Genius Doctor Black Belly Miss 1375

ตอนที่ 1375  อู๋เหยา (1)

เมื่อเห็นพื้นที่เต็มไปด้วยของวิเศษกระจัดกระจายไปทั่ว  เย่ฉากับเย่เหม่ยก็อดรู้สึกปวดใจไม่ได้  พวกเขาจำได้ว่าของวิเศษบางอย่างเป็นของชั้นเลิศ  แต่พวกมันกลับ……โดนนายท่านเจว๋โยนทิ้งเนื่องจากไม่ดีพอ

[นายท่านเจว๋ช่วยทำแบบคนปกติหน่อยได้ไหมขอรับ?]

[ถ้าทำตามมาตรฐานของนายท่าน  ชาติไหนถึงจะหาของวิเศษที่เหมาะสมเจอล่ะขอรับ?]

[ท่านไม่สังเกตหรือว่าคุณหนูไม่อยากยืนรอท่านแล้วนะขอรับ?]

สายตาของทั้งสองคนย้ายไปมองที่ชั้นวางโครงกระดูกอีกชั้นที่จวินอู๋เสียเดินผ่านไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

ตอนแรกจวินอู๋เสียก็ยังยืนอยู่ข้างๆจวินอู๋เหยา  รอให้เขาเลือกของวิเศษให้นาง  แต่ในไม่ช้านางก็ตระหนักว่า……นางไม่ควรยืนรออยู่ตรงนั้นจะดีกว่า  เพราะมันต้องใช้เวลานานแน่ๆ

นางตัดสินใจที่จะเดินดูรอบๆห้องโถงด้วยตัวเอง  จวินอู๋เหยาเคยพูดว่าสมบัติวิเศษที่มีคุณสมบัติเหมือนกับจิตวิญญาณของคนคนหนึ่ง  จะให้ความรู้สึกที่ประสานเข้ากันได้เมื่อสัมผัสมัน  แม้ว่านางจะไม่สามารถระบุการใช้ของวิเศษนั้นได้  แต่อย่างน้อยนางก็สามารถทดสอบปฏิกิริยาจากของวิเศษต่างๆได้

จวินอู๋เสียมีความเชี่ยวชาญในการใช้พลังวิญญาณอย่างมาก  นางแค่ต้องเรียกพลังขึ้นมานิดหน่อย  แล้วสัมผัสของวิเศษพวกนั้น  นางก็จะรู้สึกได้ถึงปฏิกิริยาจากพวกมัน

อย่างเช่นของวิเศษธาตุไฟ  เมื่อนางสัมผัสมัน  ฝ่ามือของนางจะรู้สึกแสบร้อน  ขณะที่สายฟ้าจะทำให้เจ็บแปลบเล็กน้อย  และธาตุน้ำทำให้นางรู้สึกเย็นยะเยือก……

จวินอู๋เสียอยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำ  นางจึงเดินดูไปรอบๆ  เสี่ยวเจว๋คว้าเครื่องประดับหยกจำนวนหนึ่งมาเคี้ยวอย่างมีความสุข  พร้อมกับทำตัวเป็นหางเล็กๆติดสอยห้อยตามจวินอู๋เสีย  ดวงตาสีแดงเข้มของเขาจ้องมองของวิเศษบนชั้นจนตาแทบจะถลนออกมาแล้ว

ถ้าบอกว่าในหินหยกมีพลังวิญญาณอยู่จำนวนหนึ่งที่ล่อหยกกล่อมวิญญาณได้  งั้นของวิเศษทั้งหมดที่บรรจุพลังมหาศาลพวกนี้ก็ไม่ต่างจากอาหารชั้นเลิศสำหรับเสี่ยวเจว๋  และเขาก็กำลังยืนอยู่ท่ามกลางพวกมัน  แม้ว่าเขาจะเคี้ยวหินหยกไปด้วย  แต่น้ำลายของเขาก็ยังไหลออกจากมุมปากอย่างช่วยไม่ได้  หลังจากที่จวินอู๋เสียได้เตือนเขาก่อนหน้านี้  เขาก็ไม่กล้าเดินไปรอบๆและ “จิน” ตามอำเภอใจอีก  ด้วยกลัวว่าจะทำให้จวินอู๋เสียไม่พอใจ  ดังนั้นเพื่อลดความตะกละของตัวเอง  เขาจึงเดินตามหลังจวินอู๋เสียอย่างใกล้ชิด  ใช้ภาพด้านหลังของนางเป็นเครื่องเตือนใจตัวเอง

สิ่งนี้เกิดขึ้นโดยสัญชาตญาณ  แต่ทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกขำอย่างช่วยไม่ได้

นางก็ไม่ได้จะว่าหรอกถ้าเสี่ยวเจว๋จะคว้าของวิเศษมากิน  แต่นางก็ไม่มีทางรู้ว่ามันจะเกิดผลกระทบกับเสี่ยวเจว๋ยังไงบ้าง

มันจะดีหรือไม่ดีสำหรับเขา  นางไม่สามารถตัดสินได้จริงๆ

แต่เมื่อเห็นสายตาที่น่าสงสารของเด็กน้อย  ใจของจวินอู๋เสียก็อ่อนยวบ

“มานี่”  จวินอู๋เสียยื่นมือข้างหนึ่งไปตรงหน้าเสี่ยวเจว๋

เสี่ยวเจว๋กระพริบตามองมือของจวินอู๋เสียที่ยื่นมาตรงหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่ง  แล้วก็เอื้อมมือไปจับอย่างอายๆ

จวินอู๋เสียพาเสี่ยวเจว๋มาตรงหน้าจวินอู๋เหยาที่ยืนอยู่ท่ามกลางของวิเศษที่เขาโยนทิ้งไว้เกลื่อนกลาด

“อู๋เหยา”

“หืม?”  จวินอู๋เหยาตอบโดยไม่ได้คิด  หัวของเขายังจมอยู่ท่ามกลางของวิเศษทั้งหลาย  ขณะที่ค้นหาของที่ “เหมาะ” กับจวินอู๋เสีย  แล้วจู่ๆเขาก็ได้ยินจวินอู๋เสียเรียกเขา  แต่วินาทีต่อมานั้นเอง  สีหน้าของเขาก็กลายเป็นประหลาดใจทันที

[นางเรียกเขาว่าอู๋เหยาเหรอ?]

[ไม่ใช่พี่ใหญ่แล้วเหรอ?]

การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนั้นทำให้จวินอู๋เหยารู้สึกเหมือนมีลูกแมวกำลังใช้อุ้งเท้าเล็กๆข่วนเบาๆที่หัวใจของเขา  ทำให้เกิดความรู้สึกจั๊กจี้ที่น่าเบิกบานใจ  เขาเงยหน้าขึ้นมองดวงตาสดใสของจวินอู๋เสีย  แววตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ของวิเศษของข้าพักไว้ก่อนชั่วคราวก็ได้  ท่านช่วยเสี่ยวเจว๋ดูหน่อยได้ไหมว่ามีของที่เหมาะกับเขารึเปล่า?”  จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยา  และเห็นสีหน้าแปลกๆบนใบหน้าของเขา