Double รักร้ายคูณสอง 14

“จะรีบไปไหน”

เสียงเข้มต่ำเอ่ยถามพร้อมกับร่างสูงเอนตัวพิงหัวเตียง สายตาคมดุดันจ้องมองมาทางฉันเรียบนิ่ง แต่ให้ตายเถอะเอริคไม่คิดจะสนใจหยิบผ้าห่มขึ้นมาปิดบังท่อนล่างเปลือยเปล่าของเขาสักนิดเลยรึไงน่ะ?! ฉันกระแอม ก่อนจะเบนไปมองปลายผ้าห่มที่บดบังอะไรต่อมิอะไรของเอริคเอาไว้ได้อยู่อย่างค่อนข้างจะยากลำบาก แอบกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง และรีบหันหน้าไปมองทางอื่นกลบเกลื่อนอาการเลิ่กลั่กด้วยความรวดเร็ว

“ฉันจะกลับห้องไปอาบน้ำและหาอะไรกินด้วย หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย…”

“หึ ฉันก็ใช้พลังงานไปเยอะเหมือนกัน ทำเผื่อด้วย”

เอริคหัวเราะต่ำในลำคอแกร่งเบาๆ สายตาคมวาววับเจ้าเล่ห์ยังคงจ้องมองมาไม่เลิกจนฉันต้องเม้มริมฝีปากอย่างประหม่า ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อได้ยินประโยคสองแง่สองง่ามจากเขา ก่อนฉันจะพยักหน้าหงึกหงัก แล้วรีบเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองทันที ถ้าขืนฉันยังยืนอยู่ในห้องของเอริคอีกสักนาที ฉันกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นระรัวเหมือนมีคนมาตีกลองอยู่ข้างในซะก่อนน่ะสิ บ้าจริง!

หลังจากใช้เวลาในการอาบน้ำแต่งตัวไม่นาน ฉันก็เดินลงมาที่ห้องครัวโดยสวมเสื้อยืดตัวโคร่งของเอริคเอาไว้เหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ใส่ชุดชั้นในจนครบนะ เหอะ กันเอาไว้ก่อนเผื่อจะมีเวลาคิดมากขึ้นและจะได้ไม่เผลอทำเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกน่ะสิ แต่พอเปิดตู้เย็นออกมาก็มีของสดอยู่บ้างนิดหน่อย ฉันเลยทำอาหารเช้าแบบง่ายๆ สำหรับตัวเองและเจ้าของบ้านที่ตอนนี้กำลังอยู่ในห้องทำงานอย่างขยันขันแข็งในแบบที่ฉันไม่ค่อยคุ้นชินเท่าไหร่นัก

ก๊อกๆ ๆ

“ฉันทำอาหารเช้าเสร็จแล้วนะคะ”

ฉันเคาะบานประตูห้องทำงานของเอริคสองสามครั้ง ก่อนจะบอกเขาน้ำเสียงแหบแห้งเล็กน้อยจนต้องกระแอมในหนึ่งทีอย่างประหม่า อะไรกันน่ะ… ฉันจะประหม่าเวลาอยู่กับเอริคไม่ได้ทำไมกัน บ้าไปแล้วเรอะยัยโมนา ทำตัวปกติสิยะ!

“อือ”

แต่เสียงเข้มต่ำที่ขานรับเพียงสั้นๆ ผ่านบานประตูกลับทำให้ฉันขมวดคิ้วมุ่น แล้วตะโกนถามเขาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “คุณทำงานอยู่เหรอ? งั้นฉันกินก่อนนะ”

“โอเค เธอกินก่อนได้เลยโมนา”

ฉันเม้มริมฝีปากเล็กน้อยแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ใส่บานประตู จากนั้นก็เดินมานั่งกินอาหารเช้าของตัวเองที่ห้องครัว แต่กินจนเกือบหมดเอริคก็เพิ่งเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆ ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง สายตาคมดุดันคู่สวยมองมาทางฉันที่เอาแต่จ้องหน้าเขาอยู่ก่อนแล้วโดยไม่รู้ตัว และพอฉันเผลอสบเข้ากับสายตาคมก็รีบเบนลงไปมองที่จานว่างเปล่าของตัวเองทันที ให้ตายสิ พอมองไปยังหน้าต่างก็เห็นว่าด้านนอกฝนหยุดตกไปได้สักพักใหญ่ๆ แต่ดูเหมือนว่าเมื่อคือลมคงแรงน่าดูต้นไม้บ้างต้นมันถึงได้ล้มลงมาแบบนั้น ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ระหว่างที่วางจานที่เพิ่งล้างเสร็จให้เรียบร้อย

