เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ 19 ครั้งแรก

"วันนี้ฉันจะหยุดพักหนึ่งวัน ดังนั้นโปรดไตร่ตรองดูตัวเองด้วย"

เมื่อเห็นดวงตาที่ตกตะลึงของหนิงเสี่ยวซี เฉินเป้ยอีรู้สึกทนไม่ได้ในใจของเธอ แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเธอต้องสอนบทเรียนให้ลูก

หลังจากคุยกับแม่นมหลิวแล้วเธอก็ออกจากบ้านตระกูลหนิง

แค่ว่า เนื่องจากความเจ็บป่วยของแม่ทำให้เธอ ไม่มีเพื่อนหรือญาติในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ดังนั้นหลังจากเหตุการณ์ดังกล่าวเธอจึงพบว่าเธอไม่มีใครจะพูดคุยได้นับประสาอะไรกับการปรับทุกยามร้องไห้

ในตอนท้าย เธอขอให้ลุงจางพาเธอไปที่สถานีรถไฟจากเมืองCไปยังเมือง W และใช้เวลาเดินทางโดยรถไฟเพียงหนึ่งชั่วโมง

เธอไปที่หลุมศพของแม่เธอ

นั่นคือเมืองW ซึ่งเป็นสุสานที่ดีที่สุด ในช่วงแรกเธอได้รับค่าตอบแทนสำหรับการให้กำเนิดหนิงเสี่ยวซี หลังจากได้พบแม่และใช้เวลาหลายปี เธอมีเงินเหลือหลายแสน เธอซื้อสุสานทั้งหมดให้แม่ของเธอ ส่วนลึกลงไปในใจของเธอ เธอไม่ต้องการใช้เงินจำนวนนั้นอีกต่อไปและเธอก็รังเกียจด้วยซ้ำ

เธอนั่งอยู่บนท่าเรือหินหน้าหลุมฝังศพของแม่ เธอร้องไห้เป็นเวลานาน

หลายปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าแม่ เพราะความเจ็บป่วยของแม่ ยกเว้นวันที่แม่ของเธอเสียชีวิตซึ่งเป็นครั้งแรก

แม้ว่าในยุคนี้ เธอไม่ได้ให้ความสำคัญกับหญิงพรหมจรรย์มากอีกต่อไป แต่ในรู้สึกของเธอ เธอก็ยังคงใส่ใจ

ยิ่งไปกว่านั้น เพราะ เป็นผู้ชายที่ดูถูกเธอ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เธอก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด

แม้ว่าเธอจะไม่ได้คิดที่จะหาผู้ชาย แต่เธอก็ไม่คิดที่จะให้ครั้งแรกกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก

อย่างไรก็ตามหนิงเสี่ยวซีเป็นลูกของเธอ และจุดเริ่มต้นคือการทำเพื่อเธอ ดังนั้นหากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นเธอจะบ่นหรือดุด่าไม่ได้ แต่ความเสียใจในใจของเธอเป็นเรื่องจริง .

บริษัทตระกูลหนิง

ในห้องทำงานของประธาน หลิวซูถอนหายใจขณะที่เขามองดูเอกสารที่ถูกโยนลงพื้น

"ประธานหนิงของพวกเรา โกรธอะไรเนี่ย คืนฤดูใบไม้ผลิที่มีค่าพันเหรียญเมื่อวานนี้มันดูไม่พอใจกับความปรารถนาได้อย่างไร" หลิวซูก้มลงหยิบแฟ้มที่พื้นแล้วแกล้งหนิงเส่าเฉิน .

เช้านี้เขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ แต่คนในสำนักงานเลขาเพิ่งโทรกลับมา

“ไปตรวจดูว่าหนิงเสี่ยวซีเจอใครในงานเลี้ยงเมื่อวานนี้?” หนิงเส่าเฉินก่ายหน้าผากแม้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น เมื่อคืนจะคลุมเครือเล็กน้อย แต่ในขณะนั้นดูเหมือนว่าเขาไม่สามารถเสแสร้งได้ ฉากต่างๆจะถูกฉายซ้ำ

ข้อเท็จจริงบอกเขาว่า เป็นครั้งแรกของผู้หญิงคนนั้น แม้ว่าเธอจะไม่ได้มีเลือด แต่ในยุคนี้ผู้หญิงออกกำลังกายมากมีเลือดเป็นเรื่องปกติ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก แต่เขาก็รู้ดีว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงรักสบายเหมือนผู้หญิงทั่วไป และทุกอย่างเมื่อคืนนี้เป็นผลมาจากความคิดปรารถนาของลูกชายเขา

