Genius Doctor Black Belly Miss 1416

ตอนที่ 1416  ผู้ใจบุญ (1)

จวินอู๋เสียเดินไปรอบๆเมือง  จำนวนผู้ลี้ภัยที่นางเห็นนั้นน้อยกว่าที่คิด  อย่างมากสุดก็หลายพันคน  ไม่ตรงกับจำนวนที่นางคำนวนเอาไว้คร่าวๆก่อนหน้านี้

ขณะที่จวินอู๋เสียกำลังสังเกตสิ่งต่างๆในเมือง  นางบังเอิญเห็นผู้ลี้ภัยกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งได้รับอนุญาตให้เข้ามาในเมืองชิงเฟิง  กำลังถูกทหารของเมืองพาไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง  ที่แห่งนั้นมีบ้านที่ทรุดโทรมมากหลายหลัง  มันมืดสลัวและอับมาก  คนที่อยู่ที่นั่นดูซูบผอม  เสื้อผ้าก็สกปรก

จวินอู๋เสียสังเกตพวกเขาจากเงามืด  และนางก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดจากคำพูดที่ได้ยิน

สถานที่แห่งนั้นถูกใช้เป็นที่พักของผู้ลี้ภัยที่เพิ่งเข้ามาในเมืองเมื่อไม่นานมานี้  ส่วนใหญ่เป็นคนแก่และเด็ก  พวกเขาไม่มีเงินติดตัวมากนัก  ไม่สามารถหาที่พักเองได้  จึงต้องอาศัยคนในเมืองจัดการให้

พวกคนที่เข้ามาในเมือง  แม้ว่าจะดูซูบผอม  แต่ก็มีสีหน้าโล่งใจขึ้นเล็กน้อย  ราวกับว่าการเข้ามาในเมืองชิงเฟิงจะทำให้พวกเขาห่างไกลจากความทุกข์และอันตราย  แม้ว่าสภาพแวดล้อมจะไม่ดี  แต่มันก็ดีกว่าใช้ชีวิตอยู่ด้วยความหวาดกลัวนอกกำแพงเมือง

พวกทหารจากไปทันทีหลังจากส่งผู้ลี้ภัยมาที่นี่  เตือนพวกเขาว่าอย่าย้ายไปเองและอยู่ที่นั่นเพื่อรอคนจัดสถานที่ให้พวกเขาในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

เมื่อจวินอู๋เสียเห็นทหารกลับไป  นางก็ทาถ่านลงบนใบหน้าและเสื้อผ้า  ก่อนจะเข้าไปอยู่ในหมู่ผู้ลี้ภัย

ภายในบ้านดินที่มืดสลัวและเปียกชื้นแต่ละหลังเต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก  ในห้องพักมีเตียงขนาดใหญ่อยู่แค่เตียงเดียว  ผ้าห่มสกปรกมาก  ทุกคนที่นี่เป็นแค่คนแก่กับเด็กเล็กและผู้หญิงกลุ่มหนึ่งซึ่งในที่สุดก็รอดพ้นฝันร้ายมาซ่อนตัวที่นี่ได้  พวกเขาจึงไม่กล้าบ่นเกี่ยวกับสภาพที่ย่ำแย่ไม่น่าอยู่

ในความเป็นจริงแล้ว  นอกจากคนแก่และเด็กที่อ่อนแอกลุ่มนี้  ผู้ลี้ภัยคนอื่นๆที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในเมืองทุกวันคือคนรวยที่ติดสินบนเข้ามาเหมือนกับที่จวินอู๋เสียทำ  เนื่องจากคนพวกนั้นมีเงิน  จึงไม่ต้องทนทุกข์กับสถานที่เช่นนี้

นอกจากกลุ่มคนที่เพิ่งเข้าเมืองมาวันนี้  ยังมีบางคนที่เพิ่งเข้าเมืองมาไม่นานอยู่ที่นั่นด้วย  เมื่อเห็นว่ามีคนใหม่เข้ามา  พวกเขาจึงเข้าไปทักทายพูดคุยกับคนกลุ่มใหม่ด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ต้องกังวล  เราจะอยู่ที่นี่ไม่นาน  อย่างมากก็หนึ่งสัปดาห์  เจ้าเมืองชิงเฟิงจะจัดหาที่ดีๆให้กับเราพร้อมงานให้ทำ  มีที่ให้เราอยู่และข้าวให้เรากิน”  ป้าแก่ๆคนหนึ่งที่เห็นได้ชัดว่าอยู่ที่ค่ายผู้ลี้ภัยนี้มาหลายวันแล้ว  บอกกับกลุ่มที่เพิ่งเข้ามาในค่ายผู้ลี้ภัยเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นั่นอย่างมีน้ำใจ

“ใช่แล้ว  ป้ารองจากบ้านตะวันออกมาที่นี่ก่อนเราสองวัน  ท่านเจ้าเมืองจัดการให้นางไปที่อื่นเมื่อวันก่อนนี้เอง  นางกลับมาที่นี่เมื่อวาน  เอาอาหารอร่อยๆมาให้เรา  เราต้องทนอยู่ที่นี่อีกแค่ไม่กี่วัน  เดี๋ยวก็ได้ไปอยู่ที่ดีๆเหมือนกัน”  หญิงสูงอายุอีกคนกล่าวด้วยรอยยิ้ม  ใบหน้าเหี่ยวย่นของนางเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ทนทุกข์มามากแล้ว  พวกเขาจึงโหยหาที่จะอยู่อย่างสงบสุข

คนกลุ่มใหม่ที่ยังคงรู้สึกว้าวุ่นใจก็สบายใจขึ้นอย่างรวดเร็วจากคำพูดของคนอื่นๆที่นั่น  และเกิดความมั่นใจว่าสิ่งต่างๆจะดีขึ้นในที่สุด

จวินอู๋เสียเฝ้ามองทุกอย่างจากเงามืด  รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ในขณะที่นางยังคงครุ่นคิดขณะที่ซ่อนตัวอยู่  ทันใดนั้นนางก็สังเกตเห็นชายหลายคนที่แต่งตัวหรูหราท่าทางหยิ่งยโสเดินเข้ามาในค่ายผู้ลี้ภัยที่สกปรก

กลุ่มผู้ลี้ภัยที่อยู่ในเมืองชิงเฟิงมาหลายวันแล้วก็เริ่มตะโกนทันทีที่เห็นชายกลุ่มนั้นปรากฏตัว

“ทุกคนมาเร็ว!  ท่านผู้ใจบุญมาแล้ว!”

เสียงโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นดังขึ้น  คนที่ซ่อนตัวอยู่ในบ้านก็รีบวิ่งออกมา  เบียดกันอยู่ริมทางแคบๆทั้งสองด้าน  ดวงตาเฝ้ามองกลุ่มคนที่ดูไม่เข้ากับสถานที่แห่งนั้นด้วยความกระตือรือร้น

จวินอู๋เสียเดินตามฝูงชนและหลบออกไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น