วันนี้เป็นตายร้ายดียังไงฉันคงต้องกลับไปบริษัท ถึงไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้เอริคกลับไปด้วยกัน แต่มันก็ต้องมีสักทางสิ ถ้าฉันยังอยู่กับเขาที่บ้านหลังนี้กันสองต่อสองอีก… เฮ้อออ หยุดคิดเรื่องบ้าบอร้สาระได้แล้วโมนา แกจะมารู้สึกปั่นป่วนแบบนี้ไม่ได้นะยะ!

“เป็นอะไร”

ฉันสะดุ้ตกใจเมื่อจู่ๆ เสียงเข้มต่ำก็ดังอยู่ข้างใบหู พอหันไปมองก็เห็นร่างสูงยืนอยู่ด้านหลัง ฉันขยับตัวออกห่างจากเขาเล็กน้อยแล้วยื่นมือไปหยิบจานเปล่าในมือหนามาล้างให้สะอาดเอี่ยมทันที

“เดี๋ยวฉันล้างให้ คุณขยับออกไปหน่อยได้มั้ยคะ”

เอริคเลิกคิ้วเข้มข้างหนึ่งอย่างสงสัย ก่อนเขาจะยกยิ้มมุมปาก แต่ยอมขยับตัวออกห่างไปยืนพิงผนังห้องครัวมองฉันล้างจานแทน แล้วนี่เขาไม่มีอะไรทำหรือไงถึงว่างมาจ้องฉันล้างจานน่ะ?!

“ค่อยคุ้มค่าจ้างหน่อย”

ฉันหันขวับไปมองเอริคคิ้วขมวดมุ่น ได้ข่าวว่าฉันเป็นเลขา ไม่ใช่แม่บ้านนะ! ฉันจิ๊ปากแล้วทำเป็นไม่ได้ยินที่เขาเพิ่งพูดกวนประสาทใส่ก่อนจะถามกลับไปบ้าง “คุณจะกลับเมื่อไหร่คะ?”

“ไม่รู้”

เอริคยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านแล้วเดินไปชงกาแฟดื่มท่าทางสบายอกสบายใจให้ตายเถอะ!

และหลังจากที่ฉันล้างจานเสร็จแล้วเรียบร้อย ฉันก็เดินไปที่รถยนต์ลูกรักที่จอดอยู่หน้าบ้านเพื่อไปเอาเอกสารมาทำงานต่อจากที่ค้างไว้ แต่พอสายตาไปเห็นบางอย่างอยู่บนฝากระโปรงรถก็ต้องกะพริบตาปริบๆ อย่างไม่ค่อยอยากเชื่อ พอลองยืนเพ่งมองดูชัดๆ อีกครั้งก็ต้องอ้าปากพะงาบๆ ค้างกลางอากาศ และได้แต่ยืนนิ่งตัวแข็งทื่ออยู่หน้าบ้านอย่างกับก้อนหินทันที นั่นมันอะไรกันอีกล่ะเนี่ย!

“เสียงไอ้นั่นเองหรอกเหรอ”

ฉันหันขวับมองร่างสูงที่มายืนจิบกาแฟอยู่ข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ด้วยความมึนเบลอ “คุณ… คุณหมายความว่าไงน่ะ?”

สายตาคมมองหน้าฉันพลางยกแก้วกาแฟในมือขึ้นจิบอึกหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยบอกเสียงเข้มต่ำนิ่งเรียบ ไม่ได้ตกใจหรือดูตื่นตูมแบบฉันเลยสักนิดเดียว

[ฮัลโหล]

“บาสเตียน ฉันเอริคนะ”

และถือสายรอไม่นานก็มีเสียงผู้ชายขานรับ ฉันยืนตัวขึ้นเล็กน้อยพลางจ้องไปยังโทรศัพท์อย่างลุ้นระทึกทันที เอริคเหลือบมองท่าทีของฉันยิ้มๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้มต่ำทักทายปลายสายอย่างเป็นกันเองจนฉันขมวดคิ้วหน่อยๆ เมื่อเห็นว่าเอริคคงจะรู้จักกับเจ้าของอู่ที่ชื่อบาสเตียนอยู่ไม่น้อย

