Genius Doctor Black Belly Miss 1268

ตอนที่ 1268  เจ้ากลับมาแล้ว (2)

จวินอู๋เสียเงยหน้ามองคางที่ดูงดงามนั้น  มีประกายบางอย่างวาววับขึ้นในดวงตาของนาง

จวินอู๋เหยาสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของนาง  รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก  เขาก้มหน้าลงมองจวินอู๋เสียที่กำลังมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างของนาง  เขารู้สึกว่านางดูน่ารักเป็นพิเศษ  จึงอดจูบเบาๆที่ปลายจมูกของนางไม่ได้

จวินอู๋เสียหน้าแดงเล็กน้อย  นางก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว

จวินอู๋เหยาที่อยู่ข้างหลังส่งเสียงหัวเราะเบาๆล้อนาง

“หยกกล่อมวิญญาณสามารถรักษาเขาได้จริงหรือ?”  จวินอู๋เสียถาม  นางรู้สึกถึงความร้อนที่ไม่สามารถอธิบายได้บนใบหน้าของตัวเอง  ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยนั้นทำให้นางไม่สบายใจเล็กน้อย  นางต้องเปลี่ยนเรื่องและเบนความสนใจกลับไปที่ร่างของจักรพรรดิน้อย

จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสียที่พยายามเบี่ยงเบนความสนใจแล้วก็ขำ  แต่เขาก็ไม่ได้รีบ  จึงแค่กอดจวินอู๋เสียเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างใจเย็นและพูดว่า  “ได้ซิ  แต่มันจะใช้เวลานานมาก  โลหิตแดงเป็นของที่ดัดแปลงจากสิ่งที่เรียกว่ามารแดงในอาณาจักรกลาง  แต่มีปัญหาใหญ่มากเกี่ยวกับมัน  ทั้งโลหิตแดงและมารแดงตั้งอยู่บนพื้นฐานแนวคิดที่คล้ายกันมาก  แต่โลหิตแดงขาดองค์ประกอบที่สำคัญอย่างหนึ่งในนั้น  ทำให้มันเป็นของที่ด้อยกว่า”

สายตาของจวินอู๋เหยามองไปที่จักรพรรดิน้อยที่นอนอยู่บนเตียง

“มารแดง?  มันคืออะไร?”  จวินอู๋เสียถามอย่างสงสัย

จวินอู๋เหยาตอบพร้อมกับหัวเราะ  “มันคือของจากราชอาณาจักรแห่งความมืด  นานมาแล้ว  จักรพรรดิแห่งความมืดใช้มารแดงสร้างกลุ่มผู้ติดตามที่ทรงพลัง  ไม่รู้ว่ากลุ่มอำนาจอื่นในอาณาจักรกลางรู้เรื่องนั้นได้ยังไง  พวกนั้นอยากเลียนแบบ  แต่แทนที่จะวาดได้เสือกลับกลายเป็นได้สุนัขแทน  โลหิตแดงนั้นเป็นของที่ไม่สมบูรณ์  แม้ว่าจะสามารถสร้างนักสู้ที่แข็งแกร่งขึ้นมาได้  แต่ก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน  พลังที่ต้องจ่ายด้วยวิญญาณและพลังชีวิตของคนไม่มีประโยชน์อะไรมากนักหรอก”

[ด้วยอายุขัยแค่ 3 วัน  ไม่ว่าจะแข็งแกร่งขนาดไหน  พวกเขาจะประสบความสำเร็จอะไรได้?]

[ใน 3 วัน  พวกเขาก็จะกลายเป็นกองกระดูกอยู่ใต้พื้นดินแล้วไม่ใช่หรือ?]

“หยกกล่อมวิญญาณเป็นสมบัติล้ำค่าของร่างวิญญาณ  แม้ว่าจะมีแค่ครึ่งเดียว  แต่ก็ยังสามารถใช้งานได้อย่างมีประสิทธิภาพ”

จวินอู๋เสียฟังเงียบๆ  ในที่สุดนางก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาได้นิดหน่อย

นางอาจเหนื่อยจริงๆ  หรืออาจเป็นเพราะจวินอู๋เหยาทำให้นางรู้สึกปลอดภัย  จวินอู๋เสียจึงผลอยหลับไปในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยา

จวินอู๋เหยาอุ้มจวินอู๋เสียที่หลับไปขึ้นมา  และไปส่งนางที่ห้อง  จากนั้นเขาก็ย้อนกลับมาปรากฏตัวในห้องของจักรพรรดิน้อยอีกครั้ง

“นายท่านเจว๋”  เย่เหม่ยคอยจับตาดูอยู่ที่ข้างเตียงของจักรพรรดิน้อย  แต่ในแววตาที่มองจักรพรรดิน้อยคู่นั้นไม่มีความเห็นอกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย

“ข้าน้อยควรฆ่าเขาไหมขอรับ?”  เสียงของเย่เหม่ยเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรง

พวกที่โดนโลหิตแดงทั้งหมดคือการหยามหน้าจวินอู๋เหยา  จะให้มีเหลืออยู่ในโลกนี้ไม่ได้เด็ดขาด

จวินอู๋เหยาเดินไปที่เตียงของจักรพรรดิน้อย  และมองดูชิ้นส่วนหยกกล่อมวิญญาณบนหน้าอกของจักรพรรดิน้อยที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นของเหลวหลอมรวมเข้ากับร่างกายของจักรพรรดิน้อย  แล้วพูดว่า  “พวกคนในอาณาจักรกลางพยายามกันหนักมากจริงๆที่จะลอกเลียนแบบความรุ่งโรจน์ของราชอาณาจักรแห่งความมืด  แต่ก็ยังล้มเหลว  เย่เหม่ย  เจ้ารู้ไหมว่าเด็กน้อยที่อยู่บนเตียงนี้แตกต่างจากทุกคนยังไง?”

เย่เหม่ยส่ายหน้า

“ไม่รู้ขอรับ”

จวินอู๋เหยาหรี่ตา  มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย

“โลหิตแดงลอกเลียนทุกอย่างของมารแดงได้สำเร็จแล้ว  แต่มีแค่อย่างเดียวที่มันไม่มีวันเลียนแบบได้  และไม่สามารถแทนที่ได้อย่างแน่นอน  รู้ไหมว่ามันคืออะไร?”

“ข้าน้อยไม่รู้ขอรับ”  เย่เหม่ยตอบ

จวินอู๋เหยาค่อยๆยกมือขึ้นอย่างช้าๆ  เขาใช้ปลายเล็บของนิ้วกลางแทงเข้าที่นิ้วหัวแม่มือของเขา