Genius Doctor Black Belly Miss 1376

ตอนที่ 1376  อู๋เหยา (2)

จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสียโดยไม่พูดอะไรสักคำ  ดวงตาของเขาเบิกกว้างเล็กน้อย  เหมือนเขายังไม่หายจากอาการตกใจ

จวินอู๋เสียเลิกคิ้วเล็กน้อยพลางมองดูสีหน้าที่หาดูได้ยากของจวินอู๋เหยา  แล้วพบว่ามันน่าขำมาก  นางขยับตัวไปข้างหน้าและเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบเร็วๆที่มุมปากของเขา

“มัวยืนงงอะไรอยู่?”  น้ำเสียงของนางแฝงแววหัวเราะเล็กน้อย

ด้วยเหตุนี้  จวินอู๋เหยาไม่เพียงช็อคไม่หาย  แต่กลับแข็งทื่อมากกว่าเดิม

เย่ฉากับเย่เหม่ยทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว  พวกเขาต่างเอามือปิดหน้า  ขณะที่เย่กูจ้องค้างอย่างตกตะลึง  สีหน้าเหลือเชื่ออย่างที่สุด

[นายท่านเจว๋……นายท่านเจว๋……ถูกยัยเด็กนั่น……เอาเปรียบ!!!]

“ไม่เต็มใจเหรอ?”  จวินอู๋เสียถามอย่างล้อเลียนเมื่อเห็นว่าจวินอู๋เหยายังคงยืนแข็งทื่อไม่เลิก

ในที่สุดจวินอู๋เหยาก็ได้สติกลับมา  เขาเอื้อมมือไปโอบรอบเอวของจวินอู๋เสียและดึงนางเข้ามาในอ้อมกอดของเขา

“เมื่อกี้เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?  พูดอีกครั้งซิ”  เขาทำสายตาร้อนแรงราวกับมีลูกไฟลุกโชนอยู่ในดวงตาของเขา

“อู๋เหยาน่ะหรือ?  ทำไม?  ไม่ชอบหรือ?”  ดวงตาจวินอู๋เสียเป็นประกายเจ้าเล่ห์  ปกติเห็นจวินอู๋เหยานิ่งสงบมั่นคงเหมือนเขาไท่ซานพร้อมกับรอยยิ้มร้าย  การที่ได้เห็นเขาเป็นแบบนี้บ้างทำให้นางรู้สึกว่ามันน่าสนใจทีเดียว

ได้เห็นอารมณ์ของเขาขึ้นๆลงๆเพราะนาง  ทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกถึงความสำเร็จที่น่าพอใจ  ควบคู่ไปกับความหวานเล็กน้อยในหัวใจด้วย

[เอาล่ะ  นางต้องยอมรับ  ดูเหมือนนางจะติดนิสัยไม่ดีมาซะแล้ว]

จวินอู๋เหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ  ขณะที่จวินอู๋เสียยังไม่ทันได้ตั้งตัว  เขาก็ก้มหน้าลงมาจูบที่ปากเล็กๆของนางซึ่งกำลังยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

จูบที่ลึกซึ้งและดื่มด่ำได้สูบเอาอากาศออกจากปอดของพวกเขา  จวินอู๋เหยาต่อสู้กับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอย่างหนักก่อนที่สถานการณ์จะเลยเถิดควบคุมไม่ได้

เขารู้ว่าจวินอู๋เสียสำคัญมากแค่ไหนในใจเขา  และเข้าใจว่านางแตกต่างจากคนอื่นๆอย่างสิ้นเชิง  แต่เขาคิดไม่ถึงว่าแค่คำเรียกขานก็ทำให้หัวใจของเขาพองโตด้วยความรู้สึกเต็มตื้นได้ถึงขนาดนี้

เขานี่ช่างเอาใจง่ายซะจริงๆ

ความรู้สึกของเขาที่มีต่อจวินอู๋เสีย  เป็นสิ่งที่จวินอู๋เหยาเองก็ไม่เข้าใจว่ามันพัฒนาจนมาเป็นแบบทุกวันนี้ได้อย่างไร

ในตอนแรก  เขาถูกปิดผนึกมานานเกินไป  และถูกตัดขาดคนทั้งโลกโดยสิ้นเชิง  ไม่สามารถจำได้เลยว่าครั้งสุดท้ายที่เขาได้พบคนอื่นนั้นมันนานแค่ไหนแล้ว  จนกระทั่งเด็กน้อยคนนี้ปรากฏตัวขึ้น  จวินอู๋เสียในตอนนั้นอยู่ในสภาพที่เลวร้ายที่สุดที่เขาเคยเห็น

นางสกปรกไปหมดทั้งตัว  แม้แต่ใบหน้าเล็กๆก็เปื้อนจนไม่สามารถมองเห็นหน้าของนางได้อย่างชัดเจน  เห็นได้ชัดว่านางกำลังใกล้จะตาย  แต่ก็ยังใจเย็นพอที่จะเจรจากับเขา คนที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ได้อย่างสงบ

จวินอู๋เหยาจำไม่ได้แล้วว่าคนสุดท้ายที่กล้าพูดกับเขาตายไปนานแค่ไหนแล้ว

อาจเป็นเพราะถูกขังมานานเกินไป  แต่เขาก็ยอมรับและทำตามข้อตกลง  ส่งเด็กน้อยกลับไปที่วังหลินอ๋องอย่างปลอดภัย

จวินอู๋เหยาในตอนนั้นไม่ได้มีความรู้สึกอื่นใดกับจวินอู๋เสีย  ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเป็นแบบแลกเปลี่ยนที่ต่างฝ่ายต่างใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกัน  ในเวลานั้นจวินอู๋เหยาต้องการตัวตนและที่พักพิงชั่วคราว  เขาจึงเข้าไปอยู่ในวังหลินอ๋องในฐานะจวินอู๋เหยา

แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า  การตัดสินใจแบบไม่ใส่ใจเพียงครั้งเดียวของเขาในตอนนั้น  จะเปลี่ยนทุกอย่างในอนาคตของเขา

ตอนแรกเขาแค่แกล้งเด็กน้อยที่เย็นชาเกินไป  เหมือนกับว่าเขาได้เจอของเล่นชิ้นใหม่  และเขายังช่วยนางเหมือนที่คนเอาใจสัตว์เลี้ยง  ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่การล้อเล่นของเขาเปลี่ยนไปโดยที่ไม่รู้ตัว  กลายเป็นความรู้สึกแบบที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน