Double รักร้ายคูณสอง 13

“งานคุณยังไม่เสร็จไม่ใช่เหรอคะ ไม่รีบไปทำงานของคุณรึไงเล่า…”

ฉันพยายามดึงมือของตัวเองออกจากมือใหญ่ของเอริค แต่เขายังคงกุมมือฉันเอาไว้แน่น นิ้วเรียวยาวของเขาก็ลูบไล้แผ่วเบาเหมือนกำลังทำให้มือของฉันอุ่นขึ้นจากเดิม ฉันกัดริมฝีปากล่างด้วยความประหม่าและล้มเลิกการดึงมือออกจากการกอบกุมของเขาอย่างว่าง่าย

“ไม่เป็นไร งานไม่รีบ” เสียงเข้มต่ำที่ดังอยู่ข้างใบหูทำให้ฉันชะงักแล้วสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดลึกๆ อีกครั้ง เอริคกำลังสนุกที่ได้กวนประสาทฉันอยู่หรือไงกัน!

เปรี้ยง!!

ฉันที่กำลังยื่นมือไปหยิบแก้วกาแฟของตัวเองมาดื่มบ้าง นั่งนิ่งตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจทันทีที่เสียงฟ้าร้องดั่งสนั่นหวั่นไหวจนบ้านสะเทือน ฉันกัดริมฝีปากล่างเพื่อกลั้นเสียงกรี๊ดของตัวเองที่เกือบจะกลั้นมันอาไว้ไม่อยู่ ก่อนจะบ่นพึมพำเบาๆ และไม่นานก็เพิ่งรับรู้ว่าฉันเผลอกำมือหนาไว้แน่นจนเล็บจิกลงไปบนผิวเนื้อของเขาเลือดแทบซิบ บ้าจริง เพราะไอ้ฟ้าผ่านั่นแท้ๆ เลยเนี่ย!

“แค่ฟ้าร้องเองน่า”

ฉันเลิ่กลั่กแล้วค่อยๆ ปล่อยมือออกจากมือของเอริค แต่เขากลับจับมันเอาไว้แน่นแทน ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็เงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาคิ้วขมวดมุ่นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

“มันไม่ใช่แค่ฟ้าร้องนะคะ เมื่อกี้ฉันเห็นฟ้าผ่าลงมาใกล้ๆ นี้ด้วย คุณไม่เห็นหรือไงกันน่ะ”

เอริคมองฉันด้วยสายตาคมคู่สวยเรียบนิ่ง สักพักเขาก็ยกยิ้มมุมปากและหัวเราะในลำคอเล็กน้อย “ไม่ต้องกลัวหรอกโมนา ฉันก็อยู่ตรงนี้”

“ฉันคิดว่าตอนนี้คุณดูน่ากลัวกว่าฟ้าผ่าอีกนะเอริค” ฉันพึมพำออกมาเบาๆ อย่างหมั่นใส้กับท่าทางกวนประสาทของเอริค เขาเลิกคิ้วเข้มขึ้นเล็กน้อยแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“เธอกลัวฉันเหรอ”

ร่างสูงกระซิบบอกเสียงเข้มต่ำข้างใบหู เอริคโน้มลงมาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ แต่คำพูดที่เหมือนคำท้าทายจากเขาทำให้ฉันสบกับสายตาคมกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ เหอะ เขาคิดว่าฉันจะยอมให้กวนประสาทอยู่คนเดียวหรือไงกัน… ไม่มีทางซะหรอก ถึงจะกลัวฟ้าร้องฟ้าผ่ามากขนาดไหน คนอย่างโมนาก็ทำใจดีสู้เสือได้อยู่ดีนั่นแหละย่ะ!

