ราชาบลัดเอลฟ์ 14 รุมล้อม

เอลฟ์ ออร์ก ก็อบลิน และอัศวินอวกาศ

“ น้องสาวของฉัน และฉันถูกโยนเข้ามาในโลกแบบไหนกันเนี่ย? “

ทริสตันเดินเข้าไปที่จอคอมพิวเตอร์ เพื่อดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นข้างนอกนั้น เขาสังเกตเห็นว่าในตอนนี้รอบๆโดมมีสิ่งมีชีวิตสวมชุดเกราะสีเงินหลายร้อยตัวล้อมรอบอยู่ ประกายยิบยับที่ชุดเกราะแผ่ออกมา ทำให้ทริสตันสงสัยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกหลังจากนี้

เมื่อเขาเชื่อมโยงสิ่งที่เคอร์แซคพูดก่อนหน้านี้ นั่นทำให้สับสนอย่างบอกไม่ถูก

“ พวกเขาไม่ได้อยู่ข้างเจ้าหรือ? พวกเขาต้องการอะไร? “

เหตุผลที่ทริสตันถามคำถามนั้นออกไป เนื่องจากเขาสังเกตได้ว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นไม่เป็นมิตรอย่างแน่นอน เมื่อมองดูท่าทาง และอาวุธในมือของพวกเขา เขาค่อยข้างมั่นใจอย่างยิ่งว่าเอลฟ์เหล่านั้นไม่ได้มาเพื่อเจรจา และช่วยเขาเป็นแน่

“ ไม่ ไม่ เจ้าเห็นไหม .. พวกเขาเป็นผู้อาศัยที่แท้จริงของโลกใบนี้ สำหรับข้าแล้ว..เจ้าสามารถเรียกข้าว่า…นักเดินทางที่ผ่านเข้ามาก็ได้!… ฮ่า ฮ่า ฮ่า ” ก๊อบลินกล่าว

ทริสตันสามารถเดาได้ว่าก็อบลินผู้นี้จะต้องสร้างปัญหาในทุกที่ที่เขาไปอย่างแน่นอน เฉกเช่น “ นักเดินทาง “ ที่เขาใช้เรียกแทนตัวเอง

“ หากเจ้าฉลาดพอ เจ้าไม่ควรยุ่งกับพวกมันและหนีไปซะ!! “ ก็อบลินรีบพูดแทรก

สีหน้าของก็อบลินแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาต้องการให้ทริสตันปฏิบัติตามคำแนะนำของเขาอย่างจริงใจ และแน่นอนไม่มีทางที่ทริสตันจะเชื่อคำพูดของก๊อบลินได้อย่างง่ายดาย เขาไม่รู้ว่าจริงๆแล้วก็อบลินมีแผนอะไรกันแน่

ในตอนนี้ทริสตันสัมผัสได้ว่าหญิงสาวในอ้อมแขนเขาเริ่มรู้สึกตัว เขารีบวางน้องสาวลงบนพื้น และตรวจสอบร่างกายของเธออย่างความระมัดระวัง ทริสตันรู้สึกตกใจเมื่อพบว่าร่างกายของเธอร้อนกว่าปกติ ทริสตันได้ยินเสียงเรียกชื่อของเขาเบาๆจากเลห์ลาขณะที่เธอมีสติเพียงครึ่งหนึ่ง

“ เจ้าทำอะไรกับเธอ!!! “ ทริสตันหันไปทางก็อบลิน พลางกัดฟันพูดขึ้นอย่างโกรธจัด

ทันทีที่เขาเห็นสีหน้าของทริสตัน ทำให้ก็อบลินผมขาวรู้สึกตกใจอย่างหนัก “ ไม่นะ ไม่มีอะไร!! “ มันรีบพูดตอบ “ ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น! เหตุผลที่เป็นไปได้มากที่สุดที่เธอเป็นแบบนั้นเพราะว่ามนุษย์มักพึ่งพาสสารมากเกินไปไงละ “

ในตอนนี้ทริสตันรู้ว่าเคอร์แซคหมายถึงอะไร เมื่อสังเกตเห็นริมฝีปากแห้ง และใบหน้าซีดของเลห์ลา สิ่งที่ก็อบลินพูดอาจเป็นเรื่องจริง เขาคิด

“ ไม่มีเวลาแล้ว! พวกเราควรไปจากที่นี่ .. ตอนนี้.. ข้ารู้วิธีแล้ว..” ก็อบลินพูดอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับฟังดูเหมือนข้ออ้างจากปากของมัน

ก่อนที่ทริสตันจะตอบสนองต่อคำพูดของก็อบลิน จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากนอกห้อง ทริสตันรีบหันไปมองทางประตู เขาเห็นคนกลุ่มนึงปรากฎตัวขึ้น และกำลังเดินเข้ามาในห้อง พวกเขาคืออัศวินอวกาศที่เหลืออีกสี่คน และมีพลทหารหญิงที่บาดเจ็บอยู่บนหลังของพลทหารอีกคนหนึ่ง

อัศวินอวกาศเล็งปืนมายังทริสตัน ก็อบลิน และเลห์ลาในทันที “ หยุด! ห้ามเคลื่อนไหว! “ กัปตันซิกฟรีดตะโกนขึ้น