ในฐานะพ่อ ก็ควรรับผิดชอบ

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงความไร้พลัง

“ไปเอาเช็ค 1 ล้านมาและขอเช็คเงินสด”หลิวซูขมวดคิ้วและยิ่งฟังยิ่งก็งง แต่ก็เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ปัจจุบันของประธานหนิง ไม่เหมาะที่จะให้เขาถามเพิ่มเติม

“คุณย่าครับ แม่น้อยยังไม่กลับมาเหรอ” ในวันที่เฉินเป้ยอีไม่อยู่ หนิงเสี่ยวซีก็หมดความสนใจ แม้แต่รายการโปรดของเขา เขายังนั่งอยู่ในห้องด้วยความงุนงงและอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก …

แม่นมหลิวพยักหน้า“ ยังค่ะ”

"เธอจะไม่กลับมาหรือ" หนิงเสี่ยวซีรู้สึกผิดเล็กน้อย และกังวลมากขึ้น ความจริงแล้ว เขาเสียใจทั้งวัน เขาตระหนักว่าเธออาจมีปัญหาจริงๆ เมื่อแม่ของเขาจากไป เขาเศร้าจริงๆ .

“เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะไม่กลับมาอีก” แม้ว่าแม่นมหลิวจะไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่หนิงเส่าเฉินก็ไปที่ บริษัท โดยไม่ทานอาหารเช้าในตอนเช้า

เฉินเป้ยอีขอลาทั้งที่ไม่เคยมีมาก่อน

เธอคิดว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา

หลังจากคิดได้แล้ว เธอก็ส่ายหัว "ไม่น่านะ"

ในตอนเย็น หนิงเสี่ยวซีกินอาหารอย่างเหม่อลอย แล้วกลับไปที่ห้องและปฏิเสธแม่นมหลิวให้ช่วยอาบน้ำ เขานั่งบนเตียงคนเดียวรอการกลับมาของเฉินเป้ยอี

แม่นมหลิวทนไม่ไหวเธอจึงโทรหาหนิงเส่าเฉิน

"เธออยู่ที่ไหน?"

"ฉันไม่รู้ วันนี้เธอหยุดพักหนึ่งวัน และพูดอะไรบางอย่าง พี่จางบอกว่าเธอไปที่สถานีรถไฟ"

หนิงเส่าเฉินรู้เหตุผลของการจากไปโดยอัตโนมัติ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและหลับตา แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง "ไม่ต้องห่วง เขายินดีที่จะรอ ก็ให้เขารอ"

หลังจากทำผิดพลาดครั้งใหญ่ เขาควรปล่อยให้เขาเรียนรู้ที่จะแบกรับมัน

ในขณะนี้ หลิวซูหยิบแฟลชไดรฟ์ เข้ามาจากด้านนอก ใบหน้าของเขาไม่ดีเท่าไหร่

“เมื่อคืน……ปกติดีใช่ไหม?”

หนิงเส่าเฉินเงยหน้าขึ้น มองเขาหยิบแฟลชไดรฟ์ เสียบเข้ากับคอมพิวเตอร์และดูหน้าจอที่เลื่อนไปทีละขั้น คิ้วของเขาย่นลึกขึ้นเรื่อย ๆ เขาดึงแฟลชไดรฟ์ โยนลงที่พื้นและรู้สึกหงุดหงิด เขาถอดเสื้อนอกและหายใจออกอย่างหนัก "ไปหาผู้ชายคนนี้ให้ผม คุณ หาวิธีจัดการกับมันให้ได้"

ไม่มีทางที่ทำกับลูกชายของตัวเองได้ ดังนั้นควรหาคนที่ทำให้เขาโกรธ

แต่หลิวซูวขมวดคิ้วกัดริมฝีปากของเขา และมองไปที่หนิงเส่าเฉินด้วยสีหน้าลังเล เพราะเขารู้สึกว่าบางทีเขาก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน

“เมื่อคืน … คุณไม่ได้อยู่กับเกาเหวินเหรอ?” แม้ว่าคำตอบจะอยู่ในใจของเขาแล้ว แต่หลิวซูก็ยังคงต้องการคำตอบ

หนิงเส่าเฉินเหลือบมองเขา "คุณคิดว่าไงล่ะ"

หลิวซูกลืนน้ำลาย“ พี่เลี้ยงคนนั้นเหรอ?” ลางสังหรณ์บอกเขาใจว่าถ้าหนิงเสี่ยวซีมีส่วนเกี่ยวข้องต้องเป็นพี่เลี้ยงเด็ก อย่างไม่ต้องสงสัย