“จะบอกอะไรให้ฟังนะคะ ฉันไม่เคยกลัวคุณเลย… เอริค”

“หึ ก็ดี”

หมับ

ฉันเบิกตาโพรงด้วยความตกใจทันทีที่ท่อนแขนแข็งแรงคว้าเอวบางแล้วดึงตัวฉันเข้าไปมากขึ้นจนหน้าอกเต่งตึงแนบชิดกับแผงอกกำยำโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว ดวงตากลมโตกะพริบตาปริบๆ มองใบหน้าหล่อเหลากับสายตาคมดุดันที่วาววับอย่างเจ้าเล่ห์ เอริคเหมือนเสือที่พอใจเมื่อได้ตะครุบเหยื่อตัวเล็กๆ อย่างฉัน ให้ตายสิ

ฉันเม้มริมฝีปาก สูดหายใจเรียกสติของตัวเองแล้วยกแขนขึ้นคล้องรอบลำคอแกร่งเอาไว้แน่น ก่อนจะส่งยิ้มกว้างไปให้เขาด้วยความท้าทายไม่ต่างกัน “เหอะ คุณจะทำให้ฉันอุ่นได้แค่ไหนกันเชียว”

“หึ เดี๋ยวก็รู้”

เอริคยกยิ้มมุมปาก เขาหัวเราะในลำคออย่างพอใจ จากนั้นฝ่ามือหนาก็จับรอบเอวบางแล้วยกตัวฉันขึ้นไปนั่งคล่อมอยู่บนตักแกร่งของเขาด้วยความช่ำชองจนฉันตั้งตัวไม่ทัน

หมับ

“หายใจช้าๆ” สายตาคมดุดันวาววับจ้องมองใบหน้าฉัน นิ้วเรียวยาวเกลี่ยผิวแก้มเนียนไปมาแผ่วเบาอย่างปลอบโยน ฉันหายใจเอาอากาศเข้าปอดช้าๆ ตามที่เอริคบอก แต่หัวใจมันกลับเต้นตึกตักรัวเร็วจนควบคุมไม่ได้ และความคิดหนึ่งก็แทรกเข้ามาจนทำให้ฉันชะงักนิ่งไปเล็กน้อย

“เรา… เราไม่ควรทำแบบนี้ อีกอย่างคุณก็มีคู่หมั้น… อื้อ!”

ฉันพูดด้วยเสียงแหบแห้งจนตัวเองแทบจะไม่ได้ยิน แต่ยังพูดไม่ทันจบเอริคก็จับท้ายทอยดึงฉันเข้าไปประกบริมฝีปากซะก่อน ลิ้นเปียกชื้นสอดแทรกเข้ามาตวัดลิ้นเล็กด้วยความเร่าร้อนช่ำชอง สักพักเขาก็ค่อยๆ ผละจูบออกอย่างอ้อยอิ่งแล้วเอ่ยบอกชิดริมฝีปากที่บวมเจ่อของฉันอีกครั้ง

“ฉันไม่มีคู่หมั้นแล้ว”

“คุณหมายความว่าไง… อ๊ะ!”

ฉันกัดริมฝีปากล่าง จิกเล็บลงไปบนบ่าแกร่งทันทีที่เอริคดุนดันแก่นกายใหญ่เข้ามาจนสุดโดยไม่บอกกล่าว เขาหยุดขยับ ฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นมากอบกุมหน้าอกเต่งตึงพร้อมกับนิ้วเรียวยาวสะกิดยอดอกที่แข็งชูชันจนฉันเสียวซ่านไปทั่วร่าง

“หึ ค่อยคุยทีหลัง”

“เอริค… อื้อ”

ริมฝีปากอุ่นดูดดึงยอดอกที่แข็งชูชันอย่างหื่นกระหาย ก่อนสะโพกสอบจะค่อยๆ ขยับเข้าออกในตัวฉันช้าๆ เนิบๆ มือหนาจับสะโพกกลมกลึงขยับขึ้นลงบนตักแกร่งสอดรับกับการกระแทกกระทั้นจากเขา ฉันครางอื้ออึงเสียงหลงเมื่อแก่นกายที่อยู่ในตัวฉันเริ่มขยายใหญ่มากขึ้นจนจุกไปหมด และพอสบกับสายตาคมดุดันฉันก็ต้องกัดริมฝีปากล่างแน่น พลางยกแขนทั้งสองข้างโอบรอบลำคอของเอริคและขยับขึ้นลงเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว…

“ฮึ่ม โมนา”

เอริคขบสันกรามเมื่อฉันยกยิ้มยั่วยวนให้เขาขณะขย่มขึ้นลงบนตักแกร่งอย่างมึนเบลอ ความเสียวซ่านที่เกิดขึ้นทำให้ฉันร้องครางเสียงหวานแหบพร่าดังลั่นห้องอย่างห้ามไม่อยู่

