Genius Doctor Black Belly Miss 1275

ตอนที่ 1275  ของขวัญให้เจ้า (3)

มันเป็นเพียงสัมผัสแผ่วเบาที่หายวับไปอย่างรวดเร็ว  แต่ก็ทำให้จวินอู๋เหยาตัวแข็งไปทั้งร่าง  เขามองไปที่จวินอู๋เสีย  ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นมีแสงสีม่วงหมุนวนอยู่ภายใน

จูบเล็กๆเบาๆนั่นทำให้จวินอู๋เหยาสมองว่างเปล่าในทันที  ความคิดถูกตัดขาด  รอบตัวดูเหมือนจะเงียบไปหมด  การรับรู้ทั้งหมดปิดลงในทันที  มีเพียงความอบอุ่นจางๆบนริมฝีปากที่แจ่มชัดอยู่ในใจของเขา

มันไม่ใช่จูบแรก  แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นจูบแรก

และครั้งนี้มันตื้นตันยิ่งกว่าครั้งอื่นๆ

หลังจากจวินอู๋เสียจูบปากจวินอู๋เหยาอย่างรวดเร็วแล้ว  นางก็ถอยห่างออกมาเล็กน้อย  ใบหน้าเป็นสีแดงเรื่อ  ดวงตาที่มองจวินอู๋เหยามีแววงุนงงเล็กน้อย

ปกติตัวเขาจะมีบรรยากาศที่ร้ายกาจล้อมรอบอยู่  แต่ตอนนี้จวินอู๋เหยาดูเหมือนสติหลุดลอย  เขามองนางอย่างตกใจและประหลาดใจอยู่เช่นนั้น  ดวงตาไม่สามารถคงสภาพสีดำสนิทเอาไว้ได้  ความรู้สึกของเขาสับสนปั่นป่วนไปหมด  เหมือนกระแสน้ำที่ไหลบ่าเข้ามาอย่างไม่อาจหยุดได้

จวินอู๋เสียกระพริบตา  นี่เป็นครั้งแรกที่นางเป็นฝ่ายจูบจวินอู๋เหยาก่อน  แต่ปฏิกิริยาของเขาดูแตกต่างไปจากเมื่อก่อน……

[นางทำอะไรผิดไปรึเปล่า?]

แต่ก่อนที่จวินอู๋เสียจะคิดหาคำตอบในเรื่องนี้ได้……

วงแขนที่โอบรอบเอวนางก็รัดแน่นเข้า  ร่างเล็กๆของนางถูกดึงเข้าไปแนบชิดกับอกกว้าง  จนนางเกือบรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงหัวใจที่เต้นแรงภายใต้หน้าอกที่กำยำนั้น

วินาทีต่อมา จูบอันเร่าร้อนราวกับไฟก็กลืนกินจวินอู๋เสียในทันที

จูบนี้แตกต่างกับจูบที่แผ่วเบาและรวดเร็วของนางอย่างสิ้นเชิง  ไม่เหมือนจูบหยอกล้อเบาๆอย่างเมื่อก่อนด้วย

มันเต็มไปด้วยความปรารถนาที่รุนแรง  และยังอ่อนโยนอย่างที่สุด  มันรุกล้ำเข้ามาในปากของนาง  เอาลมหายใจของนางไปหมด  รวมทั้งกลิ่นหอมทั้งหมดของนางด้วย

จูบที่เร่าร้อนนั้นทำให้จวินอู๋เสียแขนขาอ่อนแรง  ได้แต่อาศัยวงแขนที่โอบรอบเอวนางพยุงตัวเอาไว้เท่านั้น  เหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดถูกสูบออกไปจากตัวนาง  ในหัวว่างเปล่าไปชั่วขณะ  สิ่งเดียวที่รับรู้ได้คือลมหายใจอันคุ้นเคยของจวินอู๋เหยาแทรกซึมอยู่ในลมหายใจของนาง

มือข้างที่ว่างของเขาแนบอยู่ที่หลังของนาง  เคลื่อนไหวอยู่บนเสื้อผ้าด้านหลังของนาง  และดูเหมือนเขาจะไม่พอใจ  มือนั้นจึงเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อผ้า  จุดไฟอันเร่าร้อนขึ้นบนแผ่นหลังที่นุ่มเนียนของนาง

เหมือนมีกองไฟลุกไหม้อยู่บนหลัง  ไฟจากฝ่ามือของเขาค่อยๆกระจายไปทั่วแผ่นหลังของนาง

เหมือนลมหายใจกำลังจะหยุดลงในทันทีนั้น

ร่างที่อ่อนปวกเปียกของจวินอู๋เสียหงายหลังไปอย่างไร้การควบคุม  แต่วงแขนรอบเอวนางไม่ยอมปล่อยนางไป  ราวกับมันกำลังหลอมนางให้เข้าไปในกระดูกของเขา

จวินอู๋เหยายกแขนของนางขึ้นโอบรอบคอเขา  มือของเขาเคลื่อนไหวไปเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยสักนิด

ดูเหมือนว่าเขากำลังประทับร่างกายของนางทั้งร่างลงในจิตวิญญาณของเขา  ปลายนิ้วสัมผัสผิวหนังของนางไปทุกส่วนโดยไม่ยอมปล่อย

ชุดบางๆของนางถูกฉีกขาดหลุดรุ่ย  เสียงเสื้อผ้าขาดดังขึ้นในหูของนาง  ราวกับปีกจั๊กจั่นที่หล่นลงมา  เผยให้เห็นไหล่ขาวราวกับหยก  อากาศที่หนาวเย็นในฤดูหนาวทำให้จวินอู๋เสียตัวสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

แต่ในตอนที่หนาวสั่นนั้น  อ้อมแขนของเขาก็โอบล้อมนางเอาไว้  มือที่ร้อนราวกับไฟเคลื่อนผ่านไหล่ของนาง  ไล่ความหนาวเย็นออกไป  นำความอบอุ่นเข้ามา

สัมผัสอันนุ่มนวลที่ปลายนิ้วของเขาค่อยๆทำลายความมีเหตุผลของจวินอู๋เหยาไปทีละนิด