Genius Doctor Black Belly Miss 1257

ตอนที่ 1257  ผลกรรม (2)

เขาไม่เคยรู้เลยว่าจะมีความเจ็บปวดแบบนี้อยู่ในโลกนี้ด้วย  กระดูกเหมือนถูกหักแตกเป็นเสี่ยงๆ  เนื้อหนังเหมือนถูกไฟเผา  อวัยวะภายในเหมือนถูกปั่นด้วยเหล็กร้อนๆที่ถูกเผาจนแดง  ภายใต้ความเจ็บปวดรุนแรงเช่นนี้  เขาคิดว่าเขากำลังจะตายแล้ว  แต่ความเป็นจริง  สติของเขาแจ่มชัดยิ่งกว่าที่เคยเป็นซะอีก  แม้ว่าเขาจะอยากหมดสติไปเร็วๆ  แต่มันก็เป็นไปไม่ได้

เขายังคงมีสติอย่างชัดเจน  รู้สึกถึงความเจ็บปวดทุกอย่างที่สามารถทำให้คนเสียสติได้

ราชครูเหอมองจักรพรรดิแคว้นจิ้วด้วยสายตาเย็นชา  ขณะที่เขาชักดิ้นชักงอในสภาพที่ทนทุกข์ทรมาน  น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา

“ข้า……เขียน……ข้าจะเขียน……”  ความเจ็บปวดทรมานทำให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วปรารถนาที่จะตาย  แต่ก็ไม่สามารถตายได้  ความเจ็บปวดทรมานที่เขาทำกับคนอื่นไว้ทั้งหมดดูเหมือนบัดนี้มันมาอยู่ในร่างกายของเขาอย่างครบถ้วนแล้ว

เขาอยากตายมากกว่าที่จะทรมานต่อไป

“ข้า……ขอ……ร้อง……ข้า……จะ……เขียน……”  [เขาจะเขียนทุกอย่างที่พวกเขาต้องการ  หยุดมันที!]

จวินอู๋เสียมองไปที่เฉียวฉู่ที่อยู่ด้านข้าง  เฉียวฉู่เอายาจากเข็มขัดของเขาที่จวินอู๋เสียให้ไว้เมื่อครู่ไปยัดใส่ปากจักรพรรดิแคว้นจิ้วทันที

ทันใดนั้น  ความเจ็บปวดขนาดที่ทำให้คนเสียสติได้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เสื้อผ้าบนร่างกายของจักรพรรดิแคว้นจิ้วชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ  เขานอนนิ่งอยู่บนพื้นเหมือนหมาตาย  ลมหายใจสับสนปั่นป่วนอย่างมาก

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เหมือนเป็นฝันร้ายที่น่าสะพรึงกลัว

“ลุกขึ้น  อย่านอนเฉยๆอยู่บนพื้น”  เฉียวฉู่ดึงจักรพรรดิแคว้นจิ้วขึ้นมา  และทำให้เขาคุกเข่าตรงหน้ากระดาษเปล่าอีกครั้ง

ใบหน้าของจักรพรรดิแคว้นจิ้วขาวซีดปราศจากสีเลือด  เขาหยิบพู่กันขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา  และชำเลืองมองไปที่จวินเสีย  แววตาของเขาแสดงถึงความหวาดกลัวเพียงอย่างเดียว  ส่วนความเกลียดชังนั้น  แม้แต่นิดเดียวก็ไม่กล้ามี

เขาเขียนค่าชดเชยให้แคว้นเฉียวไปพลางตัวสั่นไปพลาง  หลังจากจักรพรรดิแคว้นจิ้วประทับตราลงบนพระราชโองการแล้ว  ก็เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง  คุกเข่านิ่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อนสักนิด

เฉียวฉู่เอาพระราชโองการที่เขียนเสร็จแล้วส่งให้ราชครูเหอ  ราชครูเหอคุกเข่าลงทันทีด้วยความหวาดกลัว  ถึงตีเขาให้ตาย  เขาก็ไม่กล้าที่จะรับมันเอาไว้

“องค์จักรพรรดิแคว้นเหยียนได้แก้แค้นให้กับจักรพรรดิของข้า  นั่นเป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้วพะย่ะค่ะ  สำหรับสิ่งนี้……เราไม่กล้ารับไว้หรอกพะย่ะค่ะ  พวกเราไม่สมควรได้  ฝ่าบาทได้โปรดเอาคืนไปเถอะพะย่ะค่ะ”  ราชครูเหอรู้สึกขอบคุณจวินเสียอย่างมากและรู้สึกว่าไม่อาจจะตอบแทนบุญคุณได้  แล้วเขาจะรับดินแดนครึ่งหนึ่งของแคว้นจิ้วเอาไว้ได้ยังไง?

“นี่ไม่ได้ให้เจ้า  และไม่ได้ให้แคว้นเฉียวด้วย”  จวินอู๋เสียพูดพลางมองราชครูเหอที่กำลังหวาดกลัว  “ข้าให้น้องชายของข้า”

ราชครูเหอชะงักไป  แล้วเขาก็คุกเข่าลงคำนับจวินเสียอีกครั้ง  เขาก้มหัวขณะที่รับพระราชโองการมาไว้ในมือ

จักรพรรดิแคว้นจิ้วคุกเข่าอยู่กับที่  สายตาหวาดกลัวของเขาไม่ละไปจากจวินเสียเลยแม้แต่นิดเดียว

“ตอนนี้……ตอนนี้……เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”  เขาถามเบาๆ  ไม่มีการแสดงอำนาจข่มขู่และความเย่อหยิ่งจองหองอยู่ในน้ำเสียงอีกแล้ว

เขาไม่อยากเจอกับความเจ็บปวดทรมานแบบนั้น  และยินดีจะใช้แคว้นจิ้วทั้งแคว้นแลกกับสวัสดิภาพของตัวเอง  คนที่น่ารังเกียจเช่นนี้ไม่เหมาะจะประกาศตัวว่าเป็นจักรพรรดิเลยจริงๆ

โม่เฉียนหยวนเต็มใจที่จะอยู่และตายไปกับแคว้นฉี  พี่ชายของจักรพรรดิน้อยก็เต็มใจที่จะเสียสละตัวเองแทนองครักษ์ของเขา

ผู้ครองแคว้นของแคว้นเล็กๆทั้งสองตระหนักดีว่าประชาชนเป็นรากฐานที่สำคัญของแคว้น  นี่เป็นสิ่งที่จักรพรรดิแคว้นจิ้วไม่มีวันเข้าใจ  และไม่มีโอกาสที่จะเข้าใจอีกต่อไป

“ไปกันเถอะ”  จวินอู๋เสียยืนขึ้น  นางเดินออกไปจากท้องพระโรงของวังหลวงโดยไม่หันหน้ากลับไปมองอีกเลย