Genius Doctor Black Belly Miss 1279

ตอนที่ 1279  จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (4)

เย่เหม่ยตัวแข็งเป็นหิน  เจ้าแมวดำตัวน้อยเองก็ตัวแข็งไม่ต่างกัน

มันไม่เคยคิดฝันเลยว่าเจ้านายที่โง่มึนของมันจะ……

บังคับจูบผู้ชายได้!

[โลกนี้ลึกลับเกินจินตนาการไปแล้ว  มันต้องการความเงียบสงบ!]

เจ้าแมวดำเดินเซไปมาตามหลังจวินอู๋เสียกลับไปที่ห้องของนาง  หลังจากกลับไปถึง  ในหัวของมันก็ยังมีแต่ภาพที่มันได้เห็นมาเมื่อครู่นี้

[เกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายของมัน?]

[นางติดเชื้อชั่วร้ายจากราชาปีศาจมาหรือ?]

[เจ้านาย!  ได้สติเร็วๆซิ!]

“ข้าไม่ได้รังเกียจ  แถมยังชอบด้วย  สำหรับข้า  เขาแตกต่างจากคนอื่น”  จวินอู๋เสียนั่งอยู่บนเก้าอี้  หลังจากไปยืนยันมาแล้ว  นางก็ได้ข้อสรุปออกมา

เจ้าแมวดำตัวน้อยนอนหลั่งน้ำตาอยู่บนพื้นเงียบๆ

[เจ้านายของมันถูกฉกตัวไปแล้ว]

[เจ็บใจนัก!]

“ท่าน……ท่านคิดจะทำอะไร……”  เจ้าแมวดำอยากจะร้องไห้ขณะมองไปที่จวินอู๋เสีย

“ยืนยันว่าระหว่างข้ากับเขามันคืออะไรกันแน่”  จวินอู๋เสียพูดอย่างมั่นใจ

เจ้าแมวดำน้ำตาไหลพรากแล้ว

“แล้วได้คำตอบไหม?”

จวินอู๋เสียลังเลอยู่ครู่หนึ่ง  และพูดอย่างไม่แน่ใจว่า  “ก็น่าจะ”

[ไม่ใช่คนในครอบครัว  และไม่ใช่เพื่อนด้วย]

เจ้าแมวดำทำหน้าเหมือนไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว  มันนอนแกล้งตายอยู่บนพื้น

แล้วจู่ๆริมฝีปากของจวินอู๋เสียก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา  นางเอามือข้างหนึ่งเท้าคางและมองออกไปยังทิวทัศน์ที่สวยงามนอกหน้าต่าง

แต่ว่า……

หลังจากที่จวินอู๋เหยาหายตกตะลึง  เขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างอย่างเงียบๆ  ยกมือขึ้นปิดปากปิดจมูก  ไม่พูดไม่จา

เย่เหม่ยที่อยู่ด้านข้างแอบกลืนน้ำลาย  ไม่กล้ามองไปอีก  กลัวว่าจะเห็นอะไรที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของนายท่านของเขา……

[แค่ก……เขาไม่เห็นอะไรทั้งนั้น]

ติ๋ง……

เสียงน้ำหยดดังขึ้น  เย่เหม่ยก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นมา  แต่กลิ่นเลือดจางๆก็โชยผ่านเข้าจมูกของเขา  เขาเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เหยาอย่างประหลาดใจ

จวินอู๋เหยาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด  แล้วพูดเสียงเบาว่า  “ออกไป”

เย่เหม่ยรีบหนีออกไปทันทีและปิดประตูตามหลังอย่างแน่นหนา  ใจเต้นตึกตักๆ

[คราวนี้นายท่านเจว๋……เจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว!]

ไม่กี่นาทีต่อมา  เย่เหม่ยก็ได้ยินเสียงน้ำสาดอย่างต่อเนื่อง

รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของนายท่านเจว๋ของเขา……

[คุณหนู  เล่นกับไฟแล้วไม่ยอมดับ  ไฟกำลังจะฆ่าคนบางคนแล้วขอรับ!]

เย่เหม่ยไม่รู้ว่าเขายืนเฝ้าอยู่นอกประตูนานแค่ไหน  แต่ตกกลางคืนก็มีร่างเล็กๆปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา

“จินอา……”  จักรพรรดิน้อยเงยหน้าขึ้น  อ้าปาก  เขามองเย่เหม่ยพร้อมน้ำลายไหลยืด

เหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากของเย่เหม่ย  เขารีบเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าและเอาแหวนหยกออกมาส่งให้จักรพรรดิน้อย  จักรพรรดิน้อยรับมันไป  แล้วเดินไปอีกด้านพลางเคี้ยวกร้วมๆ……

“อะแฮ่ม……พี่ใหญ่เย่เหม่ย  มาทำอะไรอยู่ตรงนี้?”  เฉียวฉู่ถามพลางมองเย่เหม่ยที่นั่งยองๆอยู่นอกห้องของจวินอู๋เหยา  และรู้สึกว่ามันค่อนข้างแปลก  แม้ว่าเย่เหม่ยกับเย่ฉาจะอยู่ข้างๆจวินอู๋เหยากับจวินอู๋เสียอยู่เสมอ  แต่ทั้งสองก็มักจะซ่อนตัวอยู่ในเงามืด  ไม่ค่อยได้เห็นพวกเขามายืนเฝ้าอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อนแบบนี้นัก

“พี่ใหญ่อู๋เหยาอยู่ไหนหรือ?”  เฉียวฉู่ถามพร้อมกับมองไปที่ประตูห้องที่ปิดสนิท  ภาพที่จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เหยาจูบกันก่อนหน้านี้สร้างผลกระทบต่อจิตใจของเขาอย่างใหญ่หลวง  ฮัวเหยากับคนอื่นๆต้องเทศนาสั่งสอนเขาอยู่นานกว่าใจเขาจะสงบลงได้

[ใช่แล้ว]

[จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เหยาไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ]

[คนทั้งสองสมกันราวกิ่งทองใบหยก  ไม่มีอะไรผิดสักหน่อย]

“เจ้าทึ่มเฉียว”  เย่เหม่ยมองเฉียวฉู่และพูดว่า  “ตอนนี้ข้าขอแนะนำเจ้า  อย่ามาอยู่แถวนี้อีก  แล้วพาเจ้าหนูนั่นไปเล่นที่อื่นด้วย”

“หือ?”

“ข้าพูดนี่ก็เพื่อตัวเจ้านะ”  ไฟเก่ายังไม่ดับ  ไฟใหม่ก็ถูกจุดอีก  เย่เหม่ยเชื่อว่า  นายท่านของเขาตอนนี้คงอารมณ์ไม่ดีนักหรอก