ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 14 ตามรังควาน

“ขอบคุณนะครับที่ยอมบอกความจริง ก่อนผมจะเป็นบ้าเพราะเครียดเรื่องที่โดนคุณปล้ำ ผมยกโทษให้และไม่ติดใจเอาความใด ๆ แล้ว แต่อย่าไปทำอย่างนี้กับใครอีกล่ะ เพราะความรักมันไม่ได้เริ่มต้นมาจากเซ็กซ์เสมอไป” ว่าแล้วก็เดินจากไป ไม่ยอมมองแม้แต่หน้าเขาคนนั้น จบไปอีกหนึ่งเรื่องทุกข์ใจ จากนี้สมองคงมีไว้เพียงคิดแค่เรื่องลูกเท่านั้น

“น้องพลับครับ! น้องพลับ!”

เจตน์ทำได้เพียงตะโกนตามหลังไป ไม่อายว่าใครจะมองอย่างไร วันนี้ตั้งใจจะมาขอโทษและขอกลับไปเป็นพี่ชายแต่คงสายเกินไปแล้ว เพราะความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีให้เขาคงหมดไปในวันนั้น เจตน์ทำหน้าเศร้าพลางหยัดตัวลุกขึ้นยืน

“ผมจะไม่พูดอะไรซ้ำเติมเฮีย แต่ขอให้รู้ไว้ว่าผมเสียความรู้สึกกับเฮียมาก เพราะลูกพลับเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม เอาเป็นว่านับจากนี้ไปอย่าพยายามเข้าใกล้มันอีกก็แล้วกัน ผมขอตัวก่อน” ฮ่องเต้เอ่ยตำหนิเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ปกติแล้วเขาไม่เคยโกรธใครเท่านี้มาก่อน แม้กระทั่งแฟนหนุ่มอย่างกายก็ไม่เคยทำให้รู้สึกถึงเพียงนี้ ฮ่องเต้ไม่สนใจแฟนหนุ่ม เดินฉับ ๆ ห่างออกไป

“ไม่เป็นไรนะเฮีย ทุกคนย่อมผิดพลาดกันได้ คนอย่างเฮียทำใจได้สบายอยู่แล้วผมเอาใจช่วย เจออย่างนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้รู้สึก แต่อย่าไปทำกับใครอีกล่ะ ผมรู้ว่าเฮียรักน้องพลับมันจริง ๆ ไม่งั้นคงไม่เป็นหมาหงอยขนาดนี้หรอก” กายเดินเข้ามาโอบไหล่ปลอบใจตามประสาลูกพี่ลูกน้อง

“ยังดีที่กูห้ามตัวเองได้ ไม่ทำอะไรบ้า ๆ ลงไป ไม่งั้นน้องพลับต้องโกรธแบบไม่เผาผีกันแน่ ๆ”

“นี่ยังไม่เผาผีอีกเหรอเฮีย โชคดีของน้องมันที่ไม่โดนเฮียทำเชี่ย ๆ แบบนั้น ต่อไปนี้จะเอายังไง จะสู้หรือถอย”

“สู้สิวะ กูชอบของกู แต่คงต้องปล่อยให้น้องเขาพักใจไปยาว ๆ ก่อน รอให้เรื่องมันซาค่อยเข้าหาอีกครั้ง มึงก็ต้องช่วยกูนะ”

“ไม่โว้ย! เรื่องของเฮียผมไม่ยุ่งอีกแล้ว แค่นี้ฮ่องเต้มันก็โกรธผมจะแย่แล้วมั้ง เดินไปไม่สนใจเลยดูสิ เพราะเฮียแท้ ๆ ทำให้ผมต้องตามง้อมันเนี่ย”

“ถ้างั้นก็เรื่องของมึง กูไม่สนเหมือนกัน”

“อ้าว! ทำไมพูดจาหมา ๆ อย่างนี้ละเฮีย คนอุตส่าห์มาปลอบใจ”

“ไม่ต้องเลย กูไม่ต้องการ มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย”

“รู้งี้ไม่พามาหรอก ทำคุณบูชาโทษโปรดสัตว์ได้บาป งั้นผมกลับละเฮียนั่งแท็กซี่กลับเองละกัน”

“ไอ้กายมึงจะทิ้งกูเหรอวะ! ไอ้น้องเหี้ย!”

เจตน์ตะโกนตามหลังน้องชายไปอย่างหัวเสีย ถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับความซวยของตัวเอง วันนี้โดนใครต่อใครเมินหน้าหนี แต่ก็โทษใครไม่ได้เพราะเป็นความคิดน้อยของตัวเอง ถึงแม้จะโดนปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย แต่สักวันเขาจะต้องกลับเข้าไปครอบครองหัวใจของลูกพลับให้ได้

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมาแทนไทไม่อาจสลัดเรื่องที่เกิดขึ้นออกไปจากหัวได้ เขายังคงคิดถึงลูกพลับตลอดเวลาทั้งที่พยายามเที่ยวเตร่ไปวัน ๆ ออกเที่ยวสถานบันเทิงเพื่อความจรรโลงใจ ทว่าเมื่อหัวถึงหมอนและสร่างเมาแล้ว ใบหน้าของลูกพลับยังคงวนเวียนมาให้เห็นตลอด แต่เรื่องที่เจอคนตัวเล็กในโรงแรมวันนั้นก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ต้องยั้งใจไว้ เจ้าตัวไม่แน่ใจว่าคนอื่นกินเดนเขา หรือเป็นเขาเองที่กินเดนจากคนอื่น

