Genius Doctor Black Belly Miss 1254

ตอนที่ 1254  ค่าชดเชย (5)

“จักรพรรดิแคว้นเหยียน  ชายผู้นี้เสียสติไปแล้ว!  คำพูดของคนบ้าเชื่อถือไม่ได้!”  จักรพรรดิแคว้นจิ้วกลัวจนเหงื่อไหลพลั่กๆขณะมองไปที่จวินอู๋เสีย

จวินอู๋เสียมองจักรพรรดิแคว้นจิ้วที่กำลังตื่นตระหนก  ขณะที่เฟยเหยียนปลอบราชครูเหอให้สงบลง  นางเอายาสงบจิตใจให้ราชครูเหอกินก่อนจะหันกลับมาพูดกับจักรพรรดิแคว้นจิ้วว่า  “เชื่อไม่ได้งั้นหรือ?”

จักรพรรดิแคว้นจิ้วพูดด้วยน้ำเสียงท้าทายว่า  “ท่านไปตรวจดูที่ลานนั้นได้เลย  ไม่มีจักรพรรดิของแคว้นเฉียวคนไหนอยู่ที่นั่นสักคน!  จักรพรรดิแคว้นเฉียวได้มาที่แคว้นจิ้วจริงๆ  แต่เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย  ส่วนเรื่องที่เขาหายไปไหนนั้น  ข้าจะไปรู้ได้ยังไง?  คนๆนี้เป็นคนบ้าชัดๆ  เสียจักรพรรดิของตัวเองไป  ก็เลยจะโยนความผิดมาที่ข้า!”

ราชครูเหอโกรธมากจนต้องอ้าปากหอบหายใจ  โชคดีที่จวินอู๋เสียเอายาให้เขากินแล้ว  จึงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น

จวินอู๋เสียมองจักรพรรดิแคว้นจิ้วที่ยังคงโกหกต่อไปและพูดอย่างเย็นชาว่า  “งั้นก็แปลกนะ  ทำไมข้าถึงเจอจักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวในลานของเจ้าได้ล่ะ”

“อะไรนะ……”  จักรพรรดิแคว้นจิ้วมองจวินอู๋เสียอย่างมึนงง

เฟยเหยียนที่ยืนอยู่ด้านข้างมองจักรพรรดิแคว้นจิ้วแล้วพูดว่า  “ตาแก่เลอะเลือน  ไม่เข้าใจที่ฝ่าบาทของเราพูดรึไง?  อย่าบอกนะว่าเจ้าลืมไปแล้วว่ามีคนขโมยตัวจักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวไปจากลานของเจ้าเมื่อเร็วๆนี้”

สีหน้าของจักรพรรดิแคว้นจิ้วเปลี่ยนไปทันที  เขามองเฟยเหยียนอย่างเหลือเชื่อ  การคาดเดาที่บ้าคลั่งก็เริ่มผุดขึ้นมาในสมอง

“วันนั้น……เป็นพวกเจ้า……”

จักรพรรดิแคว้นจิ้วตื่นตระหนกขึ้นมา  เขาไม่เคยคิดเลยว่าจักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวที่ถูกชิงตัวไปภายใต้จมูกของเขานั้น  จะเป็นฝีมือของจวินเสียกับคนของเขา  แต่ตอนนี้เมื่อนึกย้อนกลับไป  ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วง 6 คนที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหันก็แปลกมากจริงๆ  ในโลกนี้ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงหายากขนาดไหนกันล่ะ?

และจวินเสียก็บังเอิญพาผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงหลายคนมาที่นี่ในวันนี้……

พอตระหนักได้ว่ามันบังเอิญมากเกินไป  ความจริงของเรื่องนี้ก็เดาได้ไม่ยาก

วันนั้น  คนที่ช่วยจักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวออกไปก็คือจวินเสียกับคนของเขา!

ทันใดนั้นเอง  จักรพรรดิแคว้นจิ้วก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา  เขาทรุดตัวลงนั่งบนบัลลังก์  เหงื่อไหลลงมาตามใบหน้าไม่หยุด  ไม่นานชุดคลุมมังกรของเขาก็เปียกเหงื่อจนชุ่ม

ร่างของเขาสั่นระริก  ริมฝีปากขาวซีดปราศจากสีเลือด

“ยังจะไม่ยอมรับอยู่อีกรึเปล่า?”  เฟยเหยียนถามพร้อมกับมองไปที่จักรพรรดิแคว้นจิ้ว  ในใจเต็มไปความรังเกียจ

จักรพรรดิแคว้นจิ้วอ้าปากขณะมองไปที่จวินเสียด้วยแววตาหวาดกลัว

จวินอู๋เสียแค่มองดูเขาอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไรสักคำ

แต่ความเงียบจากจวินเสียกลับทำให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วไม่สบายใจมากขึ้น

เขาตะกายลงจากบัลลังก์  คุกเข่าทั้งสองข้างลงบนพื้น และคลานตะเกียกตะกายมาตรงหน้าจวินเสีย  น้ำหูน้ำตาไหลขณะที่พูดว่า  “ข้าไม่ได้ทำ  ข้าไม่ได้เป็นคนทำ……เป็นผู้อาวุโสหวง……เรื่องนี้ผู้อาวุโสหวงเป็นคนทำ  เขาสั่งให้ข้าเชิญผู้ครองแคว้นจากแคว้นอื่นๆมาที่เมืองหลวง  คิดจะใช้โอกาสนี้ทำให้ผู้ครองแคว้นพวกนั้นออกราชโองการ  ใช้ทหารและประชาชนจากแคว้นอื่นๆสร้างคนพิษขึ้นมา  แคว้นเฉียว…… จักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวเขาก็เป็นคนเลือกเหมือนกัน!  เขาอยากแสดงพลังของโลหิตแดงให้ผู้ครองแคว้นคนอื่นๆเห็น  แล้วเขาก็เลือกจักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวขึ้นมา  เขาเป็นคนสั่งให้ข้าทำแบบนี้……ทุกอย่างเป็นความคิดของเขา……ข้าไม่เกี่ยวอะไรด้วย……ไม่เกี่ยวเลย……ทั้งหมดเป็นเพราะเขา!  เขาเป็นคนทำ!!”

เพื่อเอาตัวรอด  จักรพรรดิแคว้นจิ้วโยนความผิดทั้งหมดให้กับผู้อาวุโสหวง  แม้ว่ามันจะไม่ใช่การกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรม  แต่มันก็ยังน่ารังเกียจมากอยู่ดี

ราชครูเหอหลับตาลงด้วยสีหน้าเจ็บปวด