หนิงเส่าเฉินหายใจเข้าลึก ๆ

เขาก้มตัวหยิบแฟลชไดรฟ์ที่พื้นคิดสักพัก กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า: "เมื่อวานลูกชายของคุณถามผมว่า ถ้าผู้หญิงชอบผู้ชาย แต่ผู้ชายคนนี้ไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ เขาถามผมว่า จะทำยังไงดี” เขาพูดช้าๆ

หนิงเส่าเฉินเงยหน้าขึ้นมอง และจ้องมองเขาด้วยความสงสัยในดวงตาของเขา

"ผมบอกว่าก็นอนด้วยกัน แล้วก็จะอยู่ด้วยกัน" หลิวซูหลับตาและพูดจบอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ไม่กล้าลืมตาขึ้นมาดูการแสดงออกของหนิงเส่าเฉินพูดตามตรง เขาไม่ได้คิดว่าจะเป็นจุดประสงค์ของเด็กคนนั้นในตอนนั้น

เมื่อสิ่งต่างๆมาถึงขั้นตอนนี้ เขามีความรับผิดชอบที่เขาไม่สามารถหลบหนีได้

แต่……

“ลูกชายของคุณบอกว่าผู้หญิงชอบผู้ชายเหรอ?” จู่ๆหลิวซูก็พูดขึ้นโดยมองไปที่หนิงเส่าเฉินและถามว่า“ เป็นไปได้ไหมที่พี่เลี้ยงชอบคุณ”

หนิงเส่าเฉินจ้องมองเขา แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นไม่สนใจเขา เป็นเสี่ยวซีคิดไปเองแน่นอน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

“ผมคิดว่า ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้ว คุณควรปลอบพี่เลี้ยงเด็กก่อนดีกว่า เผื่อว่าเธอจะใช้สิ่งนี้เป็นภัยคุกคามแล้วเรื่องจะยุ่งยาก อ้อ … ยังไงก็ตามคุณให้ผมเอาเงินมา 1 ล้าน … "หลิวซูขมวดคิ้ว" คุณวางแผนที่จะใช้เงิน 1 ล้านนี้เพื่อแก้ปัญหาเรื่องพี่เลี้ยงเด็กเหรอ? "

หนิงเส่าเฉินยอมรับ เขาคิดอย่างนั้นยกเว้นเรื่องเงินเขาไม่สามารถให้ค่าตอบแทนแก่เธอได้

"ผมคิดว่าอย่าให้เธอจะดีกว่า เธอควรเป็นคนที่มีความภาคภูมิใจในตัวเองมาก ถ้าคุณให้เงินเธอแบบนี้ คุณอาจจะทำให้เรื่องแย่ลง" หลิวซูวิเคราะห์

หนิงเส่าเฉินส่งเสียงฮึ ภาคภูมิใจในตนเองอย่างมาก? แล้วทำไมถึงเลือกเป็นพี่เลี้ยงเด็ก?

แต่ว่าเขาวางเช็คบนโต๊ะลงในลิ้นชักด้านข้าง

“คุณว่าไง?” เมื่อเห็นใบหน้าของเขาผ่อนคลายลง หลิวซูก็ถามขึ้น

หนิงเส่าเฉินขยี้คิ้วสีหน้าของเขาเย็นชา“ เสี่ยวซีเอาให้กินยาทั้งห่อนั้น นายคิดว่าต้องรู้สึกยังไงบ้าง?”

หลิวซูขมวดคิ้วและพยักหน้า "โอ้ น่าเสียดาย" หลังจากหยุดชั่วขณะเขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวเอนตัวลงที่โต๊ะทำงานของหนิงเส่าเฉิน และจ้องมองเขา "เส่าเฉิน ถ้าฉันจำไม่ผิด เมื่อวานนี้ ใช่ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณมีเสี่ยวซีไม่ใช่เหรอ?”

หนิงเส่าเฉินเหมือนถูกเขาแทง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเข้มอย่างรวดเร็ว และเขาก็เหลือบมองเขา "ดูแลปากของคุณด้วย"

"ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่มีวันให้เกาเหวินรู้ เพราะเธอรอคุณมาหลายปีแล้ว แยังไม่ได้กินคุณ แต่พี่เลี้ยงคนนั้นได้ก่อน ใครจะทนได้" หลิวซูแก้ไขและเสริม .

หนิงเส่าเฉินโยนเอกสารในมือลงบนใบหน้าของเขา“ นายตายแน่ ถ้ายังไม่หยุด”

คราวนี้แม่นมหลิวโทรมาอีกครั้ง

"คุณหนิงคะ คุณเฉินกลับมาแล้ว แต่เธอบอกว่าเธออยากเจอคุณ"