Genius Doctor Black Belly Miss 1256

ตอนที่ 1256  ผลกรรม (1)

จักรพรรดิแคว้นจิ้วมองจวินเสียอย่างตะลึงงัน  ไม่เคยคิดเลยว่าคำตอบของเขาจะเป็นเช่นนั้น

จวินอู๋เสียตั้งใจจะทำลายแคว้นจิ้วอยู่แล้ว  แต่นางไม่อยากบรรลุเป้าหมายด้วยการทำสงคราม  ด้วยวิธีการที่นางใช้อยู่ตอนนี้  ไม่เพียงแต่จะช่วยประชาชนของแคว้นจิ้วจากความโหดร้ายของสงคราม  แต่ยังช่วยลดปัญหาและความยุ่งยากให้นางได้อีกด้วย

เอาชนะแคว้นที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับสองของดินแดนนี้ได้โดยไม่ต้องใช้ทหารสักคน  คนที่ทำเรื่องบ้าคลั่งแบบนี้ได้ก็มีแต่นางเท่านั้น

จักรพรรดิแคว้นจิ้วทรุดตัวลงกับพื้น  ใบหน้าซีดเผือด

เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่าจะต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้  แคว้นจิ้วที่ยิ่งใหญ่ถูกต้อนจนมุมแล้วจริงๆ  เขาจะยอมรับมันได้ยังไง?

“อย่าทำแบบนี้……อย่า……ข้าขอร้องล่ะ……”  จักรพรรดิแคว้นจิ้วทำได้เพียงอ้อนวอนขอร้อง  เขาไม่มีทางออกอื่นแล้ว  ตั้งแต่วินาทีที่จวินอู๋เสียก้าวเข้ามาในท้องพระโรงวังหลวง  มันก็ถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่าเขาจะไม่มีทางออกอีกต่อไป

เขาจะต่อต้านได้อย่างไร?  ผู้ใช้พลังวิญญาณสีม่วง 7 คนจับเขาเป็นตัวประกันเอาไว้ในท้องพระโรงนี่  ถ้าเขาต่อต้านแม้เพียงนิด  เขาก็คงถูกฆ่าทันที

จักรพรรดิแคว้นจิ้วที่บังคับผู้ครองแคว้นอื่นๆมาตลอด  วันนี้ถูกบังคับให้ลิ้มรสชาติของความสิ้นหวังและความรู้สึกของหายนะที่ใกล้เข้ามาบ้างแล้ว  ครั้งนี้จวินเสียไม่ได้ให้ความหวังใดๆกับเขาเลย

“เหยียนเอ๋อร์”  จวินอู๋เสียเรียกขณะที่มองดูจักรพรรดิแคว้นจิ้วร้องห่มร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนพื้น

“อยู่นี่”  เฟยเหยียนเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มกว้าง

“เอาพู่กัน หมึก กระดาษ กับที่ฝนหมึกมาให้เขาเขียนราชโองการครั้งสุดท้าย”  จวินอู๋เสียพูดอย่างเฉยเมย

เฟยเหยียนรีบไปหยิบของทันที  และนำมันมาตรงหน้าจักรพรรดิแคว้นจิ้ว

จักรพรรดิแคว้นจิ้วมองกระดาษเปล่าที่ถูกกางตรงหน้าอย่างสะพรึงกลัว  ความกลัวในแววตาพุ่งขึ้นถึงขีดสุด!

“ไม่!  ข้าไม่เขียน!  ข้าคือจักรพรรดิของแคว้นจิ้ว!  ทุกอย่างในแคว้นจิ้วเป็นของข้า!  ข้าจะไม่เขียนอะไรทั้งนั้น!”  จักรพรรดิแคว้นจิ้วตะโกนออกมาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความสิ้นหวังอย่างที่สุด  เขาดูน่าสังเวชเป็นอย่างยิ่ง  มงกุฏร่วงหล่นจากหัวเขาโดยไม่รู้ตัว  ผมเผ้ายุ่งเหยิงกระจัดกระจาย  ยิ่งทำให้เขาดูตลกและน่าอับอายมาก

จวินอู๋เสียมองจักรพรรดิแคว้นจิ้วที่จู่ๆก็แสดงความกล้าหาญเป็นครั้งสุดท้าย  รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง

“ง้างปากเขา”

จักรพรรดิแคว้นจิ้วตกใจมาก  เขาพยายามจะวิ่งหนี  แต่เฉียวฉู่ก็พุ่งเข้ามาเหมือนลูกธนู  และจับไหล่เขาเอาไว้จนขยับไปไหนไม่ได้!

เฉียวฉู่จับไหล่เขาเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง  ส่วนมืออีกข้างก็ง้างปากเขา

จวินอู๋เสียเอายาเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋ามิติของนาง  สะบัดนิ้วเบาๆ  ยาก็ลอยเข้าไปในปากของจักรพรรดิแคว้นจิ้ว  เฉียวฉู่บังคับให้เขากลืนยาเม็ดนั้นเข้าไป  จากนั้นจึงปล่อยเขา

“เจ้าให้ข้ากินอะไร?  กินอะไร!”  จักรพรรดิแคว้นจิ้วกุมลำคอเอาไว้  และมองจวินอู๋เสียด้วยแววตาดุร้าย

“เดี๋ยวก็รู้”  จวินอู๋เสียพูดเบาๆ

ทันทีที่สิ้นเสียงของจวินอู๋เสีย  ความเจ็บปวดรุนแรงก็ระเบิดขึ้นในร่างของจักรพรรดิแคว้นจิ้ว!

มันเหมือนกับว่าเขากลืนดาบนับไม่ถ้วนเข้าไปในร่างกาย  และพวกมันก็หมุนวนอยู่ในร่างของเขา  อวัยวะภายในของเขา  เนื้อและกระดูก  ทุกๆตารางนิ้วของเขากำลังเจอกับความเจ็บปวดที่มนุษย์ไม่อาจทนได้  จักรพรรดิแคว้นจิ้วสูญสิ้นพละกำลังทั้งหมด  ล้มลงกระตุกอยู่บนพื้น  ร่างกายเกร็งจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีม่วง

“ถ้าเจ้าไม่อยากเขียน  ข้าก็จะไม่บังคับเจ้า  เชิญเจ้าตามสบายเลย  เจ้าอยากจะเขียนขึ้นมาเมื่อไร  ค่อยเขียนตอนนั้นก็ได้  ข้าไม่รีบ”  เสียงของจวินอู๋เสียเบาแต่เย็นชา  เหมือนลมในฤดูหนาวเดือนกุมภาพันธ์ที่หนาวยะเยือกจนถึงกระดูก

จักรพรรดิแคว้นจิ้วกระตุกไม่หยุด  น้ำมูกน้ำตาไหลปนกันเลอะเทอะใบหน้าไปหมด  เขาร้องครวญคราง  กลิ้งอยู่กับพื้นด้วยความเจ็บปวด