Genius Doctor Black Belly Miss 1414

ตอนที่ 1414  เข้าเมือง (2)

จวินอู๋เสียดึงจวินอู๋เหยาเดินไปที่หน้าประตูเมืองเมื่อฝูงชนเปิดช่องว่าง

ทหารที่ประตูเมืองตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นความวุ่นวายในฝูงชน  ไม่เคยคิดเลยว่าจู่ๆใบไม้สีทองจะร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าได้จริงๆ

เมื่อพวกเขาหันมาเห็นจวินอู๋เสียและจวินอู๋เหยายืนอยู่ตรงหน้า  พวกทหารก็ขมวดคิ้วทันที

“พวกเจ้าสองคนมาจากไหน?”

จวินอู๋เสียก้าวเข้าไปสอดทองสองก้อนเข้าไปในมือของทหารคนนั้นอย่างเงียบๆ  ทหารคนนั้นจ้องมองมันอย่างไม่เชื่อสายตา!

พวกทหารที่ได้รับมอบหมายให้เฝ้าประตูเมืองมักจะไม่มีอำนาจหรืออิทธิพลอะไร  จึงไม่สามารถเก็บสินบนในเมืองได้มากนัก  ดังนั้น  พวกเขาจึงถูกส่งให้มายืนตากแดดตากฝนอยู่ที่นี่  พวกเขาไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้มาก่อน  ดวงตาของทหารทั้งสองแทบจะถลนออกมานอกเบ้า

“พี่ชายทั้งสอง  พวกเรามาจากเมืองใกล้ๆนี้  ชีวิตเดี๋ยวนี้มันอยู่ยาก  พวกเราได้ยินว่าเมืองชิงเฟิงปลอดภัยก็เลยรีบเดินทางมาที่นี่กัน  ขอพี่ชายทั้งสองเปิดทางให้เราด้วย”  จวินอู๋เสียพูด

ดวงตาของทหารทั้งสองเป็นประกายเมื่อเห็นทองคำแวววาว  เมื่อพวกเขาเห็นว่าคนอื่นๆยังก้มเก็บใบไม้ทองกันอยู่  และไม่มีใครสนใจทางด้านนี้  พวกเขาก็โบกมือให้ทั้งสองคนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“เข้าไปเร็ว”

“ขอบคุณมาก”  จวินอู๋เสียพยักหน้าเล็กน้อย  แต่ก็ไม่ได้รีบเข้าไป  กลับพูดต่อว่า  “นี่เป็นครั้งแรกที่เรามาที่นี่  จึงไม่คุ้นเคยกับสถานที่  ไม่ทราบว่าพี่ชายจะสามารถชี้แนะเราได้ไหม?”

พูดจบ  นางก็ดึงเอาทองออกมาอีกหนึ่งก้อน

ทหารเฝ้าประตูกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก  เขามองทองแล้วรีบหาคนมาแทนที่ตัวเองโดยไม่สนอะไรแล้ว  จากนั้นก็พาจวินอู๋เสียกับจวินอู๋เหยาเข้าเมือง

เงินทำให้โลกหมุน  จวินอู๋เสียรู้เรื่องนี้ดี

“ดูเจ้าสองคน  เหมือนไม่ได้ลำบากอะไรมากเลยนะ  เอาล่ะ  พวกเจ้าก็เข้ามาในเมืองชิงเฟิงแล้ว  ตราบใดที่เจ้ามีเงิน  ก็รับประกันชีวิตที่ดีได้เลย”  เมื่อรับเงินแล้ว  ทหารที่พาทั้งสองคนเข้าเมืองก็ย่อมบอกพวกเขาอย่างตรงไปตรงมา  และไม่ได้ใช้คำพูดที่สุภาพเกรงอกเกรงใจเกินไปนัก

“ปกติเราจะไม่ปล่อยให้คนอย่างพวกเจ้าเข้าเมืองหรอก  แต่เนื่องจากน้องชายท่านนี้เกลี้ยกล่อมเก่งมาก  พวกเราเลยยกเว้นให้เจ้ากับเพื่อนแค่สองคนเท่านั้น  ถ้าวันหน้าพวกเจ้าไม่เข้าใจอะไร  ก็มาหาข้าได้”  ทหารกล่าวด้วยรอยยิ้ม  คำพูดของเขาฟังดูสูงส่งและยิ่งใหญ่  แต่จริงๆแล้วก็แค่มีน้ำใจกับเงินของพวกเขาเท่านั้น

“ปกติไม่ให้เข้า?  หมายความว่ายังไง?”  จวินอู๋เสียแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

ทหารบอกกับนางว่า  “ท่านเจ้าเมืองของเราได้สั่งให้เราอนุญาตให้คนเข้าเมืองได้วันละ 300 คนทุกวัน  โดยให้คนแก่กับเด็กเข้าก่อน  คนอย่างพวกเจ้าสองคนน่ะ  ต้องรออีกนานเลย”

“มีแบบนี้ด้วยหรือ?  ช่วงเวลาแบบนี้  รับคนหนุ่มสาวและคนแข็งแรงไว้ไม่ดีกับเมืองมากที่สุดหรือ?”  จวินอู๋เสียถาม

“ถึงสิ่งที่เจ้าพูดจะมีเหตุผล  แต่ใครขอให้เจ้าเมืองของเราเป็นคนใจดีทนเห็นคนลำบากไม่ได้กันล่ะ?  เจ้าไม่ได้สังเกตหรือว่าคนที่ยังติดอยู่นอกประตูเมืองเป็นพวกชายฉกรรจ์ทั้งนั้น?  คนแก่ ผู้หญิง และเด็กได้รับอนุญาตให้เข้าไปข้างในแล้ว  อีกอย่างหนึ่งนะ  ถ้าเจ้ากำลังหาที่อยู่  ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องรออีกสองสามวัน  ไปหาโรงแรมอยู่ก่อนจะดีกว่า  ถ้ามีเงินเยอะก็ไปหาบ้านเหมาะๆสักหลังซื้อไว้  แต่ที่ดินในเมืองตอนนี้  ที่ดินหนึ่งนิ้วต่อทองคำหนึ่งนิ้ว  แพงมาก  ถ้าเจ้าไม่มีเงิน  ก็ไปรายงานที่ศาลาว่าการ  จะมีคนจัดการหาที่ให้อยู่หลังจากนั้นไม่กี่วัน”  อย่างน้อยทหารคนนี้ก็ตรงไปตรงมา  เขาบอกทุกอย่างที่คิดว่าควรบอก  และยังพาจวินอู๋เสียกับจวินอู๋เหยาไปที่โรงแรมแห่งหนึ่ง  หลังจากเห็นว่าพวกเขาเข้าพักเรียบร้อยถึงได้กลับไป

จวินอู๋เสียและจวินอู๋เหยาจองห้องพักสองห้อง  จากนั้นก็เดินเข้าไปพักผ่อนในห้องของตัวเอง