Genius Doctor Black Belly Miss 1277

ตอนที่ 1277  จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (2)

จวินอู๋เหยาคว้าขันที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ  ตักน้ำที่เย็นอยู่นานแล้วขึ้นมาราดตัว

น้ำใสๆสาดลงบนผิวหนังสีแทนของเขา  แล้วไหลลงมาตามร่างกายอย่างช้าๆ  รูปร่างที่โดดเด่นของเขาทำให้ผู้ชายทุกคนต้องอับอาย

ด้านนอกประตูห้อง  เย่เหม่ยที่ตามนายท่านของเขามาได้ยินเสียงสาดน้ำ  เขาจึงยืนอยู่ข้างนอกไม่กล้าเข้าไปรบกวน

[ไม่ง่ายเลย……สำหรับนายท่านเจว๋……]

จวินอู๋เสียยังคงนั่งอยู่คนเดียวในห้องเป็นเวลานาน  ในที่สุดเจ้าแมวดำที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งก็เดินออกมาอย่างช้าๆ  เมื่อครู่มันไม่กล้าทำเสียงดัง  ไม่งั้นมันคงโดนราชาปีศาจจัดการแน่

“แค่ก……เอ่อ……เจ้านาย……ถ้าท่านอยากจะร้องไห้……”  เจ้าแมวดำพูดพลางยกอุ้งเท้าเล็กๆของมันตบที่บ่าเล็กๆของตัวเองอย่างมีน้ำใจ

“ยืมใช้ได้นะ”

การได้เห็นนายหญิงของตัวเองเกือบจะโดนกินนั้น  ทำให้เจ้าแมวดำตกใจมากจนวิญญาณเกือบปลิว  แต่มันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของราชาปีศาจนั่นเลย

เมื่อเห็นสีหน้าว่างเปล่าของจวินอู๋เสียในตอนนี้  เจ้าแมวดำก็รู้สึกได้ว่า……ครั้งนี้เจ้านายของมันน่าจะชอกช้ำพอดูเลยทีเดียว

[ไอ้ราชาปีศาจอะไรนั่นทำเกินไปแล้ว!]

จวินอู๋เสียนิ่งเงียบอยู่นาน  แล้วจู่ๆนางก็หันมามองเจ้าแมวดำตัวน้อย

“ทำไมข้าต้องร้องไห้ด้วยล่ะ?”

“หา?”  เจ้าแมวดำตกตะลึง  ปฏิกิริยานี้มันไม่ใช่แล้ว!

[เจ้านายเพิ่งโดนไอ้ราชาปีศาจนั่นเอาเปรียบมานะ!  ตามตรรกะทั่วไป  ก็ควรจะร้องไห้ไม่ใช่หรือ?]

“ข้า……ไม่ได้ไม่ชอบนี่……”  จวินอู๋เสียพึมพำพลางก้มหน้า  แม้ว่าเมื่อครู่ในหัวของนางจะว่างเปล่าไปหมด  แต่นางไม่ได้รังเกียจสัมผัสของจวินอู๋เหยา  ไม่งั้นนางคงไม่ยอมให้เขาทำต่อ

“หา???!!!”  เจ้าแมวดำตกใจ  มันจ้องจนตาแทบถลนออกมานอกเบ้า

[เจ้านายของมันรู้รึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา?]

“ความรู้สึกมันเหมือนจะต่างกันอยู่หน่อย”  จวินอู๋เสียยกมือขึ้นแตะริมฝีปากที่แดงเล็กน้อยของตัวเอง  ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้นางเริ่มรู้สึกรางๆว่าจวินอู๋เหยาแตกต่างจากคนอื่นๆ

[ไม่เหมือนจวินชิงกับจวินเสี่ยน  ไม่เหมือนเฉียวฉู่, พี่ฮัวและคนอื่นๆด้วย]

[แต่……มันเป็นความรู้สึกแบบไหนกันล่ะ?]

นางไม่แน่ใจ  และนางก็ไม่เข้าใจ

นางรู้แค่ว่านางไม่ได้ไม่ชอบให้จวินอู๋เหยาเข้ามาใกล้ชิดแบบนั้น  และไม่ได้รังเกียจที่จะใกล้ชิดเขา  กระทั่งหลังจากจูบเบาๆนั่น  ในใจของนางก็เต็มไปด้วยความหวานแบบที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน……และมีความตื่นเต้นสับสนอยู่ด้วย  ความรู้สึกที่ลึกลับนี้ทำให้นางคาดเดาไม่ได้  เหมือนว่านางอยากเข้าใกล้  แต่ในขณะเดียวกันก็ตื่นตระหนกสับสนจนไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร

สิ่งเดียวที่นางรู้คือ  ความรู้สึกที่นางมีต่อจวินอู๋เหยานั้น  แตกต่างจากที่มีให้คนในครอบครัวของนาง

ยังไงซะระหว่างนางกับจวินอู๋เหยาก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด  ชื่อที่ใช้เรียกเขาก็เป็นชื่อที่จวินอู๋เหยาตั้งขึ้นเอง  ถึงจวินอู๋เสียจะไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้นัก  แต่นางก็ยังรู้ว่านางกับจวินอู๋เหยาไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ

[ไม่ใช่พี่น้อง……]

[แล้วพวกเขาเป็นอะไรกันล่ะ?]

จวินอู๋เสียที่ฉลาดมาตลอด  พอเจอกับปัญหานี้เข้า  กลับจัดการไม่ได้ซะอย่างนั้น

นางสามารถระบุถึงข้อดีข้อเสียของสถานการณ์ที่พวกเขาเผชิญมาได้นับไม่ถ้วน  วิเคราะห์แผนของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างแม่นยำ  คิดกลอุบายและดำเนินแผนได้อย่างฉลาด……แต่……เรื่องอารมณ์ความรู้สึกแปลกๆและไม่คุ้นเคยพวกนี้  นางกลับจนปัญญาเอาดื้อๆ

เจ้าแมวดำตัวน้อยอ้าปากค้าง  จ้องมองจวินอู๋เสียที่มีสายตาแตกต่างไปจากที่มันคาดเอาไว้มาก  แล้วสังหรณ์ร้ายก็ผุดขึ้นมาในใจมัน

[สวรรค์!]

[เจ้านาย……คงไม่ได้หลงรักเจ้าราชาปีศาจนั่นจริงๆใช่ไหม?!!]

[ม่ายยยยยยยยย!!!!]