Genius Doctor Black Belly Miss 1415

ตอนที่ 1415  เข้าเมือง (3)

“เจ้าเมืองใจดีงั้นหรือ?”  จวินอู๋เสียพึมพำกับตัวเองขณะนั่งอยู่ในห้อง  คิดถึงสิ่งที่ทหารพูดให้ฟัง  และพบว่ามันน่าตลกมาก  ถ้าเขาใจดีจริงๆ  ทำไมถึงให้คนเข้าเมืองแค่วันละ 300 คน?  การปล่อยคนเข้าเมืองในลักษณะนี้อย่างต่อเนื่อง  ทำให้เห็นชัดว่าเมืองชิงเฟิงยังสามารถรับคนได้มากกว่านี้  แต่พวกเขาก็ยังยืนกรานที่จะปล่อยให้คนเข้าเมืองในจำนวนแค่นี้  ยิ่งไปกว่านั้น  ผู้ลี้ภัยที่อยู่ในเพิงนอกเมืองก็ไม่ได้รับการดูแลเลยแม้แต่น้อย

การกระทำที่ดูเหมือนใจดีนี้  ในสายตาของจวินอู๋เสียแล้ว  เป็นเพียงความพยายามหลอกผู้คนที่ห่วยแตกมาก

ตอนที่เข้าเมืองชิงเฟิง  จวินอู๋เสียได้สังเกตเห็นแล้วว่าถนนและตรอกซอกซอยภายในเมืองชิงเฟิงไม่ค่อยมีผู้คนหนาแน่นมากนัก  ชัดเจนเลยว่าเมืองนี้ยังรับคนได้อีก  หรือจะบอกว่าพวกเขายังเหลือที่ว่างอยู่อีกมากก็ได้

บนถนนที่นางเดินผ่าน  นางไม่เห็นคนสูงอายุและเด็กๆมากนัก  จำนวนประชากรก็ดูปกติเหมือนเมืองทั่วไป  ถ้าหากเป็นอย่างที่ทหารคนนั้นบอก  เมืองชิงเฟิงมักจะรับคนแก่และเด็กเข้าเมืองก่อนเสมอ  งั้นจำนวนผู้สูงอายุและเด็กในเมืองชิงเฟิงก็ควรมากกว่าที่นางเห็นซิ

นอกจากนั้น  พวกคนพิษได้ทำการโจมตีมานานกว่าหนึ่งปี  และเมืองชิงเฟิงก็เริ่มเปิดรับผู้ลี้ภัยมาเกิน 6 เดือนแล้ว  คำนวนจากอัตรา 300 คนต่อวัน  ในเมืองควรมีจำนวนประชากรเพิ่มขึ้นอย่างน้อยหลายหมื่นคน  แค่คนประเภทที่พวกเขาอ้างว่ารับเข้าเมืองก่อนอย่างเดียว  ก็เป็นไปไม่ได้แล้วที่จะส่งผลออกมาแบบที่นางเห็นในเมือง

“มีอะไรแปลกๆในเมืองนี้จริงๆ”  จวินอู๋เสียยิ้มหยัน  นางเอามือเท้าคางมองดูเจ้าแมวดำที่นอนอยู่บนโต๊ะ

“เจ้านาย”  แมวดำตัวน้อยพูดพลางเลียอุ้งเท้าของตัวเอง

“หืม?”

“ไม่สังเกตหรือว่าอะไรหายไป?”  เจ้าแมวดำพูดอย่างเกียจคร้าน

จวินอู๋เสียสะดุ้งเล็กน้อย  นางคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัว

เจ้าแมวดำนั่งตัวตรงมองสบตาจวินอู๋เสีย  แล้วพูดเสียงเรียบว่า  “เย่ฉา  เย่เหม่ย  เย่กู……”

ทันใดนั้นจวินอู๋เสียก็นึกขึ้นได้ว่า  ครั้งนี้นางและจวินอู๋เหยาเหาะมาด้วยความเร็วสูงมาก  พวกเขาลืมสามพี่น้องสกุลเย่ไปซะสนิท!

“พวกนั้นจะหาทางมาที่นี่ได้เอง”  จวินอู๋เสียพูดหลังจากกระแอมเล็กน้อย

เจ้าแมวดำจ้องจวินอู๋เสียอย่างพูดไม่ออก  มันไม่ห่วงเย่ฉากับอีกสองคนหรอก  พวกนั้นมีพลังดูแลตัวเองได้  แต่มันเป็นห่วงท่านแบะแบะกับกระต่ายโลหิตที่อยู่ในอ้อมแขนของเย่ฉาและเย่เหม่ยมากกว่า……

“ยังหัววันอยู่  ข้าว่าจะไปดูสถานการณ์ในเมืองนี้หน่อย”  จวินอู๋เสียลุกขึ้น  นางตั้งใจจะออกไปทันที  แต่ก็ยังไปบอกจวินอู๋เหยาก่อน  จวินอู๋เหยาอยากไปด้วย  แต่ก็โดนจวินอู๋เสียสั่งให้อยู่ในโรงแรมด้วยเหตุผลว่าเขาต้องรอให้พวกเย่ฉามาถึงก่อน

จวินอู๋เหยาไม่มีทางเลือก  ได้แต่มองจวินอู๋เสียออกไปคนเดียวอย่างโศกเศร้า

ดังนั้น  ตอนที่พวกของเย่ฉาที่เร่งรีบอย่างสุดกำลังมาถึง  ท้องฟ้าก็ดำมืดเท่ากับใบหน้าของจวินอู๋เหยาในตอนนั้นเลยทีเดียว

ในเมืองชิงเฟิงนั้นสงบเงียบ  จวินอู๋เสียเดินไปตามถนนกว้าง  มองดูพ่อค้าเร่ตะโกนขายของและชาวเมืองที่ผ่อนคลายอย่างมาก  ถ้าไม่ใช่เพราะนางรู้ว่าโลกภายนอกวุ่นวายและอันตรายเพียงใด  มองดูคนพวกนี้แล้ว  คงคิดจริงๆว่าดินแดนนี้สงบสุขและไม่มีภัยพิบัติอยู่ข้างนอกเลย

ประชาชนในเมืองชิงเฟิงดูเหมือนไม่ได้รับรู้ถึงวิกฤตข้างนอก  พวกเขายังใช้ชีวิตสบายๆตามปกติ  จวินอู๋เสียสังเกตทุกอย่างอย่างรอบคอบและพบว่าง่ายมากที่จะแยกความแตกต่างระหว่างพลเมืองที่อาศัยอยู่ในเมืองชิงเฟิงกับผู้ลี้ภัย  แค่มองดูตาก็บอกได้แล้ว  พวกผู้ลี้ภัยที่หลบหนีเข้ามาในเมืองมักจะมีท่าทางไม่มั่นคง  แตกต่างจากท่าทางผ่อนคลายสบายๆของผู้อยู่อาศัยเดิม

จวินอู๋เสียเดินไปรอบๆเมือง  จำนวนผู้ลี้ภัยที่นางเห็นนั้นน้อยกว่าที่คิด  อย่างมากสุดก็หลายพันคน  ไม่ตรงกับจำนวนที่นางคำนวนเอาไว้อย่างคร่าวๆก่อนหน้านี้