Genius Doctor Black Belly Miss 1278

ตอนที่ 1278  จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (3)

ขณะที่เจ้าแมวดำกำลังกังวลว่าเจ้านายของมันจะถูกราชาปีศาจฉกตัวไป  จวินอู๋เสียก็ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า  แล้วเดินออกไปจากห้องทันที  ทำให้เจ้าแมวดำต้องรีบวิ่งตามนางไป

จวินอู๋เสียเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว  ตรงไปทางห้องของจวินอู๋เหยา

เย่เหม่ยยืนเฝ้าอยู่ที่ประตูและกำลังถอนหายใจแรงๆให้กับนายท่านของเขา  พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นจวินอู๋เสียเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว  ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ

“คุณหนู……”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ  จวินอู๋เสียก็ผ่านเขาไปเหมือนสายลม  เตะประตูห้องของจวินอู๋เหยาเปิดออกดังปัง!

เย่เหม่ยตกตะลึงพูดอะไรไม่ออก

ภายในห้อง  จวินอู๋เหยาที่ยังคงเปียกโชกอยู่ในน้ำเย็นจัดก็ขมวดคิ้วมุ่น  ร่างกายส่วนบนที่เปลือยเปล่าของเขาเปล่งประกายแวววาวจากหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่บนตัว  ผมเปียกแนบติดอยู่กับแผ่นหลังกว้าง  ร่างกายกำยำสมบูรณ์แบบ

จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสียที่ก้าวเข้ามาในห้องของเขาอย่างงุนงง

“เสี่ยวเสียเอ๋อร์……”  เขายืนค้างอยู่กับที่  หรี่ตามองจวินอู๋เสียที่เดินเข้ามายืนตรงหน้าเขา  ไฟในอกเขายังไม่ดับ  ทำให้เสียงที่ออกมาแหบพร่า

“ข้ามาที่นี่เพื่อหาคำอธิบายสำหรับสิ่งหนึ่ง”  จวินอู๋เสียกล่าวขณะมองจวินอู๋เหยาที่อยู่ตรงหน้า  นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นจวินอู๋เหยา…… ตามสัดส่วนโครงสร้างร่างกายมนุษย์  นางต้องบอกว่านี่เป็นร่างกายที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่นางเคยเห็นมา

“เจ้าต้องการคำอธิบาย……ของอะไร?”  ภายใต้น้ำเย็นจัดนั้น  ไฟที่โหมกระหน่ำเกือบดับลงแล้ว  แต่พอนางโผล่มา  มันก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง  จวินอู๋เหยารู้สึกว่าลำคอของเขาแห้งผากขึ้นมาทันที  ดวงตาของเขาไม่สามารถคงสภาพสีดำเอาไว้ได้  ตาสีม่วงหรี่ลงขณะที่เขาพยายามต่อต้านความต้องการที่พุ่งขึ้นมา

“ท่าน……เข้ามาใกล้อีกหน่อย”  จวินอู๋เสียพูดกับจวินอู๋เหยา

จวินอู๋เหยาหัวเราะอย่างขมขื่นอยู่ในใจ  ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเข้าใกล้นาง  แต่……สำหรับเขาในตอนนี้  นางมีเสน่ห์ยั่วยวนมากเกินไป  หากเขาเข้าใกล้นางมากๆ  เขากลัวว่าจะไม่สามารถควบคุมสัตว์ร้ายที่จะแหกกรงออกมาได้

อย่างไรก็ตาม  เมื่อเป็นความต้องการของจวินอู๋เสีย  ไม่ว่ายังไง  เขาก็จะยอมทำตาม

จวินอู๋เหยาก้าวเข้าไปใกล้จวินอู๋เสียอีกหนึ่งก้าว  เขาได้กลิ่นหอมสมุนไพรจางๆจากร่างนางและเลือดของเขาก็เริ่มเดือดพล่านขึ้นอีกครั้ง

ทุกอย่างเกี่ยวกับนาง  ดูเหมือนจะปรากฏขึ้นในใจของเขา

“ข้าต้องการยืนยัน……”  จวินอู๋เสียจ้องจวินอู๋เหยาที่ก้าวเข้ามายืนตรงหน้านาง  แล้วทันใดนั้นนางก็ยื่นแขนทั้งสองข้างออกไปโอบรอบคอของจวินอู๋เหยา  เขย่งปลายเท้า  และจูบที่ริมฝีปากอันแข็งทื่อของจวินอู๋เหยา!

“………..”  จวินอู๋เหยาได้แต่ยืนนิ่งค้าง  ดวงตาเบิกกว้าง  ร่างกายไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด  ในหัวเหมือนมีระเบิดขึ้นในทันที!

จวินอู๋เสียเลียนแบบวิธีจูบของจวินอู๋เหยาแบบเก้ๆกังๆ  หลังจากนั้นครู่หนึ่ง  เมื่อนางเริ่มลมหายใจขาดช่วง  นางก็ปล่อยมือและถอยหลังก้าวหนึ่ง

“นี่”

นางพูดได้แค่นั้นก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป  โดยไม่หันหน้ากลับมามองเลยสักครั้ง

จวินอู๋เหยาที่ถูกทิ้งเอาไว้ในห้องคนเดียวยังไม่ทันจะตอบสนองอะไรเลย  และก็ไม่เข้าใจด้วยว่าจวินอู๋เสียต้องการอะไรกันแน่

นางจูบเขาอีกครั้ง  แถมยังไม่ใช่จูบโฉบๆเบาๆอย่างที่นางเคยทำด้วย  มันคือจูบที่ลึกซึ้งเลียนแบบจูบที่เขาทำ  แม้ว่าจะเงอะงะเล็กน้อย  แม้ว่าจะดูเหมือนอ่อนประสบการณ์ในเรื่องนี้อยู่นิดหน่อย  แต่มันก็ส่งผลกระทบเหมือนสายฟ้าที่จู่ๆก็ฟาดลงมา  จวินอู๋เหยาต้องใช้เวลาเกือบครึ่งวันเพื่อจะกลับคืนสู่สภาพเดิม

เย่เหม่ยยืนอยู่ที่ประตูและเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด  เขาเองก็ตกตะลึงจนกลายเป็นรูปปั้นเหมือนกัน

เขาไม่เคยคิดเลยว่าที่คุณหนูโผล่มาที่นี่อย่างกระทันหันก็เพื่อ……กัดนายท่านเจว๋ของเขา!?