รักสุดหัวใจ 28 คุณต้องการแข่งขันกับฉันใช่ไหม?

เย่เฉียว บีบปลายนิ้วเล็กน้อยลงบนฝ่ามือ และเขาไม่รู้ว่าเจ้านายมีความคิดเห็นเกี่ยวกับงานของเธอหรือไม่

“แล้วถ้าฉันไม่ทำล่ะ” ท่าทางของ เย่เฉียวดูแน่วแน่มาก บาเต๋อ มองเข้าไปในดวงตาของเขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนริมฝีปากของเขา เขาคุ้นเคยกับสุภาพบุรุษ ไม่ต้องพูดถึงตัวตนของเธอที่พิเศษมาก

“จอนน่า สำหรับเรื่องแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากอนาคตของเขาเอง” น้ำเสียงของ บาเต่อ นั้นเบามาก แต่ เย่เแียวรู้สึกเย็นชาเมื่อได้ยินความหมายนี้

แน่นอนว่า อันเยว่ ไม่คู่ควรกับอนาคตของเธอเอง

ต่อมา อันวือเฉิง พาลูกสาวของเขา อันเยว่มาที่บริษัทด้วยความมั่นใจโดยถามคำถามเกี่ยวกับการลงทุน เย่เฉียวพูดอย่างสุภาพเสมอและหวังเพียงว่าหลังจากทำงานเสร็จแล้วเขาจะสามารถฝากเรื่องเล็กน้อยที่เหลืออยู่ให้ผู้ใต้บังคับบัญชาได้

คุรหนูเย่นี้เก่งตั้งแต่ยังเด็กเลยเมื่อก่อนฉันก็ยังคิดอยู่ว่า สองปีก่อนที่มีชื่อเสียงในครั้งเดียวนั้นมีอะไรว่อนอยู่ในครั้งนั้นหรือป่าว ” อันซื่อเฉิงและลูกสาวของเขาดูเหมือนกันมากและเวลายิ้มก้ดุมีความคิดมาก

“คุณอันชมเกินไปล่ะ”

“ไม่รุ้ว่าคุณลงทุนในตัวเย่เจิ้งไปเท่าไหร่ คุณวางแผนที่จะสร้างผลตอบแทนเท่าไหร่?” คำหยาบคายปรากฏขึ้นเมื่อตอนที่ไม่ได้ตั้งตัว

ที่ไม่พูดอะไรเลย เริ่มจากข้อมูลของพวกเขาที่เข้ามาในบริษัทก็พบว่ามัความตั้งใจที่จะหาเรื่องอย่างชัดเจน

“ถ้าคุณมาที่นี่เพื่อหาเรื่องในวันนี้งั้น โทษที ฉันไม่มีเวลาเล่นด้วย” เย่เฉียวเปลี่ยนหน้าทันที ปิดข้อมูลในมืออย่างหนัก แล้วลุกขึ้นแล้วหันหลังกลับ

“บอกราคามา จะเอาเท่าไหร่คุณถึงจะออกจากบ้านตระกูลเย่? อย่างไรก็ตามคุณก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีของตระกูลเย่ และการจากไปนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคุณ” อันซือเฉิงเงยหน้าขึ้นและถามเธอ ด้วยเสียงต่ำ

เขาหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งเหมือนกับสุนัขจิ้งจอกที่ร้ายกาจมาก

เย่เฉียว ยืนและจ้องไปที่พ่อและลูกสาว: “ถ้าอย่างนั้น ไปคุยกับพ่อของฉันและดูว่าเขาจะอนุญาตให้ฉันออกจากตระกูลเย่หรือไม่?” และรีบโต้เถียงกลับ: “เย่เฉียว คุณนี้ไร้ยางอายจริงๆ คุณ…”

เธอไม่เคยคิดว่าคนเหล่านี้จะมาหาถึงที่บริษัท ได้ ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกตระกูลที่ไม่มีฐานนะ ตระกูลที่ไม่ฐานนะบ้างตระกูลก็ดี แต่ตระกูลอันนั้นเหมือนหม้อตุ๋น ที่ไม่มีมารยาท กลับกล้าที่จะหาเรื่องเธอในที่สาธารณะ

“อืม ฉันจะรายงานให้หัวหน้าใหญ่เกี่ยวกับเรื่องนี้เอง” แอนนาพยักหน้า รู้สึกมีพลังที่ร้ายแรงเล็กน้อยเในตัวเย่เฉียว และออกจากสำนักงานหลังจากทำความสะอาดของบนโต๊ะ

เย่เฉียวนั่งบนเก้าอี้และรู้สึกอ่อนแอ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เธอไม่ต้องการให้มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลเย่ใดๆ

อันเยว่ถูก อันซือเฉิงดึงออกมา รู้สึกน้อยใจมาก: “พ่อ ทำไม? มีคนในบริษัทมากมาย นี้เห็นได้ชัดว่าทำให้เธออับอายได้”

“ถ้าทำอย่างนี้ ญาติฝั่งแม่สามีของคุณจะดูถูกคุณมากขึ้น” อันซือเฉิง ขมวดคิ้ว ลูกสาวของเมียหลวงนี้ยังไม่ฉลาดและอดทนเหมือนลุกที่เลี้ยงไว้ข้างนอก

ถ้ารู้งี้ให้หร่วนถังแต่งงานตระกูลเย่ล่ะ

“แล้วฉันควรทำอย่างไรดี จะให้ฉันถูเอาเปรียบแบบนี้เลยเหรอ” แน่นอนว่าอันเยว่ไม่พอใจ

“แน่นอนว่าคุณต้องให้คนในตระกูลเย่รู้เรื่องนี้”

“แต่คุณบอกตระกูลเย่ไม่ชอบการกระทำลับๆแบบนี้มากที่สุดไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันไม่ได้ให้คุณไปพูด ให้คนอื่นไปพูด” อันซือเฉิงดึงประตูแล้วเข้าไปในรถ และอันเยว่ก็ขึ้นรถหลังจากนั้น อันเยว่เข้าใจในทันทีว่าพ่อของเขาหมายถึงอะไร

ลูก ๆ ของตระกูลเย่นั้นมีชื่อเสียงด้านการการศึกษาและมารยาทมาก อย่างไรก็ตาม พวกเขามีความสำเร็จทั้งหมดที่ชนชั้นสูงควรมี หากการที่เย่เฉียวตบคนอื่นด้วยไม่นึกถึงภาพลักษณ์ไปถึงหูตระกูลเย่ คุณนายตระกูลเย่จะต้องสั่งสอยเย่เฉียวแน่ แทนที่จะหาเรื่องเธอ

อันเยว่เรียนรู้ที่จะฉลาดแล้ว โดยผ่านพ่อของเธอ เธอรู้ว่าการจัดการหลายๆ อย่างอย่างไพเราะเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงมากกว่าเรื่องน่าอายโดยตรง

ที่จริงแล้ว เย่เฉียวยุ่งมากเมื่อได้รับโทรศัพท์จากยวี่หลาน แต่ทัศนคติของแม่ของเธอทางโทรศัพท์นั้นมั่นคงมาก และเธอไม่มีที่ว่างแม้แต่จะโต้แย้ง

“ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้”

ช่วงนี้เธอยุ่งมาก ๆ เพื่อให้จิตใจแจ่มใสและหลุดพ้นจากความรักที่ไม่มีวันจบสิ้นได้เร็วยิ่งขึ้น เธอแทบไม่มีเวลาคิดเรื่องไร้สาระนี้เลย

แน่นอนว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ เหล่านี้