เขาบังเอิญได้ยินพี่ชายสนทนากับบิดาเรื่องหาบ้านใหม่ให้ครอบครัวนั้น จึงได้แอบสะกดรอยตามพี่ชายไปจนได้รู้ว่าบ้านสวนที่ชานเมืองหลังนั้นคือสถานที่ซุกหัวนอนแห่งใหม่ของลูกพลับ แต่ตอนนี้ไอ้เด็กนั่นมันยังอยู่ที่คอนโดของนับดาว จึงมาวนเวียนอยู่แถวหน้าคอนโดนี้บ่อย ๆ โดยไม่รู้ว่าตัวเองมาที่นี่เพราะเหตุใดกันแน่ เป็นกระวนกระวายเมื่อไม่ได้เจอหน้ามัน ไม่ได้ยินเสียง หากไม่คิดมากไปเองคิดว่ามันต้องทำเสน่ห์ใส่เขาเป็นแน่

นั่งจิบกาแฟอยู่ร้านคาเฟ่เล็ก ๆ หน้าคอนโดก็เห็นรถคันหนึ่งมาจอดข้าง ๆ เขามองโดยไม่ได้ใส่ใจ ทว่าเมื่อเห็นคนที่กำลังลงมาจากรถก็ต้องเบิกตาด้วยความตกใจ หัวใจมันเต้นระรัวเมื่อได้เห็นหน้าไอ้เด็กนั่นเสียที ทำไมมันรู้สึกดีเป็นบ้าอย่างนี้นะ ทั้งที่หลายวันก่อนยังว่ามัน ‘ร่าน’ อยู่แท้ ๆ

หมับ!

“คะ…คุณแทนไท”

เมื่อรู้ว่าใครรั้งแขนตนลูกพลับก็หน้าถอดสี เห็นหน้าผู้ชายคนนี้แล้วมันทำให้เขาเจ็บปวดทุกครั้ง ง้างมือข้างหนึ่งขึ้นจะฟาดใบหน้า ทว่าเขาคว้าข้อมือได้ทันการ แรงอันน้อยนิดมีหรือจะขัดขืนได้ แทนไทยังคงทำหน้ายักษ์ข่มขู่เหมือนเช่นเคย

“ไปกับกู”

“ไปไหน? ผมไม่ไป”

“มึงต้องไป ท้องกับกูไม่ใช่เหรอ เด็กในท้องก็ลูกกูนี่”

“ไม่ใช่! ผมไม่ได้ท้องกับคุณ ผมท้องกับเฮียเจตน์ ที่ผมยอมไปกับพี่ดาววันนั้นก็เพราะต้องการเอาคืนคุณเท่านั้น คิดเหรอว่าคนร่าน ๆ อย่างผมจะมีแค่คุณคนเดียว หน้าโง่!” กล่าวจบก็แสยะยิ้มเยาะเย้ยอีกฝ่าย แทนไทหน้าเสียเล็กน้อย บีบรัดข้อมือน้อย ๆ แน่นยิ่งขึ้นจนลูกพลับทำหน้าเหยเกด้วยความรู้สึกเจ็บ

“อย่างน้อยมึงก็เคยเป็นเมียไอ้คนหน้าโง่อย่างกูถึงสองครั้งเชียวนะ อีกสักครั้งจะเป็นไรไป มานี่!”

“ปล่อยผมนะ ช่วยด้วยครับ มีคนจะลักพาตัวผม”

“ไม่มีใครสนใจหรอกเรื่องของผัวเมียหรอก”

“ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย!”

เมื่อลูกพลับตะโกนเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ คนที่อยู่แถวนั้นก็หันมามองอย่างสนใจ นั่นทำให้แทนไทเริ่มเห็นท่าไม่ดี จึงยอมปล่อยอย่างจำยอม กลัวว่าจะมีคนบันทึกวิดีโอแล้วนำลงโซเชียว เขาไม่อยากจะเป็นขี้ปากชาวเน็ตให้รำคาญใจ อีกอย่างก็รู้แล้วว่าไอ้เด็กนี่มันพักอยู่ที่ไหน เขาจะต้องตามรังควานมันให้ถึงที่สุด ไม่ปล่อยให้มันมีโอกาสไปร่านกับใครอีก

เมื่อเป็นอิสระลูกพลับก็รีบวิ่งเข้าไปยังประตูทางเข้าคอนโด ไม่หันกลับมามองแม้แต่ครั้งเดียว เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครตามมา จึงยืนหายใจเหนื่อยหอบอยู่ข้างลิฟต์ เอื้อมมือไปกดปุ่มลูกศรชี้ขึ้น

“คุณจะตามรังควานผมไปถึงไหน ต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ในเมื่อไม่ยอมรับว่าเป็นลูกแล้วทำไมต้องมาทำอย่างนี้ด้วยนะ”

เจ้าตัวบ่นได้ไม่นานเสียงสัญญาณเตือนจากลิฟต์ก็ดังขึ้น ร่างเล็กรีบเดินเข้าไปแล้วโดยสารขึ้นไปยังห้องชั้นบน ได้แต่คิดว่าเหตุใดแทนไทจึงไม่ยอมหยุดตามรังควานสักที เขาต้องการอะไรกันแน่ ได้แต่ภาวนาขออย่าให้ตามไปถึงบ้านสวนที่กำลังจะย้ายไปอีกเลยนะ