[อ้าว! เอริค นายเองหรอกเรอะ นายไม่ติดต่อฉันมานานเลย เป็นไงบ้างล่ะเนี่ย สบายดีมั้ย?] บาสเตียนด้วยพูดคุยน้ำเสียงตื่นเต้นและดีใจปนกัน ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนกอดอกแคะเล็บรออย่างใจเย็น

“สบายดี ว่าแต่นายล่ะ เป็นไงบ้าง”

[ฉันก็สบายมากเลย นี่ก็เพิ่งแต่งงานไปน่ะ เสียดายที่ติดต่อนายยากไปหน่อย แต่งานแต่งฉันก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลยไม่ได้ชวนใครเยอะหรอก โทษทีนะที่ไม่ได้โทรบอกนายเลย] เอริคหัวเราะอย่างไม่คิดมากแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกมายินดีกับชีวิตคู่ของบาสเตียนจากใจจริง

“ไม่เป็นไรน่า ยังไงฉันก็ยินดีด้วยนะ แล้วช่วงนี้นายว่างหรือเปล่า?”

ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นี่พวกเขาคุยกันตั้งนานแล้วนะ แต่เมื่อไหร่จะเข้าเรื่องซ่อมรถให้ฉันสักทีล่ะเนี่ย ยืนลุ้นจนขาจะเป็นตะคริวอยู่แล้ว ถึงฉันจะเข้าใจว่าเขาสองคนอาจจะไม่ได้คุยกันมานาน แต่เอริคช่วยอย่าลีลามากได้ไหมเล่า!

[ถ้าช่วงนี้ก็น่าจะว่างอยู่น่ะ นายมีอะไรงั้นเหรอ?]

“พอดีรถเสียน่ะ เลยจะให้มาดูให้หน่อย” ฉันพิงสะโพกไปที่ขอบโต๊ะทำงานของเอริค เพราะเริ่มจะเมื่อยแล้วจริงๆ หูก็ฟังการสนทนาของพวกเขาอย่างลุ้นๆ ไม่หาย

[เป็นหนักเลยเหรอ แต่นายก็น่าจะซ่อมได้นี่นาเอริค ทุกทีฉันเห็นนายซ่อมเองตลอดเลยหนิ ระดับนายไม่ต้องถึงมือฉันหรอกมั้ง ฮ่าๆๆ]

ฉันหันขวับไปมองหน้าเอริคด้วยความรวดเร็ว เกือบลืมไปเลย! ขนาดเครื่องบินทั้งลำเอริคยังซ่อมมันได้ นับประสาอะไรกับรถยนต์คันป๊กปิ๊กของฉันที่เล็กกว่าเครื่องบินตั้งไม่รู้กี่เท่า ทำไมแค่นี้เขาจะซ่อมให้ฉันไม่ได้ล่ะ ให้ตายสิ!

“ฉันไม่มีเครื่องมือน่ะ”

แต่พอร่างสูงเห็นสีหน้าและดวงตากลมโตที่หรี่มองเขาอย่างจับผิด เขาก็รีบตอบบาสเตียสออกไปเสียงเข้มต่ำเรียบนิ่ง แล้วหันมาเลิกคิ้วมองหน้าฉันพลางยกยิ้มมุมปากมาให้เหมือนรู้ทันความคิดฉันอีกต่างหาก เหอะ ฉันเม้มริมฝีปากแน่น อะไรกันล่ะ ฉันไม่ได้มีความคิดว่าเขากำลังแกล้งฉันหรอกนะ ไม่มีจริงๆ… ถึงแม้จะมีบ้างแวบๆ มานิดหน่อยก็เถอะ แต่ฉันจะไม่นับก็แล้วกัน…

[อ้าวเรอะ คือถ้าเป็นตอนนี้เลยฉันคงไปซ่อมให้ไม่ได้น่ะ พอดีมาฮันนีมูนกับเมียด้วยสิ อีกสองสามวันน่าจะกลับ นายรีบมากมั้ยล่ะ?]

