Genius Doctor Black Belly Miss 1276

ตอนที่ 1276  จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (1)

[ไม่พอ!]

[ยังไม่พอ!]

[เขาต้องการอีก]

จวินอู๋เหยาลุกขึ้นทันที  เขาอุ้มจวินอู๋เสียก้าวยาวๆเข้าไปยังห้องด้านใน  เขาอุ้มนางอย่างอ่อนโยน  ให้นางพิงอยู่ที่ไหล่ของเขา

ระยะทางแค่ไม่กี่ก้าว  แต่หน้าผากของจวินอู๋เหยากลับเต็มไปด้วยเหงื่อ  เขาวางจวินอู๋เสียลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน  แขนที่แข็งแรงทั้งสองข้างยันเอาไว้ข้างๆตัวของจวินอู๋เสีย  เขาก้มมองจวินอู๋เสียที่นอนอยู่บนเตียง  ดวงตาของนางยังคงพร่ามัว

เม็ดเหงื่อไหลลงมาจากหน้าผากของเขา  หยดลงบนคอของจวินอู๋เสีย

เม็ดเหงื่อใสๆนั้นไหลลงไปตามผิวหนังที่เนียนละเอียดไร้ที่ติ  สายตาของจวินอู๋เหยามองตามจนกระทั่งเม็ดเหงื่อนั้นซึมลงไปในผมสีดำของนาง

ลำคอของจวินอู๋เหยาสั่น  ดวงตาของเขาเข้มขึ้น  กระทั่งลมหายใจก็ช้าลง  ราวกับมีลูกไฟลุกไหม้อยู่ในหน้าอกของเขา  ทำให้เซลล์ทุกเซลล์ในตัวเขากรีดร้อง

“เสี่ยวเสียเอ๋อร์……”  เสียงของเขาเบาและแหบพร่า  มันฟังเหมือนถูกถูด้วยกระดาษทราย

จวินอู๋เหยาจ้องที่ไหล่สีชมพูระเรื่อของนาง  สายตาของเขาเหมือนมีเปลวไฟลุกโชน  ขณะที่เคลื่อนไปตามผิวที่นุ่มนวล  มองดูความงดงามที่ปกคลุมด้วยเสื้อผ้า

ปกติแต่งตัวด้วยชุดของผู้ชาย  มันจึงไม่ชัดเจนนัก  แต่จวินอู๋เสียนั้นมีเสน่ห์และความงดงามน่าหลงใหลของหญิงสาวอยู่แล้ว  นั่นเป็นแค่ความแตกต่างเล็กน้อย  แต่ก็ทำให้ใจของจวินอู๋เหยากระตุกได้  ทำให้เขาปรารถนาจะเผาเสื้อผ้าที่กีดขวางพวกนั้นซะ  ไม่อยากให้มีสิ่งใดมาปกคลุมความงดงามของนาง

ทั้งหมดนี้……

ให้เขาเห็นได้แค่คนเดียวเท่านั้น

และเป็นของเขาแค่คนเดียวเท่านั้น

นิ้วยาวเรียวของเขายกขึ้นเล็กน้อย  ปลายนิ้วเกี่ยวปกเสื้อของจวินอู๋เสีย  เวลาดูเหมือนจะช้าลง  จวินอู๋เหยาไม่ได้สังเกตเลยว่านิ้วของเขากำลังสั่นอยู่  มันหลุดออกจากการควบคุมของเขาแล้ว

ก็แค่ต้องกระตุกเบาๆหนึ่งครั้งเท่านั้น  อะไรที่กีดขวางอยู่ก็จะไม่มีอีกต่อไป

สัตว์ร้ายในอกเขากระตือรือร้นที่จะพังกรงออกมา  มันคำรามเพื่อจะให้เป็นอิสระ

“พี่ใหญ่?”  ในหัวของจวินอู๋เสียว่างเปล่า  ความร้อนที่อธิบายไม่ได้กำลังเผาไหม้ร่างกายนาง  ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัว  ดวงตาพร่าจนแทบมองไม่เห็นใบหน้าของจวินอู๋เหยา  เสียงที่อ่อนแรงของนางดังพึมพำเบาๆ  เหมือนสัตว์ตัวเล็กๆที่มึนงงทำอะไรไม่ถูก

แต่เสียงที่แทบไม่ได้ยินนั้นกลับเป็นเหมือนสายฟ้าที่ฟาดเข้ามาในใจของจวินอู๋เหยา  ลากเอาสติของเขากลับมาในทันที!

เขามองจวินอู๋เสียที่ปากเผยออ้าเล็กน้อย  เห็นแววตาที่ปกป้องตัวเองไม่ได้  กล้ามเนื้อที่แขนของเขาเกร็งขึ้นมา  เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ  นิ้วที่เกี่ยวปกเสื้อก็ค่อยๆขยับออกไปอย่างช้าๆ

“เจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ”  จวินอู๋เหยาจูบเบาๆที่หน้าผากนาง  แล้วก็ถอยออกห่างทันที  เขาก้าวยาวๆออกจากห้องไป!

ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นของนาง  เขาไม่รู้ว่าเขาจะรักษาความตั้งใจเดิมของเขาเอาไว้ได้รึเปล่าถ้ายังขืนอยู่ที่นั่นต่อไป

ประตูห้องถูกปิดดังปัง  จวินอู๋เสียค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ  เมื่อไม่มีความอบอุ่นจากร่างของจวินอู๋เหยา  นางก็รู้สึกหนาวที่แขนและไหล่  ความเย็นทำให้นางต้องขดตัวเล็กน้อย  นางคว้าเอาผ้าห่มมากอดแนบอกขณะที่นั่งอยู่บนเตียง  ไม่รู้ว่าตอนนี้นางกำลังคิดอะไรอยู่

ที่นอกประตูห้อง  เย่เหม่ยเห็นจวินอู๋เหยาโผล่ออกมา  เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง  แต่ร่างของจวินอู๋เหยาก็ผ่านแวบไปเหมือนสายฟ้า!

จวินอู๋เหยาปิดประตูขังตัวเองอยู่ในห้อง  แม้ว่าเขาจะทิ้งนางเอาไว้ที่นั่น  แต่เขาก็ยังรู้สึกได้ถึงนางบนร่างกายของเขา  กลิ่นที่เป็นของนางเพียงคนเดียวอยู่ทั่วร่างเขา  ท้าทายสติของเขาในทุกวินาทีที่ผ่านไป

ทันใดนั้น  จวินอู๋เหยาก็ฉีกเสื้อของเขาออกและโยนมันไว้บนเก้าอี้ข้างอย่างไม่ใส่ใจ  ด้วยร่างกายท่อนบนที่กำยำและเปลือยเปล่า  เขาก้าวยาวๆตรงไปที่ข้างอ่างอาบน้ำ