเล็ก แม้ว่าจะเป็นแม่คนแล้ว แต่นางก็ยังมีเสน่ห์ อันธพาลคนนั้นก้าวเข้าไปสัมผัสใบหน้าของนาง “ไม่มีเงิน? ไม่เป็นไร ถ้าเจ้าไม่มีเงินจริงๆ งั้นจ่ายด้วยร่างกายของเจ้าแทนก็ได้!”
ดวงตาของผู้หญิงคนนั้นเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่ก่อนที่นางจะกรีดร้องออกมา อันธพาลคนนั้นก็ดึงนางให้ลุกขึ้น และล็อคตัวนางไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับลูบคลำไปทั่วร่าง เสียงร้องไห้อย่างน่าเวทนาดังออกจากปากของผู้หญิงคนนั้น นางดิ้นรนอย่างรุนแรง แต่แรงอันน้อยนิดของนางจะสู้กับแขนที่แข็งแรงของอันธพาลคนนั้นได้ยังไง?
หยดน้ำตาไหลลงมาจากดวงตาของผู้หญิงคนนั้น นางยังคงขอร้องพวกอันธพาลให้หยุด และวิงวอนขอให้ผู้ลี้ภัยที่อยู่รอบๆช่วย
แต่พวกผู้ลี้ภัยก็ยังคงยืนนิ่งเงียบอยู่ด้านข้าง และหลบสายตากันไปทีละคน ไม่สามารถมองได้
“ปล่อยแม่ข้านะ! เจ้าคนเลว! ปล่อยแม่ข้า!” เมื่อเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาเห็นแม่ของเขาโดนรังแก เขาก็กระโจนเข้ากัดแขนของอันธพาลคนนั้น ความเจ็บทำให้อันธพาลคนนั้นปล่อยมือทันที
“ไอ้เวร! ไอ้เด็กสารเลว! บังอาจกัดข้า! พวกเจ้า! กระทืบไอ้เด็กนั่นให้ตาย แล้วเอานังผู้หญิงคนนี้ไปขายซ่อง! พวกเจ้าทุกคนฟังข้าให้ดี! ถ้าไม่จ่ายเงินที่ติดไว้วันนี้ พวกเจ้าก็ไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุขแน่!” อันธพาลคนนั้นตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธ
ชายร่างกำยำหลายคนที่อยู่ข้างหลังหัวหน้ากลุ่มกระโจนเข้าใส่แม่และเด็กที่น่าสงสารคู่นั้นทันที!
แต่ทันใดนั้นเอง ขณะที่นักเลงพวกนั้นกำลังจะคว้าตัวแม่และเด็ก เงาร่างหนึ่งก็พุ่งวาบเข้ามาอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าและปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขา! พวกคนที่กระโจนเข้าไปล้วนกระเด็นไปด้านหลังด้วยพลังที่แข็งแกร่งทันที!
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
