ตอนที่ 1435 รนหาที่ตาย (1)
สีหน้าของเจ้าเมืองดูน่าเกลียด แต่เขายังฝืนยิ้มมองลั่วซีออกจากประตูไป ทันทีที่ลั่วซีเดินออกไป เจ้าเมืองก็อดกลั้นต่อไปไม่ไหว ตะโกนด่าออกมา
“พูดจาหมาๆ คิดว่าตัวเองเป็นใคร? แค่เพราะใกล้ชิดกับท่านผู้นั้นนิดหน่อย ก็คิดว่าตัวเองเป็นคนสั่งการที่นี่แล้วเรอะ! ไม่มองดูตัวเองซะบ้างว่าเป็นตัวอะไร!? ถ้าไม่ใช่เพราะท่านผู้นั้นหนุนหลังอยู่ ข้าก็มีวิธีฆ่าเจ้าได้ตั้งเยอะ!”
“ท่านเจ้าเมืองไม่จำเป็นต้องโกรธขนาดนี้เลยขอรับ เจ้าลั่วซีนั่นก็แค่สุนัขรับใช้ ท่านเจ้าเมืองก็แค่ไว้หน้าท่านผู้นั้นเท่านั้น” คนรับใช้ที่อยู่ด้านข้างรีบเข้าไปพูดเอาใจ
“ฮึ่ม! คนหน้าซื่อใจคดอย่างมันไม่มีค่าให้โกรธสักนิด” เจ้าเมืองกัดฟันกรอด “ข้าไม่จำเป็นต้องสนใจไอ้สารเลวลั่วซีด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่ท่านผู้นั้นสั่งเอาไว้จะให้ล่าช้าไม่ได้ จะปล่อยที่ทางตอนเหนือของเมืองไว้แบบนั้นไม่ได้ ไม่งั้นจะอธิบายกับท่านผู้นั้นว่ายังไง”
ดวงตาของเจ้าเมืองกลอกไปมา แล้วเขาก็กวักมือเรียกคนรับใช้ “เจ้าบอกว่าบ้านทางตอนเหนือของเมืองถูกสร้างเป็นหอพักสูง 7 ชั้นใช่ไหม?”
“ขอรับ! ข้าไปแอบดูมาแล้วด้วย มันค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว ข้าวของที่อยู่ข้างในก็ไม่เลว การจัดวางก็ค่อนข้างสมเหตุสมผล แค่แตกต่างจากบ้านที่เราเคยเห็นเล็กน้อย ข้าได้ยินคนในเมืองหลายคนถามเรื่องหอพักพวกนั้น ดูเหมือนว่ามันจะดึงดูดความสนใจผู้คนได้ไม่น้อย”
เจ้าเมืองลูบคางครุ่นคิด ค่าก่อสร้างหอพักไม่ได้ถูกเลย ถ้าเขาให้คนสร้าง มันก็คงทำร้ายกระเป๋าของเขาไม่น้อย แต่ถ้าจับเสือมือเปล่าได้ ผลมันก็จะแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง
“ในเมื่อเจ้าผู้เยาว์ทางเหนือของเมืองขัดขวางแผนการของท่านผู้นั้น ในฐานะเจ้าเมืองชิงเฟิง ข้าไม่สามารถนั่งอยู่เฉยๆได้ การแก้ปัญหาให้ท่านผู้นั้นเป็นสิ่งที่ข้าควรทำ” เจ้าเมืองยิ้มอย่างชั่วร้าย จากนั้นก็กระดิกนิ้วเรียกคนรับใช้ให้เข้ามาใกล้ๆ
“พาคนไปสั่งสอนเจ้าเด็กตัวร้ายที่ทางเหนือของเมืองที ให้มันรู้ว่าถ้าอยากอยู่ในเมืองชิงเฟิง ก็ต้องหัดทำตัวให้ดีๆ” เจ้าเมืองพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว
“ขอรับ!”
“อีกอย่าง ตอนทำงานก็ระวังให้ดีๆ อย่าทำให้หอพักพวกนั้นเสียหาย ที่นั่นไม่ได้มีไว้ให้ผู้ลี้ภัยพวกนั้นพัก” เจ้าเมืองพูดพร้อมหัวเราะ
“ท่านเจ้าเมืองวางใจได้ขอรับ ข้าจะทำงานที่ท่านมอบหมายให้อย่างดี!” พูดจบ คนรับใช้ก็ออกจากจวนเจ้าเมือง
เจ้าเมืองยืนอยู่ในห้องโถงด้วยความยินดีอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตบพุงตัวเองเบาๆแล้วเดินกลับไปที่ห้องของเขาพร้อมกับผิวปาก
ในหอพักทางเหนือของเมือง ขณะที่จวินอู๋เสียกำลังนั่งดื่มชากับจวินอู๋เหยาที่โต๊ะ เย่ฉาก็ปรากฏตัวอย่างเงียบๆ และคุกเข่าลงตรงหน้าทั้งสองคน
“เรียนคุณหนู หลังจากลั่วซีออกจากที่นี่วันนี้ เขาก็ไปที่จวนเจ้าเมือง อยู่ที่นั่นสักพักก็กลับขอรับ” เย่ฉาทำตามคำสั่งของจวินอู๋เสียที่ให้คอยติดตามการเคลื่อนไหวของลั่วซีและเจ้าเมือง หลังจากพบว่าทั้งสองติดต่อกัน เขาก็รีบกลับมารายงานจวินอู๋เสียทันที
“โอ้?” จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว
“คุณหนู ต้องการให้ข้าจับพวกมันมารึเปล่าขอรับ?” เย่ฉาถาม
จวินอู๋เสียส่ายหน้าและพูดว่า “ไม่ต้อง เดี๋ยวพวกนั้นก็จะเอาตัวเองมาอยู่ในมือข้าเอง”
เย่ฉายังสับสนเล็กน้อย แต่พอสิ้นเสียงของจวินอู๋เสียได้ไม่นาน เย่เหม่ยก็เดินเข้าประตูมา
“คุณหนู มีคนกลุ่มหนึ่งมาที่ชั้นล่างขอรับ”
จวินอู๋เสียเหลือบสายตาขึ้นมอง ดวงตาฉายแววเหมือนรู้อยู่แล้ว
“หนูเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว”
ท่ามกลางหอพักที่ทางเหนือของเมือง จู่ๆก็มีกลุ่มคนที่ดูหยาบช้าป่าเถื่อนปรากฏตัวขึ้น พวกเขามีร่างกายแข็งแรง ใบหน้าดูดุร้าย ท่าทางน่ากลัวไม่น่าเข้าไปยุ่ง ผู้ลี้ภัยที่เพิ่งย้ายเข้ามาในหอพักต่างหวาดกลัวเมื่อเห็นชายร่างกำยำพวกนี้ปรากฏตัวขึ้น
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
