เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ 18 สิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น เกิดขึ้นแล้ว

ด้วยเหตุผลสุดท้ายที่เหลือ เขาหันกลับ และต้องการออกไป

แต่ประตูห้องนอนดันล็อก …

เด็กคนนี้ รู้ไหมว่าเขากำลังทำอะไร?

เขาหลับตา ดึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาจากบนเตียง แล้วกอดเธอเขาอยากให้เธอแช่น้ำเย็น เพื่อเรียกสติ

แต่… ประตูห้องน้ำก็ล็อคด้วย

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของทั้งสองในขณะนี้ หนิงเส่าเฉินหลับตาลงและไม่สงบอีกต่อไป

เขาอยากจะทุบประตู แต่หันไปมองผู้หญิงที่กำลังกระสับกระส่ายบนเตียง โดยไม่รู้ตัว เธอเป็นผู้หญิงที่อยู่กับเขาในสภาพนี้ ถ้าเขาทุบประตูในตอนนี้ มันอาจจะไม่สามารถหาข้ออธิบายได้

แม้ว่าเขาจะเชื่อว่ามันไม่มีอะไร แล้วคนนอกล่ะ?

มือที่ยกขึ้น ก็วางลงในที่สุด

แต่เธอจะเข้าใจเรื่องนี้ได้อย่างไร? ดวงตาของเขาหมองคล้ำ … ใบหน้าของเขาเย็นชาและหดหู่

เฉินเป้ยอีในอ้อมแขนของเขาถูกับเขาโดยไม่รู้ตัว

ลูกกระเดือกของหนิงเส่าเฉินกลิ้งไปมาอย่างรวดเร็ว แม้ว่ารูปร่างของผู้หญิงคนนี้จะไม่เลว แต่โดยปกติ เขาก็สามารถเพิกเฉยได้ เพราะสุดท้าย หนิงเส่าเฉินไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนเลย

แต่ในขณะนี้ เธอกำลังล่อลวงเขาอย่างร้ายกาจ

เขาโยนเฉินเป้ยอีลงบนเตียงอีกครั้ง แต่เมื่อเขาต้องการที่จะละมือเธอ เขาก็ถูกดึงมือไว้แน่น

สติทั้งหมดของหนิงเส่าเฉินทรุดลง

คืนนี้ เฉินเป้ยอีรู้สึกว่า เธอมีความฝันที่แปลกประหลาดมาก

ในความฝันมีความเจ็บปวดเสียดแทงใจและมีความสุขจนพูดไม่ออก …

เมื่อลืมตาขึ้นเธอก็มีอาการปวดหัว และก็ทนความเจ็บปวดทางร่างกายไม่ได้

เธอพยายามขยับร่างกายความเจ็บที่หว่างขาทำให้เธอขมวดคิ้ว เกิดอะไรขึ้น?

เธอลุกขึ้นนั่ง

ก็พบว่า มันไม่ได้อยู่ในห้องของเอง แต่เป็นห้องของหนิงเสี่ยวซี

แปลก!

เธอยกผ้านวมขึ้นและอยากจะลุกจากเตียง เธอตกใจมาก เมื่อเห็นรอยฟกช้ำที่ต้นขาจากมุมตา

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ทำไมเธอถึงไม่มีความทรงจำอะไรเลย

"เอี๊ยดอ๊าด" เสียงประตูถูกผลักเปิดออกเธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างโดยอัตโมัติ

“แม่น้อย”

เป็นเสียงของหนิงเสี่ยวซี

เฉินเป้ยอีถอนหายใจด้วยความโล่งอกและไอเบา ๆ ก่อนที่ เธอจะพูดว่า: "เสี่ยวซี ทำไมฉันถึงนอนในห้องของหนูเมื่อวานนี้"

หนิงเสี่ยวซีไม่ได้ตอบเธอ เขาเปิดห้องน้ำเข้าไปดู ปากเล็ก ๆ ของเขาก็ขยับ

จากนั้นเขาก็เดินไปที่ด้านข้างของเฉินเป้ยอี และถามอย่างไม่รู้เรื่อง: "แม่น้อยคุณและพ่อนอนบนเตียงเดียวกันเมื่อคืน คุณรู้สึกอย่างไร?"

"บูม" เฉินเป้ยอีรู้สึกเลือดพุ่ง ตาของเธอเบิกกว้าง ปากของเธอเปิดออกครึ่งหนึ่ง และการหายใจของเธอก็เร็วขึ้น

หลังจากนั้น ไม่นานเธอก็ถามด้วยสายตาที่งงๆ: "หนิงเสี่ยวซี หนู … หนูพูดอะไร?"

การแสดงออกของเธอทำให้ หนิงเสี่ยวซีตอบกลับอย่างพึงพอใจ

"หมายความว่า คุณกับพ่อของผมคุณน่าจะทำอะไรที่อายๆกัน ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณสามารถเป็นแม่ของผมได้ใช่ไหม" เขาตอบคำถาม เพราะลุงที่โรงแรมยืนยันกับเขาเป็นร้อยเป็นพันครั้ง กล่าวว่ายานี้มีประสิทธิภาพอย่างแน่นอน

เฉินเป้ยอีขมวดคิ้วทันใดนั้น ก็ยกผ้าห่มขึ้นคลุมศีรษะของเธอ และค่อยๆลดศีรษะลง เมื่อเธอเห็นรอยเดียวกันบนร่างกายและขาของเธอ

ไม่ว่าเธอจะโง่แค่ไหน ไม่ว่าเธอจะแอบอยู่แค่ไหน เธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้

เธอไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของเธอได้ในตอนนี้ จิตใจของเธอยุ่งเหยิง แต่เธอไม่มีน้ำตาเพราะความตกใจของเหตุการณ์นี้ ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยการร้องไห้

เธอและหนิงเส่าเฉิน?

