ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 16 เพื่อนบ้านคนใหม่

“กูจะบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อถ้ามึงไม่ยอมบอกว่าเอาเงินไปทำอะไร”

“บอกก็บอกสิ เพราะถึงยังไงคุณพ่อก็ต้องรู้อยู่แล้ว” ถลึงตามองแล้วสลัดแขนจนหลุด เดินไปได้เพียงสองสามก้าวก็ต้องชะงัก

“มึงเป็นพ่อคนแล้วไม่ใช่เด็ก ๆ ที่จะทำตามอำเภอใจเหมือนเมื่อก่อน หากยังมีความเป็นคนอยู่บ้างควรยอมรับและรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำกับลูกพลับ ก่อนจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกมึงไปตลอดชีวิต”

แทนไทถอนหายใจเสียงดังแล้วหันหน้าซังกะตายมากล่าวกับพี่ชาย

“เอาเวลาเสือกเรื่องของชาวบ้านไปดูแลแฟนมึงเถอะ ไม่งั้นอาจจะไม่โชคดีเหมือนคราวที่แล้ว”

“ไอ้แทนมึง!”

ผัวะ!

ไททันโกรธจัดเมื่อรู้ว่าน้องชายยังคงมีความคิดนั้นอยู่ หากเขายังมีชีวิตอยู่จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องบ้าอย่างนั้นกับนับดาวแน่ ถึงจะเป็นน้องชายก็เถอะจะไม่มีทางยอมเด็ดขาด

“โกรธขนาดนั้นเชียว ถ้านับดาวโดนขึ้นมาจริง ๆ คงจะฆ่ากูให้ตายเลยสินะ หึ ๆ รู้อย่างนี้แล้วก็อย่ามายุ่งเรื่องของกูอีก”

“ไอ้เหี้ย! ถ้ามึงทำอะไรดาวกูไม่เอามึงไว้แน่”

ไททันตะโกนเสียงดังลั่นบ้าน ยืนถลึงตามองตามหลังน้องชาย มือที่วางอยู่ข้างตัวกำแน่นจนสั่นเทา เขาไม่เคยโกรธใครเท่านี้มาก่อน ไม่รู้จะทำอย่างไรน้องชายตัวดีจึงจะยอมพูดจากันดี ๆ เขาเองก็จนปัญญา พยายามอดทนอดกลั้นมาตลอด แต่หากวันใดมันเกินจะทนแล้วเขาก็จะไม่ยอมเหมือนกัน

ขึ้นมาถึงห้องแล้วแทนไทก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอน วางสายตาไว้บนเพดานห้อง นึกถึงภาพที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า ช่วงที่กำลังขับรถบิ๊กไบค์คันโปรดไปดูบ้านหลังใหม่ที่เพิ่งจะตกลงซื้อ เขามัวแต่สนใจมองบรรยากาศรอบตัวจนทำให้ขับรถชนหมาน้อยตัวหนึ่งเข้าอย่างจัง โชคดีที่ไม่ทับร่างของมันจนตาย กำลังจะลงไปช่วยแต่ลูกพลับได้วิ่งเข้ามาเสียก่อน ทำให้เขาต้องขับรถหนีไปด้วยกลัวว่าความลับจะถูกเปิดเผย เขายังไม่อยากให้ลูกพลับรู้ว่าเขามาซื้อบ้านหลังข้างกัน

“ถึงจะไม่มั่นใจว่าใช่ลูกกูหรือเปล่า แต่กูจะไม่ยอมให้มึงไปคั่วกับผู้ชายคนไหนอีก กูจะจับตาดูมึงไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะคลอด หลังจากนั้นกูจะ…”

แทนไทไปต่อไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ไม่รู้ว่าทำไปทำไม ในเมื่อเขาไม่ได้รักไอ้เด็กนั่น แค่อยากจะครอบครองเท่านั้น แต่ที่เขาทำทั้งหมดมันเกินกว่าคนที่รักเขาทำกันเสียอีก

“โธ่โว้ย! กูทำบ้าอะไรลงไปวะเนี่ย กูจะทำไปหาหอกอะไรในเมื่อไม่ได้รักมัน แต่พอจะตัดใจไม่ไยดีกลับทำไม่ได้ กูอยู่ไม่สุข สมองมันวุ่นวายไปหมด ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร กูเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย!”

แทนไทตะโกนลั่นห้อง ใช้กำปั้นหนาทุบเข้าที่หมอนข้างระบายความอัดอั้นภายในใจ ความรู้สึกบ้าพวกนี้มันเกิดขึ้นโดยไร้คำอธิบายที่ชัดเจน เขาเคยรักผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาก็หลายคน มันเหมือนกัน แต่แตกต่างตรงที่ไอ้เด็กคนนั้นมันเป็นผู้ชาย และเขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีความรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายด้วยกัน หรือเซ็กซ์ในวันนั้นได้ทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

*-*-*-*-*-*-*

หลายวันต่อมา…

บัดนี้บริเวณรอบ ๆ บ้านเรือนไทยได้ถูกเคลียร์พื้นที่ให้โล่ง ต้นหญ้าที่เคยปกคลุมได้ถูกถางออกไปจนหมดแล้วจากฝีมือป้าและหลานชาย ส่วนมากจะเป็นฝีมือของปิ่นวดีเสียมากกว่า เพราะเธอไม่อยากให้ลูกพลับออกแรงสักเท่าไหร่ ใต้ต้นมะยมที่อยู่ติดกำแพงรั้วบ้านหลังติดกันคือที่สิงสถิตของลูกพลับในตอนนี้ เขาได้นำเสื่อไปปูนั่ง นำถ้วยพริกเกลือไปวางไว้พร้อมกับขวดน้ำดื่มเย็น ๆ นั่งมองดูผลงานของตัวเองและป้าปิ่น ส่วนไอ้โชคดีตอนนี้เข้าเฝือกนั่งอยู่ใต้ถุนบ้าน มองดูอยู่อีกฝั่ง โชคดีที่มันไม่ดุและเชื่องเกินกว่าที่คิด จึงไม่ต้องเป็นกังวลมากนัก