“สองสามวันงั้นเหรอ”

พอเอริคเห็นสีหน้าตกตะลึงและอาการอ้าปากค้างอย่างเสียสติของฉัน เขาก็ถามย้ำกับบาสเตียนอีกรอบ เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันต้องการฟังมันให้ชัดเจนกว่าเดิม เผื่อว่าเมื่อกี้หูจะไม่ดีไปเอง

[ใช่ สองสามวัน แต่ก็ไม่แน่หรอก อาจจะเกือบอาทิตย์โน่นแหละ ถ้าเมียฉันยังไม่อยากกลับน่ะนะ ฮ่าๆๆ] จะมาหัวเราะทำซากมะเขือเปาะทำไมยะ! สาบานได้เลยว่าถ้าโทรศัพท์ที่เอริคกำลังคุยอยู่เป็นบาสเตียนฉันคงพ่นไฟใส่เขาไปแล้ว พวกเขาจะฮันนีมูนอะไรกันตั้งหลายวัน ให้ตายเถอะ ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนสติแตกกระเจิงไปหมดแล้วโว้ยย

“งั้นไม่เป็นไร ขอให้ฮันนีมูนของนายสนุกนะบาสเตียน”

เอริคเอ่ยบอกบาสเตียนแล้วหันมายิ้มขำกับท่าทางหัวเสีย และท่าทางเหมือนช้างตกมันของฉัน พอเขาวางสายฉันก็หันขวับจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยความหงุดหงิด โอ๊ย เครียด! แล้วแบบนี้ฉันจะกลับบ้านกลับช่องยังไงเล่า!

“คุณยิ้มอะไรคะ?”

“ไม่ต้องเครียดหรอกน่าโมนา ก็อยู่กับฉันที่นี่ไปก่อนไง”

ฉันสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ ที่คำตอบของเขายิ่งทำให้ฉันรู้สึกเครียดกว่าเดิมซะอีก ที่ฉันอยากจะรีบกลับก็เพราะไม่อยากอยู่กับเขาสองต่อสองในบ้านแสนอบอุ่นที่อยู่ห่างไกลผู้คนหลังนี้น่ะสิ บ้าจริง! ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย

“คุณซ่อมให้หน่อยไม่ได้เหรอคะ ที่ให้ฉันพอขับกลับได้น่ะ”

ฉันตั้งสติแล้วถามเอริคน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาเล็กน้อย เขายักไหล่จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับหันมามองใบหน้าฉัน และยกยิ้มมุมปากอีกครั้ง “เครื่องมืออยู่บนรถอีกคัน แล้วฉันก็ไม่ได้ขับมาด้วยสิ”

“ให้ตายเถอะ แล้วจะมีรถโดยสารผ่านมาแถวนี้บ้างมั้ยเนี่ย”

เอริคส่ายหน้าแทนคำตอบ ให้มันได้อย่างนี้! ฉันก็คิดไว้แล้วล่ะ อยู่บนภูเขาขนาดนี้ใครมันจะมาขับรถโดยสายขึ้นลงอย่างเพลิดเพลินกันบ้างล่ะ แถมยังมีบ้านหลังนี้อยู่แค่หลังเดียวด้วย โอ๊ย ปวดหัว!

“เอาน่า บางทีฉันอาจจะเร็วๆ นี้ก็ได้”

ฉันเงยหน้าสบกับสายตาคมนิ่ง แล้วเม้มริมฝีปากอย่างคิดหนัก เหอะ ขอให้มันจริงอย่างที่เขาพูดเถอะ “โอเค งั้นฉันจะอยู่กับคุณที่นี่ไปก่อน และหวังว่า… คุณจะอยากกลับในเร็วๆ นี้ตามที่บอกนะคะ”

ฉันพ่นลมหายใจแรงเพื่อควบคุมอารมณ์ขุ่นเคืองแล้วบอกเอริคด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่นไม่มีความเกรงกลัวใดๆ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกหวั่นๆ ขึ้นมาเล็กน้อยที่ต้องอาศัยอยู่กับเอริคที่บ้านหลังนี้อีกหลายวัน ใจเย็นไว้ยัยโมนา ใจเย็นโว้ยย!

“หึ จะลองคิดดูอีกทีแล้วกัน”

“งั้น… ฉันจะไปโทรบอกเลวี่ก็แล้วกัน”

ฉันชะงักแล้วรีบบอกร่างสูงเสียงตะกุกตะกักอย่างประหม่า ทันทีที่ฝ่ามือหนายกขึ้นมาลูบไล้ผิวแก้มเนียนอย่างเย้าแหย่ เอริคหัวเราะหึเบาๆ เมื่อเห็นฉันรีบเดินดุ่มๆ ไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองพร้อมกับหอบแฟ้มเอกสารออกจากห้องทำงานท่าทางเลิ่กลั่ก แล้วทำไมฉันต้องประหม่ากับเอริคด้วยเนี่ย ให้ตายเถอะ!