Genius Doctor Black Belly Miss 1269

ตอนที่ 1269  เจ้ากลับมาแล้ว (3)

เลือดสีแดงใสหยดหนึ่งซึมออกมาที่ปลายนิ้วของจวินอู๋เหยา

“นายท่านเจว๋!”  เย่เหม่ยตะโกนเรียกด้วยความตกใจ

จวินอู๋เหยาปล่อยให้เลือดหยดลงบนริมฝีปากของจักรพรรดิน้อย  หยดเลือดสีแดงใสไหลช้าๆลงไปในปากของเขา

“สิ่งที่ขาดไปก็แค่เลือดของข้าเท่านั้น”  จวินอู๋เหยาพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ  แววตาเยาะเย้ย

ในโลกนี้  นอกจากเขา  ก็ไม่มีใครอีกแล้วที่สามารถสร้างมารแดงที่แท้จริงได้

“นายท่านเจว๋  ทำไมท่าน……”  เย่เหม่ยอุทานขณะที่มองจวินอู๋เหยาอย่างไม่อยากจะเชื่อ  [นายท่านของเขาเอาเลือดของตัวเองให้เจ้าเด็กน้อยจากอาณาจักรล่างจริงๆ……เป็นไปได้ยังไง!?]

“ก็มันทำให้เสี่ยวเสียเอ๋อร์มีความสุข”  จวินอู๋เหยาพูดพร้อมกับหันหลังจากไปอย่างไม่แยแส  เขาไม่สนหรอกว่าจักรพรรดิน้อยจะอยู่หรือตาย  และไม่สนใจสวัสดิภาพของจักรพรรดิน้อยด้วย  เขารู้แค่ว่าจวินอู๋เสียสนใจ  เขาถึงได้ทำลงไป  ไม่งั้นล่ะก็  ความเป็นความตายของอาณาล่างก็ไม่สำคัญอะไรกับเขาเลยสักนิด

เย่เหม่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ  แล้วมองดูจักรพรรดิน้อยที่นอนอยู่บนเตียง  แต่ครั้งนี้เจตนาฆ่าของเขาได้ลดลงไปอย่างมาก

เลือดของจักรพรรดิแห่งความมืดเป็นสิ่งที่ผู้คนนับไม่ถ้วนได้แต่ฝันถึง  ผู้คนจำนวนมากในอาณาจักรกลางใช้ความพยายามอย่างมหาศาลเพียงเพื่อจะได้เลือดของจักรพรรดิแห่งความมืดสักหนึ่งหยด  แต่ก็ไม่มีใครทำสำเร็จเลยสักคน  แต่เจ้าเด็กน้อยจากอาณาจักรล่างนี่  ช่างโชคดีซะเหลือเกิน……

เย่เหม่ยไม่มองจักรพรรดิน้อยอีก  เขาตามจวินอู๋เหยาออกไปข้างนอกทันที

เมื่อจวินอู๋เสียตื่นขึ้น  จวินอู๋เหยาก็นั่งอยู่ข้างเตียงของนางแล้วและกำลังมองนางยิ้มๆ  เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาทันทีที่ตื่นขึ้นมา  จวินอู๋เสียก็ใจเต้นผิดจังหวะทันที

ท่านแบะแบะกับกระต่ายโลหิตมักจะนอนกับจวินอู๋เสียตลอด  แต่วันนี้ด้วยเหตุผลบางอย่าง  พวกมันพากันไปขดตัวเป็นลูกบอลซุกอยู่ที่มุมห้อง  เมื่อพวกมันเห็นว่าจวินอู๋เสียตื่นแล้ว  ดวงตาของเจ้าสัตว์โง่ทั้งสองตัวก็เต็มไปด้วยความร้อนใจกระวนกระวายทันที  ดูเหมือนพวกมันได้รับความอยุติธรรมอย่างมาก  และต้องการให้นายหญิงช่วยปกป้องพวกมัน

แต่……

จวินอู๋เสียไม่ได้สังเกตเห็นสายตาวิงวอนของพวกมัน

“ข้าหลับไปนานเท่าไรแล้ว?”  จวินอู๋เสียถามเบาๆ  พลางมองไปที่จวินอู๋เหยา

“ไม่นาน”  จวินอู๋เหยาตอบยิ้มๆ

จวินอู๋เสียลุกขึ้น  เจ้าแมวดำตัวเล็กที่อยู่ข้างๆก็แกว่งหางของมันอย่างเกียจคร้านและอ้าปากหาวซะกว้าง  จากนั้นก็กระโจนลงไปบนพื้น

เมื่อเห็นเจ้าโง่สองตัวกอดกันอยู่ด้านหนึ่งโดยไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน  เจ้าแมวดำตัวน้อยก็ทำสีหน้าอย่างที่เคยทำเป็นประจำ

หลังจากจวินอู๋เสียตื่นนอน  จวินอู๋เหยาก็จัดการให้นางกินอะไรซะก่อนที่จะไปตรวจอาการของจักรพรรดิน้อย

นางเพิ่งเดินเข้าไปในห้องของจักรพรรดิน้อย  ก็ต้องตกตะลึงยืนค้างอยู่กับที่ทันที  จักรพรรดิน้อยที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงมาตลอดโดยไม่ส่งเสียงอะไรเลยสักครั้งได้ตื่นขึ้นมาเมื่อไรก็ไม่รู้  แต่สิ่งที่ทำให้จวินอู๋เสียถึงกับพูดอะไรไม่ออกก็คือ……

นางเห็นจักรพรรดิน้อยกำลังเคี้ยวผ้าห่มตัวเองอยู่……

ผ้าห่มปักลายถูกจักรพรรดิฉีกจนขาดวิ่น  กองฝ้ายกระจายเต็มเตียง  แต่จักรพรรดิน้อยก็ยังเคี้ยวผ้าห่มต่อไปอย่างไร้เดียงสา  ถึงขนาดจะยัดก้อนฝ้ายที่หล่นลงมาเข้าปากด้วย!

จวินอู๋เสียยังรู้สึกมึนงงเล็กน้อย  นางเดินเข้าไปดึงผ้าห่มออกจากมือของจักรพรรดิน้อยทันที

จักรพรรดิน้อยดูจะตกใจอยู่พักหนึ่ง  แล้วสีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นเศร้าเสียใจ  เขาเงยหน้ามองจวินอู๋เสียและพูดอย่างขลาดกลัวว่า  “จินป้าอ่ม……”

“……….”  จวินอู๋เสียพูดอะไรไม่ออก  นี่เป็นครั้งแรกที่จักรพรรดิน้อยพูดหลังจากโดนโลหิตแดงเข้าไป  แต่คำที่เขาพูดไม่ได้ทำให้นางมีความสุขเลย

[อะไรคือ ‘จินป้าอ่ม’!?]

[เขาหิวมากแค่ไหนเนี่ย!]

“ให้คนเตรียมอาหารเข้ามา”  จวินอู๋เสียนวดขมับ  แล้วพูดกับเย่เหม่ยที่อยู่ข้างๆ