หลายวันที่ผ่านมีคนมาตัดหญ้าทำความสะอาดพื้นที่บ้านหลังข้างกัน มีช่างมาทำการปรับปรุงบ้านบังกะโลหลังเก่าให้ดูดีขึ้น ทำให้ลูกพลับเข้าใจว่าคงจะมีคนย้ายเข้ามาอยู่ในเร็ววันนี้เป็นแน่ อย่างนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว มีเพื่อนบ้านให้พูดคุยบ้างก็คงจะดีไม่น้อย คิดแล้วก็อยากจะเห็นหน้าเพื่อนบ้านเร็ว ๆ

“เอ็งมองอะไรอยู่วะ” ปิ่นวดีถามหลังจากหย่อนก้นนั่งลงข้างกัน เอื้อมมือไปหยิบลูกมะยมจิ้มพริกเกลือแล้วยัดเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยแต่ก็เปรี้ยวจนตาหยี

“ข้างบ้านน่ะป้า เห็นเคลียร์พื้นที่ไว้หลายวันแล้วแต่ไม่เห็นจะย้ายเข้ามาอยู่เลย”

“ดูท่าทาทางเอ็งจะตื่นเต้นเหลือเกินนะ บางทีเค้าอาจจะไม่อยากสุงสิงกับเราก็เป็นได้”

“ก็ไม่ได้หวังขนาดนั้นหรอกครับป้า ทักทายกันแค่นั้นก็ดีใจแล้ว เพราะถึงยังไงก็เป็นเพื่อนบ้านกัน แถวนี้มีบ้านเยอะซะที่ไหน ข้างหลังก็เป็นคลองน้ำชลประทาน ฝั่งหน้าก็เป็นทุ่งนาของชาวบ้าน ถ้าเกิดมีเหตุฉุกเฉินจะได้ช่วยกันได้ไงป้า”

“จริง ๆ เราไม่น่าจะมาอยู่ไกลผู้ไกลคนอย่างนี้เลยนะ ป้าเป็นห่วงเอ็งน่ะสิ ยิ่งกำลังท้องกำลังไส้อยู่ด้วย”

“ป้าไม่ต้องห่วงผมหรอก อยู่ที่นี่สบายจะตาย ไม่ต้องมีใครมาวุ่นวายด้วย”

“ถ้าคลอดแล้วจะให้ใครเป็นพ่อล่ะ ในใบแจ้งเกิดต้องมีคนเซ็นรับรองนะ”

ได้ยินอย่างนั้นลูกพลับก็แสดงสีหน้าคิดหนักขึ้นมาทันที เขาไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้ การเลี้ยงดูลูกไม่จำเป็นจะต้องมีพ่อก็ได้ แต่ในใบแจ้งเกิดจะให้ใครเป็นพ่อเด็กล่ะ หากจะให้อ้อนวอนขอร้องเขาคนนั้นไม่มีทางเด็ดขาด

“เรื่องนั้นยังไม่ได้คิดเลยครับป้า อีกตั้งหลายเดือนกว่าจะคลอด เมื่อถึงตอนนั้นก็คงหาใครสักคนมาเป็นพ่อของลูกได้เองล่ะ แค่มีชื่อในเอกสารเท่านั้นจริงไหม” เขายิ้มให้ป้าปิ่นเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

“ในเมื่อพ่อของเด็กไม่รับผิดชอบ ก็ให้คุณไททันเป็นพ่อเด็กแทนไหมล่ะ ป้าว่าน่าจะเหมาะสมที่สุดแล้วนะ เรื่องนี้อย่าไปรบกวนคนอื่นเลย”

“เรื่องนี้เอาไว้ก่อนเถอะครับป้า เรามากินมะยมกันต่อดีกว่า เสร็จแล้วผมจะได้ไปดูไอ้โชคดีมัน ดูเหมือนมันอยากจะเดินมาหาเราแล้ว” ว่าพร้อมส่งสายตามองไอ้โชคดีที่นั่งอยู่ใต้ถุนบ้าน จ้องมองเจ้าของคนใหม่อยู่ตลอดเวลา

“ยังดีนะที่เจ้าของบ้านคนก่อนไม่ตัดต้นมะยมทิ้ง ไม่งั้นเราคงไม่ได้นั่งกินอย่างนี้ เอ็งยิ่งกำลังท้องกำลังไส้ได้กินของเปรี้ยวคงจะชอบใจล่ะสิ”

“สุด ๆ เลยล่ะครับป้า”

“รู้สึกว่าเพื่อนบ้านใหม่เราจะมาแล้วมั้ง โน่น”

ปิ่นวดีเอ่ยเมื่อได้ยินเสียงรถดังมาจากทางฝั่งหน้าบ้าน ลูกพลับรีบนำมะยมที่อยู่ในมือยัดเข้าปากแล้วหันไปมองยังต้นเสียง อยากรู้จังว่าเพื่อนบ้านคนใหม่จะมีหน้าตายังไง