ขณะนี้น้องสาวของเขานอนอยู่บนพื้นอย่างไร้สติ คราวนี้ทริสตันไม่สามารถประมาทได้แม้ว่าเขาจะสามารถสังหารคนเหล่านั้นได้อย่างง่ายดายก็ตาม เขาหันหน้าไปมองยังกัปตันอัศวินอวกาศ

“ ถ้าคุณไม่ทำให้ฉันลำบากใจ ฉันก็ไม่อยากทำเช่นนั้นเหมือนกัน ” ทริสตันพูดอย่างใจเย็นพลางจ้องมองไปที่กัปตัน

ชายร่างกำยำที่มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่บนใบหน้านิ่งเงียบไป เมื่อเห็นว่าทริสตันใจเย็นเพียงใด “ เราสามารถระงับข้อโต้แย้งของเราได้ในภายหลัง พวกเอลฟ์พวกนั้นกำลังฆ่าพวกออร์กของคุณ! ในตอนนี้พวกเรากำลังโดนพวกมันล้อม! บอกเราว่าจะหนีจากที่นี่ได้อย่างไร! “ ซิกฟรีดพูด ขณะที่อาวุธของเขายังคงเล็งมาทางทริสตัน

“ ถ้าคุณมาที่นี่ด้วยเหตุผลนั้น แสดงว่าคุณมาถูกที่แล้ว! ก็อบลินตนนี้รู้ทางออก! ” ทริสตันพูดและชี้นิ้วไปยังก็อบลินผมขาวที่ยืนอยู่ข้างๆ

ในตอนนี้ทริสตันคิดว่าหากเขานำอัศวินอวกาศไปกับเขาด้วยจะทำให้ก็อบลินหลอกเขาได้ยากขึ้น เคอร์แซคดูเหมือนจะไม่พอใจกับการกระทำของทริสตันมากนัก แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากยอมทำตามคำสั่งของทริสตัน

“ พวกเราต้องไปที่ปีกตะวันออก รถของข้าอยู่ที่นั่น แต่ต้องใช้เวลาพอสมควรกว่ามันจะใช้การได้! เพราะฉะนั้นต้องมีคนถ่วงเวลาพวกเขาไว้! “

หนึ่งในอัศวินอวกาศที่ได้รับบาดเจ็บก้าวไปข้างหน้า เขาอาสาทำหน้าที่นั้น “ กัปตันผมขออาสา! ผมยอมเสียสละเพื่อทีมของเรา! “

“ คุณสามารถยื้อเวลาได้แค่ไหน?! “ ทริสตันพูดแทรกก่อนกัปตันซิกฟรีดจะตอบโต้

ทริสตันปฏิบัติตามคำพูดของเขา “ ผมจะทำมัน! “ เขาย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ ผมสามารถยื้อได้เท่าที่คุณต้องการ! ในตอนนี้คุณก็รู้ว่าผมเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถทำได้ “

สีหน้าของอัศวินอวกาศเหล่านั้นรู้สึกแปลกใจ เนื่องจากพวกเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับตัวของทริสตันยิ่งไปกว่านั้นเหล่าทหาร และทริสตันต่างเป็นปรปักษ์กัน แต่นั่นก็ต้องยอมรับว่าทริสตันแช็งแกร่งมากจริงๆ นอกจากนี้ทริสตันยังทำให้พวกเขาทั้งห้าบาดเจ็บไม่น้อยเลยทีเดียว

เคอร์แซคดูเหมือนจะไม่เห็นด้วยกับความคิดของทริสตัน ทริสตันยกร่างของน้องสาวของเขาขึ้น เขาก้าวไปข้างหน้า “ คุณ.. คุณควรมอบผู้หญิงคนนั้นกับเรา! “ กัปตันอวกาศหยุดเขา เมื่อเห็นทริสตันกำลังเดินไปที่ประตู

“ ฝากเธอไว้กับพวกคุณหรอ? ไม่สิ! เธอน่าจะปลอดภัยกว่าเมื่ออยู่กับผม! “

“ ข้าต้องการเวลาแค่สิบถึงสิบห้านาทีเท่านั้น หลังจากนั้นเจ้าต้องรีบไปหาพวกเราที่ปีกตะวันออก “ ก็อบลินรีบตะโกนบอก ก่อนที่ทริสตันจะเดินออกจากห้องไป

เมื่อได้ยินเช่นนั้นทริสตันเหลือบมองก็อบลินเพียงครู่หนึ่งด้วยหางตา ในขณะที่อัศวินอวกาศกำลังเดินออกจากบริเวณนั้นไป ทริสตันเดินไปตามทางเดินไปยังด้านนอกอาคารพร้อมน้องสาวของเขาในอ้อมแขนของเขา ซึ่งเป็นที่ที่มีซากศพและเลือดจำนวนนับไม่ถ้วนกองอยู่ ในที่สุดเอลฟ์หลายสิบตัวก็หยุดฝีเท้าของเขาไว้อย่างรวดเร็ว

“ ขอบคุณพระเจ้าที่พวกเจ้าอยู่ที่นี่… ไอ้สารเลว!! พวกมันกลับมาแล้ว จับพวกมันซะ! ”