Genius Doctor Black Belly Miss 1431

ตอนที่ 1431  นี่คือขั้นแรก (2)

“คุณหนู  วันนี้มีเข้ามา 537 คน  จัดการที่พักให้หมดทุกคนแล้วขอรับ”  เย่ฉายืนอยู่นอกประตู  และรายงานสถานการณ์วันนี้ให้จวินอู๋เสียฟัง

“500 แล้วหรือ?”  จวินอู๋เสียหลุบตาลงเล็กน้อย

“ในค่ายผู้ลี้ภัยเหลืออยู่กี่คน?”

“ประมาณ 1 พันคนขอรับ”  เย่ฉาได้ตรวจสอบจำนวนคนดั้งเดิมที่มีอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัยมาแล้ว  เนื่องจากเมืองชิงเฟิงอนุญาตให้ผู้ลี้ภัยเข้าเมืองวันละ 300 คนรวมถึงพ่อค้าที่ร่ำรวยซึ่งติดสินบนเพื่อให้ได้โควต้าเข้าเมืองมาด้วย  เขาจึงสามารถสรุปได้ว่า  จำนวนผู้ลี้ภัยยากไร้ที่เข้ามาในแต่ละวันจะน้อยกว่า 300 คน

“ทำต่อไป”  จวินอู๋เสียพยักหน้า

“เรียนคุณหนู  ข้าได้แอบติดตามกลุ่มผู้ลี้ภัยที่ถูกพาออกไปจากค่ายผู้ลี้ภัย  และพบว่าพวกเขาถูกส่งไปที่จวนเจ้าเมืองขอรับ”  เย่ฉาพูด  หลังจากผู้ลี้ภัยเข้ามาในเมืองได้ 7 วัน  พวกเขาจะถูกจัดให้ไปที่อื่น  แต่เป็นที่ไหนนั้น  ไม่มีใครรู้  เย่ฉาได้ตามพวกเขาไปจนถึงจวนเจ้าเมือง  แต่เขาไม่ได้เข้าไปข้างในเพราะกลัวว่าจะถูกพบเข้า  เขารออยู่ข้างนอกประตูตลอดทั้งวัน  แต่ก็ไม่เห็นผู้ลี้ภัยออกมาสักคน  ดูเหมือนว่าทุกคนยังคงอยู่ในจวนเจ้าเมือง

เย่ฉาเล่าทุกอย่างที่พบให้จวินอู๋เสียฟัง  จวินอู๋เสียเลิกคิ้วเล็กน้อยขณะฟังรายงาน

ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างทะแม่งๆเกี่ยวกับเจ้าเมืองชิงเฟิงซะแล้ว!

“ตั้งแต่นี้ไป  ตามดูจวนเจ้าเมืองกับฝูหยวนถังเอาไว้ให้ดี  ถ้าเจออะไรผิดปกติ  ให้รายงานข้าทันที”  จวินอู๋เสียพูด

“ขอรับ!”  เย่ฉารับคำสั่งและถอยออกไป

จวินอู๋เสียหันไปมองนอกหน้าต่าง  สายตาของนางดูเหมือนจะฉายแววบางอย่างที่ไม่สามารถอ่านออก

ลั่วซีทำเหมือนอย่างที่เคยทำ  นำลูกน้องหลายคนติดตามเขาไป “แผ่ความเมตตากรุณา” ในค่ายผู้ลี้ภัย  แต่เขาก้าวเข้ามาในค่ายผู้ลี้ภัยได้ไม่นาน  ก็สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง  ค่ายผู้ลี้ภัยส่วนใหญ่ว่างเปล่า  ถนนแคบๆที่เคยแออัดด้วยฝูงชนก็มีคนเดินอยู่แค่ไม่กี่คน  ในมือของพวกเขาถือสัมภาระของตัวเอง  ใบหน้าที่ซูบซีดผอมแห้งก็หายไป  กลับมีรอยยิ้มเข้ามาแทนที่

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”  ลั่วซีขมวดคิ้วทันที  เขาไม่ได้มาที่นี่แค่ 2 วัน  ทำไมที่นี่ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้?  ผู้ลี้ภัยที่ควรจะวิ่งเข้าหาเขาหายไปเกินครึ่ง  ทั่วทั้งค่ายว่างเปล่า  ลั่วซีรู้สึกงุนงง  เขาให้ลูกน้องไปถามผู้ลี้ภัยที่กำลังจะออกจากค่าย  และไม่นานลูกน้องของเขาก็วิ่งกลับมา

“นายน้อย  คนพวกนี้กำลังจะไปทางเหนือของเมืองขอรับ”  ลูกน้องพูด

“ทางเหนือของเมือง?”  ลั่วซีขมวดคิ้วอย่างงุนงง  “ไปทางเหนือของเมืองทำไม?”

“ได้ยินว่า  ไม่นานมานี้มีคนซื้อบ้านในพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ทางเหนือของเมือง  รื้อบ้านทั้งหมดทิ้ง  แล้วสร้างหอพักขึ้นเป็นจำนวนมาก  จากนั้นก็ให้พวกผู้ลี้ภัยได้อยู่ฟรีกินฟรีที่นั่น  ผู้ลี้ภัยพวกนี้ถึงได้ย้ายกันไปหมดขอรับ”  ลูกน้องเริ่มพูดอย่างระมัดระวัง

ดวงตาของลั่วซีลุกวาวด้วยความโกรธ  เขาคว้าคอเสื้อของลูกน้อง  แล้วถามว่า  “เจ้าว่าอะไรนะ?  มีคนหาที่พักใหม่ให้พวกแมลงโสโครกนี่เรอะ?”

ลูกน้องกลืนน้ำลายแล้วตอบตะกุกตะกักว่า  “ใช่……ใช่ขอรับ……”

“ทำบ้าอะไรของมัน!?”  ลั่วซีขมวดคิ้ว  “รู้ไหมว่าใครทำ?”

“ไม่รู้ขอรับ……”  ลูกน้องส่ายหัว

“หรือว่าท่านผู้นั้นมีแผนการอื่น?”  ลั่วซีไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น  “ไปดูทางเหนือของเมืองกันก่อน”

“ขอรับ!”

ไม่นานลั่วซีกับลูกน้องของเขาก็ไปถึงทางเหนือของเมือง  พอลั่วซีเห็นหอพักเรียงรายเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ  เขา