Genius Doctor Black Belly Miss 1430

ตอนที่ 1430  นี่คือขั้นแรก (1)

ค่ายผู้ลี้ภัยในเมืองชิงเฟิงยังคงมืดและอับทึบ  ผู้สูงอายุและเด็กต่างนอนขดตัวกอดเข่าอยู่บนเตียงส่วนกลางขนาดใหญ่ที่เปียกชื้น

มันเป็นช่วงกลางฤดูร้อนที่แสงแดดแผดจ้า  ประตูห้องถูกแง้มเอาไว้  ลมที่พัดเข้ามาจากด้านนอกได้พาเอาคลื่นความร้อนเข้ามาในห้องที่แออัด  ทำให้ทั้งห้องเป็นเหมือนเตาอบ  ร้อนจนทนไม่ไหว  ภายใต้ความร้อนระอุนี้  เด็กจำนวนมากต้องทรมานจากโรคลมแดด  และผู้หญิงที่ไม่มีใครให้พึ่งพิงก็ทำได้แค่ใช้น้ำเพื่อลดอุณหภูมิของเด็กๆ

ทันใดนั้น  ใครบางคนก็ตีฆ้องเสียงดังอยู่นอกค่ายผู้ลี้ภัย  เสียงนั้นดังเข้าไปในค่ายผู้ลี้ภัยที่เงียบสงัด  ผู้ลี้ภัยที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องต่างๆเริ่มเดินออกมาด้วยความสงสัย  และเห็นว่าบนถนนแคบๆด้านหน้า   มีประกาศแผ่นหนึ่งแปะเอาไว้บนกำแพง  ชายคนหนึ่งกำลังตีฆ้องสัมฤทธิ์อย่างต่อเนื่อง  เรียกให้ทุกคนออกมาดู

สิ่งที่เขียนอยู่บนประกาศ  และกำลังถูกประกาศเสียงดังโดยชายคนนั้นเพื่อให้ทุกคนในค่ายรับรู้ถึงข่าวที่น่าประหลาดใจ!

ไม่รู้ว่าคนใจดีที่ไหนจัดที่ดินผืนใหญ่ทางเหนือของเมืองให้พวกเขาย้ายเข้าไปอยู่  และที่น่าตกใจขึ้นไปอีกก็คือไม่มีการเก็บค่าใช้จ่ายใดๆ  แถมมีอาหาร 3 มื้อต่อวัน  เรียกว่ากินฟรีอยู่ฟรี!

ทันทีที่ข่าวแพร่ออกไป  ในค่ายผู้ลี้ภัยก็ปั่นป่วนขึ้นมาทันที  หลายคนยังสงสัยเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง  มันยากที่พวกเขาจะเชื่อว่ามีคนที่ทำเรื่องอย่างการจัดหาที่พักและอาหาร 3 มื้อต่อวันให้พวกเขาโดยไม่หวังอะไรตอบแทนจริงๆ

บางคนยังมีท่าทางระแวงสงสัย  คิดว่ามีแรงจูงใจอื่นซ่อนอยู่เบื้องหลัง  และปฏิเสธที่จะย้ายออกจากค่ายผู้ลี้ภัย

เป็นพวกผู้หญิงที่มีลูกเล็กๆที่ย้ายออกไป  ไม่ใช่เพราะพวกนางใสซื่อไร้เดียงสา  แต่เป็นเพราะลูกๆของพวกนางจะไม่รอดในฤดูร้อนนี้  ถ้ายังอยู่ในห้องมืดอับทึบที่ร้อนเหมือนเตาอบ  จนพวกเด็กๆไม่สามารถพักผ่อนได้เลย  พวกนางจึงตัดสินใจว่าไม่สามารถอยู่ในสถานที่นั้นได้อีกต่อไปแล้ว

ผู้หญิงพวกนั้นอุ้มลูกมุ่งหน้าไปที่ทางเหนือของเมืองด้วยท่าทางมุ่งมั่นที่จะลองดู  ที่นั่นพวกนางเห็นหอพักแปลกๆจำนวนมาก  คนที่ดูแลหอพักได้พาพวกนางเข้าไปข้างในและจัดห้องให้อยู่ทันที

เมื่อเห็นห้องที่สะอาดสะอ้านเรียบร้อย  และท้องฟ้าสีครามก้อนเมฆสีขาวที่นอกหน้าต่าง  ผู้หญิงพวกนั้นก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง  ก่อนพวกนางจะมา  พวกนางมีเพียงความอับจนหนทาง หาทางออกอื่นไม่เจอ และไม่ได้คาดหวังว่าที่นี่จะดีกว่าค่ายผู้ลี้ภัยมากมายอะไรนัก  แต่เมื่อได้มาที่นี่เข้าจริงๆ  พวกนางก็ได้รู้ว่าความจริงนั้นสิ่งต่างๆที่นี่ดีกว่าที่พวกนางคิดเอาไว้มาก!

ก่อนที่พวกนางจะได้สติจากความดีใจและประหลาดใจ  อาหารร้อนๆก็ถูกนำเข้ามาในห้องของพวกนาง  เมื่อกลิ่นหอมของอาหารโชยไปในอากาศ  ผู้หญิงพวกนั้นก็เริ่มร้องไห้ด้วยความดีใจ!

ค่ายผู้ลี้ภัยคึกคักวุ่นวายขึ้นมาแล้ว!

นับตั้งแต่ผู้หญิงกลุ่มแรกไปที่หอพักทางเหนือของเมืองและกลับมาที่ค่ายด้วยดวงตาแดงก่ำ  ข่าวก็แพร่กระจายไปทั่วทุกซอกมุมของค่ายผู้ลี้ภัยอย่างรวดเร็วเหมือนไฟป่า  ผู้คนจำนวนมากพากันเก็บข้าวของของตัวเองและรวมกลุ่มกันไปที่ทางเหนือของเมือง  พวกเขาอยากรู้จริงๆว่าที่นั่นจะยอดเยี่ยมอย่างที่ผู้หญิงพวกนั้นพูดเอาไว้รึเปล่า

และทุกคนที่มาถึงหอพักทางเหนือของเมือง  ก็ไม่เคยกลับไปพักที่ค่ายผู้ลี้ภัยอีกแม้แต่วันเดียว  พวกเขาแค่กระจายข่าวด้วยความตื่นเต้น  จากนั้นก็วิ่งออกไปเพื่อบอกผู้ลี้ภัยให้มากขึ้นในเรื่องที่ว่าที่พักทางเหนือของเมืองยอดเยี่ยมแค่ไหน……

จวินอู๋เสียยืนอยู่ข้างหน้าต่างของห้องพักเล็กๆที่ชั้นสอง  มองดูผู้ลี้ภัยที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง  ดวงตาเปล่งประกายด้วยรอยยิ้ม

ห้องพักนี้เป็นห้องที่นางเตรียมไว้สำหรับตัวเอง  การออกแบบภายในจึงแตกต่างจากห้องอื่นๆในหอพัก  นี่เป็นที่พักชั่วคราวของนางในเมืองชิงเฟิงนี่