Genius Doctor Black Belly Miss 1377

ตอนที่ 1377  อู๋เหยา (3)

เวลาเห็นนางขมวดคิ้ว  เขาก็จะปวดใจ  เวลาเห็นนางดื้อรั้น  เขาก็จะรู้สึกหมดหนทาง

นั่นเป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เหยาได้รู้ว่าความรู้สึกของเขาได้รับผลกระทบจากคนอื่น  และความรู้สึกพวกนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยมีมาก่อน  ทำให้เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี

ดังนั้น  เขาจึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยงการมีปฏิสัมพันธ์กับจวินอู๋เสียชั่วคราว  แต่เขาก็เป็นห่วงความปลอดภัยของนาง  จึงทิ้งเย่ฉาเอาไว้ให้อยู่ข้างกายนาง  คอยปกป้องนาง

จนกระทั่งที่หุบเขาเมฆา  ตอนที่เย่ฉาระเบิดตัวเอง  และจวินอู๋เสียพบกับอันตราย

พอเขาสัมผัสได้  เขาก็อยากจะวิ่งเข้ามาอยู่ข้างกายนางในทันทีที่ทำได้จนแทบทนไม่ไหว

ความรู้สึกสับสนเหล่านั้นเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ไม่ได้รับการควบคุม  มันพลุ่งพล่านเกินกว่าที่เขาจะควบคุมได้

จนกระทั่งเขาได้เห็นนางและโอบกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขน  เขาถึงได้รู้สึกพอใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

นับจากนั้นเป็นต้นมา  จวินอู๋เหยาก็เลิกห้ามตัวเอง  และยอมรับความรู้สึกที่เขามีต่อนาง  ไม่ว่ามันจะคืออะไรก็ตาม

เขาเต็มใจอย่างยิ่งที่จะปกป้องเด็กน้อยของเขา

ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร  เขาก็ไม่อยากหนีอีกต่อไปแล้ว

จวินอู๋เหยาอาจจะยังไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนั้นเรียกว่าอะไร  แต่มีอย่างหนึ่งที่ชัดเจนสำหรับเขามาก  นั่นคือ  เขาอยากอยู่กับเด็กน้อยของเขา  ไม่ว่าจะที่ไหนหรือเมื่อไร  เขาอยากทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับนาง  ใช้ทุกสิ่งที่เขามีเพื่อปกป้องนาง

เขาไม่สามารถบรรยายออกมาได้ว่าความรู้สึกเหล่านั้นคืออะไร  แต่เขารู้  อักษรสามตัวที่อ่านว่า จวินอู๋เสีย กลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา  ประทับอยู่ในตัวเขาตลอดชั่วนิรันดร์

ความคิดทั้งหมดหมุนวนอยู่ในใจเขาด้วยความเร็วแสง  ในที่สุดจวินอู๋เหยาก็ถอนริมฝีปากออก  แต่ในความเป็นจริงแล้ว  ถ้าทำได้เขาอยากจะให้ช่วงเวลานั้นดำเนินต่อไปเรื่อยๆไม่มีวันสิ้นสุด

“ข้าชอบให้เจ้าเรียกอย่างนั้น”

อู๋เหยา  ชื่อของเขา  ไม่ว่าในอดีตเขาจะเป็นใคร  นับจากนี้เป็นต้นไป  เขาคือจวินอู๋เหยา  จวินอู๋เหยาที่เป็นของนางแต่เพียงผู้เดียว

เขายอมทิ้งโลกทั้งใบเพื่อเป็นคนเดียวในใจนาง

แก้มทั้งสองข้างของจวินอู๋เสียเป็นสีชมพูระเรื่อ  แต่นางไม่ได้แสดงอาการเขินอายใดๆ  ขณะที่มองจวินอู๋เหยาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

เมื่อก่อนนางไม่รู้ว่าจะหัวเราะอย่างไร  แต่ตอนนี้นางเริ่มคุ้นเคยกับการยิ้มให้เขาแล้ว

พวกเขาสองคนเข้าใจกันโดยไม่จำเป็นต้องพูด  บางคำไม่จำเป็นต้องพูดออกมา  ก็เข้าใจกันและกันแล้ว

คำกระซิบหวานหูหรือคำมั่นสัญญาถึงความรักชั่วนิรันดร์  ยังคงเทียบไม่ได้กับสายสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างหัวใจสองดวง

เมื่อความรู้สึกลึกซึ้งถึงขนาดนี้  คำพูดคำเดียวก็เป็นคำที่ไพเราะที่สุดแล้ว

“ถ้าท่านชอบ  ก็ช่วยหาของให้เสี่ยวเจว๋หน่อยซิ”  จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้น  เอาเปรียบนางไปแล้ว  ยังไม่ตอบแทนในส่วนของเขากลับมาอีกหรือ?

จวินอู๋เหยาหัวเราะเบาๆ  สีหน้าของจวินอู๋เสียมีการแสดงมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเทียบกับท่าทางเย็นชาของนางในตอนที่พวกเขาพบกันครั้งแรก  ตอนนี้ดูน่าสนใจขึ้นมาก  และสิ่งที่เขาดีใจที่สุดก็คือ  เขาได้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นภายในตัวนางด้วยตาของตัวเอง

[โชคดี……]

[ที่ไม่ได้พลาดไป]

“ข้าน้อยรับคำสั่งคุณหนูขอรับ”  จวินอู๋เหยาแกล้งล้อเลียนจวินอู๋เสีย  เขาทำหน้าเคร่งขรึมราวกับกำลังรับคำสั่งอย่างเชื่อฟัง

เย่กูแทบกระอักเลือดออกมาจากภาพที่เห็น  เขาตะลึงค้างไปทั้งตัวแล้ว

เย่ฉากับเย่เหม่ยตบบ่าเย่กูด้วยความเห็นใจ

[เดี๋ยวเขาก็ชินเองแหละ]

หลังจากได้รับ “กำลังใจ” จากจวินอู๋เสีย  จวินอู๋เหยาก็หยุดหาของวิเศษที่เหมาะสมสำหรับจวินอู๋เสีย  และหันไปมองเสี่ยวเจว๋ที่ยืนหัวหดอยู่ข้างๆ

เสี่ยวเจว๋กลัวจวินอู๋เหยาโดยธรรมชาติอยู่แล้ว  เขาไม่กล้าขยับตัวมากเกินไปเมื่อเห็นจวินอู๋เหยาอยู่ตรงหน้า  ภาพของเด็กน้อยที่ยืนหวาดกลัวทำให้คนที่เห็นรู้สึกอยากโอบกอดเขาไว้ในอ้อมแขนเพื่อปลอบโยนเขา

น่าเสียดายที่อ้อมกอดของจวินอู๋เหยามีไว้ให้จวินอู๋เสียเพียงคนเดียวเท่านั้น

“หยกกล่อมวิญญาณเป็นของวิเศษที่ใช้ฟื้นฟูจิตวิญญาณ  แต่ที่นี่มีของที่ดีกว่านั้น  เจ้าหนู  วันนี้ข้าอารมณ์ดี  เพราะงั้นข้าจะเลือกของดีให้เจ้า”  จวินอู๋เหยาหัวเราะ  น้ำเสียงของเขาราวกับกำลังบอกทุกคนว่า  วันนี้เขาอารมณ์ดีมากจริงๆ!