“เอริค อ๊า… อ๊ะ”

เสียงสายฝนที่ตกโปรยปรายอยู่ด้านนอกผสมผสานกับเสียงโซฟากระทบผนังห้องและเสียงหอบหายใจของเราสองคน ฉันเม้มริมฝีปากใอครางเสียงดังเกินไป แหงนหน้ามองเพดานอย่างเสียวซ่ายไม่หาย จากนั้นก็หลับตาพริ้มเมื่อสมองขาวโพลน และร่างกายรู้สึกร้อนรุ่มเหมือนเปลวเพลิงไม่หยุดหย่อน…

หมับ!

“โมนา… มองหน้าฉัน”

ฝ่ามือหนาจับยึดสะโพกกลมกลึงแล้วเขาก็กระแทกกระทั้นสวนขึ้นมาลึกๆ โดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันมองสบกับสายตาคมอีกครั้งด้วยสายตาหรี่ปรือ เอริคยกยิ้มมุมปากพลางปัดเส้นผมยุ่งเหยิงที่ปรกใบหน้าฉันออกให้อย่างแผ่วเบา ฉันยิ้มตอบ เอ้อมมือขึ้นไปลูบไล้กรอบหน้าหล่อคมคายอย่างเย้ายวนไม่ต่างกัน ก่อนจะขยับขึ้นลงสอดรับกับจังหวะกระแทกกระทั้นดุดันจากเอริคอีกครั้งด้วยความเร่าร้อนรุนแรง…

”อ๊ะ เอริค… อื้อ อ๊า!”

และเมื่อร่างสูงกระแทกกระทั้นเข้ามาในตัวฉันลึกสุดจนจุกปนเสียวซ่านไปทั่วท้อง ภายในตัวฉันก็ตอดรัดแก่นกายใหญ่อุ่นร้อนถี่ยิบ เอริคคำรามต่ำในลำคอแกร่งอย่างพึงพอใจ ฉันแหงนหน้าครางเสียงหลงดังลั่น ต้นขาเรียวที่รัดรอบเอวสอบสั่นเล็กน้อย และเรี่ยวแรงของฉันก็ได้หายไปหมด

ดวงตากลมโตหรี่ปรือกะพริบปริบๆ อย่างมึนเบลอ เมื่อท่อนแขนแข็งแรงโอบกอดฉันไว้จนหน้าอกเต่งตึงแนบชิดกับแผงอกกำยำ แต่ไม่นานเอริคก็กระแทกแก่นกายใหญ่เข้าออกภายในตัวฉันอย่างดุดัน รุนแรงและลึกสุดจนฉันต้องกัดริมฝีปากล่างเพื่อกลั้นเสียงครางน่าอาย ก่อนภายในตัวฉันจะตอดรัดแก่นกายใหญ่ที่เต้นตุบๆ ถี่ยิบอีกครั้งอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้…

“ฉะ…ฉันลุกขึ้นไม่ไหว”

ฉันฟุบหน้าลงไปบนบ่าแกร่ง หลับตาพริ้มเมื่อสัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือหนาลูบไล้ไปมาแผ่วเบาที่แผ่นหลังบางอย่างปลอยโยน เสียงหอบหายใจของเราสองคนสอดประสานกันท่ามกลางเสียงสายฝนที่ตกลงมาไม่หยุดพร้อมกับแสงสลัวจากตะเกียงที่เอริคจุดเอาไว้ อา… อากาศยังหนาวเหน็บ แต่ร่างกายฉันกับเอริคกลับร้อนรุ่มไม่หายเลนเนี่ยสิ บ้าชะมัดเลย

“หึ เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง”

เสียงเข้มต่ำเอ่ยบอกใกล้ขมับของฉัน เขากดจูบเบาๆ มือหนาแสนอบอุ่นยังคงลูบไล้ต้นแขนเรียวขึ้นลงอย่างหยอกเย้าไม่ห่าง ฉันทำได้เพียงพยักหน้าหงึกหงักกับบ่าแกร่งแล้วเผลอยิ้มบางออกมาโดยไม่รู้ตัว