ผู้ชายที่เพิ่งหมั้นกับผู้หญิงคนอื่นเมื่อคืน เธอเชื่อว่าชีวิตนี้จะไม่ชอบผู้ชาย แต่เธอมีความสัมพันธ์กับเขา

นี่……

เธอขมวดคิ้วและรับไม่ได้

“พ่อของผมจะมานอนทุกวันแรกของทุกเดือน คุณบังเอิญหลับไปกับผมเมื่อคืน ดังนั้น … ” หนิงเสี่ยวซีพูดอย่างระมัดระวังขณะสังเกตการแสดงออกของเฉินเป้ยอี

จู่ๆเฉินเป้ยอีก็วางผ้าห่มในมือลงจากนั้น จ้องไปที่หนิงเสี่ยวซีและถามด้วยใบหน้าที่จริงจัง "หนิงเสี่ยวซีบอกความจริงกับฉันว่า หนูใส่อะไรลงในนมที่คุณให้ฉันเมื่อวานนี้หรือไม่?”

ตั้งแต่ที่เธอพาหนิงเสี่ยวซีมา เธอก็อ่อนโยนและช่วยเหลือหนิงเสี่ยวซี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมีสีหน้าจริงจังเช่นนี้

เธอจ้องมองไปที่หนิงเสี่ยวซี ทำให้เขากลืนน้ำลายอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกผิดขึ้นมา

"ผม…"

"หนูรู้หรือไม่ว่าหนูกำลังทำอะไรอยู่ หนูรู้ไหมว่าหนูได้ก่อให้เกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่" เธอรู้จักเขายิ่งกว่าแม่ แม้ว่าเวลาติดต่อกับเด็กคนนี้จะไม่นานนัก แต่เฉินเป้ยอีก็รู้จักเขาเป็นอย่างดี การแสดงออกเช่นนี้ หมายความว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเขาอย่างแน่นอน และเธอก็ร้องออกมาอย่างอ่อนแรง

ความทรงจำของเธอไม่ได้หายไปหลังจากดื่มนมแก้วนั้นไม่นาน มันอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

หนิงเสี่ยวซีก้มหัวลงและไม่พูดอะไร

เมื่อเฉินเป้ยอีมองไปที่เขา เธอก็ทำอะไรไม่ถูกและโกรธอีกครั้ง และหายใจเข้าลึก ๆ เธอพูดอย่างเฉยเมยว่า "ออกไปเถอะ ฉันจะใส่เสื้อผ้า"

จิตใจของเธอสับสนมาก นี่เป็นครั้งแรกของเธอ สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของผู้หญิงหายไปแล้ว ถ้าให้เธอบอกว่าไม่มีความคับแค้นใจใด ๆ คงเป็นเรื่องโกหก แต่มันเกิดจากลูกชายของเธอเอง

มีเรื่องวุ่นวายในหัวคิดไม่ออก!

อย่างไรก็ตาม หนิงเส่าเฉิน …

เธอกินยาแล้ว … หรือ …

"เมื่อวานหนูก็ … " หนิงเสี่ยวซีกำลังก้มศีรษะลงและเดินออกไปข้างนอกและเธอก็พูด เมื่อได้ยินคำถามที่รุนแรงของเธอ

จากนั้นเขาก็หันกลับมาและมองไปที่เฉินเป้ยอีใบหน้าเล็ก ๆ ของเขา เต็มไปด้วยความคับแค้นใจเขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า เขาได้ทำสิ่งที่ยอดเยี่ยม ทำไมแม่น้อยไม่รู้สึกขอบคุณเขา เธอยังดุร้าย?

เธอไม่ชอบพ่อของเขาเหรอ? เขาช่วยเธอนะ?

เมื่อเห็นเขา เฉินเป้ยอีก็หยิบชุดนอนขึ้นมาและวางลงบนผ้านวม แล้วลุกขึ้นทนความเจ็บปวดที่หว่างขาของเธอลุกจากเตียงเดินไปหาหนิงเสี่ยวซี แล้วนั่งยองๆ "เสี่ยวซี ฉันและพ่อหนูไม่ใช่สามีภรรยา ดังนั้นเราจะทำแบบนี้ไม่ได้ น้าเกาคือแม่ในอนาคตของหนู เรื่องที่หนูทำไปเมื่อวานนี้ หนูรู้ไหมว่าหนูทำผิดจริงๆ " เด็กที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่เด็กที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กจนโต ในขณะนี้เฉินเป้ยอีดุจริงๆ ถึงไม่เต็มใจจะดุ แต่เธอก็รู้สึกว่าเธอสูญเสียความรับผิดชอบของการเป็นแม่

หนิงเสี่ยวซีดูเหมือนจะตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ และก้มหน้าลง โดยไม่พูด

เขาคิดว่า คุณป้าชอบพ่อของเขา เขาคิดว่าเธอจะมีความสุขมาก ถ้าทำแบบนั้น แต่ตอนนี้ป้าดูไม่มีความสุข แต่เธอกำลังร้องไห้ เป็นไปได้ไหมว่าเขาคิดผิดแล